131129 ΕΞΑΜΗΝΙΑΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Η διαστολή του χρόνου.

Δεν χρειάζεται να σας μπερδέψω με πολλή φυσική και μαθηματικά, είναι πάντως και πειραματικά εξακριβωμένο ότι ο χρόνος διαστέλλεται.

Πότε; Όταν κινούμαστε. Και μάλιστα με όσο μεγαλύτερη ταχύτητα κινούμαστε, όσο δηλαδή τείνουμε να φτάσουμε την ταχύτητα του φωτός, τόσο ο χρόνος γίνεται μεγαλύτερος.

Θα το πω όσο πιο απλά μπορώ.

Αν τρέχετε με το αυτοκίνητό σας προς έναν σταθερό τοίχο (λέμε τώρα, λες και υπάρχει και κινούμενος τοίχος, που όμως γίνεται κι αυτό) και η ταχύτητά σας είναι 100 χιλιόμετρα την ώρα, τότε βλέπετε τον τοίχο να έρχεται κατά πάνω σας με την ίδια ταχύτητα των 100 χιλιομέτρων.

Αν τώρα κινείστε προς ένα αυτοκίνητο, που κι αυτό κινείται προς το μέρος σας με την ίδια ταχύτητα, τότε θα το βλέπετε να έρχεται κατά πάνω σας με 200 χιλιόμετρα την ώρα.

Αυτός είναι και ο λόγος που όταν συγκρουστούν μετωπικά δυο οχήματα, ακόμη κι αν κινούνται με μικρή ταχύτητα, η σύγκρουση είναι σφοδρή.

Δεν είναι όμως το θέμα μας.

Το ερώτημα είναι τι θα συμβεί, αν το αυτοκίνητο που έρχεται προς το μέρος σας έχει αναμμένα τα φώτα του και εσείς προσπαθήσετε να μετρήσετε την ταχύτητα με την οποία φτάνει σ’ εσάς το φως των προβολέων.

Κανονικά τα όργανα μέτρησης θα σας έδειχναν ότι αυτό το φως «τρέχει» περίπου 200 χιλιόμετρα την ώρα πιο γρήγορα από το φως που φτάνει σ’ εσάς όταν τα αυτοκίνητα είναι σταματημένα.

Εδώ βρίσκεται το λεπτό σημείο!

Διότι η Φυσική μάς λέει, κι αυτό έχει αποδειχθεί πειραματικά, ότι το φως, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες κι αν το μετρήσουμε, έχει πάντοτε σταθερή ταχύτητα.

Είτε δηλαδή τα αυτοκίνητα του πειράματος παραμένουν ακίνητα, είτε τρέχουν το ένα προς το άλλο, το φως θα φτάνει στον μετρητή σας πάντοτε με την ίδια ταχύτητα, αυτή του φωτός!

Αυτό σημαίνει όμως πως, λόγω της κίνησης των οχημάτων, το φως θα διανύει μικρότερη απόσταση με την ίδια ταχύτητα μέσα στον ίδιο (;) χρόνο. Το ερωτηματικό μπαίνει γιατί ακριβώς ο χρόνος δεν θα είναι ίδιος. Κάπως έτσι εξηγείται η διαστολή του.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν κατάλαβα τίποτε.

Εγώ είμαι πρακτικό πουλάκι και θα σας το πω πιο… πρακτικά. Θα ξεκινήσω με ένα θεμελιώδες ερώτημα. Πόσο διαρκεί ένα εξάμηνο;

Εδώ σας θέλω!

Διότι αν «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις», τότε το εξάμηνο δεν μπορεί παρά να διαρκεί έξι μήνες. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο.

Βέβαια, αυτό το θέμα με τους μήνες είναι κάπως μπερδεμένο, από αρχαιοτάτων χρόνων, από τότε που οι μήνες μετρούνταν με τα φεγγάρια, τους κύκλους της σελήνης και μας μπέρδευαν.

Όπου μπλέκεται αυτή η σελήνη τα κάνει μαντάρα. Δείτε λίγο τη σαρακοστή των Χριστουγέννων, που είναι –το λέει η λέξη- σαράντα ημέρες και δείτε και εκείνη του Πάσχα που είναι Μεγάλη, δηλαδή επτά εβδομάδες, επειδή στον εορτασμό του Πάσχα χώνει την ουρά της η Σελήνη.

Εν πάση περιπτώσει, ένα εξάμηνο δεν μπορεί παρά να είναι έξι μήνες, δηλαδή είκοσι έξι εβδομάδες, μια που ο χρόνος, με δώδεκα μήνες, έχει πενήντα δύο εβδομάδες.

Αυτό φαντάζομαι ισχύει παντού, εκτός από τις περιοχές όπου ισχύει το «αυτοδιοίκητο», οι οποίες μπορούν να διαστέλλουν ή να συστέλλουν το χρόνο κατά το δοκούν, διαφορετικά τι σόι αυτοδιοικούμενοι θα ήταν.

Έτσι, στα πανεπιστήμια, για παράδειγμα, το εξάμηνο διαρκεί δεκατρείς εβδομάδες, χωρίς μάλιστα να ονομάζεται μικρό εξάμηνο, κατά το Μεγάλη Σαρακοστή.

Δεκατρείς εβδομάδες, υπό κάπα σίγμα, όπως λένε και στη Φυσική, δηλαδή υπό κανονικές συνθήκες.

Διότι, άμα τα πράγματα αγριέψουν, τότε το εξάμηνο μπορεί να φτάσει και τις… πέντε εβδομάδες, προκειμένου να μην χαθεί.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτή είναι η διαστολή του χρόνου.

Εσύ διδάσκεις και διδάσκεσαι πέντε εβδομάδες και οι άλλοι το βλέπουν για ένα εξάμηνο.

Τι είναι το περίφημο παράδοξο των διδύμων, μπροστά στην πρωτοπορία των Ελληνικών Πανεπιστημίων;

Αν το πάρουν είδηση οι θεωρητικοί της Φυσικής θα το χρησιμοποιούν ως χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Δύο αδελφοί, ο ένας είναι φοιτητής του πανεπιστημίου, ενώ ο άλλος όχι, χάνουν τον πατέρα τους και μένουν ορφανοί. Επειδή θεωρούν ότι αδικήθηκαν στην κληρονομιά, παύουν να μιλούν μεταξύ τους και επισκέπτονται το μνήμα του πατέρα τους διαφορετικές μέρες.

Ε, ο ένας, ο φοιτητής θα τελέσει το εξάμηνο μνημόσυνο, ενώ ο άλλος δεν θα έχει κάνει ακόμη ούτε τα σαράντα!

Το παράδειγμα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και στη θεωρία των παράλληλων συμπάντων, στα οποία ο χώρος και ο χρόνος του καθενός δεν έχουν καμία σχέση, με εκείνα του διπλανού του.

Βεβαίως καλά είναι όλα αυτά για να σπάμε πλάκα, κάποιοι όμως που χάνουν ή που κινδυνεύουν να χάσουν ένα εξάμηνο δεν γελούν καθόλου.

Διότι εδώ έχουμε ένα ακόμη παράδοξο, δεν πρέπει να μιλάμε για χάσιμο, για εξαφάνιση αλλά για έκλειψη.

Το εξάμηνο μπορεί να χαθεί στην ακαδημαϊκή του μορφή, δυστυχώς όμως στην οικονομική του υπάρχει, ζει και βασιλεύει, και μάλιστα διαρκεί έξι ακριβώς μήνες.

Και για τέτοιο το πληρώνουν οι γονείς που σπουδάζουν παιδιά!

