121031 ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι μεγάλη τιμή!

Να διαβάζεις το όνομά σου στην εφημερίδα, έστω και στα ψιλά, έστω και από σπόντα, να το διαβάζεις όμως έτσι!

Θα σας πω τα πράγματα από την αρχή και θα συμφωνήσετε ότι έχω δίκιο.

Το θέμα είναι παλιό και τέτοιες μέρες επανέρχεται στο προσκήνιο. Αριστούχοι μαθητές, που πρέπει να κρατήσουν τη σημαία στην παρέλαση, συναντούν όμως αντιδράσεις.

Από γονείς, από συμμαθητές, από άσχετους…

Υπήρχε μια έξαρση στο φαινόμενο, τότε, τα «ένδοξα χρόνια» του 2004, αργότερα καταλάγιασε το πράγμα, στις μέρες μας όμως γίνεται και πάλι επίκαιρο, ελέω Χρυσής Αυγής!

Τις προηγούμενες μέρες διαβάσαμε στους «άλλους πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη για δύο κορίτσια που κράτησαν τη σημαία στην παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου.

Η μία, η Φωτεινή, έχει καταγωγή από την Αλβανία, ο πατέρας της ομογενής, η μητέρα Αλβανίδα, που έχουν έρθει όμως στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια.

Απάντησε σε λίγες ερωτήσεις του δημοσιογράφου και στο τέλος ζήτησε μια χάρη. Διαβάζω από την εφημερίδα τα ΝΕΑ:

«Ό,τι θέλεις».

«Γίνεται να γράψετε ένα μεγάλο ευχαριστώ στην πρώτη δασκάλα που είχα στο δημοτικό (σ.σ.: ξεσπάει σε κλάματα).

«Καλά δεν έχεις λόγο να κλαις».

«Της οφείλω πολλά. Όχι μόνο για τη μόρφωσή μου. Αυτή μου έμαθε να είμαι καλός άνθρωπος. Και δεν με ξεχώρισε ποτέ από τα άλλα παιδιά. Μπορούμε να γράψουμε το όνομά της.

«Ε, βέβαια».

«Δέσποινα Κουτσογιάννη τη λένε. Να της πείτε ευχαριστώ».

Το άλλο πουλάκι:

Καταλάβατε, τώρα;

Τι πιο μεγάλη τιμή για μια δασκάλα, όχι μόνο να βλέπει μαθητές της να προκόβουν, αλλά και να της αναγνωρίζουν δημοσίως το ρόλο που έπαιξε σ’ αυτή την προκοπή.

Άξιος ο «μισθός» της. Βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά γιατί θυμάμαι πάντοτε την φράση που έλεγε κάποιος δάσκαλος, όποτε έβγαινε από την τάξη με ανάμεικτα συναισθήματα.

Λίγη ανακούφιση, λίγη απογοήτευση, πολλή κούραση…

«Ρε, πληρώνεται η δουλειά που κάνουμε;» φώναζε δυνατά στο διάδρομο και άφηνε, μαζί με την κραυγή, και όλη τη φόρτιση από τη διδασκαλία, για να ξεκουραστεί λίγο στο διάλειμμα και να μπει για την επόμενη ώρα.

Η φράση είχε γίνει πολύ δημοφιλής σε κάποιο μεγάλο σχολείο του νομού και ήταν η αγαπημένη ατάκα του διευθυντή.

Όταν ήταν να βγει στη σύνταξη, οι συνάδελφοί του του δώρισαν κάτι αναμνηστικό που είχε την επιγραφή «η δουλειά που έκανες δεν πληρώθηκε, αλλά και δεν ξεχνιέται».

Φαντάζεστε τη συγκίνησή του.

Έτσι είναι η δουλειά του δασκάλου.

Ένας καλός φίλος, που υπηρετεί σε σχολείο της Θεσσαλονίκης, πήρε για πρώτη φορά, μετά από χρόνια υπηρεσίας, την Α΄ τάξη. Ξέρετε, αυτή που, συνήθως, τη χρεώνονται κάτι δασκάλες ή την φορτώνονται όποιοι φουκαράδες φτάνουν στο σχολείο μετά την κατανομή των τάξεων (!)

Ξεκίνησε, που λέτε, με πολλούς ενδοιασμούς, φοβούμενος κατά πόσο θα ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις και τις ιδιαιτερότητες της τάξης, πράγμα που συμβαίνει με όλους όσοι παίρνουν πρώτη φορά τα «πρωτάκια» και τα βλέπουν να παιδεύονται να μάθουν ανάγνωση και γραφή.

Μετά από λίγο καιρό μου έλεγε στο τηλέφωνο:

Τους κρατώ το χέρι για να γράψουν το α και σκέφτομαι πόσες φορές θα κάνουν αυτή την κίνηση στη ζωή τους και πως αυτό θα είναι κάτι που το έχουν μάθει από εμένα. Αυτό μου δίνει μεγάλη δύναμη να συνεχίσω.

Θυμάμαι ότι τον άκουγα βουρκωμένος, γιατί έτσι είναι, έτσι θα έπρεπε να είναι οι δάσκαλοι. Να παίρνουν δύναμη από ένα βλέμμα, από μια λέξη. Δύναμη που θα τους οδηγεί όμως στο να επιτελούν το έργο τους με μεγαλύτερη υπευθυνότητα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν είπαμε μπράβο και στη μαθήτρια.

Της δόθηκε η ευκαιρία να πει πέντε κουβέντες σε μια εφημερίδα πανελλήνιας κυκλοφορίας και τις δύο τις αφιέρωσε στη δασκάλα της.

Πόσοι από εμάς θυμόμαστε ή αναγνωρίζουμε το ρόλο που έπαιξαν στη ζωή μας οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μας;

Πόσοι από εμάς αποφασίζουμε να τους το πούμε ευθέως και μάλιστα μπροστά σε κόσμο ή από κάποιο δημόσιο Μέσο;

Έχω την εντύπωση όμως ότι πολλοί δεν το κάνουμε από… σεβασμό.

Μπροστά στους δασκάλους μας, αισθανόμαστε συχνά όπως τότε που ήμασταν μαθητούδια, που δεν τολμούσαμε όχι να τους μιλήσουμε, αλλά ούτε και να τους κοιτάξουμε στα μάτια.

Πώς να τους πούμε τι αισθανόμαστε γι’ αυτούς;

Ωστόσο, αυτοί καταλαβαίνουν.

Όπως ακριβώς μας καταλάβαιναν και τότε. Χωρίς να λέμε τίποτε, τους λέμε τόσα πολλά και αυτοί, είμαι σίγουρος, τα αισθάνονται.

Αφήστε που και μόνο που μαθαίνουν για τον καθένα από τους μαθητές τους, πού βρίσκεται, τι κάνει, πώς πορεύεται στη ζωή του, οι δάσκαλοί μας χαίρονται και καμαρώνουν.

Αυτό βέβαια, μπορεί να μας βολεύει, δεν μας απαλλάσσει όμως από την υποχρέωση σε ένα «ευχαριστώ».

Ας τους το πούμε στην πρώτη ευκαιρία.

Σας ευχαριστούμε!

121030 ΔΙΧΑΣΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Κρίσιμες ημέρες!

Πόσες φορές το έχουμε ακούσει αυτό, από τότε που ξέσπασε η κρίση και η χώρα μας περιφέρεται με απλωμένο το χέρι, ζητώντας από τους εταίρους μας τον οβολό τους;

Η εικόνα δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αφού αυτά που ζητάμε και μας δίνουν (;) δεν είναι ελεημοσύνη αλλά δανεικά.

Δανεικά και, σε μεγάλο μέρος τους, αγύριστα.

Εδώ, και δυστυχώς όχι μόνο εδώ, οι απόψεις διίστανται, αφού υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν ότι τα δανεικά που έχουμε πάρει τα έχουμε επιστρέψει και με το παραπάνω.

