180329 ΠΛΑΣΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Σε σακούλα πλαστική»!

Όχι, δεν θα μιλήσω για τις σακούλες που αποτελούν πλέον προϊόν αγοραπωλησίας. Δεν είναι αυτό το θέμα μας∙ γι’ αυτό θα χρειαστεί να περιμένουμε τα αποτελέσματα ερευνών που θα μας λένε πώς άλλαξε η συμπεριφορά των καταναλωτών…

Και, κυρίως, τι αλλαγές συνέβησαν στο περιβάλλον, αφού αυτός ήταν ο στόχος και όχι το να εισπράττονται επιπλέον ποσά ή να αγοράζουν υποχρεωτικά όλοι τις ειδικές σακούλες σκουπιδιών.

Άλλο είναι το θέμα μας. Και, προκειμένου να το πιάσουμε από την αρχή, θα σας οδηγήσω αρκετά χρόνια πίσω, στη δεκαετία του 1970, όταν πρωτακούστηκε ο στίχος «και τα ψώνια σε σακούλα πλαστική».

Το θυμόσαστε; Ελάτε τώρα! Ήταν στον ιστορικό δίσκο «Μεταφοραί εκδρομαί ο Μήτσος», του Δημήτρη Πουλικάκου. Στο εξώφυλλο του οποίου ο δημιουργός εικονιζόταν σαν μικροαστός να επιστρέφει από την αγορά κρατώντας πλαστικές σακούλες.

Στον δίσκο υπήρχε και το χαρακτηριστικό κομμάτι «Στο σούπερ μάρκετ», όπου η Πόπη με τη Μαρία μπορούν να βρουν τα πάντα. Από «φρέσκα, κατεψυγμένα και πλαστικά», μέχρι… φαντάρους που τις κοιτάζουν «με λαγνεία».

Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1976, εμείς τον ακούσαμε πολύ αργότερα, όμως τα τραγούδια ήταν ήδη γνωστά, αφού παιζόταν στο «Κύτταρο» τουλάχιστον από το 1972, με τη χούντα δηλαδή στα ντουζένια της.

Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να μην το ξεχνάμε. Όταν άλλοι έκαναν αντίσταση από το ασφαλές περιβάλλον του εξωτερικού, ο Δημήτρης Πουλικάκος έλεγε ζωντανά, κάθε βράδυ, τραγούδια πολιτικά.

Τραγούδια πολιτικά στην ουσία τους, μερικά μάλιστα με ξεκάθαρο αντιχουντικό περιεχόμενο, όπως το «τρέχα, στην άκρη του δρόμου παραμονεύει ο άρχων του τρόμου», στο -ο τίτλος τα λέει όλα- «Πλησιάζοντας επέτειος».

Ή μήπως δεν είναι πολιτικό το «μην περιμένεις το μάννα, πέτρες από παντού, συν Αθηνά και χείρα κίνει»; Και τι να πούμε για τον «γιατρό» ο οποίος… όποιον πιάσει από το αυτί…, ή το, ρεμπέτικου ύφους, «πες μου, βρε τρελή, τι σου ‘χω κάνει και μου ‘στειλες προχτές τις πολιτσμάνοι».

Ο δίσκος αυτός, εννοείται μαζί με το «φλου» του Σιδηρόπουλου, είναι μακράν ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η ελληνική ροκ σκηνή. Γνώμη μου.

Τότε λοιπόν πρωτοακούσαμε για… πλαστικά.

Το άλλο πουλάκι:

Μήπως ήταν πιο μπροστά;

Διότι εγώ «θυμάμαι» πως το 1971 κυκλοφόρησε ο «Μπάλος», του Διονύση Σαββόπουλου, όπου εκεί τραγουδήσαμε όλοι το «σημαία από νάιλον σηκώνουμε, σημαία πλαστική». Το φαντάζεστε όμως!

Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι καλλιτέχνες βρίσκονται μπροστά από την εποχή τους. Μιλούν δεκαετίες πριν για πράγματα που έρχονται αργότερα στην επικαιρότητα και απασχολούν την κοινή γνώμη.