Το χρονικό του… εξαμήνου!

131128 ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Περί θεωριών…

Όπως ξέρετε, στις μέρες μας κυκλοφορούν πολλές θεωρίες και δεν εννοώ τις επιστημονικές, όπως, ας πούμε, τη θεωρία των χορδών στη Φυσική, αλλά εκείνες που σχετίζονται με την οικονομική και την πολιτική πραγματικότητα, όπως διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, τη θεωρία των δύο άκρων κ.λπ.

Τι είναι όμως θεωρία;

Αν ανοίξουμε ένα λεξικό, θα μας πει πως η θεωρία είναι «σύνολο κανόνων, νόμων συστηματικώς οργανωμένων, οι οποίοι χρησιμεύουν ως βάσις μιας επιστήμης και παρέχουν την εξήγηση μεγάλου αριθμού γεγονότων» (Πάπυρος Λαρούς, 1972).

Μια θεωρία έχει δύο λειτουργίες:

«Αναγνωρίζει ένα σύνολο παρατηρήσεων ως ομάδα φαινομένων και διατυπώνει ισχυρισμούς για την υποκείμενη πραγματικότητα που επιφέρει ή προκαλεί η ομάδα αυτή των παρατηρήσεων» (ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ).

Για να θεωρείται επιτυχής μια θεωρία πρέπει να ερμηνεύει όσο το δυνατόν περισσότερα από τα φαινόμενα που εξετάζει και… να είναι απλή. Αυτό το τελευταίο χρειάζεται περισσότερη ανάλυση. Δεν μπορεί δηλαδή μια θεωρία, στην προσπάθεια της να ερμηνεύσει μια πραγματικότητα, να αναλύεται σε πολλές υποπεριπτώσεις.

Στη συνέχεια, καθώς θα αναφερθούμε σε συγκεκριμένα παραδείγματα, θα γίνει σαφές αυτό το σημείο.

Κρατείστε, για την ώρα, πως αν μια θεωρία προσπαθεί, ας πούμε, να εξηγήσει ένα σύνολο γεγονότων ή φαινομένων, δεν μπορεί να εξηγεί λιγότερα από τα μισά και για τα υπόλοιπα να δέχεται διάφορες εξαιρέσεις ή υποθεωρίες, ώστε να μην φανεί η αδυναμία της.

Μια τέτοια θεωρία προφανώς είναι εσφαλμένη, δεν ισχύει, πράγμα που σημαίνει ότι για το σύνολο των φαινομένων που εξετάζει θα πρέπει να βρούμε κάποια άλλη θεωρία ή… να σηκώσουμε τα χέρια, κατά το κοινώς λεγόμενων, μέχρι να έχουμε στη διάθεσή μας περισσότερα στοιχεία.

Ας έρθουμε όμως στο συγκεκριμένο παράδειγμα.

Υπάρχει μια θεωρία που υποστηρίζει ότι η χρεοκοπία…

Μια στάση εδώ. Χρεοκοπία με όμικρον ή χρεωκοπία με ωμέγα; Αν ανοίξετε τα λεξικά θα μπερδευτείτε, διότι δίνουν, κατά περίπτωση, και τις δύο γραφές.

Να γιατί εμείς είμαστε του προφορικού λόγου. Ας κρατήσουμε τώρα το ωμέγα και μετά βλέπουμε.

Το άλλο πουλάκι:

Γιατί χρεωκοπήσαμε;

Υπάρχει, λοιπόν, μια θεωρία που υποστηρίζει πως η χρεωκοπία της χώρας και όλα όσα ακολούθησαν δεν ήταν παρά ένα καλοστημένο παιχνίδι των εχθρών μας, προκειμένου να… «μας αγοράσουν» σε τιμή ευκαιρίας.

Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, όλοι θα έχετε ακούσει κάτι σχετικό. Είναι ίσως ένα τμήμα μιας μεγαλύτερης θεωρίας, εκείνης της διεθνούς συνωμοσίας εις βάρος της χώρας μας. Γεγονός είναι ότι τη δέχονται πολλοί συμπατριώτες μας την ακούμε μάλιστα και από επίσημα χείλη, χείλη δηλαδή πολιτικών.

Τι γίνεται όμως τώρα;

Το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε τις αγωνιώδεις προσπάθειες της χώρας μας να πουλήσει κάποια «φιλέτα» από την δημόσια περιουσία, προκειμένου να μαζέψει χρήματα, όμως δεν βρίσκεται κανείς να τα αγοράσει.

Παρακολουθήσατε τι γίνεται με τα ΞΕΝΙΑ; Το παραμικρό επενδυτικό ενδιαφέρον από ξένους επενδυτές, από εκείνους που, σύμφωνα με την θεωρία που εξετάζουμε, έστησαν όλο το σκηνικό, με «δήθεν» χρεωκοπία, με προσφυγή στο ΔΝΤ, με επέμβαση της Τρόικας και των Γερμανών, μόνο και μόνο για να αγοράσουν ελληνικά ακίνητα.

Πού είναι;

Παρακαλάμε να έρθουν και δεν βρίσκεται ούτε ένας. Και μη μου πείτε ότι περιμένουν να πέσουν κι άλλο οι τιμές, διότι όλα αυτά βγαίνουν σε πλειστηριασμό, πάντα οι τιμές θα καθορίζονται από τις προσφορές. Πού είναι, λοιπόν, τα ξένα συμφέροντα που θα μας αγόραζαν κοψοχρονιά; Για τις ελάχιστες περιπτώσεις που υπήρξε κάποιο ενδιαφέρον, αυτό ήταν από ελληνικές επενδυτικές εταιρείες.

Ωχ, άλλο πρόβλημα. Εταιρείες, με έψιλον γιώτα, η εταιρίες με γιώτα; Αυτό ψάξτε το μόνοι σας. Πληροφοριακά σας λέω μόνο ότι ο νομικός κόσμος προτιμά το σκέτο γιώτα. Στις μεταφράσεις του Δικαστηρίου της ΕΕ χρησιμοποιείται αυτός ο τύπος, ενώ στα νομοθετήματα της Βουλής «πλειοψηφεί» το έψιλον γιώτα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας επανέλθουμε στη θεωρία… μας.

Κάτι δεν στέκει καλά, λοιπόν. Κι αν εξετάσουμε τα φαινόμενα γύρω μας, θα διαπιστώσουμε πως αυτοί που αγοράζουν σπίτια και γη στην Ελλάδα δεν είναι οι γνωστοί ύποπτοι, αλλά οι γείτονές μας οι Βούλγαροι και πολλοί Ρώσοι.

Τι συμβαίνει λοιπόν;

Αυτοί δεν έχουν σχέση ούτε με το ΔΝΤ, ούτε με την Τρόικα, ούτε με το μνημόνιο. Εκτός αν η διεθνής συνωμοσία είναι τόσο προχωρημένη που, προκειμένου να κρύψει τα πλοκάμια της, μας αγοράζει μέσω τρίτων, Βουλγάρων, Ρώσων ή και Κινέζων.

Αν πάει τόσο βαθιά το μυαλό μας τότε να με συγχωρήστε, αλλά έχω κι εγώ τη δική μου θεωρία, ως υποψία προς στιγμήν, και τη θέτω στο τραπέζι.

Ποιος μας βεβαιώνει ότι όλο αυτό το «παιχνίδι» με την πτώση του τείχους και την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν στήθηκε από τους γνωστούς εχθρούς της χώρας μας, προκειμένου να έρθει λίγο αργότερα η βουλγαρική και η ρωσική ολιγαρχία και να μας «αγοράσουν»;

Μια ιδέα λέω!

Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο
και δεν το αγοράζει κανείς!

131124 ΑΛΛΑΓΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Αλλάζει ο άνθρωπος;

Φαίνεται πως αλλάζει και προς το καλύτερο και προς το χειρότερο. Δεν το λέω εγώ, το λένε πολλές έρευνες που έχουν δει τελευταία το φως της δημοσιότητας.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Ψάχνοντας για κάτι ενδιαφέρον στο διαδίκτυο, διαβάζω ένα λινκ: «Πώς αλλάζουν τους άνδρες οι γυναίκες».

Εδώ έχει ψωμί, σκέφτηκα, διότι το μυαλό μου πήγε σε γυναίκες που αλλάζουν τους άνδρες σαν… τα πουκάμισα.

Αμ, δε! Η φράση κάθε άλλο παρά «έμπειρες» γυναίκες υπονοούσε. Το πραγματικό της νόημα είναι «με ποιο τρόπο και τι είδους αλλαγές μπορεί να επιφέρει στους άνδρες το γυναικείο φύλο».

Κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Σιγά το θέμα, σκέφτηκα, μόλις συνειδητοποίησα την αληθινή διάσταση του. Η απάντηση είναι πως απλώς τους κάνουν ό,τι θέλουν! Για να μην πω την γνωστή φράση που καθιερώθηκε από τότε που υπάρχουν… καράβια!

Τι το ενδιαφέρον θα μπορούσαν να προσφέρουν νέες έρευνες πάνω σ’ αυτό το θέμα;

Είδατε τι περίεργα παιχνίδια που παίζει η… περιέργεια; Διαβάζεις κάτι για ένα θέμα από το οποίο δεν περιμένεις τίποτε νέο, μόνο και μόνο μήπως κατά λάθος υπάρχει κάτι… νέο.

Ας περάσουμε, λοιπόν, στα δεδομένα των ερευνών, που, όπως είπαμε, είναι πολλές.

Η πρώτη παρατήρηση έχει να κάνει με γενναιοδωρία που εμφανίζεται στους άνδρες, όταν αποκτούν κόρη. Ενώ με την απόκτηση γιου γίνονται πιο «σφιχτοί», όταν αποκτήσουν κόρη προχωρούν πιο εύκολα σε αυξήσεις μισθών στο προσωπικό και ειδικότερα στις γυναίκες υπαλλήλους.

Επιπλέον με την απόκτηση κόρης οι άνδρες γίνονται περισσότερο… φεμινιστές. Παύουν να πιστεύουν ότι ο ρόλος της γυναίκας πρέπει να περιορίζεται στο σπίτι, ενώ συμφωνούν πως και οι άνδρες πρέπει να συμμετέχουν στις δουλειές του σπιτιού.

Συμπέρασμα πρώτο, λοιπόν.

Στις γυναίκες υπαλλήλους, αλλά και στις συζύγους γενικότερα «συμφέρει» ο άνδρας της ζωής τους (αφεντικό ή σύντροφος) να έχει, παραλίγο να πω να γεννήσει, κορίτσι.

Το άλλο πουλάκι:

Γιατί όχι γεννήσει;

Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν πως ο άνδρας γεννά και η γυναίκα τίκτει, επομένως μπορούμε να λέμε και για τους άνδρες να γεννήσουν.

Για να επανέλθουμε όμως στις έρευνες, το πράγμα αλλάζει όταν, η γυναίκα της ζωής του για έναν άνδρα δεν είναι η κόρη του, αλλά η αδελφή του.

Πώς ήταν ο Ηλιόπουλος στο «στρίβειν διά του αρραβώνος»; Κάπως έτσι; Άλλο πράγμα η αδελφή μας και άλλο οι αδελφές των άλλων. Όσοι λοιπόν έχουν αδελφές (έχουν είπα, έτσι; όχι είναι!) γίνονται πιο φανατικοί υποστηρικτές του ρόλου των δύο φύλων.

Συγχρόνως γίνονται συντηρητικοί και στις πολιτικές τους απόψεις, ενώ δύσκολα πιάνουν να κάνουν μια δουλειά μέσα στο σπίτι.

Επομένως, το δεύτερο συμπέρασμα μας είναι πως στην Αριστερά συμφέρει οι άνδρες ψηφοφόροι να έχουν κόρες και όχι αδελφές, ενώ στη Δεξιά να έχουν αδελφές αλλά όχι κόρες.

Πώς μπορεί όμως να γίνει κάτι τέτοιο;

Λέτε να είναι τυχαίο που οι «συντηρητικές» οικογένειες κάνουν από παράδοση πολλά παιδιά, ενώ οι «προοδευτικές» έχουν μοναχοπαίδια; Είτε είναι κορίτσι, είτε αγόρι το μοναχοπαίδι  δεν έχει άλλο αδελφάκι, άρα μηδενίζεται η πιθανότητα αυτό να είναι αδελφή κάποιου που θα μας προκύψει αργότερα συντηρητικός.

Προσέξτε τώρα έναν φαύλο κύκλο:

Οι άνδρες των οποίων οι γυναίκες δεν εργάζονται εκτός σπιτιού, αλλά ασχολούνται με τα οικιακά, έχουν την πεποίθηση πως οι γυναίκες δεν πρέπει να εργάζονται, αλλά να μένουν στο σπίτι!

Δεν έχω δει ολόκληρη την έρευνα, όμως μάλλον υπάρχει ένα πρόβλημα. Δεν ξέρουμε αν οι γυναίκες των συγκεκριμένων ανδρών ασχολούνται με τα οικιακά επειδή αυτοί θέλουν τη γυναίκα στο σπίτι ή επειδή συμβαίνει το πρώτο αυτοί πιστεύουν πως η θέση της γυναίκας είναι στην κουζίνα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν είναι μόνο αυτό.

Η ίδια κατηγορία ανδρών πιστεύει πως οι επιχειρήσεις που απασχολούν πολλές γυναίκες λειτουργούν με περισσότερα προβλήματα, ενώ αν οι ίδιοι είναι προϊστάμενοι αρνούνται να προάγουν γυναίκες, ακόμη κι αν αυτές διαθέτουν τα απαραίτητα προσόντα.

Συμπέρασμα. Έτσι και είσαι εργαζόμενη γυναίκα να παρακαλάς να εργάζεται η γυναίκα του εργοδότη σου, διαφορετικά θα σε φάει η… διάκριση και η προκατάληψη.

Θέλετε κι άλλες έρευνες; Προσέξτε ακόμη μια αντίφαση: όσο περισσότερα χρήματα κερδίζει μια γυναίκα από τον άντρα της, τόσο λιγότερο αυτός βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού!

Δηλαδή ο μάγκας θέλει τη γυναίκα του και «δούλα» και να… «του τα φέρνει»!

Συμπέρασμα, πάλι για εργαζόμενες γυναίκες: Κρύψτε τους μισθούς σας, μπας και φιλοτιμηθεί ο σύζυγος και στρώσει κανένα τραπέζι.

Έτσι και χρήματα περισσότερα για τα ιδιαίτερά σας έξοδά σας θα έχετε και χρόνο περισσότερο για ψώνια.

Κατάλαβα. Κινδυνεύω να χαρακτηριστώ σεξιστής.

Σταματώ τις έρευνες και τα συμπεράσματα, γιατί έχω να ρίξω και μια σκούπα!

Αλλαγές δεν γίνονται δεκτές!

131126 ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Πάμε Βραζιλία!

