180321 ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΜΕΝΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Είναι θέμα εμπιστοσύνης…

Η οποία ασφαλώς και δεν μπορεί να είναι τυφλή, αλλά είναι αδύνατο, ανυπόφορο, να μην υπάρχει καθόλου. Ακόμη όμως κι έτσι να είναι, θα πρέπει να κάνεις πέτρα την καρδιά σου και να προσποιηθείς.

Θα σας εξηγήσω τι εννοώ. Λέγαμε χθες για τον τρόπο που αντιδρούμε, στην εποχή των σόσιαλ μίντια, σε κάτι που δεν μας αρέσει. Και είδαμε τον δρόμο χωρίς επιστροφή που πήρε η ανάρτηση μιας μητέρας.

Η οποία, για να μιλήσουμε επί του συγκεκριμένου παραδείγματος, είχε μια διαφωνία (επειδή προφανώς δεν κατάλαβε) με τη δασκάλα, μια ένσταση επάνω στο ποίημα που εκείνη έδωσε στο παιδάκι της.

Τι έπρεπε να κάνει; Το πιο φυσιολογικό και ανθρώπινο: Αντί να αναρτήσει το ποίημα και την άποψή της σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, να πάει στη δασκάλα και να μιλήσει μαζί της για το θέμα.

Θα έβλεπε ότι το ποίημα, συνολικά, κάθε άλλο παρά αντεθνικό είναι και η παρεξήγηση θα λύνονταν στο λεπτό. Επιπλέον, μπορεί η δασκάλα να έστελνε το πλήρες κείμενο και στις υπόλοιπες μητέρες, μήπως υπάρχει και άλλη που δεν κατάλαβε.

Τόσο απλά!

Δυστυχώς όμως, υπάρχει αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης προς το Σχολείο. Η οποία, αν συνδυαστεί με τη τρομερή έφεση να «επικοινωνούμε» μέσω διαδικτύου και να κοινοποιούμε ό,τι μας συμβαίνει…

Δεν είναι όμως κάτι πέρα από κάθε λογική; Δεν εμπιστεύεσαι τον δάσκαλο του παιδιού σου, στου οποίου τα χέρια το αφήνεις τόσες ώρες κάθε μέρα, και εμπιστεύεσαι τον κάθε «φίλο» που έχεις στο φέιμπουκ!

Τον οποίο πιθανότατα να μην γνωρίζεις ούτε εξ όψεως. Και ο οποίος έχει άλλους «φίλους» και εκείνοι άλλους, έτσι που το δικό σου θέμα μπορεί να πάρει διαστάσεις ανεξέλεγκτες. Αλλά μήπως αυτό δεν είναι που σε εξιτάρει;

Να όμως που το συγκεκριμένο θέμα, (μια παρεξήγηση πάνω σε) ένα ποιηματάκι σε νηπιαγωγείο, έφτασε στη γνωστή και μη εξαιρετέα εφημερίδα «στόχος», την τόσο ευαίσθητη στα εθνικά θέματα, που υμνεί καθημερινά εκείνους που «πούλησαν» τη μισή Κύπρο στους Τούρκους.

Το άλλο πουλάκι:

Τόσο καλά!

Με αφορμή όμως αυτό, τι θα λέγατε να μιλήσουμε και για την ουσία του θέματος. Που είναι η στάση και η συμπεριφορά κάποιων γονέων που (θέλουν να πιστεύουν ότι) είναι ευαίσθητοι σε θέματα πίστης και πατρίδας.

Πολύ πιο ευαίσθητοι από το Σχολείο! Το οποίο κατηγορούν, ως θεσμό, αλλά στην πραγματικότητα τα πρόσωπα, από τον υπουργό Παιδείας μέχρι τον τελευταίο δάσκαλο, για αντεθνική και αντιεκκλησιαστική στάση.

Θέλετε όμως να πούμε μερικές αλήθειες που ίσως πονέσουν; Μας τις φανέρωσε άνθρωπος που βρίσκεται στα Σχολεία περισσότερα από τριάντα χρόνια. Ακούστε, λοιπόν, και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Στα Σχολεία μας γίνεται κάθε πρωί προσευχή. Ε, λοιπόν, υπάρχουν μαθητές που, μετά από χρόνια, όχι μόνο το «Πάτερ ημών» δεν γνωρίζουν, αλλά ούτε τον σταυρό τους μπορούν να κάνουν σωστά.

