131101 ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΟ-3

Το ένα πουλάκι:

Γύρω γύρω το πήγαμε.

Ίσως έπρεπε να μιλήσουμε ευθέως για το κείμενο το 58 προσωπικοτήτων κι όχι για την Κεντροαριστερά γενικώς και αορίστως.

Μικρή παρένθεση.

Δεν σας εντυπωσιάζουν κάθε φορά οι αριθμοί των «προσωπικοτήτων» που συνυπογράφουν διάφορα κείμενα, εκκλήσεις, διακηρύξεις κ.λπ.;

Ποτέ ο αριθμός τους δεν είναι «στρογγυλός». Λέτε να μην μπορούσαν οι πρωτεργάτες να βρουν άλλους δύο για να γίνουν 60; Ή εν πάση περιπτώσει, ας σταματούσαν στους 50. Τι περισσότερο προσφέρει το 58;

Θα σας πω εγώ. Είναι θέμα μάρκετινγκ. Το 58 μοιάζει πιο αυθόρμητο, πιο απροσχεδίαστο, πιο… φυσικό. Μοιάζει ίσως και πιο… χύμα, στοιχείο που, για ένα ακατανόητο λόγο, ταιριάζει στην Κεντροαριστερά.

Ίσως για να δείχνει λιγότερο κέντρο και περισσότερο αριστερά!

Όπως επεσήμανε κι ένας φίλος, δείτε λίγο τα αυτοκίνητα που χρησιμοποιούν αριθμούς για να χαρακτηρίζουν τα μοντέλα τους.

Οι Μερσεντές βάζει 200, 300, 500… ενώ η Άλφα Ρομέο 145, 147, 158…

Ε, λοιπόν, μια Κεντροαριστερά που σέβεται τον εαυτό της και θέλει να μοιάζει περισσότερο με Αριστερά, προσπαθεί να μιμηθεί μάλλον την Άλφα Ρομέο, παρά την Μερσεντές.

Ας κλείσουμε την παρένθεση.

Θεωρήσαμε πως έχει νόημα να προηγηθεί μια συζήτηση των απόψεών μας για το κείμενο των 58, προκειμένου να δείξουμε καλύτερα τη θέση και την άποψή μας στο θέμα της Κεντροαριστεράς. Ας έρθουμε όμως και στο κείμενο.

Μια από τα ίδια!

Αυτή η φράση, που εκφράζει –πιστεύω- όσους έχουν ασχοληθεί κάπως βαθύτερα με την πολιτική, είναι η πλέον κατάλληλη για να χαρακτηρίσει ένα κείμενο που έχει όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά των κειμένων του συγκεκριμένου χώρου.

Γενικόλογο και ανώδυνο, εύχεται και προτείνει χωρίς να γίνεται συγκεκριμένο, αναλύει και διαπιστώνει χωρίς να αποδίδει ευθύνες.

Το άλλο πουλάκι:

Ποια είναι αυτή η νέα Κεντροαριστερά;

Όπως είπαμε δεν προέρχεται από παρθενογένεση.

Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς ένα κείμενο αυτοκριτικής και εντοπισμού των δικών της ευθυνών στη χρεοκοπία της χώρας, αφού αυτή, (η συγκεκριμένη Κεντροαριστερά, όχι η χρεοκοπία) με τον ένα ή άλλο τρόπο, κυβέρνησε τη χώρα τα περισσότερα από τα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Θα περίμενε να διαβάσει ποιες πρακτικές, ποιες νοοτροπίες, ακόμη και ποια πρόσωπα έφταιξαν και οδηγήθηκε η χώρα, υπό την ηγεμονία, επαναλαμβάνω, της Κεντροαριστεράς, εδώ που είμαστε σήμερα.

Μόνο μια τέτοιου είδους γενναία και αυστηρή αυτοκριτική θα έπειθε το κοινό τού κειμένου ότι οι 58 έχουν πραγματικά διδαχθεί από τα λάθη του παρελθόντος και είναι αποφασισμένοι να τα ξεπεράσουν.

