180321 ΑΝΤ-ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Άμα έχεις φίλους…

Σας λέγαμε χθες τα όσα μας μετέφερε κάποιος φίλος που έχει πολλά χρόνια μέσα στα Σχολεία. Ε, λοιπόν, «τσίμπησε» και κάποιος άλλος. Ο οποίος μας έστειλε τις απόψεις του να τις συζητήσουμε. Αν θέλουμε.

Βεβαίως και θέλουμε. Πρώτον διότι είναι πάντοτε καλό να ακούς τους επαΐοντες, ανθρώπους που ζουν από μέσα ένα ζήτημα, και δεύτερον διότι δεν μιλάμε για τυχαίες απόψεις, αλλά, όπως θα δείτε, αρκετά ενδιαφέρουσες:

Στα Σχολειά μας δεν υπάρχει αξιολόγηση. Υπάρχει ένα σύστημα βαθμολόγησης των μαθητών, με βάση το οποίο όλοι παίρνουν πολύ μεγαλύτερους βαθμούς από ό,τι πραγματικά αξίζουν.

Επιπλέον, υπάρχει η τάση να συμμετέχουν όλα τα παιδιά σε κάθε τι που κάνει το Σχολείο, είτε μπορούν να τα καταφέρουν, είτε όχι. Έτσι έχουμε θεατρικές παραστάσεις και σχολικές γιορτές στις οποίες συμμετέχουν όλοι.

Υποχρεωτικά! Η υποχρεωτικότητα είναι και για τους εκπαιδευτικούς, που οφείλουν να «αξιοποιήσουν» όλα τα παιδιά, αλλά και για τους μαθητές, ασχέτως αν υπάρχουν κάποιοι που δεν ενδιαφέρονται.

Αυτό, το ότι δεν ενδιαφέρονται, αποδεικνύεται με πολλούς τρόπους, κυρίως όμως με το ότι δεν κάνουν τον κόπο να μάθουν σωστά τις πέντε αράδες που τους ανατίθενται. Προσοχή! Δεν μιλάμε για παιδιά με δυσκολίες μάθησης.

Υπάρχουν περιπτώσεις όπου τα παιδιά διαβάζουν από μέσα τα λόγια που έχουν να πουν. Λοιπόν, κάποια δεν κάνουν τον κόπο να παιδευτούν λίγο, ώστε να μάθουν να τα διαβάζουν, ξαναλέω να τα διαβάζουν, σωστά.

Και κανείς δάσκαλος δεν τολμά να πάρει την πρωτοβουλία να τους… απαλλάξει από τη συμμετοχή τους στη γιορτή. Ή να τους πει «την επόμενη φορά θα πάρουν μέρος μόνο όσοι σταθούν αξιοπρεπώς».

Δεν θα έπρεπε όμως; Να γίνεται ένας μίνι διαγωνισμός, μια μικρή «οντισιόν» και οι ρόλοι, τα ποιήματα καθώς και τα κείμενα να δίνονται σε εκείνους που μπορούν να τα εκφέρουν όπως απαιτεί η περίσταση.

Το άλλο πουλάκι:

Ξέρετε τι θα γίνει τότε;

Ο κάθε γονιός παιδιού που θα αποκλείεται, θα ξεσηκώνει τον κόσμο και θα προσπαθεί να «αποδείξει» ότι έγινε αδικία. Ότι το δικό του παιδί τα έλεγε καλύτερα, αλλά οι δάσκαλοι το απέκλεισαν για άλλους λόγους.

Ό,τι περίπου γίνεται με τις βαθμολογίες, δηλαδή. Όπως, επομένως, οι δάσκαλοι βάζουν σε όλους άριστα, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, έτσι τους δίνουν και ρόλους στις γιορτές και ό,τι θέλει ας γίνει.

Στο κάτω κάτω, αν ο γονιός είναι ευχαριστημένος με τον τρόπο που τα λέει το παιδί του, αν δεν ντρέπεται για λογαριασμό του να μην μπορεί να διαβάσει σωστά πέντε αράδες, ε, ας εκτεθεί ο ίδιος.

