150518 ΙΕΡΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Γίνονται θαύματα στις μέρες μας;

Αν ναι, μπορεί η παρουσία και η προσκύνηση ιερών λειψάνων να συμβάλει σ’ αυτά.

Να κάποια ερωτήματα που τέθηκαν και πάλι επιτακτικά, με αφορμή την άφιξη στη χώρα μας λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας.

Όπως είναι «φυσικό» για μας τους Έλληνες, σκοτωθήκαμε και πάλι παίρνοντας θέση άλλοι υπέρ και άλλοι κατά, για ένα θέμα για το οποίο κατ’ εξοχήν δεν μπορείς να τοποθετηθείς ούτε υπέρ, ούτε κατά.

Δεν έχει νόημα να το κάνεις.

Γιατί όμως; Ποιο είναι το λάθος που κάνουμε όταν μπαίνουμε στη διαδικασία να μαλώσουμε για τέτοια θέματα;

Είναι πολύ απλό. Το μάλωμα απαιτεί επιχειρήματα εκατέρωθεν. Και τα επιχειρήματα προϋποθέτουν λογική ανάλυση.

Όμως εδώ δεν μιλάμε για πράγματα που επιδέχονται λογική ανάλυση, αλλά για ζητήματα πίστης. Ποια η διαφορά; Τεράστια.

Η πίστη δεν προκύπτει μετά από σκέψη, δεν καταλήγεις σ’ αυτήν ως συμπεράσματα νοητικών διεργασιών, δεν αποφασίζει ώριμα αν θα πιστέψεις ή όχι. Επομένως δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί καμιά συζήτηση επ’ αυτού. Ούτε εκείνος που πιστεύει μπορεί να πείσει τον άπιστο ότι είναι ο σωστός, ούτε όμως και ο άπιστος μπορεί να κλονίσει την πίστη κάποιου προβάλλοντας λογικά επιχειρήματα.

Για να το καταλάβετε, θα σας πω κάτι απλό, το πώς απαντούσε ένας παλιός δάσκαλος στους μαθητές του, όταν τον ρωτούσαν αν υπάρχει Θεός.

Ξεκινούσε, λοιπόν, ρωτώντας τα παιδιά αν γνωρίζουν την ύπαρξη «πραγμάτων» τα οποία δεν μπορούμε να τα δούμε, να τα ακούσουμε, να τα πιάσουμε, δηλαδή να τα αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας.

Τα παιδιά, αφού στην αρχή έκαναν κάποια βήματα προς λάθος κατεύθυνση, μετά άρχιζαν να δίνουν πιο σωστές απαντήσεις. Έτσι κατέληγαν πως τα «πράγματα» τα οποία είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχουν, χωρίς να τα αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, είναι κυρίως συναισθήματα.

Ο φόβος, η χαρά, η λαχτάρα, η αγάπη…

Το άλλο πουλάκι:

Τα οποία δεν τα αισθανόμαστε όλοι.

Ή, τουλάχιστον, δεν τα αισθανόμαστε στον ίδιο βαθμό.

Τους έλεγε, για παράδειγμα, ο δάσκαλος για τη μητρική αγάπη. Την οποία μπορεί να την αισθανθεί μόνο μια μητέρα, η οποία κυοφόρησε το παιδί της, το γέννησε, το θήλασε, το ανάθρεψε…

Ε, αυτή η μητέρα δεν μπορεί να περιγράψει σε κάποιον άλλο και να του δώσει να καταλάβει τι ακριβώς είναι η μητρική αγάπη.

Το παράδειγμα γινόταν ακόμη πιο κατανοητό με τον φόβο και συγκεκριμένα τον φόβο του ύψους.

Τους θύμιζε ο δάσκαλος πως υπάρχουν άνθρωποι που ξεκινούν και σκαρφαλώνουν σε έναν ουρανοξύστη, χωρίς την παραμικρή ασφάλεια, μόνο με τα χέρια και τα πόδια τους.

Υπάρχουν και άλλοι που, όταν σταθούν στην άκρη ενός μπαλκονιού στον πρώτο όροφο, τους πιάνει φόβος.

