150506 ΑΛΛΟΠΡΟΣΑΛΛΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Με την πάροδο του χρόνου…

Λέγαμε χθες για τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις και πώς αυτές αποτυπώνουν μια πραγματικότητα την οποία η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός είναι δύσκολο να διαχειριστούν.

Το πράγμα έχει βαθιές ρίζες. Θυμίζω ότι ο Έλληνας ψηφοφόρος άλλο πιστεύει, άλλο θέλει να ψηφίσει και κάτι άλλο ψηφίζει, όταν μπαίνει στο παραβάν. Προσοχή. Δεν μιλάω για αποφάσεις που αλλάζουν τελευταία στιγμή. Ούτε γι’ αυτό που τόνισα χθες, ότι δηλαδή υπάρχουν πολλοί μικροαστοί (ή και μεγαλοαστοί) που ζουν εντελώς συντηρητικά, όμως ψηφίζουν… ριζοσπαστικά.

Είτε ως μια θυσία στα χαμένα νεανικά τους όνειρα, είτε ως μια πράξη που τους επιτρέπει να… καταπιούν ένα σωρό καθημερινές στάσεις και συμπεριφορές, και τους χαρίζει μια πιο φιλική σχέση με τη συνείδησή τους.

Είναι σαν να βάζει ο άλλος μπρος το αυτοκίνητο και να πηγαίνει ως τον πιο κοντινό κάδο ανακύκλωσης, για να ρίξει μέσα το… πακέτο από τα τσιγάρα!

Η εκλογική αυτή στάση δεν είναι κάτι που έβγαλα από το μυαλό μου, ούτε στηρίζεται μόνο σε εμπειρικές παρατηρήσεις.

Οι ίδιοι εμείς οι ψηφοφόροι, όταν βγαίνουμε από τα εκλογικά τμήματα και απαντάμε στα έξιτ πολς, δηλώνουμε –τουλάχιστον οι μισοί- πως δεν βρισκόμαστε καθόλου κοντά στο κόμμα που μόλις ψηφίσαμε.

Σκεφθείτε, δηλαδή, τι γίνεται όταν περάσουν κάποιες ώρες και δούμε τα αποτελέσματα των εκλογών. Και, αν είμαστε από εκείνους που ψήφισαν το κόμμα που έγινε κυβέρνηση, σκεφθείτε τι γίνεται όταν περάσουν μέρες, εβδομάδες και μήνες και δούμε πως τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως φανταζόμασταν.

Θα τα πω στρογγυλευμένα τα νούμερα, για να μην σας κουράσω (και επειδή με εκνευρίζει αφάνταστα εκείνο το παραπλανητικό να τελειώνουν όλες οι τιμές σε Χ,99 €)

Ας ξεκινήσουμε με το βαθμό ικανοποίησης από το έργο της κυβέρνησης. (Και, παρακαλώ, μη με ρωτήσετε ποιο έργο.)

Το 52% έχει θετική γνώμη, ενώ το 45% αρνητική, γεγονός όμως που δεν πρέπει να καθησυχάζει καθόλου την κυβέρνηση.

Το άλλο πουλάκι:

Διότι μετράει και η τάση.

Και αυτή φαίνεται αν συγκρίνουμε τις πρόσφατες μετρήσεις που σας δώσαμε μόλις, με εκείνες μόλις ενός μήνα πριν, όταν οι θετικές γνώμες ήταν 8 μονάδες ψηλότερες και οι αρνητικές επτά χαμηλότερες.

Αντίστοιχα, η ελπίδα που είχαν για το μέλλον τους οι πολίτες υποχώρησε από το 65% στο 40% μέσα σ’ αυτό το διάστημα, ενώ η ανησυχία για τις εξελίξεις κινήθηκε αντίστροφα, από το 22% στο 50% από τον Φεβρουάριο μέχρι σήμερα.

