150529 ΜΕΣΑ-ΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Κάθε φορά που ένα κόμμα βρίσκεται στην κυβέρνηση, ανακαλύπτει εχθρούς μεταξύ των ΜΜΕ, τα οποία -θεωρεί- οφείλουν να του φέρονται με περισσή ευγένεια.

Να μην ασκούν αντιπολίτευση, να μη θέτουν δύσκολες ερωτήσεις στους εκπροσώπους του, να βλέπουν τα πάντα με τη δική του οπτική.

Δηλαδή να μην ασκούν τον θεσμικό τους ρόλο!

Πολλές φορές συμβαίνει το ίδιο και όταν το κόμμα αυτό βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Εξαρτάται από την… ιδιοσυγκρασία του.

Αν ανήκει σ’ εκείνους που βλέπουν παντού εχθρούς, τότε τι πιο βολικό οι εχθροί αυτοί να έχουν με το μέρος τους και τα ΜΜΕ. Ή να είναι τα ίδια τα ΜΜΕ!

Πώς εξηγούν την εχθρική αυτή στάση των ΜΜΕ;

Είναι πολύ απλό. Τα ταυτίζουν με τα «συμφέροντα» -γενικώς και αορίστως- τα οποία έχουν ειδικό λόγο να είναι εναντίον τους, αφού αυτοί είναι και οι καλοί που τα βάζουν μαζί τους και εκείνα αντιδρούν.

Πώς γίνεται όμως όλες οι κυβερνήσεις, δεξιές κι αριστερές, να τα βάζουν με τα ίδια συμφέροντα; Τι συμφέροντα είναι αυτά που δεν μπορούν να τα βρούμε κάποιον, να τον πάρουν με το μέρος τους, να τον κάνουν του χεριού τους, και έχουν όλες τις κυβερνήσεις και όλες τις αντιπολιτεύσεις απέναντί τους;

Ας τα δούμε τα πράγματα ψύχραιμα κι ας ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας, γιατί βλέπω να μας παρεξηγούν και να μας θέτουν για άλλη μια φορά στο πλευρό των συμφερόντων.

Πρώτον και κύριον. Συμφέροντα υπάρχουν κι αυτό δεν είναι τίποτε καινούργιο.

Δεν θέλω να γενικεύσω και να πω ότι ο καθένας από εμάς έχει το δικό του μικροσυμφέρον και πως αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν ιδιαίτερα εκείνοι που έχουν ως εργαλείο ανάλυσης τον μαρξισμό. Συμφέροντα υπάρχουν και, όσο πιο πολλά είναι τα χρήματα που «παίζονται», τόσο μεγαλύτερα είναι και τα συμφέροντα, τόσο πιο σκληρός και ο ανταγωνισμός γύρω από αυτά.

Αν το αντιληφθούμε αυτό, αν το συνειδητοποιήσουμε σε όλη την έκτασή του, θα δούμε ότι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να βγαίνει ο οποιοσδήποτε και να κατηγορεί τα συμφέροντα.

Ειδικά αν αυτός ο οποιοσδήποτε έχει στα χέρια του τη διακυβέρνηση της χώρας.

Το άλλο πουλάκι:

Μεταξύ μας, τώρα.

Είδατε εσείς καποιες από τις κυβερνήσεις να τα βάζουν πραγματικά με αυτά τα συμφέροντα τα οποία κατηγορούν ότι βρίσκονται απέναντί τους και τους πολεμούν;

Διότι εγώ βλέπω δύο περιπτώσεις.

Η πρώτη είναι τα συμφέροντα να αφήνονται εντελώς ανενόχλητα να κάνουν τη δουλειά τους και η όποια αντιπαράθεση μαζί τους να βρίσκεται σε… φραστικό επίπεδο, για εσωτερική κατανάλωση.

Εδώ μπορούμε να μιλήσουμε για κάποιου είδους διαπλοκή.

Η δεύτερη είναι να υπάρχει η βούληση και να γίνονται προσπάθειες να τους κοπεί ο βήχας, χωρίς όμως αυτό να κατορθώνεται, ακριβώς γιατί τα συμφέροντα μπορούν και πιέζουν με τα ΜΜΕ που διαθέτουν.

Εδώ μιλάμε για ανικανότητα.

Διαλέγετε και παίρνετε.

Ό,τι όμως και να προτιμήσετε, θα δείτε πως στο τέλος το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και το συμπέρασμα είναι ένα.

Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να βγαίνεις και να κατηγορείς τους δημοσιογράφους που δουλεύουν σ’ αυτά τα ΜΜΕ για «πουλημένους», πράγμα που βλέπουμε καθημερινά πλέον από στελέχη της κυβέρνησης.

Η όλη παρεξήγηση όμως έχει και μια δεύτερη αφετηρία. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν αφελέστατα πως υπάρχει αυτό που λέμε «αντικειμενική ενημέρωση».

Λάθος! Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Κάθε Μέσο και κάθε δημοσιογράφος έχουν τη δική τους οπτική γωνία, η οποία μπορεί να εξαρτάται από εντελώς ιδιοτελή ή από πιο… υψηλά κίνητρα.

Αυτό, να ξέρετε, είναι πολύ πιο υγιές απ’ ό,τι ακούγεται.

Το ζητούμενο δεν είναι η… αντικειμενικότητα, τέτοιο πράγμα -το είπαμε- δεν υπάρχει.

Το ζητούμενο είναι η συνέπεια σε κάποιες αρχές, η σοβαρότητα, η αποφυγή ύβρεων και προσωπικών επιθέσεων, η αντιπαράθεση πάνω σε απόψεις…

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όσο για την αντικειμενικότητα…

Αυτή προκύπτει από την πολυφωνία. Σήμερα λειτουργούν στη χώρα τόσοι τηλεοπτικοί σταθμοί, τόσοι ραδιοφωνικοί, εκδίδονται τόσες εφημερίδες και περιοδικά, που ο καθένας μπορεί να ενημερωθεί από δεκάδες πλευρές.

Αφήνω το απέραντο «λιβάδι» του διαδικτύου, απ’ όπου μπορεί να αναζητήσει το νέκταρ ανάμεσα σε χιλιάδες διαφορετικά «λουλούδια».

Αυτή η πολυφωνία, στοιχείο των δημοκρατικών κοινωνιών, είναι που μπορεί να εξασφαλίσει και να εγγυηθεί την αντικειμενικότητα. Όταν λοιπόν θέλεις να είσαι «σωστά» ενημερωμένος, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μην παραμένεις παθητικός δέκτης. Ψάξε, βρες τι σου ταιριάζει, κοίτα και τις αντίθετες απόψεις, κρίνε και προσπάθησε να συνθέσεις τη δική σου εικόνα.

Αν περιμένεις να βρεις ένα «αντικειμενικό» Μέσο ή κάποιον δημοσιογράφο που να «λέει την αλήθεια», τότε μάλλον είσαι εκτός πραγματικότητας.

Αν μάλιστα κάνεις και το λάθος να επιτεθείς σ’ εκείνους με τους οποίους διαφωνείς, αν τους κατηγορήσεις ότι δεν είναι αντικειμενικοί, ότι κινούνται από συμφέροντα, τότε γίνεσαι και γραφικός.

Δεν το πάω παραπέρα σταματώ εδώ.

Γιατί, αν αρχίσουμε να ψάχνουμε τι είσαι όταν δεν αρκείσαι στις καταγγελίες, αλλά προχωράς σε μηνύσεις εκφοβισμού, σε απειλές με δήθεν ελέγχους, ή σε παρότρυνση των δικών σου να «κάψουν» όσους δεν σε χαϊδεύουν, τότε θα πούμε πολύ σκληρές εκφράσεις.

Και δεν είναι του χαρακτήρα μας.

Έξω τα Μέσα!

150528 ΑΝΑΚΡΙΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κρίνουμε εξ ιδίων.

«Ανακρισούλα, ανακρισούλα;» ρωτάει ο Τιμολέων, Ντίνος Ηλιόπουλος, τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος Νικήτα Πλατή.