Χρησιμοποιούν μάλιστα το επιχείρημα πως, αν ήταν να χάσει τα λεφτά του, κανείς δεν θα μας δάνειζε και ξεχνούν ίσως πως αυτό ακριβώς συμβαίνει. Κανείς πλέον δεν μας δανείζει. Αυτοί που συμφώνησαν να το κάνουν θέλουν πάση θυσία να εξασφαλίσουν ότι δεν θα βαρέσουμε κανόνι.

Και πάλι όμως οι απόψεις διίστανται κι έτσι είμαστε μπερδεμένοι κι εμείς που προσπαθούμε να παρακολουθήσουμε από κάπως κοντά τις καταστάσεις, πόσο μάλλον εκείνοι για τους οποίους πέρα βρέχει.

Μια παρένθεση εδώ που δείχνει ότι διχασμένοι (εξακολουθούμε να) είμαστε και σε άλλα ζητήματα, πέραν των οικονομικών.

Η επιστημονική κοινότητα δεν έχει καταλήξει αν πρέπει να γράφουμε πόσο μάλλον με όμικρον ή πόσω μάλλον με ωμέγα.

Ευτυχώς που εμείς είμαστε του προφορικού λόγου και δεν αντιμετωπίζουμε τέτοια προβλήματα.

Ξαναγυρίζουμε στις διιστάμενες απόψεις περί δανεικών.

Τα θέλουμε; Είναι χρήσιμα για τη χώρα; Για τους πολίτης της; Για ποιους ακριβώς;

Από τη μια μεριά βλέπουμε την κυβέρνηση (τις κυβερνήσεις, δηλαδή) να κάνουν συνεχείς υποχωρήσεις στις παράλογες απαιτήσεις των Τροϊκανών, προκειμένου να εξασφαλιστεί η δόση του δανείου, διότι, λένε, χωρίς αυτήν δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις.

Από την άλλη βλέπουμε την αντιπολίτευση (τις αντιπολιτεύσεις, δηλαδή) να ισχυρίζονται πως αυτά είναι θεατρινισμοί και ψεύτικοι εκβιασμοί και πως τα δανεικά δεν τα έχουμε ανάγκη, αφού θα πάνε ή στους τόκους ή στις τράπεζες.

Το άλλο πουλάκι:

Υπάρχει διαφορά;

Αν μη έχοντας αυτά τα λεφτά, αναγκαστούμε να δώσουμε σε τόκους ή στις τράπεζες εκείνα που προορίζονται για μισθούς και συντάξεις, τότε βρισκόμαστε στον ίδιο παρονομαστή.

Εκτός κι αν πούμε «δεν πληρώνουμε», αρνηθούμε δηλαδή τις υποχρεώσεις μας σε τρίτους, οπότε κρατάμε τα λεφτά μας και τα κάνουμε ό,τι γουστάρουμε.

Αυτό όμως το «δεν πληρώνουμε» το λένε πλέον ελάχιστοι στην αντιπολίτευση (που βρίσκονται στην αντιπολίτευση), αφήστε που όλοι δέχονται ότι χωρίς τα δανεικά θα είμαστε εθνικά υπερήφανοι, πλην άφραγκοι.

Μέχρι, τουλάχιστον, να μπορέσουμε να επανορθώσουμε την οικονομία μας (αν ήταν ποτέ ορθή) και να σταθούμε στα δικά μας πόδια, ώστε να ζούμε με αυτά που παράγουμε και να μην έχουμε ανάγκη κανέναν… δεν το λέω.

Διίστανται, λοιπόν, οι απόψεις και το ζήτημα είναι αν υπάρχει μια λύση που θα μπορούσε να τις συμβιβάσει, ώστε και περισσότερο ομόψυχοι να είμαστε σ’ αυτές τις κρίσιμες μέρες και τα αποτελέσματα του αγώνα που δίνουμε να είναι προς όφελος των περισσοτέρων και κυρίως των πλέον αδυνάτων.

Για τους αδύνατους (υποτίθεται πως) ενδιαφέρεται περισσότερο η Αριστερά, αφού η Δεξιά (υποτίθεται πως) τους αφήνει στη μοίρα τους και νοιάζεται μόνο για τα συμφέροντα των λίγων.

Από την Αριστερά επομένως θα περίμενε κανείς μια πρωτοβουλία που θα συμβίβαζε τις απόψεις, χωρίς να θεωρεί ότι συμβιβάζεται και η ίδια, αφού το αποτέλεσμα θα ήταν μέσα στους στόχους της, δηλαδή την υπεράσπιση των αδυνάτων.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχει τέτοια λύση;

Παραπέμπω ευθέως στο άρθρο του Παύλου Τσίμα στα ΝΕΑ της περασμένης Παρασκευής, που έχει ως τίτλο το ερώτημα «υπάρχει εναλλακτική λύση;» και κάνει μια ενδιαφέρουσα αναδρομή σε περιπτώσεις που η Αριστερά άλλων χωρών, σε περιόδους κρίσης, έβαλε πλάτη, στήριξε κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας και, τελικά, βγήκε κερδισμένη, ακόμη και εκλογικά.

Διαβάζω την τελευταία παράγραφο:

«Αυτή θα ήταν, λοιπόν, μια εναλλακτική αριστερή στάση, απέναντι στη στάση της “αντίστασης”: Μια Αριστερά που δέχεται να μοιραστεί τις ευθύνες και τις θυσίες σε συνθήκες εθνικής κρίσης, διεκδικώντας σε αντάλλαγμα τη δίκαιη κατανομή τους, μια τιμωρία των ενόχων της χρεοκοπίας και μια πραγματική, προοδευτική μεταρρύθμιση του σάπιου πολιτικού και οικονομικού μοντέλου που χρεοκόπησε. Και ο καθένας μπορεί να ζυγίσει: Θα ήταν περισσότερο ή λιγότερο αριστερή;»

Εμείς έχουμε την απάντηση. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο!

Θα ήταν μια αριστερή στάση, διότι, τόσα που έχουμε περάσει, αυτό που τουλάχιστον μάθαμε είναι πως, τελικά, δεν είσαι ό,τι δηλώσεις, αλλά ό,τι δείχνεις με την καθημερινή πρακτική σου.

Από λόγια και ταμπέλες…

Διχασμένοι!

121029 ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Τα χρόνια της αθωότητας!

Τέτοιες μέρες πριν από τρία μόλις χρόνια….

Τότε σχολιάζαμε την ομιλία που είχε εκφωνήσει στη Θεσσαλονίκη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με αφορμή τον εορτασμό για τα 97 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης.

Σας θυμίζω ότι ήταν μια ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη ομιλία, που, αν τη δούμε όμως μετά από όσα ακολούθησαν, μας φαίνεται τουλάχιστον αφελής.

Μας φαίνεται είπα, δεν ήταν όμως καθόλου τέτοια.

Το νόημα της ομιλίας περιστρέφονταν γύρω από το δικό μας ΟΧΙ, το όχι της δικής μας γενιάς, και το καθήκον μας απέναντι στην ιστορία αλλά και τα παιδιά μας.

Ο Κάρολος Παπούλιας επεσήμανε τότε πως η γενιά του ’40, όπως και όλες οι προηγούμενες, μας παρέδωσε μια Ελλάδα μεγαλύτερη από εκείνη που παρέλαβε.

Για ποιο λόγο, αναρωτήθηκε, εμείς θα παραδώσουμε στα παιδιά μας μια χώρα πιο μικρή;

Στο σημείο αυτό βρίσκεται το ενδιαφέρον. Διότι, εκείνο που είχε στο νου του ο Πρόεδρος δεν έχει καμιά σχέση με ό,τι σκεφτόμαστε σήμερα, μιλώντας για μια Ελλάδα πιο μικρή.

Εκείνος μίλησε για μια πατρίδα μικρότερη, εννοώντας μια χώρα με λιγότερα δάση, λιγότερα νερά, λιγότερες παραλίες, λιγότερο καθαρό αέρα…

Τόνισε μάλιστα πως το νόημα του σύγχρονου πατριωτισμού θα ήταν να αγωνιστούμε για μια Ελλάδα καλύτερη από εκείνη που παραλάβαμε. Καλύτερη με όρους περιβαλλοντικούς!

