180301 ΧΟΡΕΥΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ωραίο έθιμο!

Το οποίο τείνει να καθιερωθεί, παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης να το απαγορεύσει. Βλέπετε, δεν είναι μόνο στη χώρα μας κάποια έθιμα και κάποιες περιοχές υπεράνω νόμων και διατάξεων.

Συμβαίνει και εις Παρισίους. Ή, για να είμαστε περισσότερο ακριβείς, στην μακρινή μας Κίνα. Όπου η κυβέρνηση κυνηγά να σταματήσει ένα σχετικώς νέο έθιμο, πριν αυτό επεκταθεί και γίνει θεσμός.

Επειδή θα σας ακουστεί λίγο παράξενο, έτσι το ακούσαμε κι εμείς, κι επειδή πολλά λέγονται στις μέρες μας για τα φέικ νιουζ (δεν ξέρω αν το προφέρω και σωστά) θα σας πούμε ότι η είδηση μεταδόθηκε από το BBC.

Εμείς τη διαβάσαμε σε έγκυρο ελληνικό ειδησεογραφικό σάιτ και σκεφτήκαμε να τη συζητήσουμε μαζί σας, αυτή την εποχή που η Εκκλησία μας αφιερώνει και πολλές από τις ημέρες στους κεκοιμημένους.

Εξόδιον… στριπτίζ! Μάλιστα, πολύ καλά ακούσατε. Μιλάμε για το σχετικά πρόσφατο  έθιμο που τείνει να κυριαρχήσει στην Κίνα και θέλει να προσλαμβάνονται επαγγελματίες στριπτιζέζ, για να αποχαιρετήσουν έναν νεκρό.

Το έθιμο αυτό δεν το συναντά κανείς στις μεγάλες πόλεις, παρά μόνο στα προάστιά τους, αλλά στην επαρχία έχει αρχίσει να εξαπλώνεται σε βαθμό ανησυχητικό. Όχι για εμάς, δεν ανησυχούμε με κάτι τέτοια, για την κυβέρνηση της Κίνας που θέλει να το περιορίσει.

Τι ακριβώς περιλαμβάνει; Περιλαμβάνει τη δημόσια εκτέλεση στριπτίζ ή πόουλ ντάνσινγκ, προς τιμήν του εκλιπόντος. Όταν λέμε δημόσια μπορεί να γίνει σε κάποια ειδική πίστα, αλλά μπορεί και στην καρότσα ενός φορτηγού.

Στόχος είναι…

Δεν ξέρουμε καλά καλά ποιος είναι ο στόχος, αν δηλαδή η εκδήλωση αυτή έχει να κάνει με κάποια νεκρώσιμη δοξασία, ή αν απλώς έχει ως στόχο την «διασκέδαση» των τεθλιμμένων συγγενών που συνοδεύουν τον αποθανόντα.

Το άλλο πουλάκι:

Θέλουν μπούγιο!

Φαίνεται ότι στην Κίνα, τουλάχιστον σε κάποιες περιοχές -διότι, όταν μιλάμε γι’ αυτή τη χώρα δεν πρέπει να ξεχνάμε το μέγεθός της, πρόκειται κυριολεκτικά για μια ήπειρο- το πλήθος που συνοδεύει τον νεκρό σημαίνει πολλά.

Θα μου πείτε παντού γίνεται αυτό. Έτσι βγήκε και η σοφή ρήση «κοίτα να πηγαίνεις στις κηδείες των άλλων, γιατί, διαφορετικά, ούτε εκείνοι θα έρθουν στη δική σου». Το πλήθος που συνοδεύει κάποιον στην τελευταία του κατοικία κάτι σημαίνει.

Υποτίθεται όμως ότι το πλήθος αυτό προσέρχεται αυθόρμητα, επειδή εκτιμούσε τον νεκρό, εννοείται όσο ήταν εν ζωή, κι όχι επειδή πρόκειται να παρακολουθήσει κάποιο ενδιαφέρον θέαμα. Υποτίθεται, έτσι;

Γιατί, τώρα που το σκέφτομαι, σε πολλές κηδείες διάσημων προσώπων ένα μέρος του κόσμου πηγαίνει ακριβώς γι’ αυτό το θέαμα, που δεν είναι άλλο από τους συγγενείς, τους φίλους και τους γνωστούς που θα συνοδέψουν τον νεκρό στην τελευταία του κατοικία.

Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι οι κηδείες τέτοιων ανθρώπων γίνονται και θέαμα από τα τηλεοπτικά κανάλια, όπου σχολιάζεται κυρίως ποιοι διάσημοι παραβρέθηκαν, πώς ήταν ντυμένοι, τι δηλώσεις έκαναν, αν δάκρυσαν ή όχι…

Φαίνεται, λοιπόν, πως αυτό το θέμα προσπάθησαν να το λύσουν στην Κίνα προσφέροντας «ζωντανό» θέαμα στο κοινό, και όχι μαυροφορεμένους σελέμπριτις που κρύβουν τα πρόσωπά τους πίσω από τεράστια μαύρα γυαλιά.

Έτσι, αντί να προσλαμβάνουν, όπως παλαιότερα, διάφορους επώνυμους κωμικούς ή τραγουδιστές, οι οποίοι αναλάμβαναν το θλιβερό καθήκον να συλλυπούνται τους συγγενείς του νεκρού, αποφάσισαν να κάνουν κάτι πιο δραστικό.

Απευθύνονται σε γραφεία που μανατζάρουν στριπτιζέζ και πόουλ ντάνσερς (το ένα γαλλικό το άλλο αμερικάνικο, αναλόγως της καταγωγής της τέχνης) που τους προμηθεύουν με επαγγελματίες του είδους.

Τώρα, υπάρχουν κοινωνιολογικές και λαογραφικές προσεγγίσεις που κάνουν λόγο για «λατρεία της αναπαραγωγής» την ώρα του ύστατου αποχαιρετισμού. «Σε κάποιες τοπικές παραδόσεις, ο ερωτικός χορός εκφράζει την ευλογία της γονιμότητας - ειδικά στις περιπτώσεις που ο νεκρός έκανε πολλά παιδιά πριν αποδημήσει».

Σε κάθε περίπτωση όμως, μία κηδεία με χορεύτριες που κάνουν στριπτίζ θεωρείται σημάδι μεγάλου πλούτου του νεκρού και της οικογένειάς του, όπως πέρσι, όταν… αποχαιρέτησαν ένα νεκρό πενήντα τέτοιες, πάνω σε οροφές ισάριθμων τζιπ.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γιατί αντιδρά η κυβέρνηση;

Μια απάντηση θα ήταν «επειδή στην Κίνα δεν υπάρχει… Εκκλησία της Ελλάδος για να αντιδράσει». Δεν είναι όμως η σωστή. Σκεφθείτε ότι το βάρος της αντίδρασης έχει αναλάβει το υπουργείο Πολιτισμού. Με ό,τι σημαίνει αυτό σε μια κομμουνιστική χώρα.

Φαίνεται ότι ανησυχούν «για τις επιδράσεις που θα έχει η επέκταση ενός τέτοιου εθίμου στα θεμέλια της κοινωνίας, αλλά και στα νέα παιδιά που συχνά ακολουθούν τους μεγάλους στις κηδείες». Απαγόρευση, λοιπόν.

Κι έτσι ξεκινά το διαδεδομένο και σε πολλές περιοχές της χώρας μας «κυνηγητό» μεταξύ των οργάνων της τάξης και των υποστηρικτών ενός εθίμου (μπαλωθιές, βεγγαλικά, κοκορομαχίες κ.λπ.) που κινείται… «στην γκρίζα ζώνη της νομιμότητος».

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι έκβαση θα έχει αυτή η διαμάχη, να είστε βέβαιοι όμως ότι μια παράδοση που αγκαλιάζεται από τον λαό, δύσκολα μπορεί να ξεριζωθεί με απαγορευτικές διατάξεις.

Έτσι προβλέπω η απειλή «θα χορεύω στους τάφους σας» σύντομα να αποκτά νέο νόημα.

Αρχής γενομένης από την Κίνα!

 

Ύστατο… στριπτίζ!