150528 ΑΝΑΚΡΙΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κρίνουμε εξ ιδίων.

«Ανακρισούλα, ανακρισούλα;» ρωτάει ο Τιμολέων, Ντίνος Ηλιόπουλος, τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος Νικήτα Πλατή.

«Έλα, βρε αδελφή, παρεξήγησες, μια κουβεντούλα θα κάνουμε», του απαντά εκείνος.

Και ξεκινάει την ανάκριση.

Φρόντισε βεβαίως προηγουμένως να του προσφέρει καφεδάκι κι έναν σκασμό νερά, αφού τον είχαν φλομώσει στη λακέρδα το προηγούμενο βράδυ.

Πού τα θυμήθηκα όλα αυτά; Να από μια φράση της κυρα-Ζωής προς τον κύριο Μητρόπουλο:

«Μην επαναλάβετε τα περί βασανισμού. Επειδή η συζήτηση κράτησε πολλή ώρα, φροντίσαμε να έχουν και τον καφέ τους».

Όπως καταλάβατε μιλώ για την… ανάκριση του Λάμπη Ταγματάρχη στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, την οποία παρακολουθήσαμε ζωντανά, όπως συμβαίνει κάθε φορά που συμμετέχει η κυρα-Ζωή.

Ανάκριση για την οποία αναγκάστηκε να παρέμβει μέχρι και ο κύριος Μητρόπουλος -τον οποίο καθόλου δεν εκτιμώ, όμως αυτό είναι άλλο θέμα- και να πει «ακούστηκαν αιτιάσεις, ακούστηκαν πράγματα, δεχθήκατε αναξιοπρεπείς ερωτήσεις…»

Αναξιοπρεπείς ερωτήσεις.

Προφανώς εννοούσε αυτά που η κυρα-Ζωή έσουρε στον Λάμπη Ταγματάρχη, ο οποίος «δεν την έπεισε» με τις απαντήσεις του ότι είναι κατάλληλος για τη θέση, γι’ αυτό και ψήφισε «παρών», δηλαδή «παρούσα».

Ο λόγος; Τον εξήγησε η ίδια: «Σας αναλογούσαν περισσότερα από αυτά που πράξατε για το “μαύρο” της ΕΡΤ», του είπε.

Ακατάλληλοw, λοιπόν, για τη θέση, κατά την κυρα-Ζωή, επειδή δεν ανέβηκε στα κάγκελα να κάνει παρέα στην ίδια και τη Ραχήλ Μακρή. Άποψή της και δεν θα άξιζε να τη σχολιάσουμε, αν δεν μας έδειχνε το γενικότερο σκεπτικό ανθρώπων σαν την Πρόεδρο της Βουλής.

Οι άνθρωποι χωρίζονται στους καλούς και άξιους από τη μια, όσους δηλαδή έχουν την ίδια γνώμη μ’ εκείνη και αγωνίζονται πλάι πλάι, και στους κακούς και ανάξιους από την άλλη, όσους έχουν διαφορετική άποψη ή δεν αγωνίζονται αρκούντως σθεναρά.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είδαμε μόνο αυτό.

Καταλάβαμε πολύ καλά γιατί πολλοί εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ είναι εναντίον των συνεντεύξεων, όταν πρόκειται να επιλεγούν κάποια στελέχη στον δημόσιο τομέα.

Δίκιο έχουν, αν έτσι εννοούν αυτοί τις συνεντεύξεις, ως «ανακρίσεις» δηλαδή, που δεν σέβονται την προσωπικότητα του «ανακρινόμενου», αφού του θέτουν… «αναξιοπρεπείς ερωτήσεις».

Συνεντεύξεις που δεν εξετάζουν αν τα προσόντα που διαθέτει ο υποψήφιος συνοδεύονται από μια προσωπικότητα ικανή να τα υποστηρίξει, αλλά προσπαθούν να διερευνήσουν από ποια μεριά βρίσκεται αυτός –αν δεν είναι από εκείνη των ανακριτών, μαύρο φίδι που τον έφαγε.

Συνέντευξη δηλαδή, που εξετάζει το φρόνημα του υποψηφίου, την ένταξή του σε κάποια πολιτική παράταξη ή τη στράτευσή του σε μια ιδέα, στράτευση που η επιτροπή θεωρεί προϋπόθεση για την κατάληψη της θέσης.