Ήταν εκτός τόπου και χρόνου ο Πρόεδρος;

Θα μου πείτε και ποιος δεν ήταν τότε, όμως άλλο να είσαι επικεφαλής μιας χώρας κι άλλο να είσαι πουλάκι που σχολιάζεις όσα βλέπεις και ακούς τριγύρω σου.

Σήμερα, τρία χρόνια μετά, τρία δύσκολα και τραγικά χρόνια, η έννοια της μικρότερης Ελλάδας που θα παραδώσουμε στους επόμενους δεν έχει να κάνει με το καλύτερο περιβάλλον.

Το άλλο πουλάκι:

Γιατί όμως;

Γιατί το περιβάλλον να θεωρείται πολυτέλεια, περίπου σαν τις ιδιοτροπίες που αποκτούν οι νεόπλουτοι, και να στρέφουμε σ’ αυτό την προσοχή μας μόνο όταν έχουμε λύσει όλα τα άλλα μας προβλήματα;

Ξέρω τι σκέφτεστε. Όταν ο άλλος δεν έχει να ζεστάνει το παιδί του, θα σκεφτεί το δάσος που κινδυνεύει από την αυθαίρετη υλοτόμηση;

Έχω μια απάντηση που ίσως σας προβληματίσει λίγο.

Δυστυχώς, εκείνος που δεν έχει να ζεστάνει το παιδί του δεν μπορεί ούτε στο δάσος να πάει για να κόψει, αυθαίρετα, ξύλα. Αυτό το κάνουν όσοι έχουν (ακόμη) τον τρόπο τους, έχουν και τα τζάκια τους που τα μετέτρεψαν σε ενεργειακά ή, το πιο συχνό, διάφοροι «έμποροι» ξύλου που απευθύνονταν όμως πάλι σε αυτούς.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως σε όσα έλεγε ο Πρόεδρος, τέτοιες μέρες πριν από τρία χρόνια, για να μην τον αδικήσουμε τον άνθρωπο.

Εκτός από τη διάσταση του πατριωτισμού όπου αναφέραμε σε σχέση με το περιβάλλον, έδωσε και μιαν άλλη διάσταση.

Είπε πως ο πατριωτισμός απέχει πολύ από το να νοιαζόμαστε μόνο για τον εαυτούλη μας και την οικογένειά μας και τότε το είχαμε σημειώσει αυτό με μεγάλο ενθουσιασμό, αφού κι εμείς το φωνάζουμε από τη στήλη αυτή χρόνια τώρα.

«Πατριωτισμός σημαίνει να δείχνουμε έμπρακτα το ενδιαφέρον μας για τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας μας, τους κατατρεγμένους, τους μετανάστες, τους οικονομικά ανίσχυρους…

Και μάλιστα σε καιρούς που η κρίση χτυπάει την πόρτα όλων».

Να, λοιπόν, που είχε σκάσει μύτη και η κρίση, όμως κανείς τότε δεν φανταζόταν τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον καθένα μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι θα λέγαμε σήμερα;

Ίσως ακούγεται τολμηρό, όμως πιστεύουμε ότι πατριωτικό θα ήταν σήμερα το να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας, την αξιοπρέπειά μας, ακόμη θα έλεγα και την αισθητική μας.

Τολμηρό είπα; Μπορεί απαιτητικό. Ποιος είπε όμως ότι ο πατριωτισμός δεν είναι απαιτητικός; Ποιος είπε ότι μας οδηγεί πάντοτε από εύκολους δρόμους και βατά μονοπάτια;

Πατριωτικό θα ήταν ακόμη να αναλογιστούμε ο καθένας τις ευθύνες του. Τα λάθη που έχουμε κάνει και οδηγηθήκαμε εδώ που βρισκόμαστε. Να δούμε όχι μόνο ποιος μας έφταιξε αλλά πού φταίξαμε κι εμείς και να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε ό,τι διορθώνεται, πρώτα από τη δική μας νοοτροπία και συμπεριφορά.

Το άλλο είναι το εύκολο. Στήνεσαι έξω από μια εκκλησία, πίσω από ένα άγαλμα, απέναντι από μια εξέδρα και γιουχάρεις όσους προσέρχονται, όχι για να τιμηθούν οι ίδιοι, αλλά για να τιμήσουν τους νεκρούς και τους αγώνες τους.

Ξέρω τι θα μου πείτε. Οι νεκροί δεν τιμώνται με στεφάνια αλλά με τη συνέχιση των αγώνων τους.

Ε, αυτό σας λέω κι εγώ. Πώς είναι δυνατόν να τιμάμε εκείνους που στάθηκαν αξιοπρεπείς και ψύχραιμοι ακόμη και μπροστά στο θάνατο, με βρισιές και γιουχαΐσματα, εμείς που χάσαμε ένα επίπεδο ζωής, που, στο κάτω κάτω δεν μας ανήκε, αφού ποτέ δεν το κερδίσαμε με τον ιδρώτα μας;

Κάποιος άλλος τρόπος θα υπάρχει.

Ζήτω το Όχι!

121026 ΕΝΩΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Άρχισαν τα όργανα.

«Ενώνουμε τη Δράμα» ονομάζεται η νεοϊδρυθείσα παράταξη του Χριστόδουλου Μαμσάκου που παρουσιάστηκε στο Ωδείο την περασμένη Κυριακή. Βέβαια, για κάποιους το όνομα είναι… μισό, κατά τη γνώμη τους, το πλήρες θα ήταν «Ενώνουμε τη Δράμα και χωρίζουμε την παράταξη».

Τι ακριβώς συμβαίνει στο χώρο της δεξιάς, στα δημοτικά μας πράγματα; Το πρώτο που μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι πως δεν επιθυμεί πλέον να εμφανίζεται ως δεξιά, αλλά ως ένας πολιτικός χώρος πέρα από κόμματα.

Αυτό είναι λογικό και κατανοητό, όπως επίσης και ένας πολύ έξυπνος πολιτικός ελιγμός.

Όταν τα κόμματα ήταν παντοδύναμα, έτρεχαν όλοι να αποσπάσουν τις ευλογίες τους, πριν ξεκινήσουν τον αγώνα της… ανεξάρτητης τοπικής αυτοδιοίκησης.

Τώρα που ο πολίτης βλέπει κόμμα και αλλάζει πεζοδρόμιο, έγιναν όλοι υπερκομματικοί και πιστεύουν πως το να σε στηρίζει κάποιο κόμμα είναι ό,τι χειρότερο για μια… ανεξάρτητη τοπική αυτοδιοίκηση.

Εκτός κι αν σε στηρίζουν όχι ένα αλλά τρία κόμματα. Τότε δεν είσαι κομματικός, είσαι ενωτικός, διότι πού θα πάει ή μάλλον πού θα πάνε οι ψηφοφόροι σ’ ένα από τα τρία θα σκαλώσουνε.

Ας έρθουμε όμως στην ουσία του θέματός μας.

Τι είναι αυτό που ενώνει και τι χωρίζει τον κόσμο στην δεξιά παράταξη της πόλης μας;

Να ένα σοβαρό ερώτημα στο οποίο θα κληθούν να απαντήσουν όλοι όσοι ασχολούνται με τα κοινά, τουλάχιστον όσοι ανήκουν σ’ αυτόν τον πολιτικό χώρο.

Θα επιχειρήσουμε κι εμείς μια πρώτη απάντηση, παρόλο που ποτέ δεν ήμασταν κοντά στη συγκεκριμένη παράταξη, ωστόσο πουλάκια είμαστε πατάμε, βλέπουμε, ακούμε και κελαηδάμε.

Πρώτα πρώτα ποιος είπε ότι ο κόσμος της παράταξης είναι διαιρεμένος από μόνος του; Απ’ ότι φαίνεται, εκείνοι που τον διαιρούν είναι όσοι έχουν να κερδίσουν από έναν τέτοιο διχασμό.

