131104 ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Πόσοι νεκροί ακόμη;

Ως πότε θα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο άλλος αξίζει να πεθάνει επειδή σκέφτεται διαφορετικά;

Τη στιγμή που εννοείτε ότι κατακτήσαμε έναν πολιτισμό στον οποίο δεν καταδικάζεται σε θάνατο ούτε ο πιο στυγνός δολοφόνος!

Διαβάζετε αστυνομικές ιστορίες; Βλέπετε ταινίες αστυνομικής πλοκής; Αν ναι, τότε θα έχετε καταλάβει πως οι δολοφόνοι είναι, κυρίως, δύο κατηγοριών. Εκείνοι που δρουν έχοντας ως κίνητρο κάποιο όφελος και οι ψυχοπαθείς των οποίων τα κίνητρα είναι αδύνατον να προσδιοριστούν.

Στα εγκλήματα που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία οι έρευνες στηρίζονται σε ένα βασικό ερώτημα: ποιος βγαίνει κερδισμένος από τον φόνο;

Στις υπόλοιπες περιπτώσεις είναι αδύνατον να βασιστείς σε κάτι τέτοιο, συχνά τα θύματα είναι τελείως άγνωστα στο δολοφόνο, έτυχε να βρίσκονται εκεί ή υποκαθιστούν κάτι άλλο που η ταραγμένη του προσωπικότητα ήθελε να «σκοτώσει».

Αν προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε τις παραπάνω γενικές αρχές στη πρόσφατη περίπτωση δολοφονικού χτυπήματος, σίγουρα θα μπλέξουμε.

Το κάνουν κάποιοι και οδηγούνται με βεβαιότητα σε λανθασμένα μονοπάτια και, το πιο συχνά, σε θεωρίες συνομωσίας τραβηγμένες από τα μαλλιά.

Διότι, αν αναρωτηθείς ποιος βγαίνει κερδισμένος από αυτούς τους φόνους, έχεις ένα σωρό «υπόπτους».

Από την… κυβέρνηση, η οποία (σύμφωνα με τους συνομωσιολόγους, έτσι;) αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη και μπορεί να περάσει πιο εύκολα τα μέτρα, μέχρι την ίδια την… Χρυσή Αυγή, η οποία (είπαμε σύμφωνα με ποιους) από τη θέση του θύτη περνάει σ’ εκείνη του θύματος.

Αν, λοιπόν, βασιστούμε σε μια τέτοια λογική (;) τότε η βεντάλια ανοίγει πολύ και μπορεί να χωρέσει από ξένους πράκτορες που επιθυμούν την αποσταθεροποίηση της χώρας και το σύρσιμό της σε νέο εμφύλιο, μέχρι μπράβους νυχτερινών κέντρων που ξεκαθαρίζουν μεταξύ τους λογαριασμούς.

Από μνημονιακούς που στόχευσαν την αντιμνημονιακή και αντισυστημική Χρυσή Αυγή, μέχρι αντιμνημονιακούς που θέλουν να πλήξουν την κυβέρνηση, τώρα που (υποτίθεται) θα φανεί το αποτέλεσμα του έργου της.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν βρίσκεις άκρη.

Και ξέρετε γιατί; Διότι πήγαμε στην πρώτη περίπτωση αστυνομικών εγκλημάτων, σ’ εκείνη που ο δράσης ή οι δράστες κινούνται με βάση τη λογική και επιδιώκοντας κάποιο συγκεκριμένο όφελος.

Η εμπειρία όμως μας δείχνει ότι τέτοιου είδους «χτυπήματα» γίνονται από ανθρώπους που έχουν μια δική τους λογική (;) τόσο… λογική που πιστεύει ότι με τέτοιες ενέργειες μπορεί να επέλθει κοινωνική αλλαγή.

