150514 ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Το στολίδι της πόλης…

Ή μήπως κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ντρεπόμαστε;

Όσοι παρακολουθείτε τα πολιτιστικά πράγματα στη Δράμα θα έχετε διαπιστώσει πως το σοβαρότερο πρόβλημα είναι η απουσία κατάλληλων χώρων για την πραγματοποίηση εκδηλώσεων. Ή η παρουσία πολλών ακατάλληλων χώρων, δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο.

Αυτό είναι ένα θέμα που το συζητάμε χρόνια τώρα και που όλες οι δημοτικές αρχές που πέρασαν υποσχέθηκαν να το λύσουν. Χα!

Γιατί όμως είναι τόσο σοβαρό;

Διότι όλοι ξέρουμε πως το κάθε έργο τέχνης θέλει τον κατάλληλο χώρο για να αναδειχθεί.

Είτε πρόκειται για πίνακα ζωγραφικής, είτε για μουσικό έργο, είτε για θεατρική παράσταση, ο σωστός και κατάλληλος χώρος μπορεί να το αναδείξει, ενώ ένας ακατάλληλος χώρος να το «θάψει». Μαζί με τους θεατές του.

Τι εννοούμε όμως λέγοντας κατάλληλος χώρος;

Υπάρχουν κάποιες προδιαγραφές που αφορούν δύο ζητήματα. Το ένα είναι η σωστή έκθεση ή παρουσίαση του έργου τέχνης και το άλλο η δυνατότητα του κοινού να το παρακολουθήσει και να το απολαύσει κάτω από άριστες συνθήκες.

Ε, λοιπόν εμείς υστερούμε και στα δύο.

Για να μη σας κουράζω όμως, θα μιλήσω για τον πιο γνωστό χώρο που διαθέτει η πόλη μας, το «κόσμημα» όπως το ονόμασαν κάποιοι, που είναι το Δημοτικό Ωδείο.

Εκεί εξάλλου πραγματοποιούνται και οι περισσότερες εκδηλώσεις.

Η αίθουσα του Δημοτικού Ωδείου είναι εντελώς ακατάλληλη, από κάθε άποψη. Δεν ξέρω ποιος τη σχεδίασε, είναι προφανές όμως ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να είχε και μεγάλη ιδέα.

Από πού να ξεκινήσω;

Από τη μικρή και εντελώς ακατάλληλη σκηνή; Εδώ θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, ε, τόσο χώρο είχε στη διάθεσή του, αυτό έκανε. Βλέπετε όμως ότι τελευταία έχουν προστεθεί κάποιες προεκτάσεις, οι οποίες έγιναν μόνιμες.

Αφήνω τις θέσεις στις οποίες δεν χωράς να καθίσεις, αν είσαι πάνω από 1,70 στο ύψος. Είναι μάλιστα έτσι τοποθετημένες που κάποιες σειρές είναι πάρα πολύ στενές, ενώ άλλες κάπως πιο ευρύχωρες, όμως, έτσι κι αλλιώς, για να περάσει κάποιος θα πρέπει να σηκωθούν όρθιοι όλοι οι υπόλοιποι.

Το άλλο πουλάκι:

Ούτε αυτό είναι το πιο σοβαρό.

Εγώ θα σας ρωτήσω κάτι άλλο. Έχετε ξαναδεί αίθουσα που η είσοδος (και η έξοδος) να βρίσκεται εμπρός από τις θέσεις και δίπλα από τη σκηνή;

Όποιος έρθει καθυστερημένα ή όποιος θελήσει να βγει ενοχλεί τους πάντες, καλλιτέχνες και θεατές, όσο διακριτικός κι αν προσπαθήσει να είναι.

Και για μεν την προσέλευση το θέμα θα μπορούσε να λυθεί με την απαγόρευση της εισόδου, μετά την έναρξη της παράστασης. Πράγματα που δεν συμβαίνει, με αποτέλεσμα να είναι όλοι υποχρεωμένοι να καμαρώνουν τον κάθε… καθυστερημένο.

