131121 ΜΕΤΑΕΝΙΑΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Πώς το κάνουν;

Αυτό αναρωτήθηκα, αμέσως μόλις άκουσα την είδηση για εργαζόμενους που «καταστρατηγούν το ενιαίο μισθολόγιο» και αμείβονται με μισθούς πολύ μεγαλύτερους από ό,τι αυτό προβλέπει. Και σκέφθηκα:

Να η Ελλάδα που αντιστέκεται!

Σωστό. Όπως σε ένα σωρό άλλες περιπτώσεις, έτσι και σε αυτή, του Έλληνος ο τράχηλος μνημονιακό ζυγό δεν υπομένει και, σε μια ύψιστη πράξη εθνικής αντίστασης και υπερηφάνειας, αποφασίζει να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια τις επιταγές της Τρόικας για ενιαίο μισθολόγιο και να δώσει στον εαυτό του τον μισθό που πραγματικά αξίζει.

Άξιον και δίκαιον.

Διότι, σε μια χώρα που η αξιολόγηση θεωρείται κάτι σαν… τύφος, ποιος είναι ο πλέον κατάλληλος να ορίσει πόσο πρέπει να αμείβεται ένας εργαζόμενος, από τον… ίδιο;

Αυτός γνωρίζει όχι μόνο τις ιδιαιτερότητες και τις απαιτήσεις της εργασίας του, αλλά και τις ανάγκες του οικογενειακού του προγραμματισμού.

Ξέρει με πόσα μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς.

Παρένθεση.

Η αξιοπρέπεια είναι επίσης κάτι για το οποίο ισχύει μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Αντιμετωπίζεται ως… οικονομικό μέγεθος.

Φαντάζομαι διάλογο από μελό ελληνική ταινία του ’50: «Πόσα θέλεις για να είσαι αξιοπρεπής;»

Όσο περισσότερα χρήματα βγάζει κάποιος, τόσο περισσότερο αξιοπρεπώς ζει, δηλαδή τόσο περισσότερα έχει να ξοδεύει και να επιδεικνύει, άρα να μπαίνει στο μάτι φίλων και γνωστών.

Διότι, τι άλλο είναι η αξιοπρέπεια, πάρα κάτι για το οποίο οι γύρω σου σε καμαρώνουν και σε ζηλεύουν; Κάτι για το οποίο εσύ μπορείς να καμαρώνεις και να υπερηφανεύεσαι;

Ε, από το σημείο αυτό μέχρι του να συνδεθεί η αξιοπρέπεια με το νέο SUV τριών χιλιάδων κυβικών, η απόσταση είναι πολύ μικρή.

Κλείνει η παρένθεση.

Μισθούς, λοιπόν, που θα τους επιτρέπουν να ζουν αξιοπρεπώς, αποφάσιζαν για τον εαυτό τους κάποιοι εργαζόμενοι σε δημόσιους οργανισμούς.

Το ερώτημα είναι πώς το έκαναν; Είναι δυνατόν να πηγαίνεις σε μια δουλειά και ενώ το μισθολόγιο ορίζει άλλα, εσύ να αποφασίζεις και να αμείβεσαι με μεγαλύτερο μισθό;

Το άλλο πουλάκι:

Φαίνεται πως είναι.

Διότι το άθλημα στο οποίο ο Έλλην κατέχει όλα τα ρεκόρ, μετά από εκείνο της μετακύλισης ευθυνών, είναι το άθλημα της εξεύρεσης παραθύρων.

Νόμος δεν είναι το ενιαίο μισθολόγιο; Και μάλιστα μνημονιακός.

Ε, όλο και θα έχει κάποια παραθυράκια, η αναζήτηση και η αξιοποίηση των οποίων μπορεί, όπως είπαμε, να χαρακτηριστεί και πράξη αντίστασης.

Ακούστε ένα παράδειγμα.

Μεταλλουργική Βιομηχανία Ηπείρου, θυγατρική των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων.

Ποιο φαντάζεστε ότι είναι το αντικείμενο εργασίας της;

Όχι δεν φτιάχνει κάνες για πολυβόλα, ούτε ερπύστριες για τανκς. Παίρνει το μέταλλο και το κόβει σε μικρά κυκλικά κομματάκια, σε δισκία τα οποία τα στέλνει ύστερα στο Νομισματοκοπείο, προκειμένου να γίνουν κέρματα.

Σοβαρή δουλειά, δεν λέω. Και υπεύθυνη!

Ως εκ τούτου χρειάζεται να υπάρχουν αρκετές θέσεις ευθύνης, οι κάτοχοι των οποίων θα πρέπει να παίρνουν και τα αντίστοιχα επιδόματα.

Έτσι, από του 68 εργαζόμενους, οι 24 κατέχουν θέσεις διευθυντών και προϊσταμένων, γεγονός που, σύμφωνα με τους Ελεγκτές Δημόσιας Διοίκησης, δεν δικαιολογείται ούτε από το οργανόγραμμα μιας σοβαρής εταιρίας που κόβει το μέταλλο σε δισκία, προκειμένου να γίνουν νομίσματα.

Μην κάνετε τις πράξεις.  Το κάθε διευθυντικό στέλεχος έχει υπό τις διαταγές του (λέμε, τώρα) 1,83 υπαλλήλους, άντε να βάλω εγώ δύο,διότι το σύστημα είναι πιο πολύπλοκο, αφού και αυτός μπορεί να έχει κάποιον πάνω από το κεφάλι του.

Να το κάνουμε τρεις, λοιπόν; Να το κάνουμε.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτό είναι το ένα κόλπο.

Το άλλο είναι οι αποσπάσεις.

Διότι, μπορεί σύμφωνα με τον νόμο ο αποσπασμένος υπάλληλος να αμείβεται με τον μισθό της οργανικής του θέσης, αυτό όμως δεν βλέπετε κι εσείς ότι είναι άδικο και μη λειτουργικό;

Άδικο, διότι δεν μπορεί να κάνεις την ίδια δουλειά με άλλους εργαζόμενους (ούτε, ας πούμε, να κάθεσαι το ίδιο) και αυτοί να παίρνουν μεγαλύτερο μισθό από εσένα, μόνο και μόνο επειδή εσύ είσαι «ξένος» και ήρθες στην υπηρεσία με απόσπαση.

Διακρίνετε κι έναν ρατσισμό στο νόμο; Ορθώς τον διακρίνετε, επομένως να τη πάλι η υποχρέωση στην αντίσταση και την ανυπακοή.

Μη λειτουργικό διότι, αν εφαρμοστεί ο νόμος, χάνεται η ουσία του μέτρου της απόσπασης, που είναι να… πας κάπου για καλύτερα.

Αν πρόκειται να παίρνεις τα λεφτά που έπαιρνες και στην οργανική σου θέση, τότε προς τι η μετακίνηση;

Όπως καταλαβαίνετε, φίλοι μου, υπάρχει κάτι στραβό που πρέπει να αλλάξει κι αυτό, φυσικά, δεν είναι οι μισθοί των συγκεκριμένων υπαλλήλων, αλλά το ενιαίο μισθολόγιο.

Το οποίο είναι ισοπεδωτικό και, ως εκ τούτου, άδικο, όπως κάθε τι οριζόντιο.

Θέλουμε ατομικά μισθολόγια, προσέξετε όμως, μέσα από… συλλογικές συμβάσεις.

Άμα ζητάς, να ζητάς!

Όσο αξίζω εγώ…