180302 ΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δεν έχουμε αντανακλαστικά!

Θα έπρεπε να απαντάμε αμέσως στις προκλήσεις, όμως εμείς αργούμε, φαίνεται, να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Μέχρι να το πάρουμε είδηση έχουν περάσει μέρες και το πράγμα κρυώνει.

Αυτή, βεβαίως, είναι η μία οπτική. Διότι υπάρχει και η άλλη, η γνωστή συμβουλή που δίνουν οι ειδικοί σε τέτοιες περιπτώσεις: αν σας συμβεί κάτι σοκαριστικό, μην απαντάτε αμέσως. Μετρήστε πρώτα μέχρι το τρία εκατομμύρια, εφτακόσιες χιλιάδες… πενήντα δύο.

Εμείς κάνουμε κάτι ενδιάμεσο. Προσπαθούμε να απαντήσουμε όσο γρήγορα μας επιτρέπουν τα αντανακλαστικά μας, μετράμε όμως και μέχρι έναν αξιοσημείωτο αριθμό, έτσι, για να μην κάνουμε κρίσεις εν θερμώ.

Ελάτε να το πιάσουμε από την αρχή. «Έπρεπε να παραιτηθεί η υπουργός (στη συνέχεια και ο σύζυγός της) για ένα επίδομα που το δικαιούνταν», με ρώτησε καλοπροαίρετα κάποιος φίλος.

«Στο κάτω κάτω, όλοι οι υπουργοί και οι βουλευτές παίρνουν επιδόματα που είναι της πλάκας, μόνο και μόνο για να δικαιολογούν μεγαλύτερες αποδοχές. Γιατί να την πληρώσει αυτή;  Κρίμα δεν είναι;»

Εδώ σηκώνει πολλές απαντήσεις. Η πρώτη λέει ότι, όταν υπάρχει κάτι που δεν λειτουργεί σωστά, πάντοτε την πληρώνει ο «τυχερός» που θα βρεθεί στη φάση, όταν γίνει η στραβή. Και σ’ αυτή την περίπτωση, έγινε.

Έπειτα, είναι αστείο να χρησιμοποιούμε εμείς οι μεγάλοι τα επιχειρήματα μικρών παιδιών που, όταν τα ρωτάς γιατί κάνουν κάτι κακό, σου απαντούν «και ο Γιάννης το κάνει». Ναι, οι βουλευτές έχουν σκανδαλώδη επιδόματα∙ ε, και;

Πρώτα πρώτα εδώ δεν μιλάμε για ένα επίδομα που το παίρνεις «βρέξει χιονίσει». Πρέπει να κάνεις αίτηση, που σημαίνει ότι… το διεκδικείς. Και, εν πάση περιπτώσει, αφού το δικαιούσαι, γιατί η πρώτη σου αντίδραση είναι «θα επιστρέψω τα λεφτά»;

Για λόγους ευθιξίας; Για τέτοιους λόγους δεν επιστρέφεις κάτι που (πιστεύεις ότι) δικαιούσαι, αλλά υποβάλλεις την παραίτησή σου, πριν σου τη ζητήσουν. Και τότε ο προϊστάμενός σου δεν την κάνει δεκτή, διότι, σου λέει, δεν έκανες κάτι παράτυπο.

Στο κάτω κάτω αυτός έβαλε την υπογραφή του για να παίρνεις εσύ το συγκεκριμένο επίδομα; Δεν το έπαιρνες κρυφά! Πώς είπατε; Εντάξει ΚΑΙ αυτός. Επομένως;

Το άλλο πουλάκι:

Ανασχηματισμός!

Είναι αυτό που λένε στα σαλόνια του καλού κόσμου, όπου κάποιος από την παρέα διαβάζει πού και πού κανένα βιβλίο και το συστήνει μετά στους υπόλοιπους… διακριτικά, πετώντας την κατάλληλη στιγμή μια ατάκα!

«Όταν θέλεις κάτι πολύ, συνωμοτεί το σύμπαν για να το αποκτήσεις».