Το άλλο πουλάκι:

Από πολλές μεριές.

Είτε γιατί επιθυμούν να είναι αρχηγοί, είτε γιατί σκοπεύουν να εμφανιστούν κάποια στιγμή ως ενωτικοί και εγγυητές της ενότητας. Αν ο νους σας πάει σε γνωστά πολιτικά πρόσωπα της πόλης, καλά κάνει.

Κάτι άλλο που έχουμε να παρατηρήσουμε γενικώς είναι πως στην πολιτική «τρώγοντας» έρχεται η όρεξη.

Βλέπουμε ανθρώπους που (υποτίθεται ότι) δεν είχαν καμιά προσωπική φιλοδοξία, που (υποτίθεται ότι) μπήκαν στον πολιτικό στίβο επειδή τους πίεσαν αφόρητα, ενώ οι ίδιοι δεν είχαν καμιά πρόθεση για κάτι τέτοιο, τους βλέπουμε τώρα να θέλουν να είναι αρχηγοί και υποψήφιοι δήμαρχοι.

Προσέξτε, δεν είναι κακό!

Κάπως έτσι ξεκινούν όλοι. Κανείς δεν ξυπνάει ένα πρωί λέγοντας εγώ μια μέρα θα γίνω δήμαρχος.

Εκείνο που πιθανότατα να συμβαίνει είναι, αφού γνωρίσουν από κοντά τους αρχηγούς της παράταξης, να σκεφτούν «εδώ, ρε συ, έγινε δήμαρχος ο Θωμάς (τυχαίο το όνομα) γιατί όχι κι εγώ;»

Έτσι έχουμε, μέχρι στιγμής, δυο φιλοδοξίες στο χώρο της δεξιάς. Φιλοδοξίες να ενωθεί η Δράμα και να σωθεί ο τόπος, έτσι; Μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα προσωπικές φιλοδοξίες αυτές βρίσκονται μακριά από κάθε δραμινό που ασχολείται με την πολιτική.

Όλοι τους έχουν βάλει πάνω από το προσωπικό συμφέρον εκείνο της πόλης.

Εντυπωσιακή, λοιπόν, για τα δεδομένα των καιρών, η πρώτη παρουσίαση του Χριστόδουλου Μαμσάκου, εντυπωσιακά και τα πρώτα ονόματα που ανακοίνωσε.

(Θυμίζω ότι εντύπωση δεν είναι ΜΟΝΟ η… καλή εντύπωση!)

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έριξε και τον στίχο!

«Όπως λέει και ο ποιητής της Ρωμιοσύνης, εμείς δεν ήρθαμε να διχάσουμε τον κόσμο, εμείς ήρθαμε να σμίξουμε τον κόσμο», είπε, θέλοντας έτσι να τεκμηριώσει και… βιβλιογραφικά το στόχο του να ενώσει τη Δράμα.

Παρεμπιπτόντως, ο στίχος είναι «Εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο», όμως αυτά είναι λεπτομέρειες, για ψιλολόγους και φιλολόγους.

Νομίζω πως το κυριότερο σημείο του υποψήφιου δημάρχου (αυτό μένει να το δούμε) είναι εκεί που τόνισε:

«Εμείς επιλέξαμε να ενώσουμε όλες τις δυνάμεις του δήμου μας σε ένα δύσκολο αλλά ταυτόχρονα πρωτόγνωρο καθήκον. Να βαδίσουμε συνειδητά σε νέους δρόμους, να κτίσουμε νέες σκέψεις, να ορίσουμε νέους κανόνες συλλογικής προσπάθειας, να προβάλλουμε τέλος ένα τελείως διαφορετικό μοντέλο τοπικής εξουσίας, μακριά από το “εγώ”, αλλά κοντά στο “εμείς”».

Δεν ήμασταν εκεί για να γνωρίσουμε σίγουρα, φανταζόμαστε όμως ότι στο σημείο αυτό, μετά και την Μακρυγιάννειο αναφορά, θα έπεσε το ισχυρότερο χειροκρότημα της εκδήλωσης.

Αν επιμένετε να το διαπιστώσετε, μπορούμε εύκολα να το μάθουμε.

Ένα τηλεφώνημα στον Ανέστη Τερζή και θα μας τα πει όλα από πρώτο χέρι, αφού τα παρακολούθησε από την πρώτη σειρά, από εκεί όπου καθόταν και πολλοί από τους υποψήφιους που παρουσίασε ο Μαμσάκος.

Λέτε να είδε φως και να μπήκε;

Τελειώνω με μια απαραίτητη σημείωση:

Μιλώντας συνεχώς για «δεξιά παράταξη», μην πάει ο νους σας πως απέναντι βρίσκεται καμιά, ας πούμε, αριστερή!

Μη τρελαθούμε κιόλας!

Ενώνουμε όσα μας χωρίζουν!

121025 ΔΕΣΠΟΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Μπράβο στον Δέσποτα!

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τον «διάλογο» που άνοιξε μεταξύ του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου και της Χρυσής Αυγής και αισθανόμαστε βαθύτατα την ανάγκη να πούμε πως τον συγχαίρουμε τον Δέσποτα και τον καμαρώνουμε.

Σπάνιο φαινόμενο να βγαίνει ένας Δεσπότης δημοσίως και να κατακεραυνώνει συμπεριφορές πολιτικών προσώπων και οπαδών κόμματος –προσέξτε όμως- με θεολογικούς όρους και λόγια του Ευαγγελίου.

Διότι το άλλο,  το να πολιτικολογούν διάφοροι ιερωμένοι και να κατευθύνουν το ποίμνιό τους προς συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους το έχουμε δει πολλές φορές.

Τους έχουμε δει μάλιστα να στρέφονται εναντίον πολιτικών προσώπων, λες και έχουν να μοιράσουν τίποτε… ψήφους!

Ενώ ο Μητροπολίτης Παύλος, όπως είπα και πριν, κατακεραυνώνει όχι πρόσωπα αλλά συμπεριφορές.

Τι είδους συμπεριφορές;

Σας διαβάζω μερικά από τα λόγια του:

«Είναι θλιβερό που κάποιοι “χριστιανοί αγωνιστές” ταυτίστηκαν με τη Χρυσή Αυγή για να υπερασπιστούν το Χριστό», είτε με αφορμή τα επεισόδια έξω από το θέατρο «Χυτήριο».

Και συνέχισε: «Τον Χριστό που η Χρυσή Αυγή που διώκει, που προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα των προσφύγων, των μεταναστών ακόμα και των παιδιών».

Ξεκάθαρες κουβέντες. Θυμίζει στο ποίμνιό του τον λόγο του Ευαγγελίου. «Εφόσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε». Και ρωτάει ευθέως. «Δεν είναι ο άνθρωπος εικόνα του Χριστού όποιος κι αν είναι. Δεν είναι ένας μετανάστης, ένας πρόσφυγας, ελάχιστος αδελφός του Χριστού;

Δεν είναι ο “πλησίον” της Παραβολής του Καλού Σαμαρείτη; Σύμφωνα λοιπόν με τη χρυσαυγίτικη αντίληψη, θα έπρεπε ο Σαμαρείτης, βλέποντας τον πληγωμένο Ιουδαίο να τον πετάξει στα σκουπίδια, τότε θα ήταν “καλός”».

Το άλλο πουλάκι:

Τι σπουδαία λόγια!

Εξαιτίας τους ο Δέσποτας δέχεται πλέον καθημερινά ύβρεις και απειλές ακόμη και για τη ζωή του. Πόσο αγέρωχα και με πόσο χιούμορ όμως απαντά:

«Μετά τις απειλές μπορώ να είμαι απολύτως βέβαιος για την ορθότητα και την αναγκαιότητα των παρεμβάσεών μου».