Πώς είναι δυνατόν να εξηγήσει αυτός που έχει υψοφοβία στον «τρελό» αναρριχητή τι ακριβώς αισθάνεται;

Και πώς είναι δυνατόν ο δεύτερος να πείσει τον πρώτο ότι κακώς φοβάται; Δεν είναι θέμα λογικής ανάλυσης, ούτε μπορεί να επικαλεστεί επιχειρήματα, όπως την μηδενική πιθανότητα να πέσει κάποιος από ένα μπαλκόνι με κάγκελα (χωρίς να το επιδιώξει).

Μετά, λοιπόν, από μια τέτοιου είδους συζήτηση, και αφού τα παιδιά έφερναν και δικά τους παραδείγματα, ο δάσκαλος ξαναγύριζε στην αρχή της κουβέντας.

Κάπως έτσι, τους έλεγε, συμβαίνει και με την ύπαρξη του Θεού. Αν ένας πιστός αισθάνεται -αυτή είναι η λέξη κλειδί- πως υπάρχει κάποιος που τον αγαπά, τον φροντίζει, ακούει τις προσευχές του κ.λπ., τότε αυτός ο κάποιος, ο Θεός, είναι γι’ αυτόν απολύτως υπαρκτός. Κανείς δεν μπορεί να του το βγάλει από το μυαλό ή να τον πείσει πως η πίστη του αυτή είναι λάθος ή πως δεν είναι δυνατόν να υπάρχει μια τέτοια ανώτερη δύναμη, αφού η παρουσία της δεν προκύπτει από πουθενά.

Φυσικά ισχύει και το αντίστροφο, τους έλεγε ο δάσκαλος. Όταν κάποιος δεν έχει αισθανθεί ποτέ την παρουσία του Θεού στη ζωή του, είναι αδύνατον να προσπαθήσεις να τον πείσεις ότι αυτός υπάρχει, μόνο και μόνο επειδή το πιστεύεις εσύ.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να γιατί κακώς μαλώνουμε.

Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας, όπως και η ύπαρξη θαυμάτων, είναι θέμα πίστης, δηλαδή δεν τα αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, αλλά τα νιώθουμε βαθιά μέσα μας.

Αν ο άλλος πιστεύει ότι η προσκύνηση των ιερών λειψάνων τον θεράπευσε από μια ασθένεια, δεν πα’ να του λες εσύ ό,τι θέλεις. Γι’ αυτόν αυτή είναι η αλήθεια και τζάμπα χάνεις τα λόγια σου ή προσπαθείς να βρεις λογικά επιχειρήματα.

Η κουβέντα θα μπορούσε να σταματήσει εδώ, όμως υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια που μπορεί να διαφοροποιήσει κάπως τα πράγματα. Πάντα υπάρχει αυτό, όπως όταν τα παιδιά ρωτούσαν τον δάσκαλο της ιστορίας μας «εσείς πιστεύετε, κύριε;». Τότε εκείνος πετούσε τη μπάλα στην κερκίδα, λέγοντας πως η πίστη είναι πολύ προσωπική υπόθεση, δεν τη συζητάμε με άλλους και πως ακόμη και οι πιο πιστοί, πατέρες της εκκλησίας μας ή μοναχοί, υποστηρίζουν πως πάντοτε βρίσκει τρόπο να εμφιλοχωρήσει η αμφιβολία.

Η κουβέντα μας όμως, για να έχει πιο σφαιρική προσέγγιση θα πρέπει να πούμε και κάτι ακόμη. Μπορεί το θέμα της πίστης να μην επιδέχεται λογική προσέγγιση, αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι πέρα από λογικά επιχειρήματα και κάτι άλλο που σχετίζεται με την πίστη. Εννοώ την προσπάθεια εκμετάλλευσής της (οικονομικής, πολιτικής ή κάθε είδους) από διάφορους επιτήδειους.

Για τους οποίους η παρουσία του Θεού ή των θαυμάτων στη ζωή (των άλλων) είναι μόνο μια χρυσή ευκαιρία.

Λογικά, πρέπει να πιστεύουμε όλοι!