Ποιος φταίει γι’ αυτό; Τίνος δουλειά είναι να μάθει στο παιδάκι να προσεύχεται, να κάνει το σταυρό του και να στέκεται με τον στοιχειώδη σεβασμό, όταν παρακολουθεί μια ιερή ακολουθία, όπως ο Αγιασμός;

Τα Σχολεία μας (δηλαδή οι δάσκαλοι, οι μαθητές, οι γονείς και όλοι όσοι εμπλέκονται στη διαδικασία της εκπαίδευσης) γιορτάζουν τους Τρεις Ιεράρχες. Την ημέρα εκείνη πραγματοποιείται επίσημος εκκλησιασμός του Σχολείου.

Ε, λοιπόν, οι φουκαράδες οι δάσκαλοι τρομάζουν να πείσουν τους μαθητές να προσέλθουν στον εκκλησιασμό. Δεν μιλώ για τους γονείς… Οι περισσότεροι θεωρούν τη γιορτή απλώς ως μια «αργία», μια καλή ευκαιρία να κάνουν κάτι άλλο με τα παιδιά τους.

Να είστε βέβαιοι ότι είναι οι ίδιοι που θα βγουν ανά τας ρύμας και τας οδούς του διαδικτύου, αν ποτέ ξεκινήσει καμιά συζήτηση για την κατάργηση του (καταργημένου από τους ίδιους) εορτασμού των Τριών Ιεραρχών.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να μιλήσουμε και για πατρίδα;

Ξέρετε όλοι, φαντάζομαι, το άγριο κυνηγητό που πέφτει, όχι τόσο από δασκάλους όσο από καθηγητές, για να πάρουν μέρος οι μαθητές στην παρέλαση. Πού είναι τότε οι υπερευαίσθητοι περί τα εθνικά γονείς τους;

Και στις σχολικές εορτές; Βάζουν ο δάσκαλος και οι δασκάλα πέντε αράδες σε κάθε παιδί (διότι πρέπει, λέει, να συμμετέχουν όλα) και τα περισσότερα δεν μπαίνουν στον κόπο να μάθουν… να τις διαβάζουν από μέσα.

Τι κάνουν οι γονείς στο σπίτι; Μπορούν οι δάσκαλοι να διδάξουν στο κάθε παιδί χωριστά τα λίγα λόγια που πρέπει να πει σωστά; Αν δώσουν ποιήματα ή ρόλους μόνο σε όσους τα καταφέρνουν, θα ακούσουν τα εξ αμάξης.

Πηγαίνουν, λοιπόν, οι υπερευαίσθητοι περί τα εθνικά γονείς στη σχολική γιορτή και καμαρώνουν το βλαστάρι τους που στέκεται μπροστά στο μικρόφωνο αμίλητο, ή λέει άλλα ‘ντ’ άλλων, αφού κανείς δεν το ζόρισε να μάθει σωστά τα λογάκια του.

Η αλήθεια πονάει, φίλοι μου. Ρωτήστε έναν υπερήλικα. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην θυμάται κάποιο ποίημα που έμαθε στο σχολείο, όταν ήταν μικρό παιδάκι. Ρωτήστε και όποιον μαθητή θέλετε να σας πει κάτι αντίστοιχο.

Μετά από χρόνια συμμετοχών σε σχολικές γιορτές και παρελάσεις, υπάρχουν παιδιά που δεν γνωρίζουν όχι δυο στίχους, όχι τα ονόματα πέντε ηρώων, αλλά… τι γιορτάζουμε την κάθε εθνική επέτειο. 

Φταίει, λέτε, το Σχολείο και οι δάσκαλοι; Τότε, άλλα παιδιά πώς γίνεται και ξέρουν τόσα πολλά; Μήπως κάποιοι ασχολήθηκαν στο σπίτι κάπως περισσότερο;

Βλέπετε τι δύσκολες που είναι κάποιες απαντήσεις;

 Ξέρουμε κι εμείς να κατηγορούμε!