150529 ΜΕΣΑ-ΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Κάθε φορά που ένα κόμμα βρίσκεται στην κυβέρνηση, ανακαλύπτει εχθρούς μεταξύ των ΜΜΕ, τα οποία -θεωρεί- οφείλουν να του φέρονται με περισσή ευγένεια.

Να μην ασκούν αντιπολίτευση, να μη θέτουν δύσκολες ερωτήσεις στους εκπροσώπους του, να βλέπουν τα πάντα με τη δική του οπτική.

Δηλαδή να μην ασκούν τον θεσμικό τους ρόλο!

Πολλές φορές συμβαίνει το ίδιο και όταν το κόμμα αυτό βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Εξαρτάται από την… ιδιοσυγκρασία του.

Αν ανήκει σ’ εκείνους που βλέπουν παντού εχθρούς, τότε τι πιο βολικό οι εχθροί αυτοί να έχουν με το μέρος τους και τα ΜΜΕ. Ή να είναι τα ίδια τα ΜΜΕ!

Πώς εξηγούν την εχθρική αυτή στάση των ΜΜΕ;

Είναι πολύ απλό. Τα ταυτίζουν με τα «συμφέροντα» -γενικώς και αορίστως- τα οποία έχουν ειδικό λόγο να είναι εναντίον τους, αφού αυτοί είναι και οι καλοί που τα βάζουν μαζί τους και εκείνα αντιδρούν.

Πώς γίνεται όμως όλες οι κυβερνήσεις, δεξιές κι αριστερές, να τα βάζουν με τα ίδια συμφέροντα; Τι συμφέροντα είναι αυτά που δεν μπορούν να τα βρούμε κάποιον, να τον πάρουν με το μέρος τους, να τον κάνουν του χεριού τους, και έχουν όλες τις κυβερνήσεις και όλες τις αντιπολιτεύσεις απέναντί τους;

Ας τα δούμε τα πράγματα ψύχραιμα κι ας ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας, γιατί βλέπω να μας παρεξηγούν και να μας θέτουν για άλλη μια φορά στο πλευρό των συμφερόντων.

Πρώτον και κύριον. Συμφέροντα υπάρχουν κι αυτό δεν είναι τίποτε καινούργιο.

Δεν θέλω να γενικεύσω και να πω ότι ο καθένας από εμάς έχει το δικό του μικροσυμφέρον και πως αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν ιδιαίτερα εκείνοι που έχουν ως εργαλείο ανάλυσης τον μαρξισμό. Συμφέροντα υπάρχουν και, όσο πιο πολλά είναι τα χρήματα που «παίζονται», τόσο μεγαλύτερα είναι και τα συμφέροντα, τόσο πιο σκληρός και ο ανταγωνισμός γύρω από αυτά.

Αν το αντιληφθούμε αυτό, αν το συνειδητοποιήσουμε σε όλη την έκτασή του, θα δούμε ότι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να βγαίνει ο οποιοσδήποτε και να κατηγορεί τα συμφέροντα.

Ειδικά αν αυτός ο οποιοσδήποτε έχει στα χέρια του τη διακυβέρνηση της χώρας.

Το άλλο πουλάκι:

Μεταξύ μας, τώρα.

Είδατε εσείς καποιες από τις κυβερνήσεις να τα βάζουν πραγματικά με αυτά τα συμφέροντα τα οποία κατηγορούν ότι βρίσκονται απέναντί τους και τους πολεμούν;

Διότι εγώ βλέπω δύο περιπτώσεις.

Η πρώτη είναι τα συμφέροντα να αφήνονται εντελώς ανενόχλητα να κάνουν τη δουλειά τους και η όποια αντιπαράθεση μαζί τους να βρίσκεται σε… φραστικό επίπεδο, για εσωτερική κατανάλωση.

Εδώ μπορούμε να μιλήσουμε για κάποιου είδους διαπλοκή.

