180307 ΥΠΕΥΘΥΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ατομική ευθύνη!

Θεωρώ ότι το πρόβλημα της βίαιης δράσης ορισμένων ομάδων, εκείνων που κάποιοι τις λένε «συλλογικότητες», έχει να κάνει και με το ζήτημα της ατομικής ευθύνης. Με το γεγονός, δηλαδή, ακριβώς ότι δρουν κατά ομάδες.

Αν απομονώσεις τον καθένα από αυτούς, πιθανότατα θα διαφωνούσε, ακόμη και σε επίπεδο συζήτησης, με τη βία ως μέσω ανατροπής των κοινωνικών δομών, των συμβάσεων αλλά και των αξιών με τις οποίες δεν συμφωνεί.

Αφήστε που, πολλές φορές, δεν είναι σε θέση ούτε να διακρίνουν πως η ανατροπή που επιχειρούν εμπεριέχει την αποδοχή και την καταξίωση(;) των δομών που επιθυμούν να ανατρέψουν.

Σκεφθείτε μόνον ότι σπάζουν και ρημάζουν αξιώνοντας (απαιτώντας θέλετε; απαιτώντας!) από τη δικαστική εξουσία να επιτρέψει ή να αποτρέψει τη μεταγωγή συντρόφων τους σε άλλες φυλακές, προκειμένου αυτοί να μπορούν… να συνεχίσουν τις σπουδές τους.

Τι άλλο είναι αυτό από αναγνώριση της δικαστικής εξουσίας, αλλά και των σπουδών (σε ΙΕΚ!) ως παραγόντων που μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν και να ρυθμίζουν τις ζωές των επαναστατών με τις βαριοπούλες;

Βλέπετε όμως, μια χαρά είναι και ο (μικρο)αστικός τρόπος ζωής˙ έχει τα καλά του. Μας επιτρέπει μάλιστα και να τα απολαμβάνουμε και να εξασκούμαστε πάνω τους, προκειμένου να τον ανατρέψουμε.

Γι’ αυτό σας λέω, αν δεν είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις τις σπουδές σου (σε ΙΕΚ!) προκειμένου να μην ζητήσεις (εντάξει, απαιτήσεις) καμιά χάρη από το μισητό σύστημα, τότε μάλλον δεν κατάλαβες τι και γιατί «πολεμάς».

Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα της ατομικής ευθύνης. Αυτή δεν υπάρχει πουθενά στη ζωή του ανθρώπου, όσο τουλάχιστον είναι ακόμη «παιδί». Ούτε το σπίτι, ούτε το Σχολείο, ούτε κανείς άλλος τον αντιμετωπίζει ως υπεύθυνο άτομο.

Και αυτό δεν φαίνεται μόνο από το γεγονός ότι, ουσιαστικά, δεν του επιτρέπουν να πάρει ούτε μια απόφαση για τη ζωή του και ούτε μια σημαντική πρωτοβουλία που να μην φιλτραριστεί από τους γύρω του.

Φαίνεται και από το ότι δεν του αποδίδεται ποτέ, καμιά ευθύνη, ακόμη και όταν αποκλειστικός υπεύθυνος είναι ο ίδιος. Πάντοτε είναι έτοιμοι να τον συγχωρήσουν, επειδή είναι «παιδί».

Το άλλο πουλάκι:

Δεν τιμωρείται κανείς!

Η αντιμετώπιση των νέων θα μπορούσε κάλλιστα να περιγραφεί από τη στάση ενός παλιού -όχι και τόσο παλιού- Γυμνασιάρχη, ο οποίος, ως μοναδικό μέσο τιμωρίας, χρησιμοποιούσε την, με χαρακτηριστική προφορά, απειλή:

«Ιάν ιπαναληφθεί…»

Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι θα γινόταν αν οι μαθητές το ξαναέκαναν, όχι επειδή αυτό δεν συνέβαινε -κάθε άλλο-, αλλά επειδή, κάθε φορά, η… τιμωρία τους ήταν η ίδια η απειλή.