«Έλα, βρε αδελφή, παρεξήγησες, μια κουβεντούλα θα κάνουμε», του απαντά εκείνος.

Και ξεκινάει την ανάκριση.

Φρόντισε βεβαίως προηγουμένως να του προσφέρει καφεδάκι κι έναν σκασμό νερά, αφού τον είχαν φλομώσει στη λακέρδα το προηγούμενο βράδυ.

Πού τα θυμήθηκα όλα αυτά; Να από μια φράση της κυρα-Ζωής προς τον κύριο Μητρόπουλο:

«Μην επαναλάβετε τα περί βασανισμού. Επειδή η συζήτηση κράτησε πολλή ώρα, φροντίσαμε να έχουν και τον καφέ τους».

Όπως καταλάβατε μιλώ για την… ανάκριση του Λάμπη Ταγματάρχη στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, την οποία παρακολουθήσαμε ζωντανά, όπως συμβαίνει κάθε φορά που συμμετέχει η κυρα-Ζωή.

Ανάκριση για την οποία αναγκάστηκε να παρέμβει μέχρι και ο κύριος Μητρόπουλος -τον οποίο καθόλου δεν εκτιμώ, όμως αυτό είναι άλλο θέμα- και να πει «ακούστηκαν αιτιάσεις, ακούστηκαν πράγματα, δεχθήκατε αναξιοπρεπείς ερωτήσεις…»

Αναξιοπρεπείς ερωτήσεις.

Προφανώς εννοούσε αυτά που η κυρα-Ζωή έσουρε στον Λάμπη Ταγματάρχη, ο οποίος «δεν την έπεισε» με τις απαντήσεις του ότι είναι κατάλληλος για τη θέση, γι’ αυτό και ψήφισε «παρών», δηλαδή «παρούσα».

Ο λόγος; Τον εξήγησε η ίδια: «Σας αναλογούσαν περισσότερα από αυτά που πράξατε για το “μαύρο” της ΕΡΤ», του είπε.

Ακατάλληλοw, λοιπόν, για τη θέση, κατά την κυρα-Ζωή, επειδή δεν ανέβηκε στα κάγκελα να κάνει παρέα στην ίδια και τη Ραχήλ Μακρή. Άποψή της και δεν θα άξιζε να τη σχολιάσουμε, αν δεν μας έδειχνε το γενικότερο σκεπτικό ανθρώπων σαν την Πρόεδρο της Βουλής.

Οι άνθρωποι χωρίζονται στους καλούς και άξιους από τη μια, όσους δηλαδή έχουν την ίδια γνώμη μ’ εκείνη και αγωνίζονται πλάι πλάι, και στους κακούς και ανάξιους από την άλλη, όσους έχουν διαφορετική άποψη ή δεν αγωνίζονται αρκούντως σθεναρά.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είδαμε μόνο αυτό.

Καταλάβαμε πολύ καλά γιατί πολλοί εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ είναι εναντίον των συνεντεύξεων, όταν πρόκειται να επιλεγούν κάποια στελέχη στον δημόσιο τομέα.

Δίκιο έχουν, αν έτσι εννοούν αυτοί τις συνεντεύξεις, ως «ανακρίσεις» δηλαδή, που δεν σέβονται την προσωπικότητα του «ανακρινόμενου», αφού του θέτουν… «αναξιοπρεπείς ερωτήσεις».

Συνεντεύξεις που δεν εξετάζουν αν τα προσόντα που διαθέτει ο υποψήφιος συνοδεύονται από μια προσωπικότητα ικανή να τα υποστηρίξει, αλλά προσπαθούν να διερευνήσουν από ποια μεριά βρίσκεται αυτός –αν δεν είναι από εκείνη των ανακριτών, μαύρο φίδι που τον έφαγε.

Συνέντευξη δηλαδή, που εξετάζει το φρόνημα του υποψηφίου, την ένταξή του σε κάποια πολιτική παράταξη ή τη στράτευσή του σε μια ιδέα, στράτευση που η επιτροπή θεωρεί προϋπόθεση για την κατάληψη της θέσης.

Τα ουσιαστικά προσόντα περιττεύουν, το είδαμε στην περίπτωση του Διονύση Τσακνή.

Σκεφθείτε ότι εδώ μιλάμε για τη «συνέντευξη» ενός ανθρώπου που τον επέλεξε ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, φανταστείτε τι θα γινόταν αν ο υποψήφιος ήταν οποιαδήποτε άλλη περίπτωση.

Σκέφτομαι όμως ότι ίσως αυτός ακριβώς να ήταν και ο λόγος που η «ανακρίτρια» κυρα-Ζωή φάνηκε τόσο σκληρή απέναντί του.

«Είναι γνωστή η διαφωνία μου για το πρόσωπό σας στον πρωθυπουργό και τον υπουργό», είπε. Δεν τον ήθελε, δεν μπορούσε όμως να κάνει και κάτι. Ή μήπως μπορούσε.

Σου λέει θα τον εξευτελίσω δημοσίως και, αν έχει λίγη τσίπα, θα αγανακτήσει, θα με βρίσει και θα σηκωθεί να φύγει. Και τότε θα έχει γίνει η δουλειά μου.

Φαίνεται όμως πως ο Λάμπης Ταγματάρχης ήθελε πάρα πολύ τη θέση, γι’ αυτό ήταν πρόθυμος να υποστεί κάθε είδους εξευτελισμό και να απαντήσει σε όλες τις «αναξιοπρεπείς ερωτήσεις». Μην εκθέσει και τον πρωθυπουργό που τον επέλεξε!

Θα μπορούσε δηλαδή κάποιος να ερμηνεύσει την επίθεση της κυρα-Ζωής στον Λάμπη Ταγματάρχη ως επίθεση στον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα. Μια επίθεση που, στη χειρότερη περίπτωση -αν δηλαδή δεν σηκωνόταν να φύγει ο «ανακρινόμενος»- θα καταδείκνυε στον κόσμο την άστοχη επιλογή του πρωθυπουργού.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν είναι έτσι οι συνεντεύξεις.

Επειδή σας έλεγα χθες για τις επιλογές των στελεχών στην εκπαίδευση, όπου καταργήθηκαν και αντικαταστάθηκαν από την ψηφοφορία των υφισταμένων, θα σας δώσω μια εικόνα του τι ίσχυε.

Ο υποψήφιος παρουσιαζόταν στο Συμβούλιο Επιλογής, όπου δεχόταν ερωτήσεις σχετικές με το βιογραφικό και τον φάκελο που είχε υποβάλλει.

Οι ερωτήσεις είχαν ως στόχο να αναδειχθεί (νομίζω το σωστό είναι να καταδειχθεί) η προσωπικότητα του υποψηφίου και η ικανότητά του να ανταποκριθεί στη θέση την οποία διεκδικεί.

Η όλη διαδικασία μαγνητοσκοπούνταν σε περίπτωση που υπάρξουν ενστάσεις.

Στη συνέχεια, ο υποψήφιος επέλεγε στην τύχη έναν φάκελο, ο οποίος περιείχε μια μελέτη περίπτωσης, σαν αυτές που θα καλούνταν να αντιμετωπίσει κατά τη διάρκεια της θητείας του. Αφού μελετούσε το «πρόβλημα» για λίγα λεπτά, μετά εξέθετε στο συμβούλιο τις απόψεις του και τον τρόπο χειρισμού της κατάστασης.

Ήταν τέλειο αυτό το σύστημα; Προφανέστατα όχι. Ήταν όμως πολύ βελτιωμένο σε σχέση με προηγούμενα και επιδέχονταν παραπέρα βελτιώσεις.

Σε καμιά όμως περίπτωση δεν ήταν αυτό που είδαμε στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας. Κανένα μέλος του Συμβουλίου δεν θα τολμούσε να φερθεί σε υποψήφιο όπως η κυρα-Ζωή στον Λάμπη Ταγματάρχη.

