131129 ΕΞΑΜΗΝΙΑΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Η διαστολή του χρόνου.

Δεν χρειάζεται να σας μπερδέψω με πολλή φυσική και μαθηματικά, είναι πάντως και πειραματικά εξακριβωμένο ότι ο χρόνος διαστέλλεται.

Πότε; Όταν κινούμαστε. Και μάλιστα με όσο μεγαλύτερη ταχύτητα κινούμαστε, όσο δηλαδή τείνουμε να φτάσουμε την ταχύτητα του φωτός, τόσο ο χρόνος γίνεται μεγαλύτερος.

Θα το πω όσο πιο απλά μπορώ.

Αν τρέχετε με το αυτοκίνητό σας προς έναν σταθερό τοίχο (λέμε τώρα, λες και υπάρχει και κινούμενος τοίχος, που όμως γίνεται κι αυτό) και η ταχύτητά σας είναι 100 χιλιόμετρα την ώρα, τότε βλέπετε τον τοίχο να έρχεται κατά πάνω σας με την ίδια ταχύτητα των 100 χιλιομέτρων.

Αν τώρα κινείστε προς ένα αυτοκίνητο, που κι αυτό κινείται προς το μέρος σας με την ίδια ταχύτητα, τότε θα το βλέπετε να έρχεται κατά πάνω σας με 200 χιλιόμετρα την ώρα.

Αυτός είναι και ο λόγος που όταν συγκρουστούν μετωπικά δυο οχήματα, ακόμη κι αν κινούνται με μικρή ταχύτητα, η σύγκρουση είναι σφοδρή.

Δεν είναι όμως το θέμα μας.

Το ερώτημα είναι τι θα συμβεί, αν το αυτοκίνητο που έρχεται προς το μέρος σας έχει αναμμένα τα φώτα του και εσείς προσπαθήσετε να μετρήσετε την ταχύτητα με την οποία φτάνει σ’ εσάς το φως των προβολέων.

Κανονικά τα όργανα μέτρησης θα σας έδειχναν ότι αυτό το φως «τρέχει» περίπου 200 χιλιόμετρα την ώρα πιο γρήγορα από το φως που φτάνει σ’ εσάς όταν τα αυτοκίνητα είναι σταματημένα.

Εδώ βρίσκεται το λεπτό σημείο!

Διότι η Φυσική μάς λέει, κι αυτό έχει αποδειχθεί πειραματικά, ότι το φως, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες κι αν το μετρήσουμε, έχει πάντοτε σταθερή ταχύτητα.

Είτε δηλαδή τα αυτοκίνητα του πειράματος παραμένουν ακίνητα, είτε τρέχουν το ένα προς το άλλο, το φως θα φτάνει στον μετρητή σας πάντοτε με την ίδια ταχύτητα, αυτή του φωτός!

Αυτό σημαίνει όμως πως, λόγω της κίνησης των οχημάτων, το φως θα διανύει μικρότερη απόσταση με την ίδια ταχύτητα μέσα στον ίδιο (;) χρόνο. Το ερωτηματικό μπαίνει γιατί ακριβώς ο χρόνος δεν θα είναι ίδιος. Κάπως έτσι εξηγείται η διαστολή του.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν κατάλαβα τίποτε.

Εγώ είμαι πρακτικό πουλάκι και θα σας το πω πιο… πρακτικά. Θα ξεκινήσω με ένα θεμελιώδες ερώτημα. Πόσο διαρκεί ένα εξάμηνο;

Εδώ σας θέλω!

Διότι αν «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις», τότε το εξάμηνο δεν μπορεί παρά να διαρκεί έξι μήνες. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο.

Βέβαια, αυτό το θέμα με τους μήνες είναι κάπως μπερδεμένο, από αρχαιοτάτων χρόνων, από τότε που οι μήνες μετρούνταν με τα φεγγάρια, τους κύκλους της σελήνης και μας μπέρδευαν.

Όπου μπλέκεται αυτή η σελήνη τα κάνει μαντάρα. Δείτε λίγο τη σαρακοστή των Χριστουγέννων, που είναι –το λέει η λέξη- σαράντα ημέρες και δείτε και εκείνη του Πάσχα που είναι Μεγάλη, δηλαδή επτά εβδομάδες, επειδή στον εορτασμό του Πάσχα χώνει την ουρά της η Σελήνη.

Εν πάση περιπτώσει, ένα εξάμηνο δεν μπορεί παρά να είναι έξι μήνες, δηλαδή είκοσι έξι εβδομάδες, μια που ο χρόνος, με δώδεκα μήνες, έχει πενήντα δύο εβδομάδες.

Αυτό φαντάζομαι ισχύει παντού, εκτός από τις περιοχές όπου ισχύει το «αυτοδιοίκητο», οι οποίες μπορούν να διαστέλλουν ή να συστέλλουν το χρόνο κατά το δοκούν, διαφορετικά τι σόι αυτοδιοικούμενοι θα ήταν.

Έτσι, στα πανεπιστήμια, για παράδειγμα, το εξάμηνο διαρκεί δεκατρείς εβδομάδες, χωρίς μάλιστα να ονομάζεται μικρό εξάμηνο, κατά το Μεγάλη Σαρακοστή.

Δεκατρείς εβδομάδες, υπό κάπα σίγμα, όπως λένε και στη Φυσική, δηλαδή υπό κανονικές συνθήκες.

Διότι, άμα τα πράγματα αγριέψουν, τότε το εξάμηνο μπορεί να φτάσει και τις… πέντε εβδομάδες, προκειμένου να μην χαθεί.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτή είναι η διαστολή του χρόνου.

Εσύ διδάσκεις και διδάσκεσαι πέντε εβδομάδες και οι άλλοι το βλέπουν για ένα εξάμηνο.

Τι είναι το περίφημο παράδοξο των διδύμων, μπροστά στην πρωτοπορία των Ελληνικών Πανεπιστημίων;

Αν το πάρουν είδηση οι θεωρητικοί της Φυσικής θα το χρησιμοποιούν ως χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Δύο αδελφοί, ο ένας είναι φοιτητής του πανεπιστημίου, ενώ ο άλλος όχι, χάνουν τον πατέρα τους και μένουν ορφανοί. Επειδή θεωρούν ότι αδικήθηκαν στην κληρονομιά, παύουν να μιλούν μεταξύ τους και επισκέπτονται το μνήμα του πατέρα τους διαφορετικές μέρες.

Ε, ο ένας, ο φοιτητής θα τελέσει το εξάμηνο μνημόσυνο, ενώ ο άλλος δεν θα έχει κάνει ακόμη ούτε τα σαράντα!

Το παράδειγμα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και στη θεωρία των παράλληλων συμπάντων, στα οποία ο χώρος και ο χρόνος του καθενός δεν έχουν καμία σχέση, με εκείνα του διπλανού του.

Βεβαίως καλά είναι όλα αυτά για να σπάμε πλάκα, κάποιοι όμως που χάνουν ή που κινδυνεύουν να χάσουν ένα εξάμηνο δεν γελούν καθόλου.

Διότι εδώ έχουμε ένα ακόμη παράδοξο, δεν πρέπει να μιλάμε για χάσιμο, για εξαφάνιση αλλά για έκλειψη.

Το εξάμηνο μπορεί να χαθεί στην ακαδημαϊκή του μορφή, δυστυχώς όμως στην οικονομική του υπάρχει, ζει και βασιλεύει, και μάλιστα διαρκεί έξι ακριβώς μήνες.

Και για τέτοιο το πληρώνουν οι γονείς που σπουδάζουν παιδιά!

Το χρονικό του… εξαμήνου!