131222 ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι παράγει η χώρα μας;

Είναι ένα ερώτημα που απασχολεί συνεχώς πολλούς Έλληνες, φοβάμαι όχι εκείνους που θα έπρεπε να απασχολήσει, τους αρμόδιους πολιτικούς ας πούμε, αλλά περισσότερο όσους αναλώνονται σε κουβέντες καφενείου.

Όπως σε κάθε περίπτωση, έτσι και σ’ αυτό το ερώτημα, οι απαντήσεις «χτυπάνε» δύο άκρα.

Δεν παράγουμε απολύτως τίποτε, ακούς από τη μια μεριά, ενώ από την άλλη θα σου πουν για την μοναδικότητα και την αξία ελληνικών προϊόντων, όπως το λάδι, το γιαούρτι, ο κρόκος ή δεν ξέρω τι άλλο.

Κάποιοι το ρίχνουν στην πλάκα και θα σου πουν ότι η χώρα μας παράγει… δημόσιους υπαλλήλους ή… φοιτητές, μπορεί ακόμη να ακούσεις πως είμαστε πρώτη στην παραγωγή ηθοποιών ή τραγουδιστών.

Βεβαίως, ο κάθε ένας που επιχειρηματολογεί (λέμε, τώρα) φροντίζει να ενισχύσει τη θέση του, κάνοντας τις απαραίτητες συγκρίσεις με χώρες του εξωτερικού.

Οι πιο «διαβασμένοι» παρουσιάζουν και συγκριτικούς πίνακες, για το όσους, ας πούμε, δικηγόρους έχει ολάκερη η Γαλλία και πόσους διαθέτει η Αθήνα.

Κάποιες φορές η σύγκριση γίνεται με χώρες ανάλογου μεγέθους, το Βέλγιο για παράδειγμα, ή χώρες ομοιοπαθείς, όπως η Πορτογαλία ή η Αργεντινή, που περνούν κι αυτές τη δική τους κρίση.

Λένε, ας πούμε, ότι μπορεί η Αργεντινή να επέλεξε τη μονομερή διαγραφή των χρεών και την «επιστροφή» στο εθνικό νόμισμα, όμως εκείνη διαθέτει μια τεράστια παραγωγή αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, ενώ εμείς… «δεν παράγουμε τίποτε».

Όπως και να έχει το πράγμα, η προσέγγιση του θέματος «παραγωγή» θέλει προσοχή και υπευθυνότητα.

Το λέω αυτό διότι μόλις προχθές, διάβασα πως τελικά «το μόνο που φαίνεται να παράγει με ευκολία η χώρα μας είναι νόμοι και εγκύκλιοι».

Μου φάνηκε λίγο τραβηγμένο και προσπάθησα να το ψάξω. Για να μην πελαγοδρομώ, εντόπισα το θέμα στον οικονομικό τομέα και μάλιστα σε εκείνον της φοροδιαφυγής, πιο συγκεκριμένα της πάταξης της φοροδιαφυγής, την οποία μάλιστα ακούμε και ως πανάκεια, που θα λύσει όλα τα προβλήματα της κρίσης.

Το άλλο πουλάκι:

Είκοσι νόμοι!

Από το 2010 μέχρι σήμερα, έχουν ψηφιστεί από τη Βουλή είκοσι νόμοι που έχουν σχέση με τη φορολογία, ενώ, σύμφωνα με έρευνα του καθηγητή Οικονομικού Πανεπιστημίου και πρώην πρόεδρο της Εθνικής Τράπεζας, Βασίλη Ράπανο, μέχρι και τον Οκτώβριο του 2013 έχουν εκδοθεί 695 εγκύκλιοι για να ερμηνεύσουν τους περίπλοκους νόμους του υπουργείου Οικονομικών.

Το διαβάζω γιατί κάποιοι το κάνουν λάθος: Εξακόσιες (κι όχι εξακόσιοι) ενενήντα πέντε εγκύκλιοι!