Εμείς προτείνουμε τον επόμενο Πρόεδρο της ΕΡΤ να τον ψηφίσουν οι εργαζόμενοι, για να βελτιωθεί το σύστημα!

Μίλα, σκουλήκι!

150527 ΑΝΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Το ένα πουλάκι:

Τι σημαίνει αξιολογώ;

Δύσκολο να το πει κανείς, παρόλο που συνηθίζουμε να λέμε ότι η αξιολόγηση είναι μια καθημερινή διαδικασία στη ζωή μας και αναπόσπαστο τμήμα της συναλλαγής μας με τον κόσμο.

Από τις συναναστροφές μας, μέχρι τις αγορές μας είμαστε υποχρεωμένοι να αξιολογήσουμε πριν προχωρήσουμε σε επιλογή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως πάντοτε επιλέγουμε το καλύτερο.

Ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα, τα ρούχα που αγοράζουμε. Πόσες φορές δεν έχουμε την αίσθηση πως κάνουμε μια αποτυχημένη αγορά, αφού αυτό που παίρνουμε δεν είναι αυτό που ταιριάζει σ’ εμάς;

Δεν ταιριάζει ούτε στο σώμα μας, ούτε στην ηλικία μας, ούτε στην οικονομική μας κατάσταση…

Κι όμως το αγοράζουμε. Μετά από σοβαρή… αξιολόγηση.

Γιατί το κάνουμε; Διότι η αξιολόγησή μας επηρεάζεται από πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, από τη μόδα (που μπορεί καθόλου να μη ταιριάζει στο σώμα ή την ηλικία μας), από τη γνώμη ενός φίλου ή τις πωλήτριας (που μπορεί να έχουν διαφορετικούς από εμάς στόχους,) από την ψυχολογία της στιγμής (σόπινγκ θέραπι ή καταναλωτική μανία) και πολλά άλλα.

Μέσα απ’ αυτό το πρίσμα, έχει μεγάλο ενδιαφέρον η άποψη των πολιτικών που λέει «εμείς αξιολογούμαστε καθημερινά από τους πολίτες», αφού η αξιολόγηση που τεκμαίρεται μέσω της ψήφου είναι αποτέλεσμα χιλίων δυο αστάθμητων παραγόντων.

Δείτε, ας πούμε τις ψήφους που έπαιρνε το ΠαΣοΚ, όταν ήταν ένα λαϊκιστικό κόμμα, με πολιτικές που κατά τεκμήριο κατέστρεψαν τη χώρα, και τις ψήφους που πήρε όταν άρχισε να συνειδητοποιεί την πραγματικότητα και, αν μου επιτρέπεται ο όρος, να σοβαρεύεται.

Οι πολίτες δηλαδή αξιολογούσαν πολύ θετικά το ΠαΣοΚ και τη Νέα Δημοκρατία τις δεκαετίες του ‘90 και του ‘00, ενώ τους γύρισαν την πλάτη όταν (υποχρεώθηκαν και) σταμάτησαν τους διορισμούς, τις αυξήσεις και τη διασπάθιση του (δανεικού) χρήματος.

Να σας δώσω ακόμη ένα παράδειγμα που θα αρέσει ιδιαιτέρως στον φίλο μου τον Παναγιώτη. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι πολίτες, απηυδισμένοι από τις πολιτικές των κομμάτων που οδήγησαν στην κρίση, δεν οδηγήθηκαν στην πιο σοβαρή και υπεύθυνη ΔΗΜΑΡ, αλλά έτρεξαν στον λαϊκιστικό ΣΥΡΙΖΑ.

Το άλλο πουλάκι:

Τι συμπέρασμα βγάζουμε;

Προς Θεού, μην πάει ο νους σας σε ολιγαρχικά ή αριστοκρατικά συστήματα. Η δημοκρατία με τις εκλογές της είναι ό,τι καλύτερο διαθέτουμε -ΠΡΟΣΟΧΗ- όχι γιατί έτσι έχουμε τις καλύτερες δυνατές επιλογές, αλλά γιατί μοιραζόμαστε τις ευθύνες και γινόμαστε κύριοι της ιστορίας μας και υπόλογοι των επιλογών μας.

Αλλού ήθελα να καταλήξω. Στο ότι αξιολόγηση με «δημοκρατικές διαδικασίες» είναι ένας δύσκολος συνδυασμός.

Όταν μάλιστα αυτός που αξιολογείται δεν θα εκπροσωπεί εκείνους που τον ψηφίζουν, αλλά θα είναι προϊστάμενός τους. Θα τους διοικεί.

Το λέω γιατί ένα τέτοιο σύστημα αξιολόγησης βρίσκεται ήδη σε εφαρμογή στα σχολεία και ακούγεται ότι θα ισχύσει για όλο το δημόσιο. Επίτηδες χρησιμοποιώ τη λέξη αξιολόγηση -πρόκειται για επιλογή στελεχών- επειδή θέλω να προκαλέσω λίγο όλους εκείνους που δηλώνουν κατά της αξιολόγησης, εννοείται (μόνο) της δικής τους.

Τώρα όμως καλούνται να αξιολογήσουν και να επιλέξουν τους προϊσταμένους τους, όντας μάλιστα οι απόλυτοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Αφού ο νόμος περιφρονεί, στην ουσία, όλα τα άλλα προσόντα και δίνει το δικαίωμα στον Σύλλογο Διδασκόντων ενός σχολείου να επιλέξει τον Διευθυντή του, με μόνη τη δύναμη της ψήφου του. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές έχουν τη δυνατότητα να αγνοήσουν και πτυχία και προϋπηρεσίες και εμπειρία, ψηφίζοντας κάποιον που δεν διαθέτει τίποτε από τα παραπάνω, έχει όμως την προτίμησή τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γι’ αυτό μιλήσαμε για αξιολόγηση.

Και είπαμε πως αυτή δεν οδηγεί πάντοτε στις καλύτερες επιλογές. Μα, θα μου πείτε, δεν θα έπρεπε να έχουν γνώμη οι εκπαιδευτικοί ενός σχολείου στην επιλογή του Διευθυντή;

Βεβαίως! Ειδικά όσοι έχουν ασκήσει ήδη διοίκηση θα έπρεπε να υπόκεινται και στην κρίση εκείνων που διοίκησαν. Όχι όμως αυτό να είναι, ουσιαστικά, το μοναδικό κριτήριο.

Για τον απλούστατο λόγο ότι τότε εμπλέκεται η έννοια της διοίκησης  με εκείνη του συνδικαλισμού. Όλοι γνωρίζουμε κι έχουμε και παραδείγματα από τη λογοτεχνία ή τον κινηματογράφο, ότι ο ικανός ηγέτης, (όπως και ο καλός ποιμένας, ο οποίος «και την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων») δεν είναι πάντοτε αρεστός, είναι υποχρεωμένος να γίνεται συχνά και δυσάρεστος.

Βέβαια, αυτό δεν θα έπρεπε να επηρεάζει τους… ψηφοφόρους που θα τον επιλέξουν, μάλιστα, ο ίδιος ο νόμος αναφέρει ότι οι εκπαιδευτικοί θα ψηφίσουν με βάση πολύ συγκεκριμένα κριτήρια:

Την προσωπικότητα, το ήθος, την υπευθυνότητα, το αίσθημα του καθήκοντος και της δικαιοσύνης, η επαγγελματική συνέπεια...

Αλλά και συγκεκριμένα προσόντα: Άλλα πτυχία που δεν μοριοδοτούνται, συγγραφικό έργο, εισηγήσεις σε συνέδρια και σεμινάρια, συμμετοχή σε εκπαιδευτικά προγράμματα,  ερευνητική δουλειά κ.λπ., κ.λπ.

Φανταστείτε όμως, όταν αυτά τα κριτήρια δεν «καθοδηγούσαν» τα μέλη των Υπηρεσιακών Συμβουλίων, τα οποία ήταν και υποχρεωμένα να δικαιολογήσουν και να υπογράψουν τη βαθμολογία τους, πόσο θα τα λάβουν υπόψη τους εκείνοι που θα ρίξουν μια ψήφο σε μυστική ψηφοφορία.

