150519 ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Το έχουμε ξαναδεί το έργο;

Δεν έχει νόημα να σχολιάσουμε το γεγονός ότι οι φοιτητικές εκλογές, σε πολλούς συλλόγους, περισσότερους από σαράντα, σημαδεύτηκαν από επεισόδια που προκλήθηκαν από… κουκουλοφόρους.

Δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, ίσως όχι τόσο εκτεταμένα.

Εκείνο που πρέπει να σχολιάσουμε, και που βλέπω ότι περνάει απαρατήρητο, είναι πως αυτά συνέβησαν με «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση.

Ξέρω, κι αυτό έχει σχολιαστεί, όμως θα μου επιτρέψετε να πάω την κουβέντα λίγο παραπέρα.

Σας έχω ξαναπεί ότι ένα από τα καλά που έχουμε με τη σημερινή κυβέρνηση είναι το γεγονός ότι αποκαλύπτονται πλέον ιδεοληψίες που μας κατείχαν επί δεκαετίες. Για όσους βέβαια θέλουν να δουν τα πράγματα κι όχι για εκείνους που εξακολουθούν να βρίσκουν δικαιολογίες.

Τι μας λέγανε, χρόνια τώρα, κάποιοι. Θα σταθώ σε δύο πράγματα, σχετικά με το θέμα που συζητάμε. Το πρώτο ήταν πως στις πορείες, τα επεισόδια δημιουργούνταν λόγω της προκλητικής στάσης της αστυνομίας. Ξαναμιλήσαμε γι’ αυτό και παρατηρήσαμε πως, τώρα, οι μπαχαλάκηδες έχουν αποθρασυνθεί και τα σπάνε, ενώ δεν υπάρχει «στολή» στον ορίζοντα.

Το δεύτερο όμως που ακούγαμε συχνά, ακόμα και από σοβαρούς «Λάκηδες», ήταν πως πίσω από τους κουκουλοφόρους βρίσκονται οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας. Πως η αστυνομία επίτηδες δεν τους συλλαμβάνει και δεν αποκαλύπτει τις ταυτότητές τους, επειδή πρόκειται για «δικά της παιδιά».

Ακούγαμε ακόμη πως οι επιθέσεις τους είναι μέρος οργανωμένου σχεδίου, προκειμένου να αγανακτήσει η κοινωνία και έτσι να μπορέσει να επιβληθεί χωρίς αντιδράσεις ένα αυταρχικό κράτος, με στόχο την καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων.

Τα θυμόσαστε; Είναι ωραίο πράγμα οι θεωρίες, μόνο που έχουν ένα κακό. Πρέπει να «ταιριάζουν» σε όσο το δυνατόν περισσότερες περιπτώσεις. Και, ναι μεν, οι θεωρίες αυτές των «Λάκηδων» ταίριαζαν μια χαρά, αλλά και βόλευαν, όσο βρισκόταν στην κυβέρνηση η επάρατος ή εκείνος ο συμφυρμός από μνημονιακά τσανάκια της Μέρκελ. Τώρα όμως;

Το άλλο πουλάκι:

Τώρα χάλασε το σενάριο.

Τώρα το κράτος ανήκει στην πρώτη φορά Αριστερά και οι μυστικές υπηρεσίες διοικούνται –υποτίθεται- από φίλους του λαού και των κινημάτων. Τώρα δεν υπάρχει λόγος να προκαλέσουμε την κυβέρνηση να επιδείξει αυταρχισμό, ούτε χρειάζεται αφορμές για να προχωρήσει στην καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων, αφού δεν υπάρχει λόγος να πραγματοποιούνται τέτοιες κινητοποιήσεις.

Τώρα υπουργός αρμόδιος γι’ αυτά τα θέματα είναι ένας γνήσιος αριστερός, ο οποίος, αφού δεν βρήκε στέγη στο ΠαΣοΚ, απευθύνθηκε στη ΔΗΜΑΡ, όπου φιλοξενήθηκε ρίχνοντας συνεχώς γέφυρες προς τον ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ και, αφού μας «απείλησε» πως δεν πρόκειται να ασχοληθεί ξανά με την πολιτική, στρογγυλοκάθισε στην υπουργική καρέκλα, απ’ όπου δεν το κουνάει παρά τις συνεχείς διαπιστώσεις του ότι δεν συμφωνεί με την υπόλοιπη κυβέρνηση.

