150512 ΑΝΩΝΥΜΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δεν θα πω ονόματα.

Φοβάμαι κι εγώ όπως όλος ο κόσμος τις μηνύσεις, με την έννοια του «πού να μπλέκεις τώρα», όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που αποφεύγω τα ονόματα. Εξάλλου, εμείς μια μικρή συντροφιά είμαστε, δεν μας ξεφεύγουν λόγια και αυτά που συνήθως λέμε μένουν μεταξύ μας.

Τα ονόματα τα αποφεύγουμε διότι δεν μας ενδιαφέρουν. Συνήθως σχολιάζουμε στάσεις, αντιλήψεις, συμπεριφορές και όχι τους ανθρώπους που τις έχουν.

Είναι άλλο βέβαια όταν ένα δημόσιο πρόσωπο, ένας πολιτικός ας πούμε, λέει ή κάνει κάτι που αφορά όλο τον κόσμο.

Τότε θα πούμε και το όνομά του και το επίθετό του  -γιατί όχι;- αφού μ’ αυτά κατεβαίνει στις εκλογές, μ’ αυτά ζητά την ψήφο μας και μ’ αυτά οφείλει να δίνει λόγο για τα έργα και τις ημέρες του.

Πάντοτε όμως, όταν αναφερόμαστε σε εκείνη την πλευρά του βίου που του αφορά τους πολίτες κι όχι τις ιδιωτικές του στιγμές.

Όχι ονόματα, λοιπόν, και για έναν επιπλέον λόγο. Η αναφορά τους έχει συνήθως αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκουμε.

Βλέπετε, για πολλούς από τους ανθρώπους του δημόσιου βίου τους αρκεί να αναφέρεσαι σ’ αυτούς, να λες το όνομά τους, και δεν τους ενδιαφέρει τι λες.

Ακόμη κι όταν υποτίθεται ότι θίγονται και προχωρούν σε μηνύσεις, το κάνουν για να αξιοποιήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τη δημοσιότητα και να μείνουν στην επικαιρότητα όσο γίνεται πιο πολύ.

Αυτό τους τρέφει, αυτή είναι η ζωή τους.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, την ιστορία μας:

Κάποιος δημοσιογράφος κάθισε και συνέταξε μια λίστα ονομάτων στην οποία έδωσε τον τίτλο «η βρώμικη δωδεκάδα που κατέστρεψε την Ελλάδα».

Πέρα από τη ρίμα (Ελλάδα-δωδεκάδα) νομίζω πως υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που επέλεξε τον συγκεκριμένο αριθμό, πιο πιθανό θεωρώ την επιρροή από τον κινηματογράφο. The dirty dozen!

Φαντάζομαι ο άνθρωπος ήρθε σε πολύ δύσκολη θέση προκειμένου να περιορίσει τον αριθμό στους δώδεκα, αφού αν με βάζατε εμένα να συντάξω μια ανάλογη λίστα, ο αριθμός θα ήταν τουλάχιστον τετραψήφιος. Κάποιους από τους συμμετέχοντες μπορεί να τους γνώριζα μόνον εγώ, όμως δεν έχει σημασία.

(Υπάρχουν και άλλοι, που υποστηρίζουν ότι μια τέτοια λίστα θα πρέπει να περιλαμβάνει όλους τους Έλληνες, όμως έτσι δεν θα είχε νόημα να την αναφέρουμε. Το έκανε ο Πάγκαλος…)

Το άλλο πουλάκι:

Ενδιαφέρουσα λίστα.

Γι’ αυτήν του δημοσιογράφου, λέω. Η οποία ξεκινάει από τους Μαυρομιχάληδες δολοφόνους του Καποδίστρια και φτάνει μέχρι την… Τρόικα.

(Μ’ αυτή τη λογική δεν μιλάμε για δώδεκα πρόσωπα, αλλά για περισσότερα, αφού και στη θέση εννέα συναντάμε τους «Έλληνες ολιγάρχες», έτσι χωρίς ονόματα και συγκεκριμένο αριθμό.)

