180322 ΝΕΚΡΟΖΩΝΤΑΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κανείς δεν γύρισε πίσω…

Έτσι λένε και έτσι πρέπει να είναι. Αν και υπάρχουν περιπτώσεις στην Ιστορία (ή στη Μυθολογία που… «είναι η Ιστορία των παλαιών ανθρώπων») όπου αναφέρονται και άνθρωποι που «πήγαν και ήρθαν».

Είτε επειδή τους ανατέθηκε κάποια αποστολή, είτε επειδή έπρεπε να αναζητήσουν κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, είτε επειδή δεν πρόλαβε να τους κρατήσει στη ζωή κάποιος Φίλος, έκαναν το ταξίδι… με επιστροφή.

Είχαν όμως ελάχιστα να μας πουν. Όσοι μίλησαν περιέγραψαν πράγματα και καταστάσεις που ήταν ήδη γνωστά, γεγονός που μπορεί να μας βάλει σε υποψίες. Υποψίες ότι ο «άλλος κόσμος» είναι… όπως ακριβώς τον ξέρουμε!

Όχι όπως τον ξέρουμε εσείς κι εγώ, αλλά όπως τον βλέπουμε κάθε φορά οι άνθρωποι. Σε διαφορετικές εποχές, σε διαφορετικούς τόπους, όσοι επέστρεψαν από τον κάτω κόσμο τον περιέγραψαν όπως τον γνώριζαν πριν τον επισκεφθούν.

Που πάει να πει τι; Μήπως ότι πρόκειται για ένα δημιούργημα δικό μας; Όλων ημών των ζώντων, οι οποίοι χτίζουμε τον άλλο κόσμο σύμφωνα με τις πεποιθήσεις, τους φόβους ή τις προσδοκίες που έχουμε;

Ξέρετε, βέβαια, ότι κάτι τέτοιο έρχεται να συμφωνήσει και με τις πλέον σύγχρονες παραδοχές της κβαντικής Φυσικής και της Αστροφυσικής, που λένε ότι τίποτε, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει, μέχρι να το παρατηρήσουμε.

Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε είναι αδύνατον να δώσουμε στο υπό παρατήρηση αντικείμενο ιδιότητες που δεν εμπεριέχονται στις ήδη υπάρχουσες εμπειρίες μας. Να το «δούμε» δηλαδή ως κάτι πέρα από οτιδήποτε γνωστό.

Ας μην το συνεχίσουμε άλλο. Ας πούμε μόνο ότι, υπ’ αυτό το πρίσμα, δεν είναι τυχαίο πως οι περιγραφές του κάτω κόσμου που έχουμε, από όσους έζησαν την εμπειρία να… πεθάνουν και να επιστρέψουν, είναι αυτές που ξέραμε ήδη.

Και αυτές που ήξεραν και οι ίδιοι! Ακόμη κι αν είδαν κάτι… τελείως νέο, που δημιουργήθηκε ακριβώς τη στιγμή που το παρατηρούσαν, αυτό ήταν αδύνατον να περιγραφεί με λέξεις ή εικόνες… τελείως νέες. 

(Έχω την εντύπωση ότι κάτι αντίστοιχο λέει και η πατερική θεολογία, όμως αυτά είναι ακόμη πιο βαθιά νερά, γι’ αυτό ας τα αφήσουμε σε ειδικούς. Δεν εμπίπτουν στο αντικείμενο μιας απλής, καθημερινής κουβέντας.)

Το άλλο πουλάκι:

Τι τα ψάχνεις τώρα;

Εδώ έχουμε την περίπτωση του ανθρώπου που επέστρεψε από τη χώρα των νεκρών, όμως κανείς δεν θέλει να του αναγνωρίσει αυτή την επιστροφή. «Νεκρός είσαι και τέτοιος θα παραμείνεις», του λένε όλοι.

Τώρα, το γεγονός ότι η επιστροφή αυτή έγινε στη Ρουμανία, χώρα με μακρά παράδοση σε περιπτώσεις επιστροφής από τη χώρα των νεκρών, μόνο σαν σύμπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί.

