131123 ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αντιφάσεις.

Εσείς, οι τακτικοί φίλοι της στήλης, θα ξέρετε ότι έχουμε μια αδυναμία στις αντιφάσεις.

Ο εντοπισμός τους είναι ένα ενδιαφέρον παιχνίδι, που δεν είναι πάντοτε εύκολο και απλό, εξ ου και το ενδιαφέρον.

Υπάρχουν διάφορα κόλπα για τον εντοπισμό τους, που δεν είναι της ώρας να τα αναφέρουμε όλα.

Θα σας πω μόνο πως μια καλή τεχνική είναι να αντιστρέφεις τα δεδομένα, να βλέπεις τα πράγματα και από την πίσω οπτική ή να μπαίνεις στη θέση του άλλου.

Τότε ανοίγεται μπροστά σου ένας διαφορετικός κόσμος, η θέαση του οποίου σε βοηθά να κρατάς μια πιο αντικειμενική στάση. Όσο γίνεται, διότι αυτό το πράγμα, η αντικειμενικότητα, δεν υπάρχει. Στην πραγματικότητα σχηματίζεται μέσα από πολλές υποκειμενικότητες.

Όταν, λοιπόν, βλέπεις μια κατάσταση από διαφορετικές οπτικές γωνίες δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να διευρύνεις την υποκειμενικότητά σου, έτσι που να γίνεται περισσότερο… αντικειμενική.

Γιατί σας τα λέω όμως όλα αυτά;

Προσφάτως εντόπισα μια ενδιαφέρουσα αντίφαση, με τη βοήθεια κάποιου φίλου βεβαίως, και είναι ευκαιρία, να πούμε ότι οι συζητήσεις με φίλους είναι εξαιρετικά διαφωτιστικές, γι’ αυτό εξάλλου κι εμείς τα λέμε εδώ καθημερινά.

«Η Ελλάδα διώχνει τα παιδιά της»!

Είναι κάτι που το ακούμε και το βλέπουμε συνεχώς τα τελευταία χρόνια, από τότε που άρχισε η κρίση και η ανεργία, ιδίως των νέων, χτύπησε κόκκινο.

Το λένε και τα στοιχεία και οι στατιστικές.

Χιλιάδες αιτήσεις γίνονται καθημερινά και χιλιάδες βιογραφικά στέλνονται σε χώρες του εξωτερικού, προς αναζήτηση εργασίας.

Τρεις στους τέσσερις νέους δηλώνουν πως σκέφτονται την περίπτωση να αναζητήσουν δουλειά στο εξωτερικό.

Τέσσερις στους δέκα Έλληνες είναι έτοιμοι να τα παρατήσουν όλα και να ξενιτευτούν, αν τους δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία.

Το άλλο πουλάκι:

Ποιος τους διώχνει όμως;

Εννοώ τι ακριβώς φταίει και είναι τα πράγματα τόσο τραγικά, που όλοι πλέον έχουν στραμμένο το βλέμμα τους προς τα έξω;

Διότι αυτό το… «η Ελλάδα», δεν λέει, από μόνο του, απολύτως τίποτε.

Ας δούμε λίγο το ποιοι είναι εκείνοι που το επικαλούνται. Προφανώς δεν είναι ανθέλληνες. Δεν έχουν τίποτε με τη χώρα μας.

Πίσω από τις παρατηρήσεις τους υπονοείται πως υπεύθυνοι για την τάση φυγής στο εξωτερικό είναι οι πολιτικοί που κυβερνούν, η Τρόικα, οι νόμοι που έχουν επιβληθεί με τα μνημόνια…

Κανείς δεν φεύγει επειδή δεν του αρέσει η χώρα μας. Υποχρεώνεται να φύγει -εξ ου και το «διώχνει»- εξαιτίας της κατάστασης στην οποία μας οδήγησαν όλα τα παραπάνω, χωρίς αξιολογική σειρά.