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι και μια άλλη του άποψη, επίσης θεολογικότατη: «Η εκκλησία είναι του Χριστού και όχι κάποιου έθνους. Μια εθνική Εκκλησία που μάχεται τα μέλη μιας άλλης Εκκλησίας λόγω του χρώματος των μελών της είναι μια αιρετική Εκκλησία».

Αφήσαμε τελευταία μια εκτίμηση του Μητροπολίτη Παύλου που θεωρούμε ξεχωριστή:

«Είναι προτιμότερο να είσαι άθεος, από το να μπερδεύεις ή να χρησιμοποιείς την πίστη και την Εκκλησία για να παγιδεύσεις ανθρώπους».

Όλα αυτά σε απάντηση δελτίου τύπου της Χρυσής Αυγής η οποία, πανικόβλητη θεωρώ, δηλώνει πως «στηρίζει την Ορθοδοξία σαν απαραίτητο συστατικό του Έθνους μας και στοχεύει στην ανάδειξη του Εθνικού χαρακτήρα της Εκκλησίας και την αναβάθμιση της εκκλησιαστικής εκπαίδευσης με Ελληνορθόδοξες αρχές και ιδανικά».

Απάντηση και στο ότι προκαλεί έκπληξη στη Χρυσή Αυγή «το γεγονός ότι ένας Ιεράρχης πολιτικολογεί εναντίον συγκεκριμένου κόμματος, ενώ δεν λέει λέξη για κόμματα και πολιτικούς που δηλώνουν ευθέως άθεοι».

Είπε όμως ο Δέσποτας, όχι μια λέξη αλλά πολλές και «βαριές», με έντονο θεολογικό περιεχόμενο.

Κι έρχομαι στα γνωστά πλέον ερωτήματα. Γιατί να είναι τόσο μόνος σ’ αυτή τη στάση του; Δεν θα έπρεπε να σταθούν δίπλα του με δημόσιο λόγο και άλλοι ιεράρχες;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κάποιοι το κάνουν ίσως.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι κάνει ο κάθε Δεσπότης στη μητρόπολή του, πιστεύουμε όμως πως, σ’ αυτή την περίπτωση, χρειαζόταν μια δημόσια τοποθέτηση και από άλλους ιεράρχες, ώστε να φανεί ξεκάθαρα η θέση της Εκκλησίας, όχι απέναντι στο κόμμα, αλλά σε πρακτικές που φανερώνουν εχθρότητα και μίσος για τον συνάνθρωπο.

Αφήστε που σε περιπτώσεις όπως εκείνη των μεταναστών στο Παρανέστι χρειάζεται και η έμπρακτη συμπαράσταση της Εκκλησίας, η οποία, όπως έχουμε ξαναπεί διαθέτει εμπειρία σε ανθρωπιστική βοήθεια και θα μπορούσε να ανακουφίσει κάπως τους δύστυχους συνανθρώπους μας.

Θα δούμε.

Για την ώρα βλέπουμε όλοι μαζί τον Λαζόπουλο, ο οποίος διατύπωσε επαναστατική θεωρία πως η Χρυσή Αυγή είναι δημιούργημα του συστήματος, προκειμένου να αλλάξει η… ατζέντα.

Αντί, δηλαδή, να επιτίθεται ο κόσμος εναντίον των πολιτικών, όπως, κατά τον Λαζόπουλο, όφειλε να κάνει, επιτίθεται στους μετανάστες.

Τι αν πούμε; Για τον δημοφιλέστατο Λάκη και τον ρόλο που επιτελεί μέσω της εκπομπής που τα έχουμε ξαναπεί και τα έχουν τονίσει πολλοί άλλοι σοβαροί αναλυτές.

Το δυστύχημα είναι πως ο σημαντικότερος «αντίπαλος» του Λάκη είναι τα … τούρκικα σίριαλ.

Άντε να δεις χαΐρι!

Από άμβωνος!

121024 ΟΡΙΑΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Πού βρίσκεται το μέτρο;

Άκουσα την «είδηση» στο ραδιόφωνο, ασχολίαστη. Ή, μάλλον, σχολιασμένη ειρωνικά, αν κατάλαβα καλά το πνεύμα του ραδιοφωνικού παραγωγού, του παραγωγού ραδιοφωνικών εκπομπών δηλαδή.

Θα σας την πω για να διαπιστώσετε κι εσείς ότι το ζητούμενο είναι το μέτρο και, σε πολλές περιπτώσεις η κοινή λογική.

Σε έλεγχο που πραγματοποίησαν όργανα του ΣΔΟΕ, βρέθηκαν σε αυτοκίνητο αρτοποιού τέσσερις (αριθ. 4) τυρόπιτες, οι οποίες ταξίδευαν χωρίς τα απαραίτητα συνοδευτικά έγγραφα.

Έτσι, σε εφαρμογή του νόμου, οι τυρόπιτες κατασχέθηκαν (όχι, δεν γνωρίζω αν φαγώθηκαν) μαζί όμως με το αυτοκίνητο που τις μετέφερε, ενώ αφαιρέθηκαν οι πινακίδες και η άδεια κυκλοφορίας για αρκετές ημέρες.

Θα επιβληθούν και τα ανάλογα πρόστιμα.

Όλα αυτά σας τα διηγούμαι από μνήμης, σας είπα τα άκουσα οδηγώντας στο ραδιόφωνο, και μπορεί κάτι να μη το συγκράτησα ακριβώς όπως έγινε.

Είναι πάντως η ουσία του θέματος που μετράει.

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, τα ερωτήματα.

Τι πρέπει να γίνεται σε ανάλογες περιπτώσεις; Διότι το πρώτο που θα σκεφτεί κανείς είναι η γνωστή φράση «ας πιάσουν πρώτα όλους τους μεγαλοκαρχαρίες και μετά ας ασχοληθούν με τις τέσσερις (αριθ. 4) τυρόπιτες.

Προσέξτε! Εμείς είμαστε οι τελευταίοι που θα υποστηρίξουμε μια τέτοια λογική. Δηλαδή δεν συμφωνούμε καθόλου πως πρέπει πρώτα να ελεγχθούν όλα τα «μεγάλα κεφάλια» και μετά ο έλεγχος να εξαπλωθεί και στους μικρομεσαίους.

Η νοοτροπία αυτή είναι ένα ωραιότατο άλλοθι για να μην αποδίδουν ούτε ένα ευρώ ΦΠΑ κάποιοι, οι οποίοι εντελώς αυθαίρετα τοποθετούν τον εαυτό τους στα «μικρά ψάρια» κι όχι στους «μεγαλοκαρχαρίες».

Το άλλο πουλάκι:

Πού βρίσκεται το όριο;

Πότε δηλαδή τοποθετείται κάποιος σε εκείνους που πρέπει να ελεγχθούν πρώτοι και πότε στους άλλους των οποίων η σειρά θα έρθει όταν εξαντληθεί η λίστα των πρώτων;

Τέτοιο όριο δεν υπάρχει.

Υποτίθεται ότι θα πρέπει να ελέγχονται όλοι εξίσου. Άλλο αν το αδίκημα του ενός είναι πολύ μεγάλο, άρα και οι συνέπειες ανάλογες, ενώ του άλλου είναι… αμελητέο.

Αμελητέο;

Δηλαδή πρέπει να παραβλέπεται; Ας ξαναγυρίσουμε στην ιστορία με τις τέσσερις τυρόπιτες.

Προφανώς οι ελεγκτές δεν σταμάτησαν το όχημα γι’ αυτές, αλλά αυτές βρέθηκαν να… μη συνοδεύονται από τα απαραίτητα έγγραφα.

Τι θα έπρεπε να γίνει; Να κάνουν τα όργανα του ελέγχου τα στραβά μάτια, σαν να μη συμβαίνει τίποτε, ή να κάνουν ακριβώς ό,τι ορίζει ο νόμος;

Διότι ο νόμος, προφανώς, ορίζει τις ποινές τις οποίες επέβαλαν στον αρτοποιό.

Σκληρός ο νόμος, αλλά νόμος, λέει μια παροιμιώδης φράση που αποδίδεται στους Ρωμαίους, οι οποίοι ήταν μανούλες στα νομικά.

