180306 ΟΜΑΔΟΣΥΛΛΟΓΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ποιος θέλει τη βία;

Διαβάζω συνεχώς τις τελευταίες μέρες για το κράτος που έχει παραδοθεί στις βίαιες διαθέσεις ομάδων, που άλλοι τις αποκαλούν «συλλογικότητες», αποτελέσματα της δράσης των οποίων βλέπουμε καθημερινά.

Καταδρομικές ενέργειες, που αφήνουν πίσω τους σπασίματα και καταστροφές, και που είναι θαύμα πώς δεν έχουμε θρηνήσει ακόμη θύματα, είτε από τη μεριά των επιτιθέμενων είτε από εκείνη όσων δέχονται τις επιθέσεις.

Δεν θέλει και πολύ να ξεφύγει η κατάσταση και να απαντήσει κάποιος με εξίσου βίαιο τρόπο, ξαπλώνοντας στη άσφαλτο κάποιο από τα μέλη των ομάδων αυτών, που κάποιοι τις αποκαλούν «συλλογικότητες».

Το ίδιο και από την άλλη μεριά. Μπορεί ο πρώτος, ο εμφανής στόχος, να μην είναι οι άνθρωποι (τους αστυνομικούς δεν τους θεωρούν ανθρώπους, αλλά κάτι άλλο) όμως κανείς δεν ξέρει τι θα προκύψει αν προκληθεί μια συμπλοκή.

Διαβάζω ακόμη διάφορες κατηγορίες προς την κυβέρνηση, οι οποίες την θέλουν όχι απλώς να μην διώκει αυτή τη βία, προστατεύοντας τις περιουσίες και τη ζωή των πολιτών, αλλά και να την υποθάλπει.

Από τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται τα θέματα, από τον χαριστικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τους δράστες, ακόμη και από το γεγονός ότι τους αποκαλεί «παιδιά», όχι με κριτήριο την ηλικία…

Προκύπτει μια ανοχή, αν όχι μια αποδοχή των πρακτικών που οι ομάδες αυτές -«συλλογικότητες» για κάποιους- χρησιμοποιούν, προκειμένου να δώσουν το πολιτικό τους παρών στη σημερινή κατάσταση.

Μπορεί να είναι και απλή ανικανότητα. Αλλά δεν φαίνεται για τέτοια (μόνο). Δείτε, ας πούμε το γεγονός ότι ο αρμόδιος υπουργός κατηγορεί τους υφισταμένους του ότι δεν είναι αρκούντως αποφασιστικοί και αποτελεσματικοί.

Την ίδια στιγμή όμως που και εκείνοι τον κατηγορούν ότι δεν τους επιτρέπει να είναι όσο αποφασιστικοί και αποτελεσματικοί θα ήθελαν. Δεν είναι δυνατόν να απαντάς μονίμως στη βία με καλούς τρόπους, ευγένεια και διακριτικότητα.

Το άλλο πουλάκι:

Ποιος δεν θέλει τη βία;

Σας μπερδέψαμε λίγο, έτσι; Διότι η βία δεν είναι ίδια «απ’ όπου κι αν προέρχεται». Καλώς ή κακώς -καλώς λέω εγώ- οι κοινωνίες έχουν παραχωρήσει το δικαίωμα άσκησης νόμιμης βίας στα όργανα της τάξης.

Όταν μιλάμε για δημοκρατικά πολιτεύματα, η βία αυτή ασκείται προκειμένου να προστατευτεί η ζωή, τα δικαιώματα και η περιουσία των πολιτών. Κυρίως για να προστατευτούν τα περισσότερο αδύναμα μέλη της κοινωνίας.

Χωρίς την νόμιμη κρατική βία, τα πρώτα θύματα θα ήταν οι πολίτες αυτοί, αφού ο νόμος του ισχυροτέρου που θα επικρατούσε θα τους άφηνε εντελώς ανυπεράσπιστους. Οι κάθε λογής τσαμπουκάδες θα επικρατούσαν.