Δύσκολο πράγμα η αξιολόγηση. Ακόμα πιο δύσκολο, όταν την αφήνεις -αποκλειστικά- στο αλάθητο ένστικτο του Λαού.

Τα αποτελέσματα τα ζούμε ήδη και, γεροί να είμαστε, θα τα δούμε σύντομα πιο καθαρά μπροστά μας.

Όλοι γνωρίζουμε το καλό,
όμως δεν το επιλέγουμε πάντα.

150526 ΜΕΓΑΦΩΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Η μάστιγα του καλοκαιριού.

Καλό και άγιο το ευλογημένο το καλοκαιράκι, έχει όμως κι αυτό τα προβλήματά του –και δεν μιλώ για την ζέστη ή τα διάφορα ζουζούνια που σε κυνηγούν όπου κι αν βρεθείς.

Η μάστιγα του καλοκαιριού είναι ο θόρυβος, η φασαρία και σ’ αυτό συντελούμε όλοι μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.

Ο λόγος; Η εσφαλμένη εντύπωση πως αυτό που προέχει για μας θα πρέπει να προέχει και για τους άλλους.

Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο χρόνος είναι μια καθαρά υποκειμενική υπόθεση.

Θα σας εξηγήσω τι εννοώ. Όταν για κάποιους είναι «χαράματα», για κάποιους άλλους έχει μεσημεριάσει. Κι όταν ορισμένοι κοιμούνται του καλού καιρού (ή προσπαθούν απελπισμένα να το κάνουν) υπάρχουν άλλοι που ετοιμάζονται για τη βραδινή τους έξοδο.

Αυτό είναι το ένα. Το άλλο έχει να κάνει και με τη διαστολή του χρόνου. Τα «πέντε λεπτάκια» για κάποιον που βγήκε πρωί πρωί να κουρέψει το γκαζόν μοιάζουν μια αιωνιότητα για τους γείτονες που υποφέρουν από την μηχανή του κουρέματος. Το ίδιο ισχύει και με τον μάστορα που θα ανοίξει (μόνο) δυο τρύπες στον τοίχο μεσημεριάτικα.

Γενικώς, για άλλη μια φορά κυριαρχεί η πατροπαράδοτη έλλειψη μέτρου, στον τόπο που υποτίθεται ότι γέννησε αυτή την έννοια.

Φυσικά σε συνδυασμό με την έλλειψη λογικής. Διαβάζω, για παράδειγμα, ότι ενώ τα κέντρα διασκέδασης είναι υποχρεωμένα να έχουν ηχομόνωση, δεν ισχύει το ίδιο για τις καφετέριες, οι οποίες λειτουργούν ως… κέντρα διασκέδασης.

Πας πρωί πρωί να απολαύσεις τον καφέ σου και να συζητήσεις με κάποιον φίλο και σου βάζουν από τα ηχεία μια χορευτική μουσική στο τέρμα, λες και ξέμεινες αποβραδίς σε κάποιο κλαμπ.

Τους κάνεις παρατήρηση και σε αποστομώνουν λέγοντας πως «αν το χαμηλώσουμε θα σας ενοχλεί η μουσική που θα ακούγεται από δίπλα».

Δίκιο έχουν! Τι μπορείς να πεις μετά;

Πρέπει να μάθεις να ζεις με την ηχορύπανση, αν θέλεις να μην τρελαθείς. Το κακό όμως είναι πως, ζώντας μαζί της, τρελαίνεσαι σιγά σιγά, όπως δείχνουν ένα σωρό έρευνες που πραγματοποιούνται σε… προηγμένες χώρες.

Το άλλο πουλάκι:

Ώρες κοινής φασαρίας!

Να άλλη μια τεράστια παρεξήγηση που συμβαίνει στη χώρα μας. Επειδή έχουν καθοριστεί κάποιες ώρες κοινής ησυχίας -που δεν τηρούνται. αλλά αυτό είναι άλλο θέμα- έχουμε καταλήξεις στο «αυτονόητο» συμπέρασμα πως όλες οι υπόλοιπες είναι ώρες… κοινής φασαρίας.

Από το μηχανάκι χωρίς εξάτμιση και τον μικροπωλητή με τα μεγάφωνα, μέχρι τον εκπρόσωπο του πολιτιστικού συλλόγου που διαλαλεί τον χορό τους, όλοι θεωρούν πως έχουν δικαίωμα να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με πολλά ντεσιμπέλ.

Ε, μια φορά το χρόνο κάνει χορό ο σύλλογος, δεν είναι και τόσο μεγάλο πρόβλημα η διαφήμισή του με τα μεγάφωνα, σκέφτεται ο άλλος. Που δεν σκέφτεται όμως πόσοι ακριβώς είναι οι πολιτιστικοί σύλλογοι που διοργανώνουν από μια φορά τον δικό τους χορό με τα δικά τους μεγάφωνα.

Τα οποία, ίσως σε κάποια παλαιότερη εποχή να είχαν κάποιο νόημα. Σήμερα όμως, που στην περιοχή μας εκπέμπουν δεκάδες ραδιόφωνα και τηλεοπτικοί σταθμοί, που κυκλοφορούν τόσες εφημερίδες, που υπάρχει το διαδίκτυο με όλα του τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ποιος περιμένει να ενημερωθεί από το μεγάφωνο που θα περάσει κάτω από το σπίτι του για να του ταράξει τα νεύρα;

Αφήστε που κάποιοι έχουν μείνει ακόμη στη ντουντούκα του ΕΑΜ.

Και που, όταν έχουν μια εκδήλωση στην πλατεία (και γιατί παρακαλώ στην πλατεία και όχι κάπου αλλού;) θα πρέπει όλη η πόλη να ακούει από το πρωί στο τέρμα τις μουσικές που προετοιμάζουν το κλίμα.

Είπαμε όμως, όταν δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας, θεωρείται ώρα κοινής φασαρίας. Και αυτό που για κάποιους είναι χωρίς νόημα, για άλλους θεωρείται σημαντικό. Σε βαθμό που να ταράξουν τα νεύρα όλων των υπολοίπων.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να φύγετε, να πάτε αλλού.

Θυμόσαστε τη γνωστή διαφήμιση. Μόνο που φαίνεται να ισχύει από την ανάποδη. Όλοι όσοι δημιουργούν φασαρία και ηχορύπανση φαίνεται να λένε στους υπόλοιπους «άμα ενοχλείστε, να φύγετε». Και στο τέλος αυτό γίνεται.

Κλείνονται όλοι μέσα, βάζοντας το κλιματιστικό να δουλεύει στο φουλ και να ζαλίζει κι αυτό τον τελευταίο τολμηρό γείτονα, που θέλει να απολαύσει το ελληνικό καλοκαιράκι στη βεράντα του, βλέποντας το ματς στη βραδινή δροσιά. Με τον εκφωνητή στο τέρμα, για να καλύπτει και όλη τη γύρω φασαρία!

Κι έτσι ο ένας γινόμαστε η κόλαση του άλλου, δικαιώνοντας με αυτό τον ανόητο τρόπο τον Σαρτρ.

Όμως, πέρα από την πλάκα, ο θόρυβος και η ηχορύπανση είναι τεράστια προβλήματα, αφού, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, έρχονται στη δεύτερη θέση, μετά την ατμοσφαιρική ρύπανση, στην κατάταξη των περιβαλλοντικών κινδύνων για την υγεία.

Η έκθεση, για μεγάλα χρονικά διαστήματα, σε θορύβους, προκαλεί σοβαρά προβλήματα, καρδιολογικά, βλάβες της ακοής, πονοκεφάλους και ζάλη ακόμη και μαθησιακές δυσλειτουργίες στα μικρά παιδιά.

Είναι ένα πρόβλημα στο οποίο όλοι έχουμε μικρή η μεγαλύτερη συμβολή κι όλοι δεχόμαστε τις συνέπειές του.