Σκληρός ο νόμος, αλλά νόμος, που πάει να πει ότι πρέπει να εφαρμόζεται ή…

Ή να μην είναι τόσο σκληρός, ώστε να εφαρμόζεται ακόμη συχνότερα και χωρίς τα παρατράγουδα που υπάρχουν σήμερα.

Δηλαδή να γίνεται είδηση και να σχολιάζεται ειρωνικά η εφαρμογή του και τα όργανα που την επέβαλαν.

Ξέρετε όλοι ότι, πολλές φορές, η υπερβολική αυστηρότητα οδηγεί στο να παραβλέπεται το αδίκημα ή στο να μεταμφιέζεται σε κάποιο άλλο που επιφέρει ελαφρότερες ποινές.

Σας έχω πει τι συμβαίνει με τους τροχονόμους, οι οποίοι, όσους σταματούν για υπερβολική ταχύτητα τους γράφουν για… ζώνη, αφού το πρόστιμο στην πρώτη παράβαση είναι τόσο τσουχτερό που ο τροχονόμος (μεταφράζοντάς το και σε ποσοστό του μισθού του) δεν τολμά να το επιβάλει.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έτσι και με τις τυρόπιτες.

Προφανώς οι υπάλληλοι του ΣΔΟΕ θα μπορούσαν να «γράψουν» τον αρτοποιό για κάποια πιο ελαφριά παράβαση και να του επιβάλουν μια μικρότερη ποινή.

Βεβαίως, επειδή δεν ήμασταν παρόντες, δεν γνωρίζουμε αν η ποινή αυτή για τις τέσσερις τυρόπιτες ήταν η ελαφριά που προτίμησαν, αντί για κάτι πολύ πιο σοβαρό που βρήκαν κατά την έρευνα στο αυτοκίνητο του αρτοποιού.

Επίσης δεν γνωρίζουμε αν η συγκεκριμένη ποινή ήταν το αποτέλεσμα αντίδρασης του παραβάτη στον έλεγχο και τις υποδείξεις των οργάνων. Ξέρετε ότι κάποιοι, μόλις πας να τους ελέγξεις, αρχίζουν να βρίζουν, να απειλούν, ακόμη και να χειροδικούν…

Εκείνο που δεν θέλουμε να ξέρουμε είναι αν η ποινή επιβλήθηκε επειδή ο αρτοποιός δεν επέδειξε προθυμία για άλλου είδους συνεργασία με τα όργανα ελέγχου, αν με εννοείτε.

Διότι κι αυτό έχει καταγγελθεί από πολλούς ελεύθερους επαγγελματίες και δεν είναι σπάνιο φαινόμενο.

Πού να ξέρει κανείς αν δεν δει;

Πού να ήταν και κρεατόπιτες!

121023 ΑΞΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

«Δεν διαπράττουν αδίκημα»!

Να μια φράση που ακούγεται ευχάριστα στα αφτιά του φορολογούμενου πολίτη, όχι όμως κάθε φορολογούμενου πολίτη.

Αυτό θα το καταλάβετε στη συνέχεια. Για την ώρα ακούστε ένα μεγαλύτερο τμήμα του κειμένου από το οποίο πήραμε την αρχική φράση:

«Το υπουργείο εξέτασε επισταμένα τα φορολογικά και ποινικά προβλήματα που συνδέονται με την αγορά πληροφοριών φορολογικού περιεχομένου για καταθέσεις κεφαλαίων φορολογουμένων στην Ελβετία.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα αυτής της εξέτασης, οι δραστηριοποιούμενοι κρατικοί λειτουργοί δεν διαπράττουν αδίκημα και τα αγορασμένα αποδεικτικά μέσα μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη διαδικασία φορολόγησης και την αποδεικτική διαδικασία της ποινικής δίκης…»

Ωραίο;

Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό. Πάρα πολύ ωραίο για να είναι… ελληνικό!

Διότι, όλο αυτό που ακούσατε δεν είναι παρά μια αναφορά του ομοσπονδιακού υπουργείου Οικονομικών προς το τοπικό υπουργείο της Ντίσελντορφ.

Η όλη δε ιστορία αφορά σε ένα CD που πωλήθηκε στις γερμανικές αρχές και περιείχε στοιχεία για καταθέσεις Γερμανών πολιτών σε ελβετικές τράπεζες.

Σας θυμίζει τίποτε;

Η υπόθεση έφτασε και στα δικαστήρια όπου αποφασίστηκε ότι η πρακτική αξιοποίησης των στοιχείων είναι νόμιμη, εφόσον δεν έχει ξεκινήσει από τους υπαλλήλους.

«Η εξέταση των στοιχείων έδειξε ότι αυτά ανταποκρίνονταν στην αλήθεια και στην πλειονότητα των περιπτώσεων αφορούσαν προσόδους από κεφάλαια που δεν είχαν δηλωθεί».

Οι Γερμανοί, λοιπόν, βρήκαν τρόπο να αξιοποιήσουν τα στοιχεία, που, επαναλαμβάνω, αγόρασαν πληρώνοντας 8 εκατομμύρια ευρώ.

Το άλλο πουλάκι:

Έχασαν;

Όχι, βέβαια. Διότι από την αξιοποίηση αυτών των στοιχείων το γερμανικό κράτος έβγαλε πάρα πολλά.

Το σημαντικότερο όφελος όμως είναι άλλο. Ακούστε την είδηση και θα καταλάβετε:

Μέσα σε 2,5 χρόνια αυξήθηκε από 562 σε 6.732 ο αριθμός των φορολογουμένων που… αυτομηνύθηκαν, προκειμένου να αποφύγουν την ποινική δίωξη για απόκρυφη φορολογητέας ύλης.

Αυτομηνύθηκαν. Το διανοείστε;

Σκεφτείτε τώρα λίγο τι έγινε και τι πρόκειται να γίνει στη δική μας χώρα με τις περίφημες λίστες που κυκλοφορούν από συρτάρι σε τσέπη και από εκεί σε θυρίδα, εδώ και χρόνια.

Ας δούμε όμως λίγο ένα νομικό θέμα, με τις περιορισμένες γνώσεις που έχουμε, όπως όλοι, πάνω στο θέμα.

Το δικαστήριο, λέει, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει ως αποδεικτικό υλικό που αποκτήθηκε με παράνομο τρόπο.

Σωστό; Αφού το λέει ο νόμος, σωστό είναι. Από τα γυμνασιακά μας χρόνια όμως γνωρίζουμε όλοι ότι άλλο το γράμμα και άλλο το πνεύμα ενός νόμου.

Τι εννοώ. Ο νόμος προέβλεψε αυτό το πράγμα, περί απαγόρευσης αξιοποίησης υλικού που αποκτήθηκε με παράνομο τρόπο, προκειμένου να προστατέψει τους πολίτες από ένα σωρό… βάσανα.

Κυριολεκτικά το λέω.

Ο νομοθέτης είχε στο νου του περιπτώσεις που θα μπορούσε, ας πούμε, κάποιος να ομολογήσει ένα έγκλημα μετά από βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε από τους ανακριτές του.

Ε, αυτή η ομολογία, που αποκτήθηκε με παράνομο τρόπο, αφού ο βασανισμός κρατουμένων απαγορεύεται, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί στο δικαστήριο.

Άρα, δεν έχει νόημα να προσπαθήσει κάποιος να την αποσπάσει.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτό συμβαίνει με τις λίστες;

Έστω ότι τα στοιχεία αποκτήθηκαν με μη νόμιμο (άρα παράνομο) τρόπο. Είναι κακό να χρησιμοποιηθούν από το κράτος, προκειμένου να εντοπιστούν και να ερευνηθούν περιπτώσεις παράνομου και αφορολόγητου πλουτισμού;

Είναι, λέει ο νόμος.

Διότι δεν μπορούν (δεν επιτρέπεται) να αποδείξουν τίποτε.