Χαμογέλασε λίγο το χειλάκι των ελλήνων φιλάθλων (ίσως όχι μόνο αυτών) με την πρόκριση της Εθνικής μας στα τελικά του Μουντιάλ στη Βραζιλία.

Κάποιοι έχουν ιδιαίτερους λόγους να χαίρονται. Δεν εννοώ μόνο ποδοσφαιριστές, τεχνικούς ή όσους θα ακολουθήσουν την αποστολή της εθνικής στην Νότιο Αμερική.

Μην ξεχνάτε τους δημοσιογράφους που ονειρεύονται από τώρα τις διακοπές που θα κάνουν στην εξωτική Βραζιλία, απεσταλμένοι των Μέσων για τη μετάδοση των αγώνων.

Υπάρχει όμως κι ένα μέγα πλήθος επαγγελματιών που ελπίζουν πως θα αυξήσουν τον τζίρο τους, χάρη στη συμμετοχή της χώρας μας στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Από εταιρείες παροχής τηλεοπτικού σήματος, συνδρομητικά κανάλια, εμπόρους τηλεοράσεων, μέχρι καφετέριες και ταβέρνες που θα δώσουν την ευκαιρία στους πελάτες τους να δουν καλό ποδόσφαιρο συντροφιά με ένα ποτό ή καλό φαγητό.

Όλοι εμείς οι υπόλοιποι χαιρόμαστε μόνο και μόνο επειδή ψάχνουμε μια ευκαιρία να χαρούμε, τίποτε δεν θα αλλάξει στη ζωή μας με τη συμμετοχή της χώρας μας στο Μουντιάλ.

Απλώς αυξάνεται η εθνική υπερηφάνεια, θεωρούμε πως οι άλλοι… θεωρούν ότι δεν ξοφλήσαμε εντελώς.

Δεν είναι λίγο!

Ας αφήσουμε όμως κατά μέρος τους πανηγυρισμούς κι ας προσγειωθούμε λίγο στην πραγματικότητα, διαβάζοντας, ορισμένα στοιχεία για τη χώρα που θα φιλοξενήσει τον Παγκόσμια Κύπελλο.

Τη Βραζιλία «της ανάπτυξης και της αναδυόμενης οικονομίας», τη Βραζιλία της σάμπα και του καρναβαλιού, τη Βραζιλία των παραλιών και των ατέλειωτων πάρτι, τη Βραζιλία του ποδοσφαίρου και όλων των άλλων στερεότυπων που έχουμε στο νου μας για τη χώρα αυτή.

Φαίνεται όμως πως τα πράγματα δεν είναι έτσι ή δεν είναι έτσι πια. Η εικόνα που μας στέλνει κάποιος Έλληνας που ζει εκεί, μέσα από επιστολή του που είδε το φως της δημοσιότητας, είναι τελείως διαφορετική:

Το πάρτι τελείωσε!

Το άλλο πουλάκι:

Τι ήρθε στη θέση του;

Στη θέση που υπάρχει σήμερα η Βραζιλία των δύο κόσμων, με τη διαφορά ότι ο ένας είναι πολύ μικρός και ο άλλος απέραντος.

Από τη μια μεριά ένας προκλητικός πλούτος στα χέρια ελαχίστων και από την άλλη φτώχεια και εξαθλίωση για τους πολλούς.

Ο βασικός μισθός είναι 235 ευρώ, τη στιγμή που το εισιτήριο του λεωφορείου είναι 1 ευρώ και χιλιάδες εργαζόμενοι χρειάζονται, τουλάχιστον δύο λεωφορεία για να πάνε στη δουλειά τους.

Από την άλλη υπάρχει κόσμος που πληρώνει για ενοίκιο 1500 ευρώ και 400 επιπλέον για κοινόχρηστα! Πληρώνει ιδιωτική ασφάλιση, ακριβά σχολεία αλλά και διπλάσια τιμή για οποιοδήποτε εισαγόμενο προϊόν, αφού ο φόρος εισαγωγής είναι 60%.

Πληρώνει για να έχει ασφάλεια, όχι ασφάλιση, ασφάλεια, αφού οχυρώνει το σπίτι του σαν φρούριο, διαθέτει ηλεκτροφόρο φράχτη και πανάκριβα συστήματα συναγερμού ιδιωτική φρουρά και, παρ’ όλα αυτά, δεν τολμά να ξεμυτίσει από το σπίτι του, να πάει μια βόλτα με τα παιδιά του.

Ο αναλφαβητισμός φτάνει στο 10%, ενώ περίπου 13 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν καθημερινά ένα πιάτο φαγητό και αναγκάζονται να ζητιανεύουν, να ψάχνουν στα σκουπίδια, να απευθύνονται σε φιλανθρωπικές οργανώσεις.

Όλα αυτά τη στιγμή που η Βραζιλία θεωρείται η 6^η οικονομική δύναμη παγκοσμίως!

Θέλετε κι άλλα στοιχεία;

Είναι πολύ συνηθισμένο να κάνεις μιάμιση ώρα για να γυρίσεις από τη δουλειά στο σπίτι σου (μιλάμε για το Μπέλο Οριζόντε) ενώ σε άλλες μεγαλουπόλεις το μποτιλιάρισμα μπορεί να σχηματίσει ουρές 70 χιλιομέτρων σε ώρες αιχμής κι αυτό είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ξεπερνούν και την Ελλάδα!

Σε κάποιους δείκτες όπως η διαφθορά η Βραζιλία φιγουράρει στην 3^η θέση παγκοσμίως, ενώ η εγκληματικότητα είναι ασύληπτη, αφού μόνο στο Ρίο, και το Σάο Πάολο οι δολοφονίες φτάνουν τις πενήντα χιλιάδες ετησίως!

Μας ξεπερνούν όμως και σε κάτι άλλο.

Τώρα, με την προετοιμασία για το Μουντιάλ, έχει γίνει το μεγάλο φαγοπότι με τα έργα. Σας θυμίζει τίποτε;

Το όλο πρότζεκτ στοιχίζει 27 δισεκατομμύρια δολάρια, όσο τα τρία τελευταία μουντιάλ μαζί!

Το στάδιο «Ιντεπεντένσια», στο Μπέλο Οριζόντε απ’ όπου μας γράφει ο συμπατριώτης μας, παραδόθηκε με 2 χρόνια καθυστέρηση, κόστισε 45 εκατομμύρια ευρώ, ενώ, λόγω κατασκευαστικού λάθους, πάνω από 6 χιλιάδες θεατές δεν μπορούν να… δουν τη μία εστία!

Μουντιάλ, λοιπόν, αλλά για ποιους; Το εισιτήριο του αγώνα Ταϊτή-Νιγηρία, για το Κύπελλο Συνομοσπονδιών, κόστισε 50 ευρώ. Φανταστείτε τι θα γίνει στους αγώνες του Μουντιάλ. Ένας μισθός για ένα εισιτήριο!

Μπορεί λοιπόν εμείς να πανηγυρίσαμε, υπάρχουν όμως εκατομμύρια Βραζιλιάνων που δεν το χαίρονται καθόλου. Απεναντίας, το τελευταίο διάστημα έχουν βγει στο δρόμο διεκδικώντας καλύτερη ζωή, αφού, όπως λένε, η υπομονή τους εξαντλήθηκε.

Φανταστείτε, μιλάμε για τη 6^η πλουσιότερη χώρα του κόσμου!

Σάμπα και ξερό ψωμί!
Αν το βρεις!

131123 ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αντιφάσεις.

Εσείς, οι τακτικοί φίλοι της στήλης, θα ξέρετε ότι έχουμε μια αδυναμία στις αντιφάσεις.

