131107 ΑΥΤΟΪΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Δεν κάνουν σεξ!

Προσέξτε! Δεν θέλουν να κάνουν σεξ, όχι δεν μπορούν.

Θυμίζω το γνωστό ανέκδοτο που ο «ασθενής» παραπονιόταν στον γιατρό του ότι, επί μήνες, δεν μπορεί να κάνει σεξ, για να αποδειχθεί στο τέλος ότι, αν έβρισκε γυναίκα, μπορούσε και παραμπορούσε.

Οι Γιαπωνέζοι, διότι γι’ αυτούς μιλάμε, δεν έχουν διάθεση για σεξ τους ενδιαφέρουν ένα σωρό άλλα πράγματα, όμως όχι η ερωτική συνεύρεση με άλλους ανθρώπους.

Πάσχουν από “sekkusu shinai shokofun”, ή, για όσους δεν τα καταφέρνετε με τα γιαπωνέζικα, από «σύνδρομο της αγαμίας».

Βαρύ ακούγεται, έτσι;

Αν δείτε τα ποσοστά θα σας φανεί ακόμη βαρύτερο. Σχεδόν τα μισά κορίτσια κάτω των 24 ετών όχι απλώς απέχουν από το σεξ, πολλές δηλώνουν ότι το περιφρονούν.

Το 61% των ελεύθερων ανδρών (ανύμφευτους τους λέμε κι όχι ανύπανδρους, καθότι ο άνδρας δεν… (υ)πανδρεύεται αλλά νυμφεύεται) ηλικίας 18-34 ετών δεν έχουν κανέναν ρομαντικό ή σεξουαλικό δεσμό.

Τι έχουν;

Εικονικούς δεσμούς με σχέσεις αλλά και σεξ μέσω διαδικτύου, με φανταστικές, τις περισσότερες φορές, γυναίκες κι όχι αληθινές σχέσεις όπου όλα παίζονται ανά πάσα στιγμή και υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος να τιναχτούν στον αέρα.

Θα μου πείτε τι σε νοιάζει τι κάνουν οι Ιάπωνες;

Η απάντηση είναι πως, εκτός τού ότι εξετάζουμε το φαινόμενο από… «κοινωνιολογικής απόψεως», πρέπει να θυμόμαστε ότι πολλές μόδες του εξωτερικού δεν αργούν να έρθουν και στη χώρα μας.

Αφήστε που μπορούμε πάντοτε να βλέπουμε τα δεδομένα σε αντιπαραβολή.

Οι νέοι, λοιπόν της Ιαπωνίας έχουν αυτοευνουχιστεί, σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ του BBC που έχει το χαρακτηριστικό τίτλο «παρακαλώ, όχι σεξ, είμαστε Ιάπωνες».

Οι νέες κοπέλες αρνούνται να πάρουν το ρόλο της «διαβολικής συζύγου», της γυναίκας δηλαδή που έχει και οικογένεια και καριέρα.

Τις ενδιαφέρει η δουλειά και η διασκέδαση με φίλες, οι έξοδοι, τα ψώνια κι όχι τα μπλεξίματα και οι μπελάδες που φέρνει μια σχέση με αγόρια.

Δεν τους λείπουν οι ερωτικοί δεσμοί, απλώς τους αποφεύγουν για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.

Το άλλο πουλάκι:

Μην πάτε μακριά!

Πριν από μερικά χρόνια, σας μιλούσαμε για τις νέου τύπου σχέσεις που δημιουργούνται και στην χώρα μας, παράμετρος και αποτέλεσμα ίσως και αυτές της τεχνητής και δανειοδοτούμενης ευμάρειας που ζούσαμε τότε.

Άνδρας, πετυχημένος στην εργασία του, και καθ’ όλα εμφανίσιμος, είχε ερωτική σχέση με κυρία, Τσέχα, που επισκέπτονταν τη Θεσσαλονίκη κάθε τόσο, προκειμένου να συναντήσει κάποιους… πελάτες.

Παντρεμένη με παιδιά στη χώρα της, ωστόσο ωραιότατη, συμπλήρωνε το οικογενειακό εισόδημα με τα «τυχερά» αλλά και με πολλά δώρα που έστελναν οι εδώ «φίλοι» της στα παιδιά της.

Μόνο σεξ, λοιπόν, καθόλου συναίσθημα, κυρίως όμως καθόλου δεσμεύσεις και υποχρεώσεις.

Ο ελεύθερος χρόνος αφιερωμένος στους φίλους, στο ποδόσφαιρο, στις ταβέρνες και τα μπαράκια με ανδροπαρέες και, εννοείται, αφιερωμένος στην εργασία.

Το σημαντικότερο όμως είναι η αποφυγή των συναισθηματικών «περιπετειών», της δοκιμασίας που συνεπάγεται κάθε ανθρώπινη σχέση, πόσο μάλλον εκείνες μεταξύ εκπροσώπων διαφορετικού φύλου.

Έναν αντίστοιχο δρόμο, λέγαμε τότε, επιδιώκουν και πολλοί από τους νέους μας, οι οποίοι φοβούνται και αποφεύγουν το ρίσκο να εισέλθουν σε μια ερωτική περιπέτεια, να ανοιχτούν στον άλλο, να δώσουν και να πάρουν, να δούνε, τελικά, τον ίδιο τον εαυτό τους μέσα από τη σχέση.

Γι αυτό, περιορίζοντας όσο το δυνατόν τις πιθανές «απώλειες» και τους κινδύνους «τραυματισμού», καταφεύγουν στις αποκλειστικά σεξουαλικές σχέσεις, με στόχο μόνο το σεξ και την (όποια) ικανοποίηση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού είσαι Ναγκίσα Οσίμα;

Και ποιος νέος της εποχής μας δεν είχε δει την «αυτοκρατορία των αισθήσεων», την ταινία όπου η ακρότατη αναζήτηση της απόλαυσης και η ικανοποίηση του ανεξέλεγκτου πάθους οδηγούν μέχρι τον θάνατο.

Άλλοι καιροί, άλλα ήθη.

Σήμερα οι Ιάπωνες παρακολουθούν παιδικές σειρές όπου ο πρωταγωνιστής μπορεί να είναι πρωταθλητής στις πολεμικές τέχνες, ωστόσο «πλέκει ρούχα για λούτρινα παιδικά αρκουδάκια, ψήνει γλυκά και συλλέγει ροζ κοριτσίστικα γκατζετάκια», όπως διαβάζουμε στο σχετικό ρεπορτάζ των ΝΕΩΝ.

Βεβαίως, όλη αυτή η ιστορία δημιουργεί μεγάλα δημογραφικά προβλήματα στη χώρα, ο πληθυσμός στην οποία γερνάει ολοένα και σε λίγα χρόνια όχι μόνο θα έχει μειωθεί τρομακτικά, αλλά δεν θα υπάρχουν και νέοι για να εργάζονται και να πληρώνουν τις συντάξεις των ηλικιωμένων.

Σας θυμίζει τίποτε όλο αυτό;

Λέτε να αναζητήσουμε, ως χώρα εννοώ, και κάπου αλλού τις αιτίες του δημογραφικού μας προβλήματος κι όχι μόνο στην οικονομία, την κρίση ή τα μνημόνια, αφού, ούτως ή άλλως, αυτό προϋπήρχε.

Τι να πω; Να επαναλάβω τον στίχο του Τζίμη Πανούση «γα…τε, γιατί, χανόμαστε»;

Κάντε το όπως οι Γιαπωνέζοι.
Οι παλιοί!