131105 ΑΚΙΝΗΤΟ-1

Το ένα πουλάκι:

«Κούρεμα» ακινήτων!

Ας μη γελιόμαστε, παιδιά, περί αυτού πρόκειται.

Για να το καταλάβουμε καλύτερα, ελάτε να δούμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από την καθημερινότητα μας. Μας το δίνει ένας «συνάδελφος» από το διαδίκτυο.

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν τρεις φίλοι, οι οποίοι κέρδισαν μαζί ένα σημαντικό ποσό στο λαχείο.

Αφού τους παρακρατήθηκαν οι σχετικοί φόροι σκέφτονται τι να κάνουμε τα (πολλά) λεφτά που έχουν στη διάθεσή τους.

Παρένθεση.

Μπορεί να θυμίζει λίγο παραβολή του Ευαγγελίου, θεώρησα όμως το παράδειγμα πιο βολικό παρά να πω ότι οι τρεις φίλοι κέρδισαν από τις επιχειρήσεις τους και δήλωσαν όλα τα κέρδη τους, ώστε να φορολογηθούν και να είναι πλέον νόμιμα. Αυτό θα ήταν πέραν πάσης φαντασίας.

Κλείνει η παρένθεση.

Ο πρώτος αποφασίζει να βγάλει τα χρήματα του στο εξωτερικό, για να τα έχει εκεί, όταν θα στείλει τα παιδιά του να σπουδάσουν. Τα στέλνει, λοιπόν, στην Ελβετία ή στο Λουξεμβούργο και τα έχει να κάθονται.

Ο δεύτερος τα κατέθεσε σε μια ελληνική τράπεζα προκειμένου, να παίρνει τους τόκους. Οι τόκοι, βεβαίως, φορολογούνται, με 15%, επειδή θεωρούνται εισόδημα και σωστά.

Επιπλέον μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι τα χρήματα του καταθέτη η τράπεζα τα «αξιοποιεί» δανείζοντάς τα σε επιχειρηματίες.

Αυτό όμως είναι μια πονεμένη ιστορία, κι ας την αφήσουμε καλύτερα.

Ο τρίτος αποφασίζει να κτίσει με τα χρήματά του δυο διαμερίσματα για να τα αφήσει στα παιδιά του. Ρίχνει δηλαδή ευθέως τα χρήματα στην αγορά και, μια και μιλάμε για τις εξαιρέσεις των εξαιρέσεων, παίρνει για όλα τα υλικά και τις εργασίες τιμολόγια, πληρώνονται οι φόροι, το ΙΚΑ κ.λπ.

Αυτός πιθανότατα νοικιάζει τα ακίνητά του και, για το ενοίκιο που εισπράττει με νόμιμες αποδείξεις, πληρώνει τους αναλογούντες φόρους. Μέχρι εδώ όλα καλά και αγνά. Στο σημείο αυτό όμως μπαίνει στην ιστορία μας το περίφημο «χαράτσι».

Το άλλο πουλάκι:

Εδώ τελειώνουν όλα.

Ή, μάλλον αρχίζουν όλα. Εκείνο που τελειώνει είναι η λογική. Διότι αυτή λέει πως το σωστό και δίκαιο είναι να πληρώνει ο καθένας ανάλογα με τα εισοδήματά του και, αν η πολιτεία είναι ανίκανη να τα ελέγξει, το πρόβλημα είναι δικό της.

Σε κάθε περίπτωση το πρόβλημα δεν είναι εκείνων που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κρύψουν τα εισοδήματα τους και πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους.

Ας επιστρέψουμε όμως στο παράδειγμά μας.

Τι έρχεται να κάνει ο «ενιαίος» φόρος ακινήτων; Προσέξτε, όχι ως έκτακτη εισφορά λόγω εκτάκτων αναγκών, αλλά ως φόρος που πρέπει να πληρώνεται εφεξής.

Έρχεται να «κουρέψει» τα ακίνητα του τρίτου φίλου της ιστορίας μας.

