180312 ΜΕΙΖΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ποιο είναι το μείζον;

Θα σας το πω, κάνοντας όμως αναφορά σε ένα «παράδειγμα» που βρίσκεται πολύ μακριά από ‘δω. Ή μήπως όχι. Ακούστε το και θα αποφασίσετε εσείς. Υπάρχει ένα σχετικά νέο έθνος στην ιστορία, εκείνο των Αμερικανών.

Δεν μιλάω γενικώς για τους κατοίκους του Νέου κόσμου, αλλά για εκείνους των Ηνωμένων πολιτειών Αμερικής, αν και οι ίδιοι αναφέρονται στον εαυτό τους μόνο με το όνομα του μεγάλου εξερευνητή Αμέριγκο Βεσπούτσι (1454-1512).

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το όνομα προέρχεται από τον πλούσιο έμπορο ουαλικής καταγωγής Ρίτσαρντ Άμερυκ, όμως αυτό δεν έχει τελικά και τόση σημασία. Η ουσία είναι ότι η νέα ήπειρος ονομάζεται έτσι από το 1507.

Τότε εκδόθηκε ο χάρτης του Μάρτιν Βαλντζεεμύλλερ, στον οποίο αναφέρεται ως Αμερική, πιθανότατα από την λατινική εκδοχή του ονόματος του Βεσπούτσι, με την οποία υπέγραφε τα έργα του: Americus Vespucius.

Είπαμε όμως ότι αυτά δεν έχουν σημασία για το θέμα μας. Το οποίο είναι ότι ένας λαός, κυριολεκτικά κάθε καρυδιάς καρύδι, κατάφερε να αποκτήσει εθνική ταυτότητα, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα.

Διότι, τι ήταν το περίφημο αμερικανικό έθνος; Μια αυταπάτη. Άνθρωποι που κατέφτασαν σε μια νέα ήπειρο και κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα κράτος (πολλά μικρά κράτη ενωμένα) μέσα σε λίγα χρόνια.

Άνθρωποι από κάθε γωνιά της Ευρώπης και της Ασίας, οι περισσότεροι τυχοδιώκτες, που κανέναν καημό δεν είχαν για πατρίδες και τέτοια ρομαντικά, και το μόνο που τους ένοιαζε ήταν οι νέες ευκαιρίες.

Άνθρωποι που συχνά αναζήτησαν το κέρδος με το πιστόλι στο χέρι και που οδηγήθηκαν σε έναν αιματηρότατο εμφύλιο, προκειμένου να μην το χάσουν, έφτασαν, λίγο μετά, να αποκτήσουν εθνική συνείδηση.

Μπορεί να εξακολουθούν για κάποιους να υπάρχουν δυο (ή και περισσότερες) χώρες μέσα σε μία, όμως όταν λένε αμερικανός πολίτης εννοούν το ίδιο πράγμα για κάθε ένα πολίτη της χώρας τους.

Πώς το κατάφεραν; Ανάμεσα σε πολλά άλλα είναι και η μεγάλη υποστήριξη του κάθε αμερικανού πολίτη, όταν αυτός κινδύνεψε, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Και αυτό δεν είναι μόνο χολιγουντιανό εύρημα.

Το άλλο πουλάκι:

Ταινίες και ταινίες…

Όπου στήθηκαν ολόκληρες αποστολές για να σωθεί ή να βοηθηθεί ο τελευταίος αμερικανός πολίτης που βρέθηκε σε δύσκολη θέση, σε κάποια γωνιά της γης. Και συνήθως σώζεται με οποιοδήποτε κόστος.

Αυτό είναι όμως ένα από τα στοιχεία που κατάφεραν να δώσουν στο ετερόκλητο συνονθύλευμα ανθρώπων την κοινή ταυτότητα του αμερικανού πολίτη. Μπορεί να είναι ένα ιδεολόγημα, όμως μοιάζει πολύ αληθινό.