Εκτός αν πάρουμε τα βουνά.

Για νέο αντάρτικο!

Τι είπατε;

150525 ΠΟΙΗΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ποίημα!

Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί, άραγε, χαρακτηρίζουμε μ’ αυτό τον τρόπο κάτι που θεωρούμε εξαιρετικά ωραίο;

Και δεν εννοώ μόνο ωραίο στην εμφάνιση «Έκανε η μάνα μου ένα στιφάδο…. ποίημα!», σου λέει ο άλλος και το εννοεί.

Δεν είναι τυχαίο ότι ως λαός και ως χρήστες της ελληνική γλώσσας έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση με την ποίηση. Βλέπετε ποιήματα είναι τα δύο πρωταρχικά μας κείμενα - μήτρες όχι μόνο της δικής μας λογοτεχνίας, αλλά και της Ευρωπαϊκής.

Κι αργότερα, η ποίηση ήταν για αιώνες η κύρια φόρμα λογοτεχνικής έκφρασης και δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός ότι αυτή μας χάρισε και τα δύο Νόμπελ.

Με ποιήματα εκφραζόμαστε, λοιπόν, είτε αυτά είναι απλοϊκά στιχάκια, είτε δείγματα υψηλής τέχνης, είτε γίνονται δημοτικά και λαϊκά τραγούδια, είτε μένουν σε βιβλία που τα ανοίγουν μόνο οι λάτρεις του είδους.

Πέρα όμως από αυτή την παράδοση και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, εκείνο που μας φέρνει σε επαφή με την ποίηση είναι το Σχολείο, από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, μέχρι το Λύκειο.

Μέσα εκεί θα διανύσουμε μια εξαίσια διαδρομή από τους σπουργίτες που έπεσαν σε μια ρόγα από σταφύλι, μέχρι τις Θερμοπύλες κι εκείνους όπου ώρισαν στη ζωή των και τις φυλάγουν.

Οδηγοί στην πορεία μας αυτή οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μας, το μάθημα των οποίων, εμείς τουλάχιστον οι μεγαλύτεροι το έχουμε συνδέσει με την παροιμιώδη ερώτηση «τι θέλει να πει ο ποιητής».

Αλήθεια, πόσο δύσκολο ήταν για μας, που, χωρίς να το ξέρουμε λέγαμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, να καταλάβουμε τι εννοεί ο ποιητής μ’ εκφράσεις όπως «Φέρνω ζαλιά στις πλάτες μου τα χέρια των νεκρών» ή «Σαν τα νερά ενός ορκωτού δικαστηρίου ταράχτηκε η γαλήνη των ματιών της»!

Τώρα όμως που το ξανασκέφτομαι βλέπω πως ελάχιστο τόπο έπιασαν οι προσπάθειες των δασκάλων μας, αφού, μετά από τόσες ώρες ενασχόλησης με την ποίηση, δεν είμαστε ακόμη σε θέση να αναγνωρίσουμε μια κυριολεξία από ένα σχήμα λόγου.

Το άλλο πουλάκι:

Και την πατάμε!

Διότι, αν καταλαβαίναμε τι θέλει να πει ο ποιητής με τη φράση «με ένα νόμο κι ένα άρθρο», τώρα ίσως ήταν διαφορετική η πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας.

Εμείς όμως μείναμε εκεί, στα σύκα και τη σκάφη, ανίκανοι να αντιληφθούμε την ποίηση που κρύβεται ακόμη και στις προεκλογικές εξαγγελίες - να γιατί πήγαν στράφι οι ώρες που καθίσαμε στα θρανία και μελετήσαμε Ελύτη και Σεφέρη και Βρεττάκο…

Τι εννοούσε, λοιπόν, ο ποιητής, λέγοντας ότι θα σκίσει το μνημόνιο ή ότι θα το καταργήσει με ένα νόμο κι ένα άρθρο;

Θα μπορούσε να κάνει κανείς ολόκληρη λογοτεχνική ανάλυση, θα μπορούσαν να γραφούν δοκίμια και μελέτες για το ξεκλείδωμα αυτών των φράσεων, όμως τώρα πλέον δεν έχει νόημα.

Διότι μας πρόλαβε η Ιστορία. Κι έδωσε τη δυνατότητα στον ποιητή να… δραματοποιήσει τους στίχους του, να τους δώσει σάρκα και οστά, να κάνει το όραμα πράξη.

Δεν χρειάζεται, λοιπόν, καμιά ανάλυση. Τώρα ξέρουμε ακριβώς τι εννοούσε ο ποιητής.

Τι ξέρουμε;

Πρώτα πρώτα αυτό που είπε η κυρά Ζωή, πως κακώς εξέλαβαν κάποιοι κυριολεκτικά τους στίχους εκείνους -αυτή είναι πάντοτε μια λανθασμένη προσέγγιση.

Αυτό που οφείλει να κάνει ο καλός αναγνώστης, ιδίως αν μελετά κάποιον ποιητή της «πολιτικής σχολής» και ιδιαίτερα την «προεκλογική» του περίοδο, είναι να συγκρίνει διακειμενικά το έργο του με το γνωστό ανέκδοτο του λαγού: «Λέμε και καμιά λαμακία για να περάσει η ώρα».

Μόνο έτσι θα μπορέσει να αναλύσει τα ποιήματα αυτής της περιόδου και να αντιληφθεί το βαθύτερο νόημα των στίχων. Διαφορετικά, μπορεί να κάνει το λάθος να πιστέψει πως «σκίζω το μνημόνιο» θα πει γυρίζω πίσω το κουμπί του χρόνου κι επαναφέρω τη χώρα στις ξένοιαστες μέρες των διακοποδανείων και της αστακομακαρονάδας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Σχήμα λόγου!

Ευτυχώς που δεν έπεσε κάτι τέτοιο στις Πανελλήνιες Εξετάσεις (χωρίς να αποκλείεται ότι θα συμβεί στο μέλλον –όλα τα περιμένουμε πλέον) κι άντε μετά να σκοτωθούν οι αναλυτές των φροντιστηρίων και οι εκπρόσωποι των φιλολόγων στα κανάλια, για το πώς ερμηνεύεται το σχήμα.

Πού ακριβώς πρέπει να δοθεί το βάρος της… μεταφοράς. Στο «θα καταργήσουμε» ή στο «με ένα νόμο κι ένα άρθρο»;

Αν σταθούμε στο πρώτο, σε ποιες άραγε έννοιες παραπέμπει η κατάργηση; Στη συνέχεια; Στη μετατροπή; Στην εξέλιξη;

Αν, πάλι, μείνουμε στο δεύτερο μέρος, μήπως το «ένας νόμος» παραπέμπει στη γενικότερη έννοια του Νόμου, όπως τη γνωρίσαμε διαχρονικά, από τον Μωυσή και τους Ρωμαίους, μέχρι τις σύγχρονες προσεγγίσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου ή του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης;

Τέτοιου είδους θέματα θα έπρεπε να συζητάμε φίλοι μου, αντί να μαλώνουμε για τις αντιφατικές δηλώσεις του Βαρουφάκη ή το κατσάδιασμα του Αστυνομικού από την κυρά Ζωή (μπροστά στις κάμερες).

Φαίνεται όμως πως η δεύτερη μεγάλη μας κλίση, η πολιτική, έχει επισκιάσει την ποίηση και καλά θα είναι να επαναφέρουμε τα πράγματα σε κάποιο μέτρο. Στο πλαίσιο αυτό θεωρώ πως η τοποθέτηση ενός ποιητή στο Υπουργείο Παιδείας έχει να προσφέρει πολλά και είναι άριστη ιδέα.

Ήδη έχουμε δείγματα…

Το ποίημα της Ζωής μας!

150522 ΕΝΑΣΤΡΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Για να μη λέτε ότι κάθονται!

