131119 ΝΟΜΙΜΟ

Το ένα πουλάκι:

Πότε «νομιμοποιείται» η βία;

Είναι οι βίαιες αντιδράσεις κάτι στο οποίο μπορούμε να καταφεύγουμε ελαφρά τη καρδία ή μήπως πρέπει να το σκεφτόμαστε δυο και τρεις φορές, από φόβο μήπως προξενήσουμε μεγαλύτερο κακό από εκείνο που πάμε να θεραπεύσουμε;

Ποια είναι τα δικαιώματα και ποιες οι υποχρεώσεις μας που πηγάζουν από το Σύνταγμα;

Απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα θα ακούσουμε σήμερα από τα χείλη ειδικών, στο πλαίσιο του διαλόγου για τον οποίο μιλήσαμε χθες.

Ας δούμε την ερώτηση της κυρίας Λίνας Παπαδοπούλου προς τον κύριο Γιώργο Κατρούγκαλο, προηγουμένως όμως σας διαβάζω έναν σύντομο εισαγωγικό διάλογο:

Λ.Π.: Σε ποιες περιπτώσεις το Σύνταγμα της χώρας αναγνωρίζει το δικαίωμα των πολιτών στη βία;

Γ.Κ.: Το Σύνταγμά μας θέλει η βία να είναι το τελευταίο καταφύγιο του λαού, όταν δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αλλιώς μια βίαιη επίθεση κατά της δημοκρατίας και του πολιτεύματος. Το άρθρο 120 παρ. 4 θεωρεί την αντίδραση δικαίωμα μαζί και υποχρέωση: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».

Ας έρθουμε τώρα στο κυρίως ερώτημα που συνιστά διευκρίνιση του παραπάνω άρθρου και πραγμάτωσης των επιταγών του στη σημερινή συγκυρία.

Λ.Π.: Αν η παραπάνω απάντηση είναι ορθή γενικά, θεωρείτε ότι στη σημερινή συγκυρία έχει ενεργοποιηθεί το δικαίωμα και η υποχρέωση του άρθρου 120 παρ. 4 και αυτή μπορεί να δικαιολογήσει κάθε μορφή βίας, από την «ελφρά» του «χτισίματος» καθηγητών στα γραφεία, την παράνομη «κατάληψη» δημοσίων κτιρίων, όπως τα πανεπιστήμια, μέχρι τη βαριά; Αν ΝΑΙ, σε τι συνίσταται η «βία» με την οποία καταλύεται το δημοκρατικό πολίτευμα, η οποία αποτελεί προϋπόθεση ενεργοποίησης του άρθρου 120 παρ. 4;

Αν υπό προϋποθέσεις, ποιο είναι το όριο;

Το άλλο πουλάκι:

Ενδιαφέρον το ερώτημα.

Πιο ενδιαφέρουσα η απάντηση. Ας την ακούσουμε και στη συνέχεια σχολιάζουμε κι εμείς, όπως έκαναν κάποιοι άλλοι στο κάτω μέρος της ιστοσελίδας που φιλοξενεί τον διάλογο.

Γ.Κ.: Στην παρούσα συγκυρία έχει έδαφος εφαρμογής όχι τόσο η παράγραφος 4, όσο η παράγραφος 2 του άρθρου 120, η οποία έχει ως εξής: «Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων».

Συνεπώς οφείλουμε σεβασμό μόνο στους νόμους που είναι σύμφωνοι με το Σύνταγμα και όχι σε όλους τους νόμους. Τα μνημόνια, όπως συνεχώς αναθεωρούνται, με την «εκτελεστική» τους νομοθεσία, ουσιαστικά αποτελούν ένα νέο «παρασύνταγμα», ανάλογο μ’ αυτό της μετεμφυλιακής περιόδου, γιατί η εφαρμογή τους προϋποθέτει αναγκαστικά τον παραμερισμό πολλών θεμελιωδών ρυθμίσεων του οικονομικού –και όχι μόνο- συντάγματος.

