150504 ΤΡΙΗΜΕΡΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αντιφάσεις;

Ή διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος;

Τι είναι κρίση, τι ευημερία και τι το ενδιάμεσό τους;

Ερωτήματα τα οποία τέθηκαν επιτακτικά, με αφορμή την Πρωτομαγιά και πιο συγκεκριμένα το τριήμερο αυτής. Ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως το γεγονός ότι «άδειασε η Αθήνα», ότι «δημιουργήθηκε μποτιλιάρισμα σε όλες τις εξόδους» ή ότι «για να βρεις καρέκλα σε εξοχική ταβέρνα, έπρεπε να είχες κλείσει από μέρες».

Από τη μια είναι αυτοί που, με βάση τη συγκεκριμένη εικόνα, αναρωτήθηκαν: «Είναι αυτή μια χώρα σε κρίση;» Κάποιοι μάλιστα το προχώρησαν παραπέρα: «Αν μας έβλεπε από καμιά μεριά η Μέρκελ, θα σταματούσε κάθε συζήτηση και θα μας έλεγε να βρούμε τα λεφτά μόνοι μας».

Υπήρξε και η άλλη άποψη. (Βλέπετε, εμείς που δεν φύγαμε για τριήμερο μείναμε να διαβάζουμε απόψεις και σχόλια για εκείνους που φύγαν.) Αυτή υποστήριξε πως δεν μπορείς να κρίνει την οικονομική κατάσταση μιας χώρας, από τη συμπεριφορά ενός τμήματος των πολιτών της. Εν πάση περιπτώσει, σε μια πόλη τεσσάρων εκατομμυρίων, είναι λογικό να υπάρχουν και αρκετές χιλιάδες που μπορούν να πάνε κάπου για τριήμερο.

Πού βρίσκεται το δίκιο; Όπως συνήθως, κάπου στη μέση. Πρώτα πρώτα να ξεκαθαρίσουμε κάτι στο οποίο όλοι θα συμφωνήσουν. Άλλο μια χρεοκοπημένη χώρα κι άλλο η οικονομική πραγματικότητα των κατοίκων της. Αυτό δεν περιμέναμε την πρωτομαγιά για να μας το μάθει. Μόνο τα δισεκατομμύρια των καταθέσεων που «έφυγαν» από τις τράπεζες τους τελευταίους μήνες να σκεφτείς, καταλήγεις σε ασφαλές συμπέρασμα.

Έπειτα υπάρχει κάτι που για τους Ευρωπαίους, δανειστές και μη, αποτελεί εξωπραγματικό στοιχείο. Είναι το μεγάλο ποσοστό ιδιοκτησίας ακινήτων, είτε ως πρώτη κατοικία, είτε ως εξοχικό, είτε ως πατρικό στο χωριό ή στο νησί.

Πολύ σωστά, λοιπόν, το έθεσε κάποιος σχολιαστής: «Δεν κατάλαβα θα νιώθουμε τύψεις, επειδή πήγαμε για τριήμερο στο εξοχικό μας;»

Το άλλο πουλάκι:

Και η «ανθρωπιστική κρίση;»

Εδώ είναι το δεύτερο σημείο στο οποίο πρέπει να συμφωνήσουμε, αν και δεν το βλέπω. Κακώς χρησιμοποιήθηκε και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται αυτός ο όρος. Διότι, εκτός του ότι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αποδυναμώνει, αντί να ενισχύει τα διαπραγματευτικά μας επιχειρήματα.

Μπορεί, βέβαια, κάποιος να ισχυριστεί πως κακώς μιλούν οι «βολεμένοι», αφού ο όρος αναφέρεται στους οικονομικά εξαθλιωμένους, ή σ’ εκείνους που δεν μπαίνει ούτε ένα ευρώ στο σπίτι τους.

Και πάλι όμως, ως… τεχνικός όρος, δεν μπορεί παρά να περιγράφει κάτι συγκεκριμένο, στο οποίο συμφωνούν όλοι. Διότι και άστεγοι και χρόνια άνεργοι και πολίτες, που έχουν ως μόνο καταφύγιο την ανθρωπιστική βοήθεια, υπάρχουν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Ναι, αλλά εδώ υπάρχουν πάρα πολλοί –μιλάνε για εκατομμύρια- που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχιας, αυτό μας λένε οι δείκτες και οι μετρήσεις.

Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω ότι κι αυτό είναι σχετικό. Διότι το όριο της φτώχιας τοποθετείται στο «60% του μέσου εισοδήματος της χώρας». Που σημαίνει ότι υπάρχουν ευρωπαϊκές χώρες όπου οι κάτοικοί τους που ζουν στο όριο της φτώχιας επιβιώνουν με λιγότερα από 250 ευρώ το μήνα, ενώ άλλες όπου οι φτωχοί ζουν με περισσότερα από 900 ευρώ.

Αφήστε που το «μέσο εισόδημα» βγαίνει με βάση τις φορολογικές δηλώσεις, οπότε καλύτερα να μη συζητάμε για το πού ακριβώς βρίσκεται αυτό στη χώρα μας.

Τώρα όμως θα την πω και την κακία μου. Με τόσους άνεργους και κατατρεγμένους, δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στις συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς κάπως περισσότεροι από τους λίγους μετρημένους που πήγαν;

Υπάρχουν, λοιπόν, πάρα πολλοί φτωχοί και στη χώρα μας, όπως και πάρα πολλοί σε μεγάλη ανάγκη, ούτε ανθρωπιστική κρίση όμως έχουμε, ούτε έχουμε επιστρέψει, λόγω των μνημονίων, στην κατοχή, όπως ισχυρίζονται πολλοί.

Ή, όπως, απολογητικά, σχολίασαν κάποιοι, «και στις πιο φτωχές περιόδους, οι άνθρωποι γλεντούσαν και έβγαιναν στις εξοχές με την πρώτη ευκαιρία».

Είναι όμως άλλο πράγμα να πηγαίνουν για Πρωτομαγιά καβάλα όλοι μαζί στην καρότσα ενός φορτηγού, όπως βλέπουμε στις παλιές ταινίες, κι άλλο να μπλοκάρουν οι δρόμοι από τα ΙΧ ή να μην βρίσκεις τραπέζι σε κάποιοι από τα χιλιάδες μαγαζιά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γιατί σας τα λέμε όλα αυτά;

Προφανώς όχι για να διαφωνήσουμε μεταξύ μας για το βάθος της κρίσης και τις επιπτώσεις των μνημονίων στο βιοτικό μας επίπεδο. Αυτό το ξέρει ο καθένας μόνος του.

Θα μπορούσε όμως μια κοινή συμφωνία να μας κάνει πιο ρεαλιστές, ας πούμε, με τις περίφημες «κόκκινες γραμμές».

Τι εννοώ. Διάβασα επίσης το τριήμερο (αργία μήτηρ…) ότι όλη η φασαρία στη διαπραγμάτευση γίνεται για καμιά εικοσαριά ευρώ στις επικουρικές συντάξεις, μαζί με την αύξηση του ΦΠΑ σε κάποια νησιά και την οριστική παύση της κοροϊδίας να συνταξιοδοτούμαστε σε προκλητικές ηλικίες.

Αν, λοιπόν, περί αυτό πρόκειται και δεν υπογράφουμε, ώστε να πέσουν στην «αγορά» τα 20-30 δισ. ευρώ του τελευταίου πακέτου, τότε με συγχωρείτε – αλλά η εικόνα του τριημέρου δείχνει ότι πολύ κακώς πράττουμε.

Διότι, αφού φάγαμε το γάιδαρο, θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά να μην τα στυλώσουμε στην ουρά, με δεδομένο ότι υπάρχει τρόπος να αντέξουμε κι αυτές τις επιπλέον θυσίες, αν τις επωμισθούν εκείνοι που είχαν για το τριήμερο.

(Εμείς, όπως σας είπαμε, δεν πήγαμε πουθενά).

Στο κάτω κάτω, ένα τριήμερο μπορούν να στο στερηθούν όλοι, αν είναι να πάρουμε συνολικά μια μεγάλη οικονομική ανάσα, η οποία θα βοηθήσει κυρίως εκείνους που έχουν μεγάλη ανάγκη.

Διότι, άμα έχεις λεφτά, τριήμερα βρίσκεις όσα θέλεις!

Τριήμερα υπάρχουν, λεφτά δεν υπάρχουν!