Μπορεί να ακούμε διάφορα για δημοσίους υπαλλήλους που δεν έχουν ουσιαστικό αντικείμενο εργασίας, για άλλους που παίζουν πασιέντζες ή «επικοινωνούν» μέσω φέισμπουκ, όμως υπάρχουν και υπάλληλοι που τρέχουν και δεν προλαβαίνουν.

Μια υπηρεσία στην οποία θα συναντήσετε πολλούς τέτοιους υπαλλήλους είναι τα ΚΕΠ, στα οποία απευθύνονται εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών για συναλλαγές με το Δημόσιο.

Δικαιολογημένα οι άνθρωποι που εργάζονται εκεί παραπονιούνται κάποιες φορές ότι κάνουν και τη δουλειά άλλων.

Διότι, αυτούς ξέρουν οι πολίτες, αυτούς εμπιστεύονται και στα ΚΕΠ προσπαθούν να λύσουν όλα τα προβλήματά τους.

Όταν λέμε όλα εννοούμε όλα και θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Ξέρετε ποια «εξυπηρέτηση» είναι αυτή που ζητούν όλο και περισσότεροι πολίτες; Όποιοι το γνωρίζουν να μην απαντήσουν.

Λοιπόν θα σας το πω εγώ. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να πούμε ότι στην πρώτη θέση βρίσκεται η χορήγηση πιστοποιητικού οικογενειακής κατάστασης. Λογικό, όχι μόνο γιατί είναι ένα έγγραφο που απαιτείται σε πολλές συναλλαγές με το δηόσιο, αλλά και γιατί, στις μέρες μας, η οικογενειακή κατάσταση είναι τόσο ευμετάβλητη, που αλλάζει από ώρα σε ώρα.

Στη δεύτερη θέση των… προτιμήσεων βρίσκεται η χορήγηση αντιγράφων πιστοποιητικού γέννησης, αφού, σε πολλές υπηρεσίες δεν τους αρκεί ότι σε βλέπουν εν ζωή, πρέπει να «αποδείξεις» κι ότι έχεις γεννηθεί, ασχέτως αν η ημερομηνία αναγράφεται και στην ταυτότητά σου.

Κρατήστε το όμως αυτό με τη γέννηση, γιατί θα μας χρειαστεί στην κουβέντα παρακάτω.

Στη συνέχεια, τρίτη στη σειρά, έρχεται η εφαρμογή εκτύπωσης δελτίων προγράμματος αγροτικής εστίας, λογικό κι αυτό, αφού, όσο κι αν έχει αυξηθεί στη χώρα η χρήση υπολογιστή, πάντοτε θα υπάρχουν κάποιοι που δεν τα καταφέρνουν. Το ενδιαφέρον όμως βρίσκεται αμέσως μετά, στην τέταρτη θέση.

Είναι η χορήγηση αντιγράφου ληξιαρχικής πράξης γέννησης. Πού χρειάζεται αυτό το έγγραφο; Πρακτικά πουθενά, αφού είναι σχεδόν ίδιο με το πιστοποιητικό γέννησης με μια μικρή διαφορά. Που κάνει τη… διαφορά.

Το άλλο πουλάκι:

Τώρα βάζουμε ιδέες και δεν είναι καλό.

Αν τις επόμενες ημέρες αυξηθεί στα ΚΕΠ η ζήτηση τέτοιου εγγράφου, να ξέρετε ότι θα έχουμε βάλει κι εμείς το χεράκι μας.

Διότι το έγγραφο αυτό το ζητούν όσοι θέλουν να… βεβαιώσουν όχι απλώς για το έτος και την ημέρα που γεννήθηκαν, αλλά και για την ώρα ακριβώς.

Τι χρειάζεται όμως κάτι τέτοιο; Σε ποια υπηρεσία μπορεί να είναι χρήσιμη μια τέτοια πληροφορία, η ώρα γέννησης κάποιου πολίτη; Αφού όλα όσα έχουν να κάνουν με την προσωπική και δημόσια ζωή μας ξεκινούν από την ημερομηνία γέννησης. Αυτή αναγράφεται παντού.

Κάναμε λάθος όμως να βάλουμε την προσωπική μαζί με την δημόσια. Διότι, στην πρώτη ενδιαφέρει και πολύ μάλιστα η χώρα και το λεπτό που γεννηθήκαμε, ιδιαίτερα αν ανήκουμε στη συμπαθή εκείνη τάξη των ψώνιων που ασχολούνται με την αστρολογία και τα ζώδια.

Μια τάξη ιδιαίτερα πολυπληθή και διάσπαρτη σε όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους.

Αν θέλεις, λοιπόν, να βρεις τον ωροσκόπο ή τη συναστρία σου (κοιτάξτε τι μαθαίνει κανείς για να είναι «μέσα στα πράματα») θα πρέπει να γνωρίζεις ακόμα και το δευτερόλεπτο που γεννήθηκες.

Τι χρειάζεται αυτό; Δεν ξέρω μπορώ όμως να υποψιαστώ.

Διότι φαίνεται πως κάποια στιγμή και τα κορόιδα ξυπνάνε (μέσα στον ύπνο τους) και αναρωτιούνται. Για στάσου, ρε, κι εγώ Σκορπιός και ο Παναγιώτης Σκορπιός και ο Κυριάκος Σκορπιός, όμως μεταξύ μας είμαστε «η μέρα με τη νύχτα». Τι να μας πουν τα ζώδια και τι προβλέψεις να κάνουν που να ταιριάζουν και στους τρεις.

Έρχεται τότε η επιστήμη της Αστρολογίας και σου εξηγεί πως για τις… ατομικές διαφορές ευθύνεται όχι μόνο η μέρα αλλά και η ώρα, το λεπτό και το δευτερόλεπτο που γεννήθηκες, διότι έχει σημασία πού ακριβώς βρισκόταν τα άστρα τη συγκεκριμένη στιγμή.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα πάντα όλα!

Δηλαδή εδώ χωράει ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σου, αφού ανθρώπους που να ανήκουν στο ίδιο ζώδιο μπορεί να γνωρίζεις εκατοντάδες -όλους διαφορετικούς μεταξύ τους- άντε όμως να βρεις δυο να έχουν και τον ίδιο ωροσκόπο.

Τον οποίο όμως, αν τον πεις στον ειδικό, μπορεί να σου βγάλει εξατομικευμένη (όπως λένε και στην παιδαγωγική) πρόβλεψη, μόνο για σένα.

Και τότε, γιατί τα διαβάζουμε και τα παρακολουθούμε όλα τα άλλα τα γενικόλογα, αφού, σύμφωνα με τα παραπάνω, δεν μας αφορούν, δεν αναφέρονται στα δικά μας δεδομένα.

Έλα, ντε! Να, σου λένε, είναι σαν να ξέρεις πως ο καιρός θα είναι αύριο βροχερός στη Μακεδονία, όμως καλό είναι να ξέρεις τι ακριβώς θα κάνει στο Καρά Ντερέ. Εκεί χρειάζεσαι λεπτομερή στοιχεία.

Κι εγώ λέω πως ξέρεις γενικά πως μια περιοχή βρίσκεται στην εύκρατη ζώνη, πως αυτή την εποχή έχουμε τέλος άνοιξης, αρχές καλοκαιριού και πως με βάση αυτά τα στοιχεία κανονίζεις αν αύριο το πρωί στις 8 πού θα βγεις από το σπίτι σου πρέπει να κρατάς ή όχι ομπρέλα.

Διότι μπορεί να βρέξει… μυαλό!

Η ουσία είναι πως, για τέτοιου είδους ζητήματα, κάποιοι απευθύνονται στα ΚΕΠ και απασχολούν τους ανθρώπους, που δεν θα τους έλεγες και αρχόσχολους, ζητώντας, δήθεν «για δικαστική χρήση», αντίγραφο ληξιαρχικής πράξης γέννησης. Έχω όμως πρόταση: χτύπημα γροθιά στη γραφειοκρατία.

Προτείνω να προσληφθούν από τα ΚΕΠ «ειδικοί αστρολόγοι», ώστε οι πολίτες να εξυπηρετούνται επιτόπου και να μην τρέχουν δεξιά κι αριστερά.