Μάλιστα, η έκταση και η ένταση των επεμβάσεων που επιφέρει η υπό κρίση βίαιη αναπροσαρμογή του ελληνικού οικονομικού συστήματος, σε συνδυασμό με την έξωθεν επιβολή της, δικαιολογεί απολύτως τον ισχυρισμό τού κάθε άλλο παρά «αντιμνημονιακού» συναδέλφου Ι. Κουκιάδη (πρώτου προέδρου ΤΑΙΠΕΔ!) ότι επιχειρείται να επιβληθεί «δίκαιο κατεχόμενης χώρας».

Αυτή είναι, φίλοι μου, η απάντηση του καθηγητή. Όπως καταλαβαίνετε επειδή η χώρα βρίσκεται περίπου υπό κατοχή, εμείς οι πολίτες οφείλουμε να υπακούμε όχι σε όλους τους νόμους, αλλά σε κάποιους, κάνοντας έτσι αντίσταση στην προσπάθεια κατάλυσης του Συντάγματός μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είναι έτσι;

Είναι μια οπτική, η οποία –όπως παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια- (και παρατήρησε και ο Λεωνίδας Κύρκος στην τελευταία του συνέντευξη) δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα προσπαθεί να λύσει. Ας δούμε όμως συνοπτικά κάποια κριτική στην παραπάνω θέση, από άλλους συνομιλητές.

Αν οι συνδικαλιστές του Δημοσίου, λέει κάποιος σχολιαστής, μπορούν ανενόχλητοι να καταλαμβάνουν τις δημόσιες υπηρεσίες, τότε οι στρατιές των ανέργων τι πρέπει να κάνουν; Να μπουν στα στρατόπεδα και να πάρουν τα άρματα;

Τι γίνεται με τα Συντάγματα των εταίρων μας, οι οποίοι μας στηρίζουν και πληρώνουν φόρους για να εξακολουθούμε εμείς να ζητάμε μισθούς προ κρίσης; Εκείνοι δεν έχουν συνταγματικά δικαιώματα;

Εγώ που δεν έχω σπουδάσει νομικά, ρωτάει κάποιος τον κύριο Κατρούγκαλο, θα πρέπει να κρίνω μόνος μου τη συνταγματικότητα (οπότε έχουμε αναρχία) ή θα σας twitάρω και θα με ενημερώνετε (οπότε έχουμε μοναρχία);

Η ίδια η ερωτώσα, κυρία Λίνα Παπαδοπούλου, λέει ότι τελικά δεν κατάλαβε από την απάντηση αν η 4^η παράγραφος του άρθρου 120 έχει ενεργοποιηθεί στις παρούσες συνθήκες ή αν έχει ενεργοποιηθεί… λίγο όπως φανερώνει το «όχι τόσο… όσο» του συνομιλητή της.

Και ρωτάει αν αυτό το λίγο μας επιτρέπει να ασκούμε… λίγη (πόση;) βία.

Τελικά ο προβληματισμός που επικράτησε είναι ακριβώς το ποιος, αν όχι το συνταγματικό δικαστήριο, οφείλει να κρίνει τη συνταγματικότητα ή όχι ενός νόμου.

Αν αυτό επαφίεται στην κρίση του καθενός από εμάς, τότε υπάρχει ο κίνδυνος να οδηγηθούμε στην αναρχία.

Μεγάλο το θέμα, ας σκεφτούμε λίγο και μόνοι μας. Εμείς το έχουμε θίξει αρκετές φορές, οπότε τώρα δώσαμε το λόγο στους πανεπιστημιακούς που είναι και πιο ειδικοί.

Το πιο αστείο βέβαια είναι πως, ακόμη κι αν δεχτούμε πως βρισκόμαστε περίπου υπό κατοχή και κάποιοι «μνημονιακοί» νόμοι μπορούμε να θεωρήσουμε ότι  παραβιάζουν συνταγματικά μας δικαιώματα, άρα να μη τους εφαρμόζουμε, αυτοί σίγουρα δεν είναι ο νόμος για το κάπνισμα, ο ΚΟΚ, ο νόμος για τα αυθαίρετα ή άλλοι, τους οποίους έχουμε γράψει στα παλιά μας τα παπούτσια, λόγω… κρίσης!

Άρθρο για άρθρο δεν αφήσαμε!