150521 ΟΔΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Είναι οι ίδιοι γονείς…

Προλαβαίνω τις ενστάσεις σας για όσα είπαμε χθες, διότι ακούω κιόλας κάποιους να διαμαρτύρονται:

Άλλα χρόνια ήταν τότε που ήμασταν εμείς παιδιά και άλλα χρόνια τώρα που είναι παιδιά τα… παιδιά μας.

Εννοείται (η λέξη της μόδας), ότι όλοι γνωρίζουμε ποια είναι η διαφορά. Οι κίνδυνοι που υποτίθεται ότι δεν υπήρχαν τότε και που σήμερα είναι τεράστιοι.

Είναι όμως έτσι;

Διότι, αν το πούμε γενικώς και αορίστως, μπορούμε να συμφωνήσουμε. Όμως έχετε σκεφτεί για ποιο λόγο οι γονείς πιστεύουν σήμερα ότι το παιδί τους κινδυνεύει περισσότερο απ’ ό,τι τότε, στην… αυλή του σχολείου; Το να μην το αφήνουν να πηγαίνει για καραβίδες στα ποτάμια το καταλαβαίνω (που λέει ο λόγος), όμως γιατί τόση υστερία μην πάθει κάτι στο σχολείο ή στο κολυμβητήριο ή στο ποδόσφαιρο;

Έχουμε επίγνωση, ως γονείς, ποιοι είναι οι αληθινοί κίνδυνοι που απειλούν τα παιδιά μας;

Πιστεύουμε ότι είναι πιο ασφαλή όταν τα «ελέγχουμε» στο σπίτι, ενώ παίζουν στον υπολογιστή, παρά όταν είναι μακριά μας, στο παρκάκι της γειτονιάς, και παίζουν με άλλα παιδιά.

Πού βρίσκεται όμως ο αληθινός κίνδυνος; Πού κινδυνεύει να υποστεί μεγαλύτερη βλάβη; Το έχουμε σκεφτεί;

Επιπλέον, προκειμένου να μη κινδυνεύει στη γειτονιά, του αγοράζουμε ένα κινητό, τελευταίας τεχνολογίας παρακαλώ, για να επικοινωνούμε μαζί του ή για να μας καλέσει μόλις αισθανθεί κάποιο κίνδυνο.

Και ο κίνδυνος είναι το ίδιο το κινητό!

Είτε γιατί το παιδί εκτίθεται συνεχώς στην ακτινοβολία του, είτε γιατί μπαίνει και επισκέπτεται σελίδες που δεν είναι για την ηλικία του, είτε, το πιο «επικίνδυνο», γιατί ασχολείται συνεχώς μ’ αυτό, όπως και οι φίλοι του, και δεν παίζουν ποδόσφαιρο ή κρυφτό ή τζαμί ή κάποιο από τα τόσα παιχνίδια που τα έχουν ανάγκη προκειμένου να αναπτυχθούν σωστά ψυχικά και σωματικά.

Δεν έχει σημασία. Εμείς είμαστε σίγουροι ότι ως γονείς κάνουμε το καθήκον μας, φροντίζοντας να μην αποκοπεί ποτέ από τον… ηλεκτρονικό λώρο που το συνδέει μ’ εμάς.

Κι ας είναι αποκομμένο απ’ όλο τον (παιδικό του) κόσμο.

Το άλλο πουλάκι:

Είναι οι ίδιοι γονείς…

Οι οποίοι τρέμουν μήπως το παιδί τους χτυπήσει στο μπάσκετ και δεν θα βρίσκονται οι ίδιοι εκεί να το φροντίσουν, όμως το αφήνουν να κάθεται στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου, και μάλιστα χωρίς ζώνη.

Φροντίζουν βέβαια και οι ίδιοι να δίνουν το παράδειγμα, καπνίζοντας ενώ οδηγούν, μιλώντας στο κινητό -για να φορούν ζώνη ούτε που το συζητώ- ή κάνοντας ένα σωρό τροχαίες παραβάσεις που θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές πολλών παιδιών.