Ας πιάσουμε όμως την ιστορία από την αρχή. Ο άνθρωπος έφυγε από… τη ζωή των δικών του πριν από αρκετά χρόνια˙ συγκεκριμένα το 1992. Τι έγινε; Σας παραξένεψε η έκφραση που χρησιμοποίησα;

Μα, πριν από λίγο δεν τα είπαμε για την παρατηρούμενη πραγματικότητα; Αν δεν φύγεις από τη ζωή κάποιων, αν δηλαδή ο θάνατός σου δεν σημαίνει τίποτε για κανέναν, τότε απλώς… δεν πεθαίνεις.

Δεν πεθαίνεις, δεν μπορείς να πεθάνεις, επειδή, απλούστατα, δεν ζεις. Ζούμε, υπάρχουμε, όταν αυτή η ύπαρξη σημαίνει κάτι, έχει νόημα για κάποιους. Για τους οποίους κάτι θα σημάνει και το τέλος της ύπαρξής μας.

Διαφορετικά…

Τέλος πάντων, ο άνθρωπος έφυγε το 1992 από τη ζωή των δικών του και πήγε… στην Τουρκία. Έκτοτε χάθηκαν τα ίχνη του και κανένα σημείο ζωής δεν έλαβαν από αυτόν.

Ήταν δηλαδή κυριολεκτικά νεκρός. Πέρασαν είκοσι τέσσερα ολόκληρα χρόνια και η σύζυγός του, η χήρα του δηλαδή, ζήτησε να ανακηρυχθεί και νομικά, δηλαδή επισήμως νεκρός˙ οπότε εκδόθηκε και το πιστοποιητικό θανάτου του.

Έλα όμως που οι αρχές του άλλου κόσμου, δηλαδή της Τουρκίας, ανακάλυψαν πρόσφατα πως αυτός βρισκόταν εκεί χωρίς νόμιμη άδεια παραμονής και τον έστειλαν από εκεί που ήρθε.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πίσω στη Ρουμανία.

Όπου διαπίστωσε ότι ήταν ήδη νεκρός και μάλιστα ήταν αδύνατον να βρεθεί κάποιος τρόπος αυτό να ανακληθεί. Ήταν και θα εξακολουθούσε να παραμένει νεκρός, μέχρι… Δευτέρα Παρουσία.

Ο λόγος; Όταν πάρθηκε η δικαστική απόφαση για τον θάνατό του, αυτός δεν κατέθεσε έφεση μέσα στο προβλεπόμενο από τον νόμο χρονικό περιθώριο. Έτσι η απόφαση θεωρείται τελεσίδικη: Νεκρός για πάντα.

Βλέπετε κι εσείς μια αντίφαση; Μα φυσικά. Δεν λέμε πάντοτε «ο αποθανών δεδικαίωται»; Ε, αφού το δικαστήριο κρίνει ότι είναι νεκρός, δεν πρέπει και να τον… δικαιώσει, δηλαδή να αναγνωρίσει ότι είναι ζωντανός;

Από τη στιγμή όμως που θα πάψει να είναι πεθαμένος, δεν χάνει το πλεονέκτημα αυτό των αποθανόντων; Οπότε;

Οπότε μπλέκουμε στα γρανάζια της αυτοαναφορικότητας, που είναι χειρότερα από εκείνα της γραφειοκρατίας.

Όταν μάλιστα εμπλέκονται τα μεν με τα δε…

Βρίσκεσαι στη θέση που βρίσκεται αυτός ο ζωντανός νεκρός, που δεν δικαιούται ούτε να εργαστεί, ούτε σύνταξη να πάρει, ούτε κανένα άλλο επίδομα.

Τον συντηρούν κάποιοι γείτονες, αφού και οι δικοί του άνθρωποι έχουν φύγει από τη ζωή ή έχουν φύγει για άλλες χώρε, πράγμα που, όπως είπαμε, δεν κάνει διαφορά. Είναι, δηλαδή, νεκροί γι’ αυτόν, όπως κι αυτός για κείνους.

Τώρα όμως προκύπτει ένα νέο ερώτημα: Τι είναι οι νεκροί των… νεκρών;

Όμως ας το αφήσουμε για άλλη φορά, δεν έχω κουράγιο να το συζητήσουμε άλλο.

«Πέθανα!»

 Ζωντανοί νεκροί.