150520 ΑΠΟΡΡΗΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Το όνειρο κάθε γονιού.

Θα έλεγα έλληνα γονιού, όμως φαίνονται ότι υπάρχουν και άλλοι που μας μοιάζουν, αν δεν είναι χειρότεροι. Και μάλιστα σκέφτονται πριν από μας για μας.

Δεν σας ρώτησα όμως, ποιο είναι το όνειρο κάθε γονιού; Πώς είπατε; Να δει αποκαταστημένα τα παιδιά του; Λάθος!

Εκτός αν αποκατάσταση εννοούμε αυτό που θα σας περιγράψω στη συνέχεια. Διότι, αγαπητοί μου, αυτό που θέλει κάθε γονιός όσο οτιδήποτε άλλο στον κόσμο είναι να ελέγχει τα παιδιά του.

Να ξέρει πού βρίσκονται, τι κάνουν, με ποιους είναι…

Ο γονιός θέλει να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τις κινήσεις του παιδιού του. Από φόβο; Από αγάπη; Από ανασφάλεια;

Ό,τι κι αν διαλέξετε, να σκεφτείτε ότι έχει να κάνει με τον ίδιο κι όχι με το παιδί.

Μάλιστα, μιλάμε για μια κατηγορία γονιών, των σημερινών γονιών, οι οποίοι μεγαλώσαμε χωρίς κανείς να ξέρει πού ήμασταν ή τι κάναμε.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που φεύγαμε πρωί από το σπίτι για να γυρίσουμε το βράδυ, χωρίς να μας ψάξει κανείς. Βέβαια, κατά την επιστροφή μας, τρώγαμε καμιά στον πισινό, όμως αυτό ήταν κάπως εθιμοτυπικό. Έπρεπε και οι γονείς μας κάπως να κάνουν αισθητή την παρουσία τους.

Απουσιάζαμε ολημερίς, και δεν ήμασταν στη γειτονιά, αλλά οπουδήποτε στην πόλη, για μπάσκετ στο Εθνικό, για πηλό στον Νταμπλατζά, στον σταθμό ή στον Αίμο για βόλτες, στο Πάρκο για μπάλα, ακόμη και για μπάνιο στην Αγία Βαρβάρα…

Τα καλοκαίρια, μαθητές ακόμα, πηγαίναμε «στα νησιά», παρέες παρέες, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, «με ένα πλοίο της γραμμής, με ένα τζιν Αμερικής κι ένα μπουφάν στο χέρι. Κι αν δεν μας φτάναν τα λεφτά βρίσκαμε και καμιά δουλειά, να βγει το καλοκαίρι».

Αργότερα, όταν πήγαμε να σπουδάσουμε, αποχαιρετούσαμε τους γονείς μας τον Σεπτέμβριο και τους ξαναβλέπαμε, για καναδυό μέρες, τα Χριστούγεννα.

Τηλέφωνο; Αστείο πράγμα. Ποιος θα στηνόταν μισή ή μία ώρα στην ουρά, στον ΟΤΕ της Πατησίων, για να τηλεφωνήσει στη δουλειά του μπαμπά ή στη γειτόνισσα της μαμάς; (Αν τηλεφωνούσες από περίπτερο ήθελες μισό μηνιάτικο!)

Κανένα γράμμα στέλναμε που έφτανε μετά από μέρες ή εβδομάδες.

Ύστερα φεύγαμε για μέρες, για ορειβασία ή αναρρίχηση, «κάπου στον Όλυμπο» ή «στα Μετέωρα», όμως μπορεί και να βρισκόμασταν στην Αστράκα ή στα Βαρδούσια, χωρίς να έχει ειδοποιηθεί κανείς για την αλλαγή του προορισμού ή του προγράμματος.

Το άλλο πουλάκι:

Και γίναμε γονείς.

Που αισθανόμαστε τρομερά ανασφαλείς, αν δεν γνωρίζουμε -ανά πάσα στιγμή- πού βρίσκεται το παιδί μας, αν δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε αμέσως μαζί του, αν δεν λαμβάνουμε πολλές φορές την ημέρα αναφορά για κάθε του κίνηση.