Εννοείται και του δικού τους.

Αν, λοιπόν, υπάρχει ένας πραγματικός κίνδυνος για τα παιδιά, αυτός είμαστε εμείς οι ίδιοι ως οδηγοί, αφού στη χώρα μας σκοτώνονται σε τροχαία τόσα παιδιά, που μας τοποθετούν στην τρίτη χειρότερη περίπτωση της Ευρώπης.

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν στοιχεία για μετά το 2007, όμως σ’ εκείνη τη δεκαετία εξακόσια παιδιά κάτω των 14 ετών έχασαν τη ζωή τους στον δρόμο.

Ξέρετε γιατί μετράμε μόνο τα κάτω των 14 ετών; Διότι μετά ξεκινά άλλη ιστορία τρόμου, αφού αρχίζουν να οδηγούν μηχανάκια και να έχουν και τα ίδια ευθύνη για την οδική τους συμπεριφορά.

Ας μείνουμε όμως στο άλλο. Κι ας πούμε ότι υπάρχει ένας εξίσου μεγάλος αριθμός παιδιών που θα μείνουν σε όλη τους τη ζωή ανάπηρα, εξαιτίας σοβαρών τραυματισμών σε τροχαία.

Από τα εκατό παιδιά που τραυματίζονται σε τροχαία, τα σαράντα πέντε είναι πεζά και τα είκοσι επτά επιβάτες αυτοκινήτων. Κι από αυτά, τα δέκα κάθονται στο μπροστινό κάθισμα.

Οι αριθμοί αυτοί μας λένε πόσο καλοί γονείς είμαστε και πόσο πραγματικά νοιαζόμαστε για τα παιδιά μας.

Τους αγοράζουμε πανάκριβο ποδήλατο, όχι όμως και κράνος ή φωτάκια κι αντανακλαστικά σήματα.

Τους κάνουμε το κέφι να κάθονται δίπλα μας όταν οδηγούμε ή τους δίνουμε τα χειρότερα πρότυπα συμπεριφοράς ως οδηγοί.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι μπορεί να γίνει;

Όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό, το έχουν κάνει άλλοι για μας.

Οι Σουηδοί κατάφεραν σχεδόν να μηδενίσουν τους θανάτους μικρών παιδιών μέσα σε αυτοκίνητα, χάρη στο «Όραμα Μηδέν», ένα πλέγμα μέτρων προς αυτή την κατεύθυνση.

Αν συμπεριφερόμασταν όλοι οι Ευρωπαίοι όπως οι Σουηδοί, θα είχαμε κάθε χρόνο εξακόσιους θανάτους παιδιών λιγότερους, αφού τώρα σκοτώνονται χίλια διακόσια παιδιά σε όλη την Ε.Ε. ετησίως.

Εκείνο που πρέπει να αλλάξει είναι η οπτική με την οποία βλέπουμε το θέμα. Διότι, μέχρι τώρα, οι προσπάθειες είναι να μάθουν τα παιδιά να προσαρμόζονται στις συνθήκες κυκλοφορίας.

Ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Η κυκλοφορία των οχημάτων αλλά και η συνολική συμπεριφορά των οδηγών (ναι, και ημών των γονέων) να προσαρμοστεί στις ανάγκες των παιδιών.

Μπορούμε να βάλουμε στόχους προς μια τέτοια κατεύθυνση;

Κυρίως όμως, για να το συνδέσουμε και με τα χθεσινά, μπορούμε να πάψουμε να προστατεύουμε τα παιδιά μας με λάθος τρόπο;

Ούτε το γυάλινο κλουβί, ούτε η μόνιμη σύνδεση μαζί τους είναι λύσεις, εκτός αν δεν ψάχνουμε να προστατέψουμε τα παιδιά, αλλά να γιατρέψουμε τις δικές μας ανασφάλειες.

Που δεν γιατρεύονται έτσι!

Στο δρόμο!