Για την έξοδο όμως; Άνθρωποι είμαστε, κάτι μπορεί να μας προκύψει, γιατί πρέπει να μάθει όλος ο κόσμος ότι πάμε στην τουαλέτα ή ότι (χειρότερο) δεν μας άρεσε η παράσταση και φεύγουμε στη μέση;

Όλα όμως τα προβλήματα αυτά έρχονται να «αναδειχθούν» με τον καλύτερο τρόπο, όποτε έχουμε κάποια εκδήλωση που την παρακολουθεί πολύς κόσμος.

Πόσος ακριβώς; Κανείς δεν ξέρει. Διότι κανείς δεν έχει σκεφθεί να αριθμήσει τις θέσεις της αίθουσας και να επιτρέπει την είσοδο σε τόσους θεατές, όσες είναι και οι θέσεις.

Έτσι υπάρχουν φορές που στην αίθουσα μπαίνουν… «χίλιοι καλοί», με αποτέλεσμα να γεμίζουν οι διάδρομοι, τα σκαλοπάτια και κάθε τετραγωνικό χώρου.

Αφήνω το τι θα συμβεί σε περίπτωση που έχουμε ένα γεγονός και πρέπει η αίθουσα να εκκενωθεί αμέσως.

Το αφήνω διότι δεν θέλω να σκέφτομαι αρνητικά. Όμως είναι αυτές συνθήκες για να παρακολουθήσει κάποιος μια παράσταση;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι φταίνε οι συνεπείς θεατές;

Ο άλλος πάει από νωρίς πιάνει μια θεσούλα στην άκρη των καθισμάτων για να μπορεί να απλώσει κάπως και το ποδαράκι του και σε λίγο πλακώνει το πλήθος. Η αίθουσα γεμίζει, έρχεται η ώρα να αρχίσει η παράσταση όμως κάποιοι εξακολουθούν να καταφθάνουν, μέχρι κι ένα μισάωρο μετά την προκαθορισμένη έναρξη.

Ο ένας πάνω στον άλλο και ο φίλος μας που προνόησε να έχει κάπως μια ελευθερία κινήσεων τώρα βρίσκεται ασφυκτικά περικυκλωμένος από τους καθυστερημένους που στριμώχνονται στο διάδρομο και τα σκαλιά.

Το ίδιο συμβαίνει και όταν υπάρχουν δημοφιλείς παραστάσεις με εισιτήριο. Τα εισιτήρια δεν είναι αριθμημένα, με αποτέλεσμα, ακόμη κι αν είσαι προνοητικός και τα αγοράσεις μέρες πριν, να πρέπει να στηθείς στην ουρά για ώρα, προκειμένου να… πιάσεις θέση.

Έτσι βλέπουμε να εκτυλίσσονται εικόνες -πώς τις λέμε;- τριτοκοσμικές, ιδίως αν υπάρχουν διαδοχικές παραστάσεις, οπότε πρέπει να βγουν οι πρώτοι για να μπουν οι δεύτεροι.

Δεν ξέρω ποιος ακριβώς είναι υπεύθυνος για όλα αυτά. Κάποιος όμως θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη να αριθμήσει τις θέσεις του Ωδείου, ώστε και ο καθένας να έχει τη θέση του εγκαίρως και να επιτρέπεται η είσοδος σε συγκεκριμένο αριθμό θεατών.

Είναι κρίμα να πηγαίνουμε να παρακολουθήσουμε εκδηλώσεις πολιτισμού και να αναγκαζόμαστε να φερθούμε σαν απολίτιστοι, επειδή δεν υπάρχουν οι στοιχειώδεις προδιαγραφές στον χώρο που μας φιλοξενεί.

Φανταστείτε τι λένε και οι καλλιτέχνες που έρχονται να παρουσιάσουν τη δουλειά τους.

Ντροπή!

Τουλάχιστον ας βάλουν κάποιους «πόρτα»!