Βεβαίως, είναι προφανές ότι οι περισσότεροι παρατηρητές και σχολιαστές του φαινομένου είναι αντίθετοι με τα μέτρα της κυβέρνησης, της Τρόικας και του μνημονίου, μάλιστα με όλα τα μέτρα, χωρίς να βρίσκουν κάτι παραμικρό με θετικές επιδράσεις στην κοινωνία και την οικονομία.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η αντίφαση!

Διότι αν υποθέσουμε πως η θέση αυτή είναι σωστή, πως δηλαδή οι νόμοι που ψηφίζονται τα τελευταία χρόνια και τα μέτρα που λαμβάνονται (υποχρεωτικά ή καθ’ υπόδειξη, δεν έχει σημασία) είναι που διώχνουν τους Έλληνες από τη χώρα, τότε δεν θα ήταν λογικό και αναμενόμενο αυτοί να κατευθύνονται προς χώρες όπου δεν ισχύουν τέτοιοι νόμοι και δεν λαμβάνονται τέτοια μέτρα;

Φεύγεις από κάπου, για να πας κάπου καλύτερα. Λογικό.

Αν ξέρεις τι είναι αυτό που σε διώχνει, προφανώς θα αναζητήσεις ένα μέρος όπου αυτό δεν υπάρχει. Επίσης λογικό.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ελάτε όμως να δούμε.

Οι νέοι μας αναζητούν εργασία και ένα καλύτερο μέλλον σε χώρες όπου τα περισσότερα από αυτά που τους «διώχνουν» ισχύουν και εφαρμόζονται εδώ και χρόνια.

Οι εργασιακές σχέσεις είναι ελαστικές, υπάρχουν πολλοί ωρομίσθιοι και ευκαιριακά εργαζόμενοι, η μονιμότητα είναι σχεδόν άγνωστη λέξη και όλοι αξιολογούνται καθημερινά και δίνουν λογαριασμό για το τι κάνουν και πώς το κάνουν.

Δεν υπάρχουν κλειστά επαγγέλματα. Ο κάθε ένας είναι ελεύθερος να «επιχειρεί» σε μια ανοικτή, άγρια όμως και συχνά απάνθρωπου ανταγωνισμού, αγορά.

Τα πανεπιστήμια είναι ιδιωτικά ή «μη κρατικά», δεν υπάρχει η έννοια του ασύλου όπως την καταντήσαμε εδώ και αξιολογούνται από εσωτερικούς και εξωτερικούς αξιολογητές βάσει συγκεκριμένων δεικτών.

Ο συνδικαλισμός λειτουργεί με άλλους όρους, απεργίες πραγματοποιούνται μόνο σε έσχατη περίπτωση και, φυσικά, είναι αδιανόητο μια μικρή ομάδα συμφερόντων να πιέζει για τα αιτήματά της μέσω τρίτων.

Τα κράτη «αστυνομοκρατούνται», ο δημόσιος βίος των πολιτών παρακολουθείται, υπάρχουν κάμερες και φωτογραφικές μηχανές παντού, ενώ τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα προσωπικά δεδομένα δεν στέκονται εμπόδιο στην εφαρμογή των νόμων και τη δίωξη εγκληματιών.

Τέλος υπάρχει ένας σεβασμός στους νόμους (πήγαινε, ας πούμε, να καπνίσεις σε δημόσιο χώρο), κυρίως όμως υπάρχει σεβασμός του κράτους στον πολίτη.

Ίσως αυτό το τελευταίο να αντισταθμίζει πολλά από τα άλλα «δεινά» που θα βρουν έξω, όσοι αναζητήσουν την τύχη τους εκεί, διωγμένοι από νόμους και μέτρα που…  προσπαθούν να μας κάνουν κι εμάς σαν τα μούτρα τους.

Αντιφάσεις!

Φεύγω με πίκρα στα χείλη!