Αυτή όμως είναι μια πέρα για πέρα λανθασμένη αντιμετώπιση. Όχι μόνο επειδή πολλοί γονείς ενθουσιάζονται από το γεγονός και μόνο ότι το παιδί τους στάθηκε στη σκηνή. (Εξάλλου, στη φωτογραφία στο ίντσαγκραμ δεν θα φαίνεται τι είπε!)

Είναι λανθασμένη διότι δίνει στα παιδιά λάθος μηνύματα. Πως δεν χρειάζεται να προσπαθούν να γίνουν καλύτερα, πως σοβαροί και «χαβαλέδες» αντιμετωπίζονται το ίδιο -αφήστε που οι δεύτεροι μπορεί να αποσπάσουν περισσότερα χειροκροτήματα.

Η ζωή, όμως, λέει άλλα. Και μάλιστα το λέει καθημερινά, ακόμη και μέσα από τα πολύ χαμηλού επιπέδου τηλεοπτικά παιχνίδια, τα οποία παρακολουθούν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα παιδιά της σχολικής ηλικίας.

Εκεί δεν έχει χατίρια! Εκεί δεν έχει «μπράβο» σε όλους! Κάποιοι προχωρούν και κάποιοι αποκλείονται. Εκεί οι κριτικές επιτροπές είναι αυστηρές και αμείλικτες. Αν δεν κάνεις σωστά αυτό που σου έχει ανατεθεί…

Θα μου πείτε εκεί υπάρχει ένας υπέρμετρος και συχνά απάνθρωπος ανταγωνισμός. Τέτοιο Σχολείο θέλουμε; Ασφαλώς όχι. Πώς θα σας φαινόταν όμως ένα Σχολείο που θα έκανε στο τέλος της χρονιάς μια διαφορετική γιορτή;

Μια γιορτή όπου τα παιδιά θα διαγωνίζονταν, ανάλογα με την ηλικία τους, στην ανάγνωση, στην ορθογραφία, στην Ιστορία, τη Γεωγραφία ή τη λύση προβλημάτων; Κάποιες μάλιστα συμμετοχές θα μπορούσαν να είναι ομαδικές.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Σαν ένα παιχνίδι!

Οι μαθητές, ατομικά ή κατά ομάδες, θα διαγωνίζονταν στο… σταυρόλεξο. Σε ερωτήσεις Φυσικής, ή στην εκτέλεση πειραμάτων. Στο ποιος θα διαβάσει καλύτερα ένα κείμενο «πρίμα βίστα», ή κατόπιν προετοιμασίας.

Μιλάμε για ερωτήσεις ή για δοκιμασίες που έχουν να κάνουν με όσα διδάχτηκαν τα παιδιά στη διάρκεια της χρονιάς που τελειώνει. (Οι καλύτεροι θα μπορούσαν να πάρουν μέρος στην επόμενη σχολική παράσταση, ή να εκπροσωπήσουν το Σχολείο σε έναν πιθανό μεγαλύτερο διαγωνισμό.)

Αυτό, μάλιστα! Θα ήταν μια αληθινή σχολική γιορτή, την οποία θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν και γονείς, καθώς και όποιος άλλος από την τοπική κοινωνία το επιθυμεί. Τι λέτε; Θα έκανε το Σχολείο ανταγωνιστικό;

Την απάντηση την έδωσε ο φίλος, ο οποίος μας μίλησε για όλα αυτά: «Όποιος υποστηρίζει κάτι τέτοιο δεν έχει δει με τι χαρά συμμετέχουν τα παιδιά στα ανταγωνιστικά παιχνίδια που κάνουν στο τέλος κάθε χρονιάς.

Γιατί μόνο στη Φυσική Αγωγή και όχι και στα άλλα τα μαθήματα; Στο κάτω κάτω, ας δοκιμαστεί και, αν δούμε ότι δεν περπατάει όπως το έχουμε στον νου μας, το καταργούμε. Τόσες και τόσες “μεταρρυθμίσεις” έχουμε φάει.

Αφήστε που η προετοιμασία μιας τέτοιας γιορτής θα γεμίσει και τον χρόνο των δασκάλων, όταν θα κάθονται τριάντα ώρες στο Σχολείο, χωρίς να ξέρουν τι να κάνουν».

Σαν πολλά δεν γνωρίζει αυτός;

Είπαμε να του δώσουμε τον λόγο…

 Η γνώση (πρέπει να) είναι παιχνίδι!