Ωραία. Ας αφήσουμε όμως την απόδειξη κι ας αξιοποιήσουμε τα στοιχεία, ώστε να ψάξουμε και να βρούμε αποδείξεις από μόνοι μας.

Δηλαδή πόσο πιο νόμιμο είναι να αξιοποιεί το ΣΔΟΕ ένα ανώνυμο τηλεφώνημα, μια καταγγελία ότι ο τάδε, ας πούμε, γιατρός παίρνει φακελάκια ή ο τάδε, ας ξαναπούμε έμπορος δεν κόβει αποδείξεις.

Ε, ας τη δώσουν αυτή τη λίστα σε κάποιον φιλότιμο πολίτη και έντιμο φορολογούμενο κι ας αρχίσει αυτός να τηλεφωνεί και να κάνει ανώνυμες καταγγελίες για τα πρόσωπα που αναγράφονται σ’ αυτήν.

Από εκεί και πέρα ανοίγει ο δρόμος.

Τώρα, θα μου πείτε, πού να βρούμε έναν τέτοιο πολίτη. Σωστό κι αυτό. Διότι ο άλλος που «καρφώνει» ανώνυμα δεν το κάνει (ανώνυμα) επειδή φοβάται μην τον μάθει ο «καρφωμένος», αλλά επειδή φοβάται μη σηκωθεί από το τηλέφωνο ο εφοριακός και τον επισκεφθεί για να τα πουν από κοντά (αν με εννοείτε.)

Έτσι δε και δώσουν το δικαίωμα «αυτομήνυσης» προκειμένου να γλιτώσουν τις ποινικές διώξεις, τότε τα πουλάκια θα αρχίσουν να έρχονται μόνα τους στο κλουβάκι!

Οι Γερμανοί μάς έδειξαν τον τρόπο.

Μετά σου λέει να μας κυβερνήσουν Γερμανοί!

121022 ΔΙΠΛΑΣΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Διπλά ή τίποτα!

Είναι μια χαρακτηριστική φράση που χρησιμοποιείται, το ξέρουμε όλοι, από τους «κουμαρτζήδες».

Από εκείνους δηλαδή που «παίζουν» ή στοιχηματίζουν τα χρήματά τους για διάφορους λόγους.

Συνήθως χωρίς ιδιαίτερο λόγο.

Πότε ακριβώς χρησιμοποιείται όμως και από ποιους;

Τις περισσότερες φορές το λένε εκείνοι που έχουν χάσει την ψυχραιμία τους, έχουν χάσει και αρκετά λεφτά και τα παίζουν όλα για όλα.

Είναι, δηλαδή, η τελευταία τους προσπάθεια να φύγουν κερδισμένοι από το «παιχνίδι», διαφορετικά θα είναι ταπί και ψύχραιμοι, δεν θα έχουν ούτε για να γυρίσουν στο σπίτι, που λέει ο λόγος.

Τώρα θα αναρωτιέστε πώς και τα σκέφτηκα όλα αυτά.

Θα σας εξηγήσω, αφού πρώτα πω ότι το «διπλά ή τίποτα» δεν έχει τη δυνατότητα να το πει κανείς σε οποιοδήποτε «παιχνίδι» ή τυχερό παιχνίδι, αν προτιμάτε.

Όταν το «παιχνίδι» είναι νόμιμο δεν μπορείς να διπλασιάζεις όποτε γουστάρεις το ποσό που στοιχηματίζεις. Υπάρχουν κανόνες. Όταν όμως στήνεται κάτι πρόχειρο και συνήθως παράνομο, τότε μπορείς να δοκιμάσεις, εφόσον το δεχτεί και ο αντίπαλος, να «παίξεις» για το διπλάσιο ποσό από εκείνο που έχασες την πρώτη φορά.

Ας έρθουμε, λοιπόν, στο προκείμενο.

Το να δίνεις τη δυνατότητα σε έναν λαό να «παίζει» τα διπλά ή τίποτα έχει κάποιον κίνδυνο που θα τον εξηγήσουμε παρακάτω.

Μιλάμε όμως για έναν λαό κατ’ εξοχήν κουμαρτζήδων.

Θυμίζουμε ότι το στοίχημα, σε κάθε του μορφή, είναι από τα αγαπημένα αθλήματα των Ελλήνων και αυτό, φυσικά, το εκμεταλλεύεται το κράτος, δίνοντας στους πολίτες τη δυνατότητα να «παίξουν» με ένα σωρό τυχερά «παιχνίδια».

Το άλλο πουλάκι:

Ακόμα και τώρα με την κρίση!

Για να μην πω ειδικά τώρα με την κρίση.

Ο άλλος παίζει ό,τι έχει και δεν έχει, που συνήθως δεν έχει, προκειμένου να πιάσει την καλή.

Ποια καλή δηλαδή, συνήθως χάνει κι εκείνα που δεν έχει κι έτσι του μένει μόνο… η χαρά του παιχνιδιού.

Διότι, από τις πολλές επιλογές που δίνει στους πολίτες ο επίσημος κρατικός τζόγος, στις περισσότερες μπορείς να κερδίσεις χρήματα που ίσα ίσα θα σου δώσουν τη δυνατότητα να… στοιχηματίσεις περισσότερα την επόμενη φορά.

Σε ελάχιστες περιπτώσεις τα (πιθανά) κέρδη είναι τέτοια που μπορούν να σε ξελασπώσουν μια και καλή.

Αν το καλοσκεφτείς, ακόμη και μια τεράστια τύχη, απλώς θα σου δώσει μια μικρή οικονομική άνεση, μια βελτίωση του επιπέδου στο οποίο βρίσκεσαι ήδη.

Ένα κάπως καλύτερο αυτοκίνητο, ένα κάπως μεγαλύτερο σπίτι, διακοπές για λίγες περισσότερες μέρες…

Κι ας λέει η διαφήμιση «Έλληνας κροίσος», τέτοιος δεν γίνεσαι στοιχηματίζοντας τα λεφτά σου δω κι εκεί.

Διπλά ή τίποτα, λοιπόν, και για το ίδιο το κράτος, που, στην ουσία, προκαλεί τους πολίτες να παίξουν.

Τι να παίξουν; Τα τέλη κυκλοφορίας του αυτοκινήτου τους, που δεν είναι και λίγα λεφτά.

Προκειμένου να γίνει μια μεγάλη οικονομία στα έξοδα εκτύπωσης και τα ταχυδρομικά έξοδα, φέτος, λέει, δεν θα μας έρθει ειδοποίηση από το υπουργείο. Αυτή θα την αναζητήσουμε μόνοι μας στο διαδίκτυο και εκεί θα δούμε πόσα ακριβώς χρήματα πρέπει να πληρώσουμε για το (κάθε) αυτοκίνητό μας.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι φέτος δεν θα υπάρχει το ειδικό αυτοκόλλητο σήμα που παίρναμε και βάζαμε στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου, ώστε να δείχνει από μακριά αν έχουν πληρωθεί τα τέλη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι θα γίνεται δηλαδή;

Για να φανεί αν έχεις πληρώσει θα πρέπει να σε σταματήσει η τροχαία και να σου ζητήσει την απόδειξη που πήρες από την τράπεζα ή την εφορία.

Σε περίπτωση που την έχεις ξεχάσει στο σπίτι (αν με εννοείτε) τότε θα σου βάζει ένα πρόστιμο ίσο με το διπλάσιο των τελών που έπρεπε να είχες πληρώσει μόνος σου.

Εδώ πάει το «διπλά ή τίποτα»!

Πόσοι είναι, λέτε, αυτοί που θα το ρισκάρουν; Και πόσοι είναι εκείνοι που θα τολμήσουν να τυπώσουν μόνοι τους ένα αντίτυπο απόδειξης, τέτοιο που θα είναι πολύ δύσκολο να το διακρίνεις ως ψεύτικο  αστυνομικός σε έναν τυπικό έλεγχο;

Ξέρω τι σκέφτεστε. Υποτίθεται ότι στα όργανα θα υπάρχει ένας κατάλογος (τεράστιος κατάλογος) με τα αυτοκίνητα που δεν έχουν πληρώσει τα τέλη τους.