Βλέπετε; Βγάλαμε κι εμείς τα συμπεράσματά μας, πριν ακόμη η αστυνομία κάνει τη δουλειά της και βρει τους ενόχους και τα κίνητρα τους. Ωστόσο, τα δικά μας συμπεράσματα βασίζονται στο ότι τέτοιου είδους ενέργειες τις καθορίζει η ίδια η φύση τους, η δολοφονική επίθεση.

Αυτή η φύση είναι που φανερώνει και τη λογική των δραστών.

Τι άνθρωποι είναι αυτοί που πιστεύουν ότι τα προβλήματα, οποιαδήποτε προβλήματα, μπορούν να λυθούν με σφαίρες και αίμα;

Τι άνθρωποι είναι αυτοί που πιστεύουν πως, αν σκοτώσουμε κάποιους (έναν; δέκα; εκατό; πόσους;) κακούς, όπως οι ίδιοι ορίζουν κάθε φορά τους κακούς, θα ξημερώσει ένας καλύτερος κόσμος;

Τι άνθρωποι είναι αυτοί και πώς έχουν διαβάσει την παγκόσμια ιστορία, ώστε να πιστεύουν πως οι ιδέες ακόμα και οι πιο αγνές, μπορούν να επιβάλλονται, με τη βία, σκοτώνοντας άλλες ιδέες, ακόμα και τις πιο κακόβουλες;

Δικαίως, λοιπόν, αποφαίνονται ορισμένοι ότι πρώτος στόχος τέτοιων ενεργειών είναι η Δημοκρατία.

Εγώ θα έλεγα ο πολιτισμός ή το σύστημα αξιών που έχουμε κατακτήσει, με όλο το ρίσκο να δεχθώ επιθέσεις του τύπου «σιγά τον πολιτισμό, που τα δύο τρίτα των ανθρώπων πεθαίνουν από την πείνα».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτόν έχουμε.

Αν κοιτάξουμε προς τα πίσω (ή και προς τα δίπλα) θα δούμε περιόδους και περιοχές όπου η ανθρώπινη ζωή δεν είχε (έχει) καμία απολύτως αξία. Θα δούμε τον νόμο του ισχυρού και το δίκιο εκείνου που κρατάει όπλο.

Ο πολιτισμός μας έχει πολλές ατέλειες, τεράστια περιθώρια βελτίωσης, όμως είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η ανθρωπότητα.

Σε κάποιους δεν αρέσει. Κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως η βία είναι η μαμή της ιστορίας, χωρίς να βλέπουν τι είδους παιδιά βγάζει.

Δυστυχώς δεν είναι λίγοι.

Δυστυχώς δεν θα πάψουν να ζουν ανάμεσά μας. Πράγμα που σημαίνει ότι κι εμείς δεν μπορούμε να ζούμε με την αυταπάτη ενός καλύτερου κόσμου, από τον οποίο θα τους έχουμε εξοβελίσει.

Εκείνο που έχουμε να κάνουμε είναι να επιδιώκουμε ολοένα την ισχυροποίηση των στοιχείων που χαρακτηρίζουν τη δημοκρατία και τον πολιτισμό μας. Ο σεβασμός στην πλειοψηφία, το δικαίωμα έκφρασης, η πολυφωνία, οι αξίες της ανθρώπινης ζωής και προσωπικότητας, η συνύπαρξη των διαφορετικών, η αναγνώριση του άλλου…

Όλα αυτά τα οποία πρέπει να διαφυλάττουμε ως κόρη οφθαλμού και με τα οποία πρέπει να γαλουχήσουμε τα παιδιά μας, ώστε να μην φτάνουμε στο τραγικό σημείο να τα βλέπουμε ούτε από την πλευρά του θύματος, ούτε από εκείνη του θύτη.

Ας τους διδάξουμε το στοιχειώδες:

Ο κόσμος δεν γίνεται καλύτερος με σφαίρες. Αν θέλουμε να τον δούμε, καλύτερο, ας ψάξουμε άλλους τρόπους.

Με τιμή μπορεί, με αίμα όμως αποκλείεται!

Εγκλήματα!