180327 ΜΥΘΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Η αναζήτηση της Αλήθειας!

Εννοείται με άλφα κεφαλαίο· διότι μια αλήθεια, για να είναι… αληθινή, αλλά και για να φαίνεται τέτοια, πρέπει απαραιτήτως να ξεκινάει με κεφαλαίο. Διαφορετικά είναι απλώς αλήθεια αληθοφανής.

Ποια είναι η Αλήθεια γύρω από το ’21; Αν την αναζητήσει κανείς με τον πιο γνωστό τρόπο αναζήτησης στο διαδίκτυο, θα πέσει πάνω σε χιλιάδες αποτελέσματα που γράφουν όλα πάνω κάτω τα ίδια.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Γιατί να αναζητήσει κανείς την Αλήθεια γύρω από το 1821 και την Επανάσταση του Γένους; Μα, γιατί δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει την 25^η Μαρτίου.

Εντάξει η παρέλαση, εντάξει και ο μπακαλιάρος, αλλά μετά; Αφήστε που αν πάει να κάνει μια βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα πέσει πάνω σε πάρα πολλούς άλλους που έχουν ανακαλύψει ήδη την Αλήθεια.

Και, όπως επιβάλλεται από τους καλούς τρόπους συμπεριφοράς σε αυτά τα μέσα, οφείλει να την μεταλαμπαδεύσει σε όλους τους υπόλοιπους. Έτσι, και να μην θέλεις μόνος σου να την αναζητήσεις, θα πέσεις πάνω της οπωσδήποτε.

Το πιο ενδιαφέρον με την Αλήθεια γύρω από το ’21 είναι ότι εκείνοι που την ανακαλύπτουν κάνουν όπως οι μαθητές του Γυμνασίου, όταν ακούσουν πρώτη φορά για την ομοφυλοφιλία του Καβάφη.

Τρέχουν να διαδώσουν το νέο στους κολλητούς τους, το συζητούν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, και οι πιο θρασείς (καμιά φορά και οι πιο αφελείς) θα φτάσουν να ρωτήσουν και τη φιλόλογό τους.

«Κυρία, είναι αλήθεια ότι ο Καβάφης ήταν ομοφυλόφιλος;»

Τι να απαντήσει τότε η καημένη η καθηγήτρια; Ότι δεν γνωρίζει ούτε έχει ακούσει κάτι σχετικό; Ότι αυτό… δεν είναι μέσα στην ύλη;

Ή να επιβεβαιώσει τη «φήμη» και να τους αναφέρει και ένα σωρό άλλους μεγάλους δημιουργούς, οι οποίοι όμως έμειναν στην ιστορία για τη σπουδαιότητα του έργου τους κι όχι για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό;

Το άλλο πουλάκι:

Τι θυμήθηκα τώρα!

Μια παλιά ιστορία με πρωταγωνιστές δυο φίλους από τους οποίους δυστυχώς, κανείς δεν βρίσκεται στη ζωή. Όταν ήταν φοιτητές, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, έκαναν μια περιήγηση στο Άγιον Όρος.

Εκεί συνάντησαν έναν φωτισμένο γέροντα που τους μίλησε για πολλά και διάφορα. Αυτοί όμως, θέλοντας να τον «πειράξουν», δεν τον ρώτησαν τίποτε άλλο παρά αν είναι αλήθεια ότι στο Όρος υπάρχουν και ομοφυλόφιλοι μοναχοί. 

Νόμιζαν ότι θα τον φέρουν σε δύσκολη θέση και ήθελαν να δουν πώς θα αντιδράσει.

«Ναι, αλήθεια είναι», τους απάντησε εκείνος. Οι φουκαράδες πήγαν να χαρούν με την «επιτυχία» τους.

«Καλό είναι βέβαια», εξακολούθησε ο γέροντας, «όταν έρχεται κανείς στο Όρος, να αναζητά πράγματα που δεν μπορεί να τα βρει αλλού. Αν όμως εσείς ήρθατε γι’ αυτό, τότε μπορώ εγώ ο ίδιος να σας γνωρίσω κάποιους».