Την ίδια πορεία, με καμιά δεκαριά μονάδες πτώση, είχε και η ικανοποίηση που αισθάνονται οι πολίτες από την πορεία των διαπραγματεύσεων, η οποία πάντως εξακολουθεί να υπερτερεί των δυσαρεστημένων.

Τι μας δείχνουν όλα αυτά; Κανείς δεν ξέρει, διότι δεν γνωρίζουμε πώς σκέφτεται να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση όλη αυτή την κατάσταση και την αρνητική εικόνα που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις. Η μία λύση είναι να κλείσει τα μάτια και να σταθεί στο γεγονός ότι εξακολουθεί να προηγείται με σημαντική διαφορά στην πρόθεση ψήφου.

Μια άλλη λύση είναι να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί το εναπομείναν θετικό κλίμα ξαναστέλνοντας τους ψηφοφόρους στις κάλπες, είτε για εκλογές είτε για δημοψήφισμα.

Τίποτε όμως από τα δύο δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Διότι οι εκλογές πρέπει πάντοτε να έχουν ένα διακύβευμα και το δημοψήφισμα ένα ερώτημα ξεκάθαρο. Πριν απ’ όλα όμως, στη συγκεκριμένη συγκυρία, θα χρειαστεί μια αποκαλυπτική παραδοχή της κυβέρνησης πως δεν τα κατάφερε, πως δεν μπόρεσε να υλοποιήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις μέσα σε ένα πλαίσιο ευρωπαϊκό και πως ζητά την εξουσιοδότηση να το επιχειρήσει έξω από αυτό.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καταλάβατε τι παίζεται;

Στην ουσία πρέπει να προστεθεί ένας επιπλέον όρος στο «ερώτημα» που τέθηκε κατά τις πρόσφατες εκλογές και στο οποίο απάντησαν ξεκάθαρα οι ψηφοφόροι. Ποιο ήταν το ερώτημα;

Θέλετε μια συμφωνία με τους δανειστές που θα περιλαμβάνει μνημονιακά μέτρα ή μια άλλη χωρίς καθόλου μνημόνια;

Όλοι γνωρίζουμε την απάντηση που δόθηκε.

Όμως, σε αντίθεση με ένα σταματημένο ρολόι, που δείχνει δυο φορές την ημέρα τη σωστή ώρα, ένα λανθασμένο ερώτημα δεν μπορεί να έχει ποτέ σωστή απάντηση.

Το ερώτημα, λοιπόν, όπως έπρεπε να τεθεί (ή όπως πράγματι τέθηκε, αλλά οι περισσότεροι αρνούνταν να το δουν) ήταν διαφορετικό:

Θέλετε συμφωνία με τους δανειστές που θα περιλαμβάνει μνημονιακά μέτρα ή επιστροφή στη δραχμή με ό,τι αυτό συνεπάγεται;

Η πράξη και η απόπειρα «σκληρής διαπραγμάτευσης» της κυβέρνησης έδειξε ότι αυτό ήταν το ερώτημα των εκλογών του Ιανουαρίου. Επειδή όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το είχε θέσει έτσι και επειδή πολλοί δεν το κατάλαβαν και έδωσαν απάντηση «εκτός θέματος», τώρα πρέπει να γίνει ένα από τα δύο. Ή να επαναληφθούν οι εξετάσεις με πιο ξεκάθαρο το θέμα, ή να ερμηνεύσουμε διαφορετικά εκείνη την απάντηση, σε συνδυασμό με τις απαντήσεις στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις.

Ποιος πρέπει να το κάνει αυτό; Μα, φυσικά η κυβέρνηση και συγκεκριμένα ο Αλέξης Τσίπρας.

Είπαμε όμως. Όποια από τις δύο αποφάσεις κι αν πάρει, προϋποθέτει ορισμένες δυσάρεστες παραδοχές. Και μια σκληρή εσωκομματική αντιπαράθεση.

Ούτε ψύλλος στον κόρφο του.

Διαβάστε προσεκτικά το θέμα, μας έλεγαν.