Ο εντοπισμός τους είναι ένα ενδιαφέρον παιχνίδι, που δεν είναι πάντοτε εύκολο και απλό, εξ ου και το ενδιαφέρον.

Υπάρχουν διάφορα κόλπα για τον εντοπισμό τους, που δεν είναι της ώρας να τα αναφέρουμε όλα.

Θα σας πω μόνο πως μια καλή τεχνική είναι να αντιστρέφεις τα δεδομένα, να βλέπεις τα πράγματα και από την πίσω οπτική ή να μπαίνεις στη θέση του άλλου.

Τότε ανοίγεται μπροστά σου ένας διαφορετικός κόσμος, η θέαση του οποίου σε βοηθά να κρατάς μια πιο αντικειμενική στάση. Όσο γίνεται, διότι αυτό το πράγμα, η αντικειμενικότητα, δεν υπάρχει. Στην πραγματικότητα σχηματίζεται μέσα από πολλές υποκειμενικότητες.

Όταν, λοιπόν, βλέπεις μια κατάσταση από διαφορετικές οπτικές γωνίες δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να διευρύνεις την υποκειμενικότητά σου, έτσι που να γίνεται περισσότερο… αντικειμενική.

Γιατί σας τα λέω όμως όλα αυτά;

Προσφάτως εντόπισα μια ενδιαφέρουσα αντίφαση, με τη βοήθεια κάποιου φίλου βεβαίως, και είναι ευκαιρία, να πούμε ότι οι συζητήσεις με φίλους είναι εξαιρετικά διαφωτιστικές, γι’ αυτό εξάλλου κι εμείς τα λέμε εδώ καθημερινά.

«Η Ελλάδα διώχνει τα παιδιά της»!

Είναι κάτι που το ακούμε και το βλέπουμε συνεχώς τα τελευταία χρόνια, από τότε που άρχισε η κρίση και η ανεργία, ιδίως των νέων, χτύπησε κόκκινο.

Το λένε και τα στοιχεία και οι στατιστικές.

Χιλιάδες αιτήσεις γίνονται καθημερινά και χιλιάδες βιογραφικά στέλνονται σε χώρες του εξωτερικού, προς αναζήτηση εργασίας.

Τρεις στους τέσσερις νέους δηλώνουν πως σκέφτονται την περίπτωση να αναζητήσουν δουλειά στο εξωτερικό.

Τέσσερις στους δέκα Έλληνες είναι έτοιμοι να τα παρατήσουν όλα και να ξενιτευτούν, αν τους δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία.

Το άλλο πουλάκι:

Ποιος τους διώχνει όμως;

Εννοώ τι ακριβώς φταίει και είναι τα πράγματα τόσο τραγικά, που όλοι πλέον έχουν στραμμένο το βλέμμα τους προς τα έξω;

Διότι αυτό το… «η Ελλάδα», δεν λέει, από μόνο του, απολύτως τίποτε.

Ας δούμε λίγο το ποιοι είναι εκείνοι που το επικαλούνται. Προφανώς δεν είναι ανθέλληνες. Δεν έχουν τίποτε με τη χώρα μας.

Πίσω από τις παρατηρήσεις τους υπονοείται πως υπεύθυνοι για την τάση φυγής στο εξωτερικό είναι οι πολιτικοί που κυβερνούν, η Τρόικα, οι νόμοι που έχουν επιβληθεί με τα μνημόνια…

Κανείς δεν φεύγει επειδή δεν του αρέσει η χώρα μας. Υποχρεώνεται να φύγει -εξ ου και το «διώχνει»- εξαιτίας της κατάστασης στην οποία μας οδήγησαν όλα τα παραπάνω, χωρίς αξιολογική σειρά.

Βεβαίως, είναι προφανές ότι οι περισσότεροι παρατηρητές και σχολιαστές του φαινομένου είναι αντίθετοι με τα μέτρα της κυβέρνησης, της Τρόικας και του μνημονίου, μάλιστα με όλα τα μέτρα, χωρίς να βρίσκουν κάτι παραμικρό με θετικές επιδράσεις στην κοινωνία και την οικονομία.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η αντίφαση!

Διότι αν υποθέσουμε πως η θέση αυτή είναι σωστή, πως δηλαδή οι νόμοι που ψηφίζονται τα τελευταία χρόνια και τα μέτρα που λαμβάνονται (υποχρεωτικά ή καθ’ υπόδειξη, δεν έχει σημασία) είναι που διώχνουν τους Έλληνες από τη χώρα, τότε δεν θα ήταν λογικό και αναμενόμενο αυτοί να κατευθύνονται προς χώρες όπου δεν ισχύουν τέτοιοι νόμοι και δεν λαμβάνονται τέτοια μέτρα;

Φεύγεις από κάπου, για να πας κάπου καλύτερα. Λογικό.

Αν ξέρεις τι είναι αυτό που σε διώχνει, προφανώς θα αναζητήσεις ένα μέρος όπου αυτό δεν υπάρχει. Επίσης λογικό.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ελάτε όμως να δούμε.

Οι νέοι μας αναζητούν εργασία και ένα καλύτερο μέλλον σε χώρες όπου τα περισσότερα από αυτά που τους «διώχνουν» ισχύουν και εφαρμόζονται εδώ και χρόνια.

Οι εργασιακές σχέσεις είναι ελαστικές, υπάρχουν πολλοί ωρομίσθιοι και ευκαιριακά εργαζόμενοι, η μονιμότητα είναι σχεδόν άγνωστη λέξη και όλοι αξιολογούνται καθημερινά και δίνουν λογαριασμό για το τι κάνουν και πώς το κάνουν.

Δεν υπάρχουν κλειστά επαγγέλματα. Ο κάθε ένας είναι ελεύθερος να «επιχειρεί» σε μια ανοικτή, άγρια όμως και συχνά απάνθρωπου ανταγωνισμού, αγορά.

Τα πανεπιστήμια είναι ιδιωτικά ή «μη κρατικά», δεν υπάρχει η έννοια του ασύλου όπως την καταντήσαμε εδώ και αξιολογούνται από εσωτερικούς και εξωτερικούς αξιολογητές βάσει συγκεκριμένων δεικτών.

Ο συνδικαλισμός λειτουργεί με άλλους όρους, απεργίες πραγματοποιούνται μόνο σε έσχατη περίπτωση και, φυσικά, είναι αδιανόητο μια μικρή ομάδα συμφερόντων να πιέζει για τα αιτήματά της μέσω τρίτων.

Τα κράτη «αστυνομοκρατούνται», ο δημόσιος βίος των πολιτών παρακολουθείται, υπάρχουν κάμερες και φωτογραφικές μηχανές παντού, ενώ τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα προσωπικά δεδομένα δεν στέκονται εμπόδιο στην εφαρμογή των νόμων και τη δίωξη εγκληματιών.

Τέλος υπάρχει ένας σεβασμός στους νόμους (πήγαινε, ας πούμε, να καπνίσεις σε δημόσιο χώρο), κυρίως όμως υπάρχει σεβασμός του κράτους στον πολίτη.

Ίσως αυτό το τελευταίο να αντισταθμίζει πολλά από τα άλλα «δεινά» που θα βρουν έξω, όσοι αναζητήσουν την τύχη τους εκεί, διωγμένοι από νόμους και μέτρα που…  προσπαθούν να μας κάνουν κι εμάς σαν τα μούτρα τους.

Αντιφάσεις!

Φεύγω με πίκρα στα χείλη!