Οι περισσότεροι της λίστας δεν ζουν πλέον, είναι –προφανώς- πολιτικά πρόσωπα, ανάμεσά τους όμως συναντάμε κι έναν εκδότη, ο οποίος ζει και βασιλεύει, αν και όχι πλέον όπως στις μέρες της δόξας του.

Είναι αυτός που υπέβαλε και την μήνυση στον δημοσιογράφο.

Γιατί όμως και αυτός συντέλεσε στην καταστροφή της χώρας; Διότι, λέει, μέσα από τα έντυπα που εξέδιδε, προώθησε έναν άκρατο καταναλωτισμό, δημιούργησε πρότυπα που ήταν δύσκολο να μιμηθούν οι Έλληνες κι έτσι οδηγήθηκαν στον δανεισμό και κατ’ επέκταση στη χρεοκοπία.

«Πολλαπλές πιστωτικές κάρτες, Καγιέν, διακοπές για σκι, υπέρογκα στεγαστικά δάνεια και ιδιωτικές πισίνες. Όλα αυτά τα σύμβολα κοινωνικού κύρους έγιναν ακόμη πιο προσιτά, όταν η Ελλάδα- μια από τις φτωχότερες χώρες της ΕΕ- υιοθέτησε το ευρώ, το 2001, γεγονός που έδωσε στις τράπεζες της πρόσβαση σε πιο εύκολο χρήμα», γράφει χαρακτηριστικά ο δημοσιογράφος, στη δέκατη θέση της λίστας του, κατηγορώντας, όπως είπαμε, τον συγκεκριμένο εκδότη.

Ο οποίος, όπως ξαναείπαμε, αντέδρασε υποβάλλοντας μήνυση.

Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς ισχυρίζεται σ’ αυτήν, προφανώς όμως ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, ότι δηλαδή κακώς τοποθετήθηκε σ’ αυτή τη λίστα, επειδή δεν φταίει αυτός που οι Έλληνες το ρίξαμε στο λάιφ στάιλ κι αρχίσαμε να απλώνουμε τα πόδια μας, όχι μόνο έξω από το πάπλωμα, αλλά και στο διπλανό κρεβάτι.

Σας θυμίζω ότι στη Δράμα κυκλοφορούσε το περιοδικό «Εφοπλιστής» και τα περίπτερα πουλούσαν για τους μερακήδες πούρα κουβανέζικα, τα οποία διατηρούσαν σε ειδικούς υγραντήρες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Άντε να αποφασίσει το δικαστήριο!

Δεν ξέρουμε αν ποτέ θα φτάσει η υπόθεση στο ακροατήριο, όμως θα θέλαμε να πούμε μερικές σκέψεις για να βοηθήσουμε τη δουλειά των δικαστών.

Πρώτα πρώτα η μόδα αυτή με τις λίστες καθιέρωθηκε από τα περιοδικά του συγκεκριμένου εκδότη.

Από τα «50 πράγματα που πρέπει να κάνει ένας άντρας μέχρι τα σαράντα του» και το «20 τρόποι για να μην σου πει ποτέ όχι», μέχρι το «Αυτοί είναι οι 10 άνδρες που επηρεάζουν περισσότερο τη ζωή μας».

Κάπως έτσι. Σε κάποιες λίστες μάλιστα σαν αυτή την τελευταία βλέπαμε συχνά να φιγουράρει και ο εκδότης της ιστορίας μας, είτε ως ένας από τους ισχυρούς άνδρες της χώρας, είτε από εκείνους που κατευθύνουν τις ζωές των Ελλήνων.

Ε, οι ζωές αυτές πήγαν κατά διαόλου. Ας μη διαμαρτύρεται τώρα, λοιπόν. Όσοι καμαρώνουν όταν γίνονται πρωτοσέλιδα, θα πρέπει να ξέρουν πως αυτό έχει και κάποιες συνέπειες.

Αυτά να του πουν οι δικαστές αν ποτέ χρειαστεί να τον συναντήσουν. Γιατί, όπως είπαμε, συνήθως ο στόχος τέτοιων μηνύσεων είναι άλλος. Λίγη περισσότερη δημοσιότητα.

Παρακαλώ!

Άλλοτε και τώρα!