Τέτοια όμως αυτοκίνητα υπάρχουν (κυκλοφορούν;) και τώρα και έχουν παραδώσει (υποτίθεται) τις πινακίδες.

Εσείς περιμένετε ότι φέτος το Υπουργείο Οικονομικών θα μαζέψει περισσότερα ή λιγότερα λεφτά; Θα έχει, λέτε, κανένα κέρδος από τη νέα διαδικασία μη χορήγησης σημάτων;

Πάτε στοίχημα;

Τα διπλά ή τα… διπλάσια!

121019 ΑΚΑΘΑΡΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Να ωραίο θέμα προς συζήτηση.

Μαθαίνω ότι, το τελευταίο διάστημα, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο έχει μετατραπεί σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο.

Η βρώμα είναι τόσο μεγάλη, που τα μαθήματα είτε αναβάλλονται, είτε γίνονται άρον άρον, επειδή είναι αδύνατον να σταθεί κανείς σε αμφιθέατρο ή αίθουσα.

Αιτία του φαινομένου είναι…

Αλήθεια; Ποια ακριβώς είναι η αιτία; Ας το αναζητήσουμε με αφορμή κι έναν διάλογο που αναπτύχθηκε τις τελευταίες μέρες.

Οι καθαρίστριες απεργούν. Ας μην πω καθαρίστριες, ας πω οι εργαζόμενοι στον τομέα καθαρισμού του Πανεπιστημίου.

Απεργούν, και ζητούν να τους καταβληθούν τα δεδουλευμένα τεσσάρων μηνών, αφού δεν μπορούν να συντηρήσουν τις οικογένειές τους.

Το πρώτο ερώτημα που αναδύεται είναι το εξής. Αφού όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχει αυτή η απεργία, γιατί εξακολουθούν να πετούν παντού τριγύρω χαρτιά, τσιγάρα, φραπέδες και ό,τι άλλο είναι άχρηστο και βρωμάει;

Αφήνω το ερώτημα αναπάντητο και συνεχίζουμε.

Έγιναν κάποιες προσπάθειες από φοιτητές και καθηγητές να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα εκ των έσω, δηλαδή να γίνει μια υποτυπώδης καθαριότητα των χώρων όπου γίνονται, τουλάχιστον, τα μαθήματα.

Μια φοιτήτρια όμως που προσπάθησε να καλέσει μέσω διαδικτύου και άλλους ενδιαφερόμενους να καθαρίσουν εθελοντικά και με δικά τους μέσα κάποιους χώρους δέχτηκε τέτοια «ηλεκτρονική» επίθεση που τα παράτησε.

Κάποιοι δεν έμειναν στον σχεδιασμό αλλά προχώρησαν στην πράξη.

Πήραν γάντια και σακούλες κι άρχισαν να μαζεύουν τα πεταμένα σκουπίδια από τους διαδρόμους και τις αίθουσες.

Στην πράξη όμως προχώρησαν και κάποιοι άλλοι.

Σταμάτησαν με βίαιο τρόπο τους πρώτους, τους προπηλάκισαν και σκόρπησαν με κλωτσιές τα συγκεντρωμένα στις σακούλες σκουπίδια.

Ο λόγος; Θεωρούν ότι η συγκεκριμένη ενέργεια έχει απεργοσπαστικό χαρακτήρα και αντιστρατεύεται τον δίκαιο αγώνα των εργαζομένων στην καθαριότητα.

Το άλλο πουλάκι:

Κάποιες μικρές λεπτομέρειες:

Κανείς από όσους προσπάθησαν να μαζέψουν τα σκουπίδια δεν ήταν, ούτε εκφράστηκε εναντίον της απεργίας.

Κανείς δεν μίλησε κατά των εργαζομένων στην καθαριότητα, ίσα ίσα όλοι βλέπουν με μεγάλη συμπάθεια τον αγώνα τους και τους συμπαραστέκονται όπως μπορούν.

Κανείς δεν προσπάθησε να τους αντικαταστήσει, ώστε να φανεί πως η εργασία τους μπορεί και να γίνεται από εθελοντές.

Το μόνο που προσπάθησαν είναι να συγκεντρώσουν τα σκουπίδια που οι ίδιοι πέταξαν, στο δικό τους χώρο, τόσο όσο να μπορούν να κάνουν την δουλειά και το μάθημά τους.

Αυτό, όπως είπαμε, στάθηκε αδύνατο.

Μέχρι και στο δικό μας ηλεκτρονικό ταχυδρομείο έφτασε κείμενο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «τι όμορφα που βρωμάει το ΑΠΘ».

Διαβάζω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

«Λυπάμαι, αλλά αν το σκέφτηκες αυτό (σ.σ. να καθαρίσεις το χώρο μόνος σου) και χειρότερα αν σκέφτεσαι να το υλοποιήσεις, ανήκεις σ’ εκείνη την κατηγορία των απεργοσπαστών και καθόλου δεν στηρίζεις τον αγώνα τους.

Κάθε σκουπίδι που θα μαζέψεις θα συμβάλλει στον να συνεχίσει το ΑΠΘ να παραμένει ανοιχτό, αδιαφορώντας για την έκβαση του αγώνα των εργολαβικών και τελικά χωρίς να χρειάζονται οι υπηρεσίες τους, αφού εσύ θα τις πραγματοποιείς δωρεάν».

(Η σύνταξη και η ορθογραφία του συγγραφέα της προκήρυξης).

Να, λοιπόν, που γεννιούνται νέα ερωτήματα.

Είναι μια τέτοια πρακτική απεργοσπαστική; Μειώνει στην αξία της εργασίας ενός εργαζομένου το γεγονός ότι κάποιος την κάνει μόνος, του προκειμένου να εξυπηρετήσει δικές του ανάγκες;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας δούμε κάποια παραδείγματα.

Αν πάμε μια εκδρομή, είναι σωστό να μαζέψουμε στο τέλος τα σκουπίδια που εμείς κάναμε ή αυτό μειώνει την αξία της εργασίας των εργαζομένων στην καθαριότητα και τους καθιστά άχρηστους στα μάτια των εργοδοτών;

Όταν έχουν απεργία τα αστικά, μπορούμε να πάμε στη δουλειά μας με τα πόδια ή το ποδήλατο ή μήπως πρέπει να μείνουμε στο σπίτι μας, για να μην γίνουμε απεργοσπάστης;

Όταν απεργεί η ΔΕΗ, είναι σωστό να χρησιμοποιούμε κεριά και φακούς ή πρέπει να μένουμε στο σκοτάδι, ώστε να φανεί σε όλο της το μεγαλείο η ανάγκη και η σπουδαιότητα της εργασίας των απεργών;

Τέλος, όταν έχουμε κατάληψη στο σχολείο μας, μπορούμε να πηγαίνουμε στο φροντιστήριο ή αυτή μας η ενέργεια βλάπτει το αγώνα που κάνουμε για καλύτερη παιδεία;

Βλέπετε, δεν ρωτάω για την περίπτωση που έχουν απεργία οι καθηγητές, τότε εννοείται ότι σταματούν αμέσως όλα τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα, προκειμένου να στηριχθεί η απεργία που γίνεται πάντοτε για το καλό του δημόσιου, δωρεάν σχολείου.

Εδώ σταματώ τα ερωτήματα: Όπως καταλάβατε από αυτά που συμβαίνουν στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, οι απαιτήσεις που μπορούν να δοθούν είναι δύο ειδών και ο καθένας τοποθετείται σ’ αυτές με βάση το πολιτικό αλλά και το… πνευματικό του υπόβαθρο.

Υπάρχει βέβαια ένα θέμα, όταν προσπαθείς με τη βία να επιβάλεις τη δική σου άποψη, ακόμη κι αν η βία σου (εννοείται και η άποψη) είναι… προοδευτική!

Καθαρίσαμε!