Η δεύτερη είναι να υπάρχει η βούληση και να γίνονται προσπάθειες να τους κοπεί ο βήχας, χωρίς όμως αυτό να κατορθώνεται, ακριβώς γιατί τα συμφέροντα μπορούν και πιέζουν με τα ΜΜΕ που διαθέτουν.

Εδώ μιλάμε για ανικανότητα.

Διαλέγετε και παίρνετε.

Ό,τι όμως και να προτιμήσετε, θα δείτε πως στο τέλος το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και το συμπέρασμα είναι ένα.

Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να βγαίνεις και να κατηγορείς τους δημοσιογράφους που δουλεύουν σ’ αυτά τα ΜΜΕ για «πουλημένους», πράγμα που βλέπουμε καθημερινά πλέον από στελέχη της κυβέρνησης.

Η όλη παρεξήγηση όμως έχει και μια δεύτερη αφετηρία. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν αφελέστατα πως υπάρχει αυτό που λέμε «αντικειμενική ενημέρωση».

Λάθος! Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Κάθε Μέσο και κάθε δημοσιογράφος έχουν τη δική τους οπτική γωνία, η οποία μπορεί να εξαρτάται από εντελώς ιδιοτελή ή από πιο… υψηλά κίνητρα.

Αυτό, να ξέρετε, είναι πολύ πιο υγιές απ’ ό,τι ακούγεται.

Το ζητούμενο δεν είναι η… αντικειμενικότητα, τέτοιο πράγμα -το είπαμε- δεν υπάρχει.

Το ζητούμενο είναι η συνέπεια σε κάποιες αρχές, η σοβαρότητα, η αποφυγή ύβρεων και προσωπικών επιθέσεων, η αντιπαράθεση πάνω σε απόψεις…

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όσο για την αντικειμενικότητα…

Αυτή προκύπτει από την πολυφωνία. Σήμερα λειτουργούν στη χώρα τόσοι τηλεοπτικοί σταθμοί, τόσοι ραδιοφωνικοί, εκδίδονται τόσες εφημερίδες και περιοδικά, που ο καθένας μπορεί να ενημερωθεί από δεκάδες πλευρές.

Αφήνω το απέραντο «λιβάδι» του διαδικτύου, απ’ όπου μπορεί να αναζητήσει το νέκταρ ανάμεσα σε χιλιάδες διαφορετικά «λουλούδια».

Αυτή η πολυφωνία, στοιχείο των δημοκρατικών κοινωνιών, είναι που μπορεί να εξασφαλίσει και να εγγυηθεί την αντικειμενικότητα. Όταν λοιπόν θέλεις να είσαι «σωστά» ενημερωμένος, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μην παραμένεις παθητικός δέκτης. Ψάξε, βρες τι σου ταιριάζει, κοίτα και τις αντίθετες απόψεις, κρίνε και προσπάθησε να συνθέσεις τη δική σου εικόνα.

Αν περιμένεις να βρεις ένα «αντικειμενικό» Μέσο ή κάποιον δημοσιογράφο που να «λέει την αλήθεια», τότε μάλλον είσαι εκτός πραγματικότητας.

Αν μάλιστα κάνεις και το λάθος να επιτεθείς σ’ εκείνους με τους οποίους διαφωνείς, αν τους κατηγορήσεις ότι δεν είναι αντικειμενικοί, ότι κινούνται από συμφέροντα, τότε γίνεσαι και γραφικός.

Δεν το πάω παραπέρα σταματώ εδώ.

Γιατί, αν αρχίσουμε να ψάχνουμε τι είσαι όταν δεν αρκείσαι στις καταγγελίες, αλλά προχωράς σε μηνύσεις εκφοβισμού, σε απειλές με δήθεν ελέγχους, ή σε παρότρυνση των δικών σου να «κάψουν» όσους δεν σε χαϊδεύουν, τότε θα πούμε πολύ σκληρές εκφράσεις.

Και δεν είναι του χαρακτήρα μας.

Έξω τα Μέσα!