Αυτή, βεβαίως, είναι μια οδυνηρή διαδικασία, ειδικά αν αποφασίσει κανείς να προσωποποιήσει τις ευθύνες και να πει τα πράγματα με το όνομα και το επώνυμό τους.

Αν αποφασίσει (αντιγράφω από κείμενο διαφορετικού επιπέδου ύφους) να βγάλει από το κάδρο της αγιογραφίας πρόσωπα και φορείς που φέρουν τεράστιες ευθύνες για την τροπή που πήραν τα πράγματα.

Το κείμενο θα έπρεπε να πείθει τον αναγνώστη του ότι μιλά για μια Κεντροαριστερά με εντελώς νέο περιεχόμενο κι όχι απλώς με ένα πιο ευφάνταστο κουτί που θα την περικλείει.

Δυστυχώς, δεν το κάνει, και είναι κρίμα.

Κρίμα, διότι, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, η πρωτοβουλία αυτή είτε θα παίξει κεντρικό ρόλο η ίδια, είτε θα δώσει το στίγμα και τον βηματισμό για τις όποιες  εξελίξεις.

Το σημαντικότερο όμως μειονέκτημα του κειμένου είναι πως δεν φιλοδοξεί να αποτελέσει τη σπίθα των διεργασιών που θα οδηγήσουν στη δημιουργία μιας νέας Κεντροαριστεράς.

Απλώς κάνει έκκληση στα κόμματα και τους φορείς του χώρου να συνενωθούν σε ένα συναινετικό και ευρύτερο σχήμα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού θα οδηγήσει αυτό;

Να σας πω πώς το βλέπω εγώ; Σε έναν «ΣΥΡΙΖΑ» στα δεξιά του ήδη υπάρχοντος. Σε κάποιον σχηματισμό που, αν ευοδωθούν οι «ευχές», των 58, σε λίγα χρόνια θα πραγματοποιεί συνέδριο, προσπαθώντας να διαλύσει τα κομμάτια-κομμάτων που το αποτελούν (δεν ξέρω αν θα τις λένε κι εκείνοι «συνιστώσες») και να δημιουργήσει κανονικό κόμμα με ενιαία φωνή και πολιτική.

Αυτό χρειάζεται ο τόπος;

Σας διαβάζω από ένα αξιόλογο κείμενο του Χαρίδημου Τσούκα στο ΒΗΜΑ: «Φαντάζεστε αν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ αυτοδιαλύονταν (αν έκαναν, δηλαδή, αυτό που η έκκληση ζητεί να μην κάνουν!) και οι ηγετικές τους ομάδες παραιτούνταν, καλώντας συγχρόνως τους πολίτες να πλαισιώσουν το νέο εγχείρημα;

Αυτή, ναι, θα ήταν μια ύψιστη πράξη αυτογνωσίας και ένα συγκλονιστικό καινούριο πολιτικό γεγονός. Το παλιό θα παραμέριζε ευσυνείδητα για να κάνει χώρο στο καινούριο».

Σωστά όμως επισημαίνει ότι «κάτι τέτοιο θα απαιτούσε αυτοπεριορισμό, υπαγωγή των ηγετικών φιλοδοξιών στον κοινό σκοπό, θυσιαστική ανιδιοτέλεια- συμπεριφορές που, ας το πω ευγενικά, δεν καλλιεργήθηκαν επαρκώς στην υπαρκτή Κεντροαριστερά της Μεταπολίτευσης».

Έτσι είναι, παιδιά! Έργα χρειαζόμαστε και πρωτοβουλίες αποφάσεων και δράσης.

Διότι, κείμενα, όπως λέει κι ο ποιητής, σας κάνω εγώ εκατό την ώρα!

Από λόγια χορτάσαμε!