Διότι αυτός, στην ουσία, πληρώνει φόρο για το αρχικό κεφάλαιο που είχε, τα λεφτά δηλαδή που κέρδισε μαζί με τους άλλους δυο, οι οποίοι τα έκλεισαν στις τράπεζες και τα έσωσαν!

Πώς θα χαρακτηρίζαμε έναν «φόρο» που θα έβαζε το κράτος στα κεφάλαια που υπάρχουν στις τράπεζες; Αν έλεγε, δηλαδή, ο καθένας θα πληρώνει κάθε χρόνο, σε τριμηνιαίες δόσεις, κάποιο ποσοστό για τα χρήματα που έχει σε τραπεζικές καταθέσεις;

Κούρεμα θα το λέγαμε. Κούρεμα των καταθέσεων και θα ξεσηκώνονται και οι πέτρες, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και διεθνώς.

Τώρα όμως που «κουρεύονται» τα ακίνητα, δεν το βλέπουμε έτσι. Μάλιστα υπάρχει μια ακόμη μεγαλύτερη διαφορά.

Οι καταθέσεις στις τράπεζες είναι χρήμα, μετρητά, από τα οποία το κράτος μπορεί να πάρει, όποια στιγμή θελήσει, το ποσοστό του «κουρέματος».

Παρένθεση.

Στην πραγματικότητα είναι αέρας κοπανιστός, όμως ας μην το κάνουμε τώρα θέμα, γιατί δεν θα φτάσουμε σε άκρη.

Κλείνει η παρένθεση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα ακίνητα τι είναι;

Ντουβάρια και γη!

Τα οποία, αν τα διαθέτεις, δεν σημαίνει ότι έχεις και τα χρήματα για να πληρώσεις τη φορολογία τους.

Για να το πούμε πιο απλά. Το κράτος μπορεί να σου κρατάει από μια κατάθεση εκατό χιλιάδων κάποιες δεκάδες ευρώ ως «φόρο».

Αν όμως τις εκατό χιλιάδες τις έχεις σε γη σε κάποιο ακίνητο, δεν σημαίνει ότι σου αποδίδουν και εισόδημα, ώστε να πας να τα δώσεις στο κράτος. Απεναντίας, μπορεί να σου τρώνε ένα σωρό λεφτά για τη συντήρησή τους.

Θα μου πείτε, πούλα τα! Εγώ να τα πουλήσω, ξέρετε όμως κανέναν που θα ήθελε σήμερα ή στο μέλλον, να αγοράσει ακίνητα;

Για ποιο λόγο; Για να πληρώνει ενοίκιο για τη δική του περιουσία;

Μάλλον ξέρω. Ξέρω τους δυο άλλους φίλους, που κάποια στιγμή, όταν οι αξίες θα έχουν εξευτελιστεί εντελώς, θα βγάλουν τα λεφτά τους και θα αγοράσουν κοψοχρονιά τα διαμερίσματα του φίλου τους.

Τα πράγματα είναι, φίλοι μου, τραγικά.

Όλοι θα συμφωνήσουμε ότι στη χώρα υπάρχει πλούτος που δεν φορολογείται. Η αναζήτησή του και η φορολόγησή του είναι δουλειά του κράτους που δεν μπορεί (θέλει;) να την κάνει.

Και θα συμφωνήσουμε, όχι όλοι αυτή τη φορά, ότι ο φόρος ακίνητης περιουσίας (μεγάλης ακίνητης περιουσίας που δεν δικαιολογείται από τα έσοδα κάποιου φορολογούμενου) είναι ένας τρόπος να αποδοθεί μεγαλύτερη φορολογική δικαιοσύνη.

Αυτή όμως η ανικανότητα του κράτους δεν μπορεί να «διορθώνεται» με μέτρα εντελώς εκτός τόπου και χρόνου.

Όπως βλέπετε, δεν μίλησα καθόλου για το… «ενιαίο» τού φόρου.

Έχει κι εκεί ψωμί!

Σπίτι μου, σπιτάκι… σου!