Αυτό όμως είναι ίσως το μόνο μάθημα που μαθαίνουν τόσο καλά τα «παιδιά». Ποτέ κανείς δεν τιμωρείται. Και, εννοώ να τιμωρηθεί πραγματικά. Διότι, ακόμη και οι «παιδαγωγικές» τιμωρίες που καμιά φορά επιβάλλονται είναι αστείες.

Προχθές έλεγαν πάλι κάτι φίλοι καθηγητές για συμπεριφορά ενός μαθητή προς καθηγήτριά του που θα δικαιολογούσε, αν είχαμε σοβαρό εκπαιδευτικό σύστημα, την αποβολή του από όλα τα Σχολεία του νομού.

Αυτός όχι μόνο τη γλίτωσε με μια διήμερη αποβολή (του κάνανε τα μούτρα κρέας) αλλά είχε και κάποιους καθηγητές που έσπευσαν να τον συμπαρασταθούν και να τον παρηγορήσουν, αφού… είναι βέβαιοι πως δεν θα το ξανακάνει.

Πιθανότατα όχι. Το ζήτημα είναι όμως πως, αν η τιμωρία του ήταν εκείνη που του άξιζε πραγματικά, ούτε κανείς άλλος θα διανοούνταν ποτέ να συμπεριφερθεί με ανάλογο τρόπο σε καθηγήτριά του.

Και επειδή φοβόμαστε ότι μπορεί να παρεξηγηθεί η αυστηρότητα στην οποία επιμένουμε, θα σας πω ποιους ακριβώς τρόπους τιμωρίας εννοούμε. Προς Θεού, μην πάει ο νους σας σε ποινές εξοντωτικές ή σε φυλακίσεις.

Οι ποινές που προτείνουμε έχουν πραγματικά αναμορφωτικό χαρακτήρα, τόσο για τον δράστη, όσο, αν πρόκειται για ανήλικο, και για τους γονείς του. Πρωτίστως έγκειται στη αποκατάσταση των ζημιών που προκάλεσε.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όχι με πληρωμή!

Εδώ βρίσκεται το μυστικό. Όχι να πληρώσει ο ίδιος ή ο πατέρας του και… καθάρισε. Όχι, κάθε άλλο. Να αποκαταστήσει τις ζημιές εργαζόμενος ο ίδιος σε αυτή την αποκατάσταση. Με τα χεράκια του.

Να πάρει έναν κουβά μπογιά και μια βούρτσα και να ξαναβάψει τον τοίχο που μουντζούρωσε με «συνθήματα». Να πάει στον λαμαρινά και να βοηθήσει στην επισκευή του αυτοκινήτου που κατέστρεψε.

Να εργαστεί ως βοηθός, τσιράκι, στην επιχείρηση που έγινε στόχος της επαναστατικής οργής του. Να δει τι σημαίνει να δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ να στήσεις ένα μαγαζί και να έρχεται ο άλλος να… επαναστατεί πάνω του.

Τέτοιου είδους, «κοινωνική εργασία», θα έπρεπε να είναι οι ποινές για τα κάθε ηλικίας «παιδιά» που προσπαθούν να αλλάξουν την κοινωνία σπάζοντας και ρημάζοντας. Ας τη γνωρίσουν πρώτα… από μέσα, και μετά ας την αλλάξουν.

Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και στο πανεπιστήμιο. Αν θέλεις να μην αποβληθείς και να συνεχίσεις τις σπουδές σου, θα πρέπει να φροντίσεις για την αποκατάσταση των ζημιών που προκάλεσες.

Δυστυχώς όμως, κάτι τέτοιο δεν το θέλει κανείς για τα «παιδιά» του. Προτιμά να τα βλέπει να επαναστατούν χωρίς ουσιαστικό ρίσκο, αδιαφορώντας ότι έτσι ούτε καν… σοβαρούς επαναστάτες μπορεί να τα κάνει.

Ούτε καν αυτό!

«Γκρέμισ’ τα, γκρέμισ’ τα…»