Και καλά δεξιά…

Χτύπημα στην ανεργία!

150521 ΟΔΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Είναι οι ίδιοι γονείς…

Προλαβαίνω τις ενστάσεις σας για όσα είπαμε χθες, διότι ακούω κιόλας κάποιους να διαμαρτύρονται:

Άλλα χρόνια ήταν τότε που ήμασταν εμείς παιδιά και άλλα χρόνια τώρα που είναι παιδιά τα… παιδιά μας.

Εννοείται (η λέξη της μόδας), ότι όλοι γνωρίζουμε ποια είναι η διαφορά. Οι κίνδυνοι που υποτίθεται ότι δεν υπήρχαν τότε και που σήμερα είναι τεράστιοι.

Είναι όμως έτσι;

Διότι, αν το πούμε γενικώς και αορίστως, μπορούμε να συμφωνήσουμε. Όμως έχετε σκεφτεί για ποιο λόγο οι γονείς πιστεύουν σήμερα ότι το παιδί τους κινδυνεύει περισσότερο απ’ ό,τι τότε, στην… αυλή του σχολείου; Το να μην το αφήνουν να πηγαίνει για καραβίδες στα ποτάμια το καταλαβαίνω (που λέει ο λόγος), όμως γιατί τόση υστερία μην πάθει κάτι στο σχολείο ή στο κολυμβητήριο ή στο ποδόσφαιρο;

Έχουμε επίγνωση, ως γονείς, ποιοι είναι οι αληθινοί κίνδυνοι που απειλούν τα παιδιά μας;

Πιστεύουμε ότι είναι πιο ασφαλή όταν τα «ελέγχουμε» στο σπίτι, ενώ παίζουν στον υπολογιστή, παρά όταν είναι μακριά μας, στο παρκάκι της γειτονιάς, και παίζουν με άλλα παιδιά.

Πού βρίσκεται όμως ο αληθινός κίνδυνος; Πού κινδυνεύει να υποστεί μεγαλύτερη βλάβη; Το έχουμε σκεφτεί;

Επιπλέον, προκειμένου να μη κινδυνεύει στη γειτονιά, του αγοράζουμε ένα κινητό, τελευταίας τεχνολογίας παρακαλώ, για να επικοινωνούμε μαζί του ή για να μας καλέσει μόλις αισθανθεί κάποιο κίνδυνο.

Και ο κίνδυνος είναι το ίδιο το κινητό!

Είτε γιατί το παιδί εκτίθεται συνεχώς στην ακτινοβολία του, είτε γιατί μπαίνει και επισκέπτεται σελίδες που δεν είναι για την ηλικία του, είτε, το πιο «επικίνδυνο», γιατί ασχολείται συνεχώς μ’ αυτό, όπως και οι φίλοι του, και δεν παίζουν ποδόσφαιρο ή κρυφτό ή τζαμί ή κάποιο από τα τόσα παιχνίδια που τα έχουν ανάγκη προκειμένου να αναπτυχθούν σωστά ψυχικά και σωματικά.

Δεν έχει σημασία. Εμείς είμαστε σίγουροι ότι ως γονείς κάνουμε το καθήκον μας, φροντίζοντας να μην αποκοπεί ποτέ από τον… ηλεκτρονικό λώρο που το συνδέει μ’ εμάς.

Κι ας είναι αποκομμένο απ’ όλο τον (παιδικό του) κόσμο.

Το άλλο πουλάκι:

Είναι οι ίδιοι γονείς…

Οι οποίοι τρέμουν μήπως το παιδί τους χτυπήσει στο μπάσκετ και δεν θα βρίσκονται οι ίδιοι εκεί να το φροντίσουν, όμως το αφήνουν να κάθεται στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου, και μάλιστα χωρίς ζώνη.

Φροντίζουν βέβαια και οι ίδιοι να δίνουν το παράδειγμα, καπνίζοντας ενώ οδηγούν, μιλώντας στο κινητό -για να φορούν ζώνη ούτε που το συζητώ- ή κάνοντας ένα σωρό τροχαίες παραβάσεις που θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές πολλών παιδιών.

Εννοείται και του δικού τους.

Αν, λοιπόν, υπάρχει ένας πραγματικός κίνδυνος για τα παιδιά, αυτός είμαστε εμείς οι ίδιοι ως οδηγοί, αφού στη χώρα μας σκοτώνονται σε τροχαία τόσα παιδιά, που μας τοποθετούν στην τρίτη χειρότερη περίπτωση της Ευρώπης.

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν στοιχεία για μετά το 2007, όμως σ’ εκείνη τη δεκαετία εξακόσια παιδιά κάτω των 14 ετών έχασαν τη ζωή τους στον δρόμο.

Ξέρετε γιατί μετράμε μόνο τα κάτω των 14 ετών; Διότι μετά ξεκινά άλλη ιστορία τρόμου, αφού αρχίζουν να οδηγούν μηχανάκια και να έχουν και τα ίδια ευθύνη για την οδική τους συμπεριφορά.

Ας μείνουμε όμως στο άλλο. Κι ας πούμε ότι υπάρχει ένας εξίσου μεγάλος αριθμός παιδιών που θα μείνουν σε όλη τους τη ζωή ανάπηρα, εξαιτίας σοβαρών τραυματισμών σε τροχαία.

Από τα εκατό παιδιά που τραυματίζονται σε τροχαία, τα σαράντα πέντε είναι πεζά και τα είκοσι επτά επιβάτες αυτοκινήτων. Κι από αυτά, τα δέκα κάθονται στο μπροστινό κάθισμα.

Οι αριθμοί αυτοί μας λένε πόσο καλοί γονείς είμαστε και πόσο πραγματικά νοιαζόμαστε για τα παιδιά μας.

Τους αγοράζουμε πανάκριβο ποδήλατο, όχι όμως και κράνος ή φωτάκια κι αντανακλαστικά σήματα.

Τους κάνουμε το κέφι να κάθονται δίπλα μας όταν οδηγούμε ή τους δίνουμε τα χειρότερα πρότυπα συμπεριφοράς ως οδηγοί.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι μπορεί να γίνει;

Όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό, το έχουν κάνει άλλοι για μας.

Οι Σουηδοί κατάφεραν σχεδόν να μηδενίσουν τους θανάτους μικρών παιδιών μέσα σε αυτοκίνητα, χάρη στο «Όραμα Μηδέν», ένα πλέγμα μέτρων προς αυτή την κατεύθυνση.

Αν συμπεριφερόμασταν όλοι οι Ευρωπαίοι όπως οι Σουηδοί, θα είχαμε κάθε χρόνο εξακόσιους θανάτους παιδιών λιγότερους, αφού τώρα σκοτώνονται χίλια διακόσια παιδιά σε όλη την Ε.Ε. ετησίως.

Εκείνο που πρέπει να αλλάξει είναι η οπτική με την οποία βλέπουμε το θέμα. Διότι, μέχρι τώρα, οι προσπάθειες είναι να μάθουν τα παιδιά να προσαρμόζονται στις συνθήκες κυκλοφορίας.

Ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Η κυκλοφορία των οχημάτων αλλά και η συνολική συμπεριφορά των οδηγών (ναι, και ημών των γονέων) να προσαρμοστεί στις ανάγκες των παιδιών.

Μπορούμε να βάλουμε στόχους προς μια τέτοια κατεύθυνση;

Κυρίως όμως, για να το συνδέσουμε και με τα χθεσινά, μπορούμε να πάψουμε να προστατεύουμε τα παιδιά μας με λάθος τρόπο;

Ούτε το γυάλινο κλουβί, ούτε η μόνιμη σύνδεση μαζί τους είναι λύσεις, εκτός αν δεν ψάχνουμε να προστατέψουμε τα παιδιά, αλλά να γιατρέψουμε τις δικές μας ανασφάλειες.

Που δεν γιατρεύονται έτσι!

Στο δρόμο!

150520 ΑΠΟΡΡΗΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Το όνειρο κάθε γονιού.