Το «πλαστικό», ως το χαρακτηριστικό είδος ενός τρόπου κατανάλωσης, επομένως και ζωής, άρχισε να απασχολεί την κοινωνία πολύ αργότερα από την εποχή που γράφτηκαν αυτά τα τραγούδια. Σήμερα το συζητάμε ακόμη!

Και το συζητάμε όχι μόνο στη διάσταση που θα φανταζόταν ο καθένας, αλλά ακόμη και εκεί που δεν πάει ο νους μας. Τουλάχιστον με την πρώτη. Να, για παράδειγμα, θα σας διαβάσω μια πρόσφατη είδηση.

Τίτλος: «Να κλείσουν οι οίκοι ανοχής με κούκλες;» Όταν λέμε κούκλες, δεν εννοούμε, όπως θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος, τις πολύ όμορφες γυναίκες, ιερόδουλες στο επάγγελμα, αλλά… κούκλες. Πλαστικές!

Διαβάζω: «Το ερώτημα του τίτλου τέθηκε μετ’ επιτάσεως στη Γαλλία, άλλοτε χώρα της ελευθεριότητας. Όπου ο πρώτος οίκος ανοχής με κούκλες γίνεται πραγματικότητα παρά τους ισχυρισμούς ότι παραβιάζει τη νομοθεσία που απαγορεύει την πορνεία».

Τι έγινε, παιδιά; Ξέρουμε από τα ρεπορτάζ ότι τέτοιου είδους, μάλλον τέτοιου περιεχομένου οίκοι ανοχής λειτουργούν τα τελευταία χρόνια σε πολλές χώρες. Για τη δική μας δεν έχω ιδέα, δεκτή κάθε ενημέρωση.

Εδώ όμως μιλάμε για μια εκστρατεία να σταματήσει η λειτουργία μιας τέτοιας επιχείρησης στο Παρίσι, διότι…

Έχει ενδιαφέρον να δούμε τα επιχειρήματα∙ μην ξεχνάτε ότι είμαστε πάντοτε υπέρ τού πολιτισμένου διαλόγου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Βλάπτει την εικόνα των γυναικών».

Έτσι υποστηρίζουν τα μέλη μιας παράταξης της άκρας αριστεράς στο Δημοτικό Συμβούλιο του Παρισιού. Το οποίο όμως δεν συζήτησε το θέμα, διότι δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές του, όπως ισχυρίστηκε ο… αρμόδιος αντιδήμαρχος.

Γιατί όμως βλάπτεται η εικόνα των γυναικών; Διότι «έχουμε περάσει από την αντιμετώπιση των γυναικών ως αντικείμενο, απλώς σε ένα… αντικείμενο», λένε οι επικριτές του συγκεκριμένου οίκου ανοχής. 

Εσείς τι λέτε; Συμφωνείτε με την άποψη; Ή μήπως έχετε τη γνώμη ενός φίλου ο οποίος σχολίασε: «Δηλαδή αν το πλυντήριο ήρθε για να κάνει τη δουλειά μιας γυναίκας, αυτό προσβάλλει τις νοικοκυρές και πρέπει να το καταργήσουμε;»

Καλά, μην μαλώσουμε τώρα, όπως συνέβη στο καφενείο που το συζητούσαμε, για το αν το πλύσιμο είναι δουλειά μόνο των γυναικών∙ άλλο είναι το θέμα μας: Υπάρχει περίπτωση η χρήση τέτοιων αντικειμένων να «ενθαρρύνει την κουλτούρα του βιασμού»;

Αυτό υποστηρίζουν γυναίκες εκπρόσωποι κινημάτων κατά της πορνείας. Από την άλλη έχουμε τον εκπρόσωπο του καταστήματος, ο οποίος υποστηρίζει ότι «πρόκειται απλώς για παιχνίδια».

Μήπως όμως και τα πιο αθώα, εννοώ από τα συγκεκριμένα, παιχνίδια δεν έχουν κατηγορηθεί κατά καιρούς ότι εθίζουν τα παιδιά σε διάφορα κακά πράγματα, όπως είναι η βία, η λογική του πολέμου και άλλα;

Τελικά, είδατε ότι κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πού θα έφτανε η συζήτηση για τα πλαστικά, όταν ξεκίνησε πριν από σαράντα πέντε και βάλε χρόνια!

 Κατανάλωση ίσον πλαστικό.