Που σημαίνει, αν κάποιος φορολογούμενος θέλει να παρακολουθήσει τις… εξελίξεις, δεν πρέπει να κάνει άλλη δουλειά, παρά να διαβάζει από το πρωί μέχρι το βράδυ νόμους και εγκυκλίους.

(Τους νόμους και τις εγκυκλίους).

Το θέμα όμως δεν είναι αυτό.

Διότι, καλοί οι νόμοι, καλύτερη όμως η… εφαρμογή τους. Οι περισσότεροι μένουν κενό γράμμα, αφού ποτέ δεν ολοκληρώνεται η διαδικασία υλοποίησης όσων προβλέπουν.

Θέλετε παραδείγματα;

Πότε πρωτοακούσατε για το περίφημο σύστημα εισροών-εκροών στα πρατήρια καυσίμων, που θα βοηθούσε στην πάταξη του λαθρεμπορίου και της φοροδιαφυγής, ώστε να μην αναγκαζόμαστε κι εμείς να πληρώνουμε το πετρέλαιο για χρυσάφι;

Αφήστε, θα σας θυμίσω εγώ. Από το 2009!

Ε, λοιπόν, μόλις πέρυσι έγινε δυνατή η υλοποίησή του (καταραμένη Τρόικα). Τότε ψηφίστηκε ο νόμος όμως, παρά τού ότι τα πρατήρια Αθηνών και Θεσσαλονίκης εγκατέστησαν το σύστημα ελέγχου –οι άλλοι θα πρέπει να περιμένουμε πολύ ακόμη- αυτό δεν λειτουργεί, διότι δεν το… σηκώνει το ηλεκτρονικό σύστημα της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν είναι η μόνη περίπτωση!

Το ίδιο σύστημα δεν μπορεί να… σηκώσει και την αποστολή online στοιχείων για τις συναλλαγές που πραγματοποιούνται στα καταστήματα που διαθέτουν ταμειακές μηχανές.

Έτσι, η εφαρμογή του μέτρου απλώς αναβάλλεται επ’ αόριστον.

Τελικά το μόνο που σηκώνει αυτό το σύστημα είναι οι φορολογικές δηλώσεις και τα τέλη κυκλοφορίας.

Θέλετε κι άλλο;

Διαβάζω για το περίφημο περιουσιολόγιο. Ωραίος όρος και… λειτουργικός. Όχι ο όρος, το σύστημα απογραφής τής περιουσίας τού κάθε φορολογούμενου.

Ξέρετε από πότε το ακούμε; Εδώ και δεκαπέντε χρόνια!

Η κρίση το έφερε πιο κοντά -βλέπετε η πάταξη της φοροδιαφυγής που λέγαμε πριν- όμως, παρά τις εξαγγελίες ότι θα ήταν έτοιμο φέτος, θα χρειαστεί να περιμένουμε άλλα δύο, τουλάχιστον, χρόνια, πριν να μπορέσει το κράτος να το αξιοποιήσει.

Δικαιολογημένα κάποιοι, λοιπόν, φωνάζουν πως όλα αυτά (δεν) γίνονται, μόνο και μόνο προκειμένου να υποχρεωθούμε στη λήψη άλλου είδους μέτρων, όπως περικοπές μισθών και συντάξεων, απολύσεις, ιδιωτικοποίηση της ασφάλειας κ.λπ.

Εγώ δεν το πιστεύω.

Θεωρώ πως πρόκειται για γνήσια, καθαρή και ανόθευτη… ανικανότητα, τόσο του συστήματος γενικά, όσο και συγκεκριμένων παραγόντων και υπαλλήλων ειδικά.

Ανικανότητα που, χρόνια τώρα, οδηγεί τους αρμόδιους να προσφεύγουν στην πιο εύκολη, πρόχειρη και ανώδυνη (για τους ίδιους) λύση.

Αυτή, μάλιστα.

Μπορούμε να την κάνουμε και εξαγωγή!

Αύξηση της παραγωγής!