131222 ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι παράγει η χώρα μας;

Είναι ένα ερώτημα που απασχολεί συνεχώς πολλούς Έλληνες, φοβάμαι όχι εκείνους που θα έπρεπε να απασχολήσει, τους αρμόδιους πολιτικούς ας πούμε, αλλά περισσότερο όσους αναλώνονται σε κουβέντες καφενείου.

Όπως σε κάθε περίπτωση, έτσι και σ’ αυτό το ερώτημα, οι απαντήσεις «χτυπάνε» δύο άκρα.

Δεν παράγουμε απολύτως τίποτε, ακούς από τη μια μεριά, ενώ από την άλλη θα σου πουν για την μοναδικότητα και την αξία ελληνικών προϊόντων, όπως το λάδι, το γιαούρτι, ο κρόκος ή δεν ξέρω τι άλλο.

Κάποιοι το ρίχνουν στην πλάκα και θα σου πουν ότι η χώρα μας παράγει… δημόσιους υπαλλήλους ή… φοιτητές, μπορεί ακόμη να ακούσεις πως είμαστε πρώτη στην παραγωγή ηθοποιών ή τραγουδιστών.

Βεβαίως, ο κάθε ένας που επιχειρηματολογεί (λέμε, τώρα) φροντίζει να ενισχύσει τη θέση του, κάνοντας τις απαραίτητες συγκρίσεις με χώρες του εξωτερικού.

Οι πιο «διαβασμένοι» παρουσιάζουν και συγκριτικούς πίνακες, για το όσους, ας πούμε, δικηγόρους έχει ολάκερη η Γαλλία και πόσους διαθέτει η Αθήνα.

Κάποιες φορές η σύγκριση γίνεται με χώρες ανάλογου μεγέθους, το Βέλγιο για παράδειγμα, ή χώρες ομοιοπαθείς, όπως η Πορτογαλία ή η Αργεντινή, που περνούν κι αυτές τη δική τους κρίση.

Λένε, ας πούμε, ότι μπορεί η Αργεντινή να επέλεξε τη μονομερή διαγραφή των χρεών και την «επιστροφή» στο εθνικό νόμισμα, όμως εκείνη διαθέτει μια τεράστια παραγωγή αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, ενώ εμείς… «δεν παράγουμε τίποτε».

Όπως και να έχει το πράγμα, η προσέγγιση του θέματος «παραγωγή» θέλει προσοχή και υπευθυνότητα.

Το λέω αυτό διότι μόλις προχθές, διάβασα πως τελικά «το μόνο που φαίνεται να παράγει με ευκολία η χώρα μας είναι νόμοι και εγκύκλιοι».

Μου φάνηκε λίγο τραβηγμένο και προσπάθησα να το ψάξω. Για να μην πελαγοδρομώ, εντόπισα το θέμα στον οικονομικό τομέα και μάλιστα σε εκείνον της φοροδιαφυγής, πιο συγκεκριμένα της πάταξης της φοροδιαφυγής, την οποία μάλιστα ακούμε και ως πανάκεια, που θα λύσει όλα τα προβλήματα της κρίσης.

Το άλλο πουλάκι:

Είκοσι νόμοι!

Από το 2010 μέχρι σήμερα, έχουν ψηφιστεί από τη Βουλή είκοσι νόμοι που έχουν σχέση με τη φορολογία, ενώ, σύμφωνα με έρευνα του καθηγητή Οικονομικού Πανεπιστημίου και πρώην πρόεδρο της Εθνικής Τράπεζας, Βασίλη Ράπανο, μέχρι και τον Οκτώβριο του 2013 έχουν εκδοθεί 695 εγκύκλιοι για να ερμηνεύσουν τους περίπλοκους νόμους του υπουργείου Οικονομικών.

Το διαβάζω γιατί κάποιοι το κάνουν λάθος: Εξακόσιες (κι όχι εξακόσιοι) ενενήντα πέντε εγκύκλιοι!

Που σημαίνει, αν κάποιος φορολογούμενος θέλει να παρακολουθήσει τις… εξελίξεις, δεν πρέπει να κάνει άλλη δουλειά, παρά να διαβάζει από το πρωί μέχρι το βράδυ νόμους και εγκυκλίους.

(Τους νόμους και τις εγκυκλίους).

Το θέμα όμως δεν είναι αυτό.

Διότι, καλοί οι νόμοι, καλύτερη όμως η… εφαρμογή τους. Οι περισσότεροι μένουν κενό γράμμα, αφού ποτέ δεν ολοκληρώνεται η διαδικασία υλοποίησης όσων προβλέπουν.

Θέλετε παραδείγματα;

Πότε πρωτοακούσατε για το περίφημο σύστημα εισροών-εκροών στα πρατήρια καυσίμων, που θα βοηθούσε στην πάταξη του λαθρεμπορίου και της φοροδιαφυγής, ώστε να μην αναγκαζόμαστε κι εμείς να πληρώνουμε το πετρέλαιο για χρυσάφι;

Αφήστε, θα σας θυμίσω εγώ. Από το 2009!

Ε, λοιπόν, μόλις πέρυσι έγινε δυνατή η υλοποίησή του (καταραμένη Τρόικα). Τότε ψηφίστηκε ο νόμος όμως, παρά τού ότι τα πρατήρια Αθηνών και Θεσσαλονίκης εγκατέστησαν το σύστημα ελέγχου –οι άλλοι θα πρέπει να περιμένουμε πολύ ακόμη- αυτό δεν λειτουργεί, διότι δεν το… σηκώνει το ηλεκτρονικό σύστημα της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν είναι η μόνη περίπτωση!

Το ίδιο σύστημα δεν μπορεί να… σηκώσει και την αποστολή online στοιχείων για τις συναλλαγές που πραγματοποιούνται στα καταστήματα που διαθέτουν ταμειακές μηχανές.

Έτσι, η εφαρμογή του μέτρου απλώς αναβάλλεται επ’ αόριστον.

Τελικά το μόνο που σηκώνει αυτό το σύστημα είναι οι φορολογικές δηλώσεις και τα τέλη κυκλοφορίας.

Θέλετε κι άλλο;

Διαβάζω για το περίφημο περιουσιολόγιο. Ωραίος όρος και… λειτουργικός. Όχι ο όρος, το σύστημα απογραφής τής περιουσίας τού κάθε φορολογούμενου.

Ξέρετε από πότε το ακούμε; Εδώ και δεκαπέντε χρόνια!

Η κρίση το έφερε πιο κοντά -βλέπετε η πάταξη της φοροδιαφυγής που λέγαμε πριν- όμως, παρά τις εξαγγελίες ότι θα ήταν έτοιμο φέτος, θα χρειαστεί να περιμένουμε άλλα δύο, τουλάχιστον, χρόνια, πριν να μπορέσει το κράτος να το αξιοποιήσει.

Δικαιολογημένα κάποιοι, λοιπόν, φωνάζουν πως όλα αυτά (δεν) γίνονται, μόνο και μόνο προκειμένου να υποχρεωθούμε στη λήψη άλλου είδους μέτρων, όπως περικοπές μισθών και συντάξεων, απολύσεις, ιδιωτικοποίηση της ασφάλειας κ.λπ.

Εγώ δεν το πιστεύω.

Θεωρώ πως πρόκειται για γνήσια, καθαρή και ανόθευτη… ανικανότητα, τόσο του συστήματος γενικά, όσο και συγκεκριμένων παραγόντων και υπαλλήλων ειδικά.

Ανικανότητα που, χρόνια τώρα, οδηγεί τους αρμόδιους να προσφεύγουν στην πιο εύκολη, πρόχειρη και ανώδυνη (για τους ίδιους) λύση.