Μια μπαρούφα ολκής, που πάει να πει ότι όλοι εμείς, που δεν έχουμε αποκτήσει αυτά που ποθούσαμε, απλώς… δεν τα θέλαμε πολύ.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως φαίνεται ότι ταιριάζει. Όλα τα παραπάνω, επιδόματα σε «εξωκοινοβουλευτικούς», κράξιμο στην κυρία Αντωνοπούλου, παραίτηση δική της και του συζύγου της, ανασχηματισμός…

Όλα λες και σχεδιάστηκαν από μια αόρατη συνωμοσία (του σύμπαντος) προκειμένου να μπει στο υπουργικό συμβούλιο ο Φώτης Κουβέλης. Ο οποίος, συμπεραίνουμε (κάνοντας τώρα εμείς τον αντίστροφο συλλογισμό) το ήθελε πολύ.

Αυτό βέβαια φαίνεται και μόνο από το γεγονός ότι… δέχτηκε τη θέση. Μη βιάζεστε, ξέρω καλά τι σκέφτεστε. Αν ήταν να μην τη δεχτεί, απλώς δεν θα του την πρότειναν, συγκεκριμένα ο Αλέξης Τσίπρας.

Σ’ αυτά τα πράγματα πρώτα γίνονται οι απαραίτητες συνεννοήσεις και μετά «πέφτουν οι υπογραφές». Φαντάζεστε, δηλαδή να ακούγονται ότι ο πρωθυπουργός πρότεινε υπουργική θέση στον Φώτη Κουβέλη και αυτός την αρνήθηκε;

Αλλά, μια στιγμή; Γιατί όχι; Μήπως κάτι τέτοιο δεν θα ήταν πιο σωστό, αν ο Αλέξης Τσίπρας σεβόταν πραγματικά και εκτιμούσε τον Φώτη Κουβέλη, κυρίως όμως αν ο δεύτερος σεβόταν τον εαυτό του και τιμούσε την ιστορία του;

Θα έπρεπε, κατόπιν, εννοείται, συνεννοήσεως των δυο τους, να του προτείνει ένα υπουργείο και ο Φώτης Κουβέλης να αρνηθεί. Έτσι θα έκλεινε μια για  πάντα τα στόματα όλων εκείνων που τον θέλουν… λιγούρη της καρέκλας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Γιατί, ρε χαμένε»!

Συγγνώμη, δεν μιλάω άσχημα, απλώς θυμήθηκα μια ατάκα, από τα πρώτα ηρωικά χρόνια του Χαράλαμπου Τραμπάκουλα, σε ένα δημοφιλές σκετσάκι της εποχής. Ο λόγος για μια θέση αξιοζήλευτη, που όμως δεν ήταν για όλους.

-Ε, μου είπαν να πάω και πήγα!

-Κι εσάς, όποιος σας πει να πάτε πηγαίνετε;

-Γιατί, ρε χαμένε! Ξέρεις εσύ κανέναν που να του είπαν να πάει και δεν πήγε;

Όσο θυμούνται την εποχή και την ιστορία θα κατάλαβαν καλύτερα περί τίνος πρόκειται.

Αλίμονο, αυτό είναι το συμπέρασμα που βγάζει ο απλός πολίτης, παρατηρώντας τη συμπεριφορά των πολιτικών.

Εντάξει, όχι όλων! Θα υπάρχουν και εξαιρέσεις· φαντάζομαι! Εκείνο που βλέπουμε όμως είναι ότι κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στην… καρέκλα. Είτε θεωρεί τον εαυτό του άξιο είτε όχι… πηγαίνει.

Μπορεί να του προτείνουν κάτι εντελώς αταίριαστο με τον χαρακτήρα, τις ικανότητες, ακόμη και με την ιδεολογία του (αν υποθέσουμε ότι σε πολλούς πολιτικούς υπάρχει κάτι τέτοιο). Αυτός εκεί, θα δεχτεί, γιατί… δεν μπορεί να αρνηθεί.

Δεν μπορεί να αρνηθεί την τιμή που του γίνεται, ούτε, φυσικά, να στερήσει την πατρίδα από τις πολύτιμες υπηρεσίες του. σκύβει το κεφάλι, κάνει πέτρα την καρδιά και… κάθεσαι στην καρέκλα.

Κι ύστερα οι πολίτες δηλώνουν απογοητευμένοι από τον πολιτικό κόσμο, κι ύστερα συμπεραίνουν ότι «όλοι ίδιοι είναι», κι ύστερα αυξάνονται τα ποσοστά των «αντισυστημικών» κομμάτων, κι ύστερα, κι ύστερα…

Μα, δεν υπάρχει ύστερα!

 Δεν είναι όλοι ίδιοι!