Έλα όμως που κάποιοι είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητοι μόνο στην άσκηση της συγκεκριμένης μορφής βίας. Οποιαδήποτε άλλη μορφή τη θεωρούν «φυσιολογική αντίδραση των πολιτών απέναντι στις προκλήσεις της εξουσίας ή της άρχουσας τάξης»!

Ανέχονται όχι μόνο τις «ακτιβιστικές ενέργειες των συλλογικοτήτων», αλλά ακόμη και τη βία των γνήσιων χουλιγκάνων των γηπέδων, σε καμιά περίπτωση όμως τη βία που ασκείται από τα όργανα της τάξης.

Η βία αυτή είναι μονίμως «προκλητική», είναι «φασιστική», είναι γενικώς απαράδεκτη. Αφήστε που είναι και η κύρια αιτία της γενικότερης βίας, αφού τα «παιδιά» απλώς αμύνονται και απαντούν σ’ αυτήν.

Φαίνεται, λοιπόν, πως ένα μεγάλο μέρος των πολιτών που σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο ανήκει στο… πελατολόγιο της παρούσας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Αφήστε που κάποιοι βρίσκονται και μέσα στην ίδια την κυβέρνηση.

Επομένως, δεν είναι χωρίς βάση οι κατηγορίες προς αυτήν, ότι όχι μόνο κάνει τα στραβά μάτια, αλλά, διά της συμπεριφοράς, της ενθαρρύνει και διάφορες ομάδες, που κάποια μέλη της τις αποκαλούν «συλλογικότητες».

Δεν είναι, λοιπόν, απλώς το γεγονός ότι δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν ένα μέρος της παραδοσιακής εκλογικής τους πελατείας, το μόνο που βλέπουν πλέον να τους απομένει. Είναι ότι και οι ίδιοι σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το ερώτημα δεν απαντήθηκε.

Ποιοι θέλουν τη βία; Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί, με ποιον τρόπο και ποιες αρχές έχουν ανατραφεί, που πιστεύουν ότι σπάζοντας και ρημάζοντας θα φέρουν έναν καλύτερο κόσμο; Από πού πήραν τέτοιες «αξίες»;

Από το σπίτι τους, την οικογένειά τους; Από το Σχολείο; Από προσωπικό «ψάξιμο» και αναζήτηση σε… επαναστατικές θεωρίες; Από παρέες και ομάδες (το είπαμε, «συλλογικότητες») στις οποίες εντάχθηκαν;

Και πώς πάνε και εντάσσονται σ’ αυτές; Κάπου πρέπει να το έχεις, κάτι να είχες ψάξει μόνος σου, πριν κάνεις το βήμα να ενταχθείς σε ένα σύνολο που έχει ως τρόπο δράσης την καταστροφή και το μπάχαλο.

Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι υπάρχει μια ροπή του νέου ανθρώπου προς την ανατροπή κατεστημένων, προς την αναζήτηση νέων, πιο ελεύθερων δομών και τρόπων συγκρότησης του κοινού μας βίου, γιατί θα πρέπει αυτό να γίνεται μέσω της καταστροφής;

Ας μας δώσουν ένα παράδειγμα!

Το έχουμε ξαναπεί. Πολύ περισσότερους φίλους, συμπαθούντες και συνοδοιπόρους θα κέρδιζαν, αν επιχειρούσαν να δείξουν στην κοινωνία πώς είναι ο νέος αυτός κόσμος που θέλουν.

Πού να το δείξουν; Στα μέρη που… ελέγχουν. Στις καταλήψεις, στα πανεπιστήμια, ακόμη και στα Εξάρχεια, που τα θεωρούν δική τους επικράτεια. Δεν θα έπρεπε τα μέρη αυτά να είναι «κοσμήματα»;

Επειδή όμως η απάντηση δεν είναι τόσο απλή, θα συνεχίσουμε και αύριο.

«Να σου δώσω μια να σπάσεις…»