«Μας έφυγε η μαγκιά», μου διηγόταν ο συγχωρεμένος ο φίλος μου. Και, φυσικά, μου έλεγε πώς, μετά από αυτό, άνοιξαν τα μάτια τους και είδαν στ’ αλήθεια ένα σωρό σπουδαία πράγματα στην περιήγησή τους.

Κάπως έτσι συμβαίνει συνήθως, όταν ανακαλύπτουμε Αλήθειες, οι οποίες κάθε άλλο παρά κρυφές είναι. Μόνο που εμείς, επικεντρωνόμαστε σ’ αυτές και αφήνουμε να μας ξεφύγει η ουσία.

Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει και με τις περίφημες Αλήθειες τού 1821; Εκεί βέβαια το πράγμα έχει και βαθύτερα αίτια. Διότι οι περισσότεροι κάνουμε ένα πολύ σημαντικό λάθος. Μαθαίνουμε την Ιστορία μας από δύο κυρίως «πηγές».

Η πρώτη είναι το Σχολείο. Μαθαίνουμε, αν μαθαίνουμε, μόνο όσα υπάρχουν στη σχολική ύλη και πέραν τούτων τίποτε. Η άλλη «πηγή» μας είναι το διαδίκτυο και κάποιες Αλήθειες που ανακαλύπτουμε εκεί.

Οι οποίες είτε έρχονται σε αντίθεση με κάτι που μάθαμε στα μαθητικά μας χρόνια, είτε απλώς δεν συμπεριλαμβάνονταν στα σχολικά εγχειρίδια και τη διδακτέα ύλη. Και τότε ποιος μας πιάνει!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ξεσκεπάσαμε τη συνομωσία!

Η οποία μάς ήθελε στο σκοτάδι και γι’ αυτό κρατούσε κρυφές όλες εκείνες τις γνώσεις που μας αποκαλύφτηκαν… μόλις γκουγκλάραμε το «αλήθειες και ψέματα γύρω από το ‘21». Τόσο καλά κρυμμένες ήταν!

Αν βέβαια κάναμε το κόπο να ανοίξουμε την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, θα βλέπαμε ότι όλες αυτές οι «κρυμμένες» Αλήθειες είναι μια χαρά γραμμένες μέσα εκεί. Στο πιο επίσημο βιβλίο που θα μπορούσε να υπάρξει!

Εκεί θα μπορούσε κανείς να διαβάσει, για παράδειγμα, για τον «Θρύλο της Αγίας Λαύρας» (σσ. 83-84). Ποιος όμως θα μπει στον κόπο να ξεφυλλίσει τον περίφημο δωδέκατο τόμο της Εκδοτικής Αθηνών; Κι έτσι απευθυνόμαστε στο έγκυρο διαδίκτυο.

Το οποίο τρέφει μια χαρά την ανάγκη μας να πιστεύουμε σε σκοτεινές συνομωσίες και κρυμμένες αλήθειες. Μόνο που έτσι χάνουμε κι εμείς, σαν τους δυο φίλους προσκυνητές, τον σκοπό της «επίσκεψής» μας στην Ιστορία.

Διότι, τελικά, αν μελετήσουμε την Ιστορία της Επανάστασης, θα δούμε ότι έχουμε να μάθουμε και να διδαχτούμε πολύ πιο σημαντικά πράγματα από την αποκάλυψη των «ακίνδυνων εθνικών μύθων» (Θ. Βερέμης) που πιστεύουμε ότι μας έκρυβαν.  

Και θα δούμε ότι, αν κάτι μας κρατάει στην άγνοια δεν είναι κάποια συνομωσία μυστικών κέντρων συμφερόντων, αλλά η δική μας απροθυμία να ανοίξουμε ένα βιβλίο και να ξεστραβωθούμε.

 Ο μύθος της αλήθειας!