Θα έλεγα έλληνα γονιού, όμως φαίνονται ότι υπάρχουν και άλλοι που μας μοιάζουν, αν δεν είναι χειρότεροι. Και μάλιστα σκέφτονται πριν από μας για μας.

Δεν σας ρώτησα όμως, ποιο είναι το όνειρο κάθε γονιού; Πώς είπατε; Να δει αποκαταστημένα τα παιδιά του; Λάθος!

Εκτός αν αποκατάσταση εννοούμε αυτό που θα σας περιγράψω στη συνέχεια. Διότι, αγαπητοί μου, αυτό που θέλει κάθε γονιός όσο οτιδήποτε άλλο στον κόσμο είναι να ελέγχει τα παιδιά του.

Να ξέρει πού βρίσκονται, τι κάνουν, με ποιους είναι…

Ο γονιός θέλει να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τις κινήσεις του παιδιού του. Από φόβο; Από αγάπη; Από ανασφάλεια;

Ό,τι κι αν διαλέξετε, να σκεφτείτε ότι έχει να κάνει με τον ίδιο κι όχι με το παιδί.

Μάλιστα, μιλάμε για μια κατηγορία γονιών, των σημερινών γονιών, οι οποίοι μεγαλώσαμε χωρίς κανείς να ξέρει πού ήμασταν ή τι κάναμε.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που φεύγαμε πρωί από το σπίτι για να γυρίσουμε το βράδυ, χωρίς να μας ψάξει κανείς. Βέβαια, κατά την επιστροφή μας, τρώγαμε καμιά στον πισινό, όμως αυτό ήταν κάπως εθιμοτυπικό. Έπρεπε και οι γονείς μας κάπως να κάνουν αισθητή την παρουσία τους.

Απουσιάζαμε ολημερίς, και δεν ήμασταν στη γειτονιά, αλλά οπουδήποτε στην πόλη, για μπάσκετ στο Εθνικό, για πηλό στον Νταμπλατζά, στον σταθμό ή στον Αίμο για βόλτες, στο Πάρκο για μπάλα, ακόμη και για μπάνιο στην Αγία Βαρβάρα…

Τα καλοκαίρια, μαθητές ακόμα, πηγαίναμε «στα νησιά», παρέες παρέες, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, «με ένα πλοίο της γραμμής, με ένα τζιν Αμερικής κι ένα μπουφάν στο χέρι. Κι αν δεν μας φτάναν τα λεφτά βρίσκαμε και καμιά δουλειά, να βγει το καλοκαίρι».

Αργότερα, όταν πήγαμε να σπουδάσουμε, αποχαιρετούσαμε τους γονείς μας τον Σεπτέμβριο και τους ξαναβλέπαμε, για καναδυό μέρες, τα Χριστούγεννα.

Τηλέφωνο; Αστείο πράγμα. Ποιος θα στηνόταν μισή ή μία ώρα στην ουρά, στον ΟΤΕ της Πατησίων, για να τηλεφωνήσει στη δουλειά του μπαμπά ή στη γειτόνισσα της μαμάς; (Αν τηλεφωνούσες από περίπτερο ήθελες μισό μηνιάτικο!)

Κανένα γράμμα στέλναμε που έφτανε μετά από μέρες ή εβδομάδες.

Ύστερα φεύγαμε για μέρες, για ορειβασία ή αναρρίχηση, «κάπου στον Όλυμπο» ή «στα Μετέωρα», όμως μπορεί και να βρισκόμασταν στην Αστράκα ή στα Βαρδούσια, χωρίς να έχει ειδοποιηθεί κανείς για την αλλαγή του προορισμού ή του προγράμματος.

Το άλλο πουλάκι:

Και γίναμε γονείς.

Που αισθανόμαστε τρομερά ανασφαλείς, αν δεν γνωρίζουμε -ανά πάσα στιγμή- πού βρίσκεται το παιδί μας, αν δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε αμέσως μαζί του, αν δεν λαμβάνουμε πολλές φορές την ημέρα αναφορά για κάθε του κίνηση.

Είπαμε κάτι στην αρχή για άλλους γονείς, όχι δεν είναι έτσι όλοι.

Μου περιέγραφε κάποιος φίλος που εργάστηκε σε ευρωπαϊκό σχολείο, τι γινόταν όταν πήγαιναν με τους μαθητές τους ολιγοήμερες εκδρομές σε μακρινές πόλεις.

Συμφωνούσαν οι δάσκαλοι-συνοδοί πως θα τηλεφωνήσουν στους γονείς μια φορά, όταν φτάσουν στον προορισμό τους και άλλη μια όταν θα είναι να αναχωρήσουν.

Λογάριαζαν όμως χωρίς τους έλληνες γονείς. Οι οποίοι όριζαν ρητά στον δάσκαλο κάθε πότε θα τηλεφωνεί για να δίνει αναφορά.

Οι άλλοι συνοδοί, λοιπόν, Σουηδοί, Γερμανοί κ.λπ. τηρούσαν τη συμφωνία, όμως ο Έλληνας είχε δικό του… μνημόνιο.

Γιατί όμως σας τα λέω όλα αυτά;

Να, διάβασα για μια νέα τεχνολογική εφαρμογή που προβλέπω να έχει μεγάλη απήχηση στην ελληνική αγορά. Για την ώρα όμως γνωρίζει τεράστια επιτυχία στη Νότιο Κορέα. Περί τίνος πρόκειται;

Είναι λογισμικό που τοποθετείται στο κινητό τηλέφωνο του παιδιού και δίνει τη δυνατότητα στον γονέα να παρακολουθεί όλες τις κινήσεις του.

Όχι τις κινήσεις του παιδιού, σε ποιο μέρος δηλαδή βρίσκεται -αυτό γίνεται και τώρα κι έχει εφαρμογή και στη χώρα μας. Εννοώ τις κινήσεις που γίνονται μέσω κινητού τηλεφώνου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δηλαδή τα πάντα!

Πόσες φορές το χρησιμοποιεί; Για πόσην ώρα, πού τηλεφωνεί και ποιες ιστοσελίδες επισκέπτεται.

Ο γονέας μάλιστα μπορεί να δεχθεί ειδική προειδοποίηση, όταν το παιδί του κάνει αναζήτηση στο διαδίκτυο, χρησιμοποιώντας συγκεκριμένες λέξεις.

Ποιες είναι αυτές; Βγάλτε εσείς με το νου σας. Πότε θα θέλατε να χτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου για το δικό σας παιδί;

Λέξεις όπως «αυτοκτονία» ή «εγκυμοσύνη» ή «σχολικός εκφοβισμός» και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε στέλνουν μήνυμα στον γονέα κι αυτός πράττει τα δέοντα.

Αυτού του είδους τα «προγράμματα» μάλιστα, είναι πλέον υποχρεωτικά στη Νότιο Κορέα για κάθε κινητό τηλέφωνο που αγοράζεται από παιδί κάτω των 18 ετών.

Σκεφθείτε όμως μια χώρα που το 80% των μαθητών του δημοτικού σχολείου έχουν δικό τους τηλέφωνο.

Πάντως οι γνώμες διχάζονται. Από τη μια υπάρχουν οι γονείς που έχουν «το κεφάλι τους ήσυχο» (ή έτσι τουλάχιστον νομίζουν) και από την άλλη όλοι εκείνοι που μιλούν για Μεγάλο Αδελφό, τον οποίο μάλιστα θα ήταν καλύτερα να αποκαλούν απλώς… Γονέα.

Βέβαια υπάρχουν κι εκείνοι που προειδοποιούν ότι αυτές οι εφαρμογές δεν έχουν μόνο ως στόχο τα παιδιά, αλλά μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για άλλους λόγους, αφού είναι δυνατόν να τοποθετηθούν στο τηλέφωνο χωρίς να το γνωρίζει ο χρήστης του.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα σας κάνουν δώρο ένα κινητό τηλέφωνο, ψάξτε το λίγο καλύτερα.

Προστασία!