Γιατί σας τα λέω όμως όλα αυτά; Διότι θέλησα να πάρω κι εγώ θέση στην περίφημη (πιθανότατα και παρεξηγημένη) δήλωση του κυρίου Νίκου Φίλη, σχετικά με το πόσο σημαντικό είναι το θέμα των αιχμάλωτων αξιωματικών.

Για να μην τον αδικήσουμε, ας θυμηθούμε τη δήλωσή του: «Είναι πολύ σημαντικό, θα κάνουμε κινήσεις για να λυθεί το συντομότερο δυνατόν, αλλά δεν είναι αυτό το μείζον… Το κρίσιμο θέμα σήμερα είναι αυτό;

Αυτό ενδιαφέρει τους πολίτες, τους ενδιαφέρει η ειρήνη, η ηρεμία, τους ενδιαφέρει η οικονομία, έχετε καταλάβει ότι υπάρχει αναβρασμός στην Ευρώπη;» Βέβαια είπε και άλλα, ας μείνουμε όμως σ’ αυτά.

Όχι για να σχολιάσουμε αρνητικά τις δηλώσεις, αλλά για να δούμε αυτό που είπαμε πριν. Πόσο σημαντικό είναι, προκειμένου να… σφυρηλατηθεί ένα ισχυρό αίσθημα εθνικής ταυτότητας, να  θεωρηθεί μείζον θέμα.

Δύο στρατιωτικοί, δυο πολίτες αυτής της χώρας, ασχέτως με τίνος ευθύνη, βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε δύσκολη θέση. Η χώρα, με τα επίσημα όργανά της, οφείλει να κάνει ό,τι είναι δυνατόν, ώστε να λήξει σύντομα η περιπέτειά τους.

Προσέξατε αυτό που είπα; Με τα επίσημα όργανά της και με όλες τις δυνατότητες που της δίνουν οι διεθνείς κανόνες, οι συμβάσεις αλλά και η πρακτική προηγούμενων περιπτώσεων.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αν ήταν ταινία…

Θα βλέπαμε μια μυστική επιχείρηση, κατά την οποία μια επίλεκτη ομάδα εθελοντών (πάντα εθελοντές κάνουν τη δύσκολη δουλειά) θα πήγαινε και θα απελευθέρωνε «τα παιδιά μας» από εκεί όπου κρατούνται.

Αυτά, βεβαίως, γίνονται στο σινεμά. Η πραγματικότητα είναι κάπως πιο πεζή και συχνά πολύ πιο σκληρή από τις ταινίες. Ξέρετε γιατί; Διότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν επίλεκτοι.

Την… αποστολή πρέπει να τη φέρουν εις πέρας όποιοι έτυχε να βρίσκονται εκείνη τη στιγμή στις κρίσιμες θέσεις και αυτό είναι ένα πρόβλημα. Διότι αυτοί δεν επιλέγονται, αλλά εκλέγονται με την ψήφο του σοφού λαού.

Δηλαδή ο πρωθυπουργός εκλέγεται, ο οποίος τοποθετεί μετά τους επικεφαλής κάθε υπουργείου όχι πάντοτε με κριτήρια αριστείας ή καταλληλότητος. Συνήθως προσπαθεί να διατηρήσει κάποιες ισορροπίες.

Αυτό, αν θεωρείται πρόβλημα στον καλό καιρό, σκεφθείτε τι σημαίνει όταν ξεσπάσει η φουρτούνα και αγριέψουν τα κύματα. Αφήστε που εδώ, στη χώρα μας, αναλαμβάνει να βοηθήσει και ο ίδιος ο σοφός λαός.

Πώς; Διοργανώνοντας συλλαλητήρια κατά της… φουρτούνας. Έχουμε βλέπετε πολλά παραδείγματα όπου οι προσευχές ενός αγίου καταλάγιασαν τα κύματα και σώθηκαν οι ναυτιλόμενοι.

Ε, κάπως έτσι, με δοκιμασμένες συνταγές εξωτερικής πολιτικής πορεύεται η χώρα στις κρίσιμες στιγμές, οπότε δικαιολογημένα μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι «δεν είναι αυτό το μείζον»!

 Το μείζον και το έλασσον!