Γίνομαι κακός, όμως δεν πειράζει, τα λόγια δεν ανοίγουν κεφάλαια (δυστυχώς ούτε μεταφορικά), δεν σπάζουν δόντια, ούτε στέλνουν κανέναν στο νοσοκομείο με πολλαπλά κατάγματα και κακώσεις.

Γι’ αυτό και στο πανεπιστήμιο έχουμε άσυλο για τις ιδέες, όσο ανατρεπτικές κι αν είναι, όχι όμως για τις πράξεις, όταν αυτές είναι παράνομες.

Γελάσατε; Για αστείο το είπα.

Για να το συνδέσω με μια ακόμη ιδεοληψία δεκαετιών, πως το άσυλο μπορούν να το προστατέψουν οι φοιτητές μόνοι τους!

Μόνο που αυτό αποδείχθηκε άλλη μια ευχή, η οποία δεν εισακούεται ούτε από εκείνους που τη διατυπώνουν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έτσι είναι.

Διότι, το να λέω εγώ πως οι φοιτητικοί σύλλογοι έχουν την ευθύνη της προστασίας του ασύλου και της διασφάλισης των δημοκρατικών διαδικασιών στις σχολές είναι, ας πούμε, μια ανέξοδη κουβέντα.

Το να το λένε όμως οι ίδιοι οι εκπρόσωποι ή τα μέλη των συλλόγων αυτών, τότε είναι αστείο. Εμπρός, παιδιά, κάντε το. Τι περιμένετε; Σε ποιον το λέτε;

Δυο τινά συμβαίνουν. Ή δεν μπορείτε να προστατέψετε μόνοι σας τον δικό σας τρόπο λειτουργίας ή δεν θέλετε να το κάνετε, διότι θα υποχρεωθείτε να χρησιμοποιήσετε… αστυνομικά μέτρα.

Το ίδιο λέει και ο υπουργός για τον οποίο μιλήσαμε πριν. Ας πάνε, είπε, οι φοιτητές και οι καθηγητές να προστατέψουν το χώρο τους.

Ξέρετε όμως τι είπε κι ένας αφελής γονιός; «Εγώ το παιδί μου το στέλνω να σπουδάσει, όχι να προστατεύει κτήρια και ιδέες. Γι’ αυτά πληρώνω φόρους και απαιτώ να το κάνουν οι αρμόδιες αρχές, μέσα στο πλαίσιο των εξουσιών που τους δίνει η δημοκρατία».

«Άσε», του είπαμε, «το σκότωσες. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το δύσκολο του πράγματος. Να εφαρμοστούν οι εξουσίες που πηγάζουν από τη δημοκρατία».

Την οποία, φαίνεται, είναι πολλοί αυτοί που δεν τη γουστάρουν, γιατί μπερδεύεται στα πόδια τους και δεν τους αφήνει να κάνουν ανενόχλητοι τις δουλειές τους. Οι οποίες, ειδικά στα πανεπιστήμια, δεν έχουν να κάνουν μόνο με ιδεολογίες, αλλά και με ένα σωρό άλλες παράνομες δραστηριότητες, του κοινού ποινικού δικαίου.

Πόση φαντασία όμως διαθέτετε; Φανταστείτε μόνο, λέει, να μην ήταν αντιεξουσιαστές αυτοί που έδρασαν στις φοιτητικές εκλογές και να ήταν τίποτε άλλοι -ούτε που τολμώ να αναφέρω το όνομά τους- εχθροί του κοινοβουλευτισμού, της δημοκρατίας και των λαϊκών αγώνων.

Πώς είπατε; Και οι αντιεξουσιαστές τι είναι;

Μου στέλνουνε μηνύματα
για μιαν αγάπη που ‘χα.