Είπαμε κάτι στην αρχή για άλλους γονείς, όχι δεν είναι έτσι όλοι.

Μου περιέγραφε κάποιος φίλος που εργάστηκε σε ευρωπαϊκό σχολείο, τι γινόταν όταν πήγαιναν με τους μαθητές τους ολιγοήμερες εκδρομές σε μακρινές πόλεις.

Συμφωνούσαν οι δάσκαλοι-συνοδοί πως θα τηλεφωνήσουν στους γονείς μια φορά, όταν φτάσουν στον προορισμό τους και άλλη μια όταν θα είναι να αναχωρήσουν.

Λογάριαζαν όμως χωρίς τους έλληνες γονείς. Οι οποίοι όριζαν ρητά στον δάσκαλο κάθε πότε θα τηλεφωνεί για να δίνει αναφορά.

Οι άλλοι συνοδοί, λοιπόν, Σουηδοί, Γερμανοί κ.λπ. τηρούσαν τη συμφωνία, όμως ο Έλληνας είχε δικό του… μνημόνιο.

Γιατί όμως σας τα λέω όλα αυτά;

Να, διάβασα για μια νέα τεχνολογική εφαρμογή που προβλέπω να έχει μεγάλη απήχηση στην ελληνική αγορά. Για την ώρα όμως γνωρίζει τεράστια επιτυχία στη Νότιο Κορέα. Περί τίνος πρόκειται;

Είναι λογισμικό που τοποθετείται στο κινητό τηλέφωνο του παιδιού και δίνει τη δυνατότητα στον γονέα να παρακολουθεί όλες τις κινήσεις του.

Όχι τις κινήσεις του παιδιού, σε ποιο μέρος δηλαδή βρίσκεται -αυτό γίνεται και τώρα κι έχει εφαρμογή και στη χώρα μας. Εννοώ τις κινήσεις που γίνονται μέσω κινητού τηλεφώνου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δηλαδή τα πάντα!

Πόσες φορές το χρησιμοποιεί; Για πόσην ώρα, πού τηλεφωνεί και ποιες ιστοσελίδες επισκέπτεται.

Ο γονέας μάλιστα μπορεί να δεχθεί ειδική προειδοποίηση, όταν το παιδί του κάνει αναζήτηση στο διαδίκτυο, χρησιμοποιώντας συγκεκριμένες λέξεις.

Ποιες είναι αυτές; Βγάλτε εσείς με το νου σας. Πότε θα θέλατε να χτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου για το δικό σας παιδί;

Λέξεις όπως «αυτοκτονία» ή «εγκυμοσύνη» ή «σχολικός εκφοβισμός» και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε στέλνουν μήνυμα στον γονέα κι αυτός πράττει τα δέοντα.

Αυτού του είδους τα «προγράμματα» μάλιστα, είναι πλέον υποχρεωτικά στη Νότιο Κορέα για κάθε κινητό τηλέφωνο που αγοράζεται από παιδί κάτω των 18 ετών.

Σκεφθείτε όμως μια χώρα που το 80% των μαθητών του δημοτικού σχολείου έχουν δικό τους τηλέφωνο.

Πάντως οι γνώμες διχάζονται. Από τη μια υπάρχουν οι γονείς που έχουν «το κεφάλι τους ήσυχο» (ή έτσι τουλάχιστον νομίζουν) και από την άλλη όλοι εκείνοι που μιλούν για Μεγάλο Αδελφό, τον οποίο μάλιστα θα ήταν καλύτερα να αποκαλούν απλώς… Γονέα.

Βέβαια υπάρχουν κι εκείνοι που προειδοποιούν ότι αυτές οι εφαρμογές δεν έχουν μόνο ως στόχο τα παιδιά, αλλά μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για άλλους λόγους, αφού είναι δυνατόν να τοποθετηθούν στο τηλέφωνο χωρίς να το γνωρίζει ο χρήστης του.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα σας κάνουν δώρο ένα κινητό τηλέφωνο, ψάξτε το λίγο καλύτερα.

Προστασία!