Τα ουσιαστικά προσόντα περιττεύουν, το είδαμε στην περίπτωση του Διονύση Τσακνή.

Σκεφθείτε ότι εδώ μιλάμε για τη «συνέντευξη» ενός ανθρώπου που τον επέλεξε ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, φανταστείτε τι θα γινόταν αν ο υποψήφιος ήταν οποιαδήποτε άλλη περίπτωση.

Σκέφτομαι όμως ότι ίσως αυτός ακριβώς να ήταν και ο λόγος που η «ανακρίτρια» κυρα-Ζωή φάνηκε τόσο σκληρή απέναντί του.

«Είναι γνωστή η διαφωνία μου για το πρόσωπό σας στον πρωθυπουργό και τον υπουργό», είπε. Δεν τον ήθελε, δεν μπορούσε όμως να κάνει και κάτι. Ή μήπως μπορούσε.

Σου λέει θα τον εξευτελίσω δημοσίως και, αν έχει λίγη τσίπα, θα αγανακτήσει, θα με βρίσει και θα σηκωθεί να φύγει. Και τότε θα έχει γίνει η δουλειά μου.

Φαίνεται όμως πως ο Λάμπης Ταγματάρχης ήθελε πάρα πολύ τη θέση, γι’ αυτό ήταν πρόθυμος να υποστεί κάθε είδους εξευτελισμό και να απαντήσει σε όλες τις «αναξιοπρεπείς ερωτήσεις». Μην εκθέσει και τον πρωθυπουργό που τον επέλεξε!

Θα μπορούσε δηλαδή κάποιος να ερμηνεύσει την επίθεση της κυρα-Ζωής στον Λάμπη Ταγματάρχη ως επίθεση στον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα. Μια επίθεση που, στη χειρότερη περίπτωση -αν δηλαδή δεν σηκωνόταν να φύγει ο «ανακρινόμενος»- θα καταδείκνυε στον κόσμο την άστοχη επιλογή του πρωθυπουργού.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν είναι έτσι οι συνεντεύξεις.

Επειδή σας έλεγα χθες για τις επιλογές των στελεχών στην εκπαίδευση, όπου καταργήθηκαν και αντικαταστάθηκαν από την ψηφοφορία των υφισταμένων, θα σας δώσω μια εικόνα του τι ίσχυε.

Ο υποψήφιος παρουσιαζόταν στο Συμβούλιο Επιλογής, όπου δεχόταν ερωτήσεις σχετικές με το βιογραφικό και τον φάκελο που είχε υποβάλλει.

Οι ερωτήσεις είχαν ως στόχο να αναδειχθεί (νομίζω το σωστό είναι να καταδειχθεί) η προσωπικότητα του υποψηφίου και η ικανότητά του να ανταποκριθεί στη θέση την οποία διεκδικεί.

Η όλη διαδικασία μαγνητοσκοπούνταν σε περίπτωση που υπάρξουν ενστάσεις.

Στη συνέχεια, ο υποψήφιος επέλεγε στην τύχη έναν φάκελο, ο οποίος περιείχε μια μελέτη περίπτωσης, σαν αυτές που θα καλούνταν να αντιμετωπίσει κατά τη διάρκεια της θητείας του. Αφού μελετούσε το «πρόβλημα» για λίγα λεπτά, μετά εξέθετε στο συμβούλιο τις απόψεις του και τον τρόπο χειρισμού της κατάστασης.

Ήταν τέλειο αυτό το σύστημα; Προφανέστατα όχι. Ήταν όμως πολύ βελτιωμένο σε σχέση με προηγούμενα και επιδέχονταν παραπέρα βελτιώσεις.

Σε καμιά όμως περίπτωση δεν ήταν αυτό που είδαμε στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας. Κανένα μέλος του Συμβουλίου δεν θα τολμούσε να φερθεί σε υποψήφιο όπως η κυρα-Ζωή στον Λάμπη Ταγματάρχη.

Εμείς προτείνουμε τον επόμενο Πρόεδρο της ΕΡΤ να τον ψηφίσουν οι εργαζόμενοι, για να βελτιωθεί το σύστημα!

Μίλα, σκουλήκι!