Αυτή, μάλιστα.

Μπορούμε να την κάνουμε και εξαγωγή!

Αύξηση της παραγωγής!

131121 ΜΕΤΑΕΝΙΑΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Πώς το κάνουν;

Αυτό αναρωτήθηκα, αμέσως μόλις άκουσα την είδηση για εργαζόμενους που «καταστρατηγούν το ενιαίο μισθολόγιο» και αμείβονται με μισθούς πολύ μεγαλύτερους από ό,τι αυτό προβλέπει. Και σκέφθηκα:

Να η Ελλάδα που αντιστέκεται!

Σωστό. Όπως σε ένα σωρό άλλες περιπτώσεις, έτσι και σε αυτή, του Έλληνος ο τράχηλος μνημονιακό ζυγό δεν υπομένει και, σε μια ύψιστη πράξη εθνικής αντίστασης και υπερηφάνειας, αποφασίζει να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια τις επιταγές της Τρόικας για ενιαίο μισθολόγιο και να δώσει στον εαυτό του τον μισθό που πραγματικά αξίζει.

Άξιον και δίκαιον.

Διότι, σε μια χώρα που η αξιολόγηση θεωρείται κάτι σαν… τύφος, ποιος είναι ο πλέον κατάλληλος να ορίσει πόσο πρέπει να αμείβεται ένας εργαζόμενος, από τον… ίδιο;

Αυτός γνωρίζει όχι μόνο τις ιδιαιτερότητες και τις απαιτήσεις της εργασίας του, αλλά και τις ανάγκες του οικογενειακού του προγραμματισμού.

Ξέρει με πόσα μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς.

Παρένθεση.

Η αξιοπρέπεια είναι επίσης κάτι για το οποίο ισχύει μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Αντιμετωπίζεται ως… οικονομικό μέγεθος.

Φαντάζομαι διάλογο από μελό ελληνική ταινία του ’50: «Πόσα θέλεις για να είσαι αξιοπρεπής;»

Όσο περισσότερα χρήματα βγάζει κάποιος, τόσο περισσότερο αξιοπρεπώς ζει, δηλαδή τόσο περισσότερα έχει να ξοδεύει και να επιδεικνύει, άρα να μπαίνει στο μάτι φίλων και γνωστών.

Διότι, τι άλλο είναι η αξιοπρέπεια, πάρα κάτι για το οποίο οι γύρω σου σε καμαρώνουν και σε ζηλεύουν; Κάτι για το οποίο εσύ μπορείς να καμαρώνεις και να υπερηφανεύεσαι;

Ε, από το σημείο αυτό μέχρι του να συνδεθεί η αξιοπρέπεια με το νέο SUV τριών χιλιάδων κυβικών, η απόσταση είναι πολύ μικρή.

Κλείνει η παρένθεση.

Μισθούς, λοιπόν, που θα τους επιτρέπουν να ζουν αξιοπρεπώς, αποφάσιζαν για τον εαυτό τους κάποιοι εργαζόμενοι σε δημόσιους οργανισμούς.

Το ερώτημα είναι πώς το έκαναν; Είναι δυνατόν να πηγαίνεις σε μια δουλειά και ενώ το μισθολόγιο ορίζει άλλα, εσύ να αποφασίζεις και να αμείβεσαι με μεγαλύτερο μισθό;

Το άλλο πουλάκι:

Φαίνεται πως είναι.

Διότι το άθλημα στο οποίο ο Έλλην κατέχει όλα τα ρεκόρ, μετά από εκείνο της μετακύλισης ευθυνών, είναι το άθλημα της εξεύρεσης παραθύρων.

Νόμος δεν είναι το ενιαίο μισθολόγιο; Και μάλιστα μνημονιακός.

Ε, όλο και θα έχει κάποια παραθυράκια, η αναζήτηση και η αξιοποίηση των οποίων μπορεί, όπως είπαμε, να χαρακτηριστεί και πράξη αντίστασης.

Ακούστε ένα παράδειγμα.

Μεταλλουργική Βιομηχανία Ηπείρου, θυγατρική των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων.

Ποιο φαντάζεστε ότι είναι το αντικείμενο εργασίας της;

Όχι δεν φτιάχνει κάνες για πολυβόλα, ούτε ερπύστριες για τανκς. Παίρνει το μέταλλο και το κόβει σε μικρά κυκλικά κομματάκια, σε δισκία τα οποία τα στέλνει ύστερα στο Νομισματοκοπείο, προκειμένου να γίνουν κέρματα.

Σοβαρή δουλειά, δεν λέω. Και υπεύθυνη!

Ως εκ τούτου χρειάζεται να υπάρχουν αρκετές θέσεις ευθύνης, οι κάτοχοι των οποίων θα πρέπει να παίρνουν και τα αντίστοιχα επιδόματα.

Έτσι, από του 68 εργαζόμενους, οι 24 κατέχουν θέσεις διευθυντών και προϊσταμένων, γεγονός που, σύμφωνα με τους Ελεγκτές Δημόσιας Διοίκησης, δεν δικαιολογείται ούτε από το οργανόγραμμα μιας σοβαρής εταιρίας που κόβει το μέταλλο σε δισκία, προκειμένου να γίνουν νομίσματα.

Μην κάνετε τις πράξεις.  Το κάθε διευθυντικό στέλεχος έχει υπό τις διαταγές του (λέμε, τώρα) 1,83 υπαλλήλους, άντε να βάλω εγώ δύο,διότι το σύστημα είναι πιο πολύπλοκο, αφού και αυτός μπορεί να έχει κάποιον πάνω από το κεφάλι του.

Να το κάνουμε τρεις, λοιπόν; Να το κάνουμε.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτό είναι το ένα κόλπο.

Το άλλο είναι οι αποσπάσεις.

Διότι, μπορεί σύμφωνα με τον νόμο ο αποσπασμένος υπάλληλος να αμείβεται με τον μισθό της οργανικής του θέσης, αυτό όμως δεν βλέπετε κι εσείς ότι είναι άδικο και μη λειτουργικό;

Άδικο, διότι δεν μπορεί να κάνεις την ίδια δουλειά με άλλους εργαζόμενους (ούτε, ας πούμε, να κάθεσαι το ίδιο) και αυτοί να παίρνουν μεγαλύτερο μισθό από εσένα, μόνο και μόνο επειδή εσύ είσαι «ξένος» και ήρθες στην υπηρεσία με απόσπαση.

Διακρίνετε κι έναν ρατσισμό στο νόμο; Ορθώς τον διακρίνετε, επομένως να τη πάλι η υποχρέωση στην αντίσταση και την ανυπακοή.

Μη λειτουργικό διότι, αν εφαρμοστεί ο νόμος, χάνεται η ουσία του μέτρου της απόσπασης, που είναι να… πας κάπου για καλύτερα.

Αν πρόκειται να παίρνεις τα λεφτά που έπαιρνες και στην οργανική σου θέση, τότε προς τι η μετακίνηση;

Όπως καταλαβαίνετε, φίλοι μου, υπάρχει κάτι στραβό που πρέπει να αλλάξει κι αυτό, φυσικά, δεν είναι οι μισθοί των συγκεκριμένων υπαλλήλων, αλλά το ενιαίο μισθολόγιο.

Το οποίο είναι ισοπεδωτικό και, ως εκ τούτου, άδικο, όπως κάθε τι οριζόντιο.

Θέλουμε ατομικά μισθολόγια, προσέξετε όμως, μέσα από… συλλογικές συμβάσεις.

Άμα ζητάς, να ζητάς!

Όσο αξίζω εγώ…

131120 ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Ποιος (μας) φταίει;

Το τελευταίο διάστημα συνέβησαν (συμβαίνουν) στην πόλη μας ένα σωρό εκδηλώσεις. Ομιλίες, προβολές, συνέδρια, εκθέσεις, θεατρικές παραστάσεις, παρουσιάσεις βιβλίων…

Τόσες που, αν κάποιος ήθελε (θέλει) να τις παρακολουθήσει, θα έπρεπε (πρέπει) όχι μόνο να μην κάθεται στο σπίτι του, αλλά να τρέχει κιόλας από τη μία στην άλλη, για να μη πω να… κλωνοποιείται, ώστε να στέλνει αλλού τους κλώνους του και αλλού να είναι αυτός.

Θα μου πείτε κάποιες μπορείς να τις δεις και από τα τοπικά κανάλια ή –καινούργιο αυτό- από το διαδίκτυο. Όμως το μεν διαδίκτυο είναι σε ζωντανή μετάδοση, οπότε μας κάνει το ίδιο αφού δεσμεύει έναν κλώνο, η δε τηλεόραση τα προβάλλει κάτι ώρες, αργά τα μεσάνυχτα ή χαράματα, που όλο και κάτι καλύτερο θα έχεις να κάνεις.

Αφήνω που, τις περισσότερες φορές, η μετάδοση αδικεί τόσο πολύ μια εκδήλωση, που είναι καλύτερα να μη γίνεται καθόλου. Όχι η εκδήλωση, η μετάδοση

Εν πάση περιπτώσει, παραμένει το γεγονός ότι οι εκδηλώσεις ήταν (είναι) τόσο πολλές και μάλιστα οι περισσότερες εντελώς δωρεάν.

Γιατί το τονίζω αυτό το τελευταίο;

Το τονίζω διότι, κατά γενική ομολογία, οι εκδηλώσεις δεν έχουν τον αναμενόμενο κόσμο. Σε κάποιες μάλιστα το κοινό είναι τόσο λίγο, ώστε οι άνθρωποι που τις παρακολουθούν γνωρίζονται μεταξύ τους με τα μικρά τους ονόματα.

Στην ουσία, δηλαδή, πρόκειται για έναν πυρήνα ανθρώπων που πηγαίνουν σχεδόν σε όλες τις εκδηλώσεις και αναλόγως την περίσταση, συμπληρώνονται (πλαισιώνονται) από λιγότερους ή περισσότερους περιστασιακούς θεατές.

Είναι χαρακτηριστική η φράση που είπε ένας από αυτόν τον κεντρικό πυρήνα «εμείς εδώ θα αφήσουμε τα κοκαλάκια μας», όπου «εδώ» είναι το δημοτικό Ωδείο και «εμείς» ο ίδιος και δυο τρεις άλλοι τακτικότατοι στο κοινό που παρακολουθεί τις πολιτιστικές εκδηλώσεις στον τόπο μας.

Το άλλο πουλάκι:

Είναι ντόπιο το φαινόμενο;

Δυστυχώς όχι!

Διάβασα, προσφάτως μια έρευνα που λέει ότι ένα μεγάλο ποσοστό συμπατριωτών μας, πάνω από 60%, δεν είχε, στο χρόνο που μας πέρασε, καμιά επαφή με οποιαδήποτε πολιτιστική εκδήλωση!

Πού σημαίνει ότι έξι στους δέκα Έλληνες δεν βγαίνουν από το σπίτι τους ή, αν βγαίνουν, πηγαίνουν μέχρι την καφετερία για να δουν ποδόσφαιρο.

Θλιβερό; Τρομακτικό!

Και να πει κανείς ότι στο σπίτι που μένουν ασχολούνται με κάτι που θα βοηθήσει στην καλλιέργειά τους;

Η ίδια έρευνα φανερώνει πως ένας στους δύο Έλληνες δεν διάβασε ούτε ένα βιβλίο, τους τελευταίους δώδεκα μήνες.

Κάτι μου λέει πως τα δύο σύνολα τέμνονται σε μεγάλο βαθμό, για να μην πω ότι το πρώτο περιέχει το δεύτερο.

Στο σπίτι, λοιπόν, τηλεόραση ή, το πολύ πολύ, ποδόσφαιρο στο καφενείο.

Διότι και τις στατιστικές που αναφέρονται στην ανάγνωση εφημερίδων να πάρεις, πάλι σε πιάνουν κλάματα. Κι εκεί, όπως και στις προηγούμενες κατηγορίες, είμαστε στον πάτο της Ευρώπης.

Τηλεόραση και πάλι τηλεόραση, λοιπόν, όμως τι είδους εκπομπές;

Εδώ έρχονται όχι οι στατιστικές έρευνες αλλά οι μετρήσεις της ΑGΒ, για να σου μαυρίσουν την καρδιά.

Η μεγάλη πλειονότητα των τηλεθεατών παρακολουθεί ό,τι χειρότερο διαθέτουν τα κανάλια.

Οι αξιόλογες εκπομπές πάνε αδιάβαστες, ενώ τα σπουδαία ξένα σίριαλ που μαγεύουν εκατομμύρια τηλεθεατών στο εξωτερικό εδώ αντιμετωπίζουν τον πιο έντονο ανταγωνισμό τής τούρκικης σαπουνόπερας, της προχειρότητας και της επανάληψης.

Και χάνουν κατά κράτος.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιος (μας) φταίει λοιπόν;

Εμείς που «δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα» ζούμε στο σκοτάδι και γι’ αυτό δεν φταίνε ούτε οι ξένοι, ούτε ο καπιταλισμός, ούτε οι «προδότες πολιτικοί», ούτε ο διεθνής σιωνισμός, ούτε ο αντίχριστος, ούτε η τουρκοκρατία, τίποτε.

Προφανώς δεν φταίει η κρίση και τα μνημόνια (τα ίδια χάλια είχαμε και πριν από την κρίση), γι’ αυτό υπογράμμισα και το δωρεάν των περισσότερων εκδηλώσεων, αλλά και τις επιλογές που κάνουν όσοι μένουν στο σπίτι τους με το τηλεχειριστήριο στο χέρι.

Αντιθέτως μάλιστα.

Το είχαμε τονίσει και παλαιότερα με άλλη ευκαιρία. Υπάρχει μια σημαντική έρευνα που συμπέρανε ότι «όσο περισσότερο δημόσιο, δωρεάν πλούτο απολαμβάνει ένας πολίτης, τόσο λιγότερες πιθανότητες έχει να πέσει κάτω από το όριο της φτώχειας».

Τέτοιος πλούτος, λοιπόν, υπάρχει ακόμη και στον καιρό της κρίσης και των μνημονίων, ίσως μάλιστα τώρα περισσότερος.

Και είναι δημόσιος και δωρεάν. Δικαιολογία δεν αποτελεί ούτε η κακή ψυχολογία, αφού ίδια ήταν η συμμετοχή και σε εποχές που το… φυσούσαμε. Απλώς τότε τρέχαμε και στα σκυλάδικα.

Ποιοι παρακολουθούν και ποιοι όχι; Πού βρίσκεται η ατομική ευθύνη και πώς αξιοποιείται το δικαίωμα της επιλογής, έστω και με τη χρήση του τηλεχειριστηρίου;

Τι παράδειγμα δίνουμε στα παιδιά μας και πόσο πειστικοί γινόμαστε στις παροτρύνσεις μας προς αυτά, όταν οι ίδιοι είμαστε το χειρότερο παράδειγμα;

Ερωτήματα!

Πολιτιστικός χειμώνας!