150630 ΟΥΡΑΙΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Όπως στις φοιτητικές συνελεύσεις…

Όσοι έχουν κάποια πείρα από συνελεύσεις -και να είστε βέβαιοι ότι τα μέλη της κυβέρνησης έχουν τεράστια- γνωρίζουν πως υπάρχει ένας ασφαλής τρόπος να περάσεις αυτό που θέλεις, παραβιάζοντας στην ουσία τη βούληση του σώματος.

Ξεκινάς να ροκανίζεις το χρόνο, «αξιοποιώντας» διαδικαστικά τερτίπια, μαλώνοντας για οτιδήποτε άλλο πέρα από το θέμα της συζήτησης και παίζεις συνεχώς με καθυστερήσεις, ενστάσεις, ομιλίες «επί προσωπικού», ψηφοφορίες επί της διαδικασίας...

Αργά το βράδυ, όταν όλοι θα έχουν κουραστεί και οι περισσότεροι θα έχουν φύγει, γίνεται η ψηφοφορία με τους παρόντες, στους οποίους οι δικού σου κωλοπετσωμένοι έχουν την πλειοψηφία.

Έτσι «παίρνεις τη συνέλευση» και την επομένη, αργά, προς το μεσημέρι, στέλνεις τους εκπροσώπους της στους συνομιλητές (ή αντιπάλους) από τους οποίους ζητάς να σεβαστούν την απόφαση της «βάσης», η οποία ελήφθη δημοκρατικά, μέσα στο ύψιστο όργανο της Γενικής Συνέλευσης!

Μ’ αυτό το αλάνθαστο τρόπο έχουν αποφασιστεί χιλιάδες κινητοποιήσεις, από απεργίες μέχρι καταλήψεις, στις οποίες, μετά συμμετείχε μόνο μια μικρή δυναμική μειοψηφία, η οποία όμως διέθετε τη «δημοκρατική νομιμοποίηση» της απόφασης που ουσιαστικά υπεκλάπη.

Κάπως έτσι, τα έμπειρα σε τέτοιου είδους διαδικασίες κυβερνητικά στελέχη πίστεψαν πως θα τουμπάρουν και τους ευρωπαίους συνομιλητές τους. Θα φάνε το χρόνο με διάφορα τερτίπια και, όταν θα έχουνε φτάσει στο παραπέντε, οι άλλοι, κουρασμένοι από τα πήγαινε έλα, αγανακτισμένοι από τη συμπεριφορά των Ελλήνων, αλλά και φοβισμένοι από τις απρόβλεπτες συνέπειες ενός Grexit, θα πουν «δώσ’ τους ό,τι ζητάνε να τελειώνουμε».

Ε, λοιπόν, το κόλπο δεν έπιασε. Συμβαίνει κι αυτό καμιά φορά στις συνελεύσεις. Κάποιοι «αντίπαλοι» να αποδειχθούν πιο χαλκέντεροι από τους λίγους, μαχητικούς, πονηρούς συνδικαλιστές και «να χαθεί η συνέλευση». Τότε επιστρατεύεται ένα άλλο τέχνασμα. Θυμούνται όλοι το δικαίωμα των μειοψηφιών να εκφράζουν την άποψή τους ή και να την υλοποιούν με δικά τους μέσα κι έτσι πέντε άνθρωποι κλείνουν μόνοι τους ένα δρόμο ή καταλαμβάνουν ένα σχολείο, αφήνοντας τους υπόλοιπους να ταλαιπωρούνται.

Το άλλο πουλάκι:

Πώς συμβαδίζουν όλα αυτά;

Εννοώ πως το σενάριο ακούγεται πολύ ωραίο. Δεν ταιριάζει όμως με όσα λέγαμε χθες, ότι, στην ουσία, υπήρχε στον ΣΥΡΙΖΑ -σε όλον, όχι μόνο σε κάποιες συνιστώσες- υπήρχε μια κρυφή ατζέντα… να γίνει η χώρα μια Βενεζουέλα της Ευρώπης.

Πώς μπορεί να συμβαίνει και το ένα και το άλλο;

Ή μήπως μπορεί;

Μην ξεχνάμε ότι στις εκλογές του Ιανουαρίου υπήρξε μια ρητή και σαφής, εντολή, την οποία η κυβέρνηση δεν μπορούσε να αγνοήσει. Έτσι, ξεκίνησε τη διαπραγματευτική τακτική της, μήπως και βγάλει κάτι που θα μπορέσει να το πλασάρει ως εφαρμογή αυτής της εντολής: Νέα, καλύτερη συμφωνία, εντός του ευρώ.

Στο πίσω μέρος του μυαλό τους όμως υπήρχε το «σχέδιο Α», η ρήξη με τους Ευρωπαίους, η οποία έπρεπε να φανεί ότι γίνεται με δική τους υπαιτιότητα.

Εφαρμόστηκε, λοιπόν, η τακτική (μάλλον ο τακτικισμός) των συνελεύσεων. Έτσι και πετύχαινε, θα υπήρχε μια συμφωνία, στο βαθμό που θα μπορούσε να παρουσιαστεί σαν νίκη και επικράτηση των δικών μας θέσεων.

Αν δεν γινόταν αυτό, τόσο το καλύτερο. Θα φορούσαν τα χαμόγελα της επιτυχίας (ευτυχίας ίσως), εκείνα ακριβώς με τα οποία αντάλλασσαν χειραψίες και έκαναν υποκλίσεις στους Ρώσους ολιγάρχες, και θα μας έλεγαν με ενθουσιασμό «σήμερα ήταν μια υπέροχη νύχτα και αύριο ξημερώνει μια υπέροχη μέρα».

Μια υπέροχη μέρα, με τους πολίτες να τρέχουν από το ένα ΑΤΜ στο άλλο, να σχηματίζουν τεράστιες ουρές, προκειμένου να σηκώσουν… την εμπιστοσύνη τους προς την κυβέρνηση.

Πολύ σωστά είπε κάποιος αστειευόμενος(;): «Παιδιά, όσοι ψηφίσατε την κυβέρνηση κι όσοι είστε στο “όχι” κάντε στην άκρη, να πάρουμε πρώτοι τα λεφτά μας εμείς που δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνο με υπερηφάνεια».

Έτσι είναι. Δεν μπορεί να τρέχεις από τη μια να βγάλεις τα λεφτά σου και να βρίζεις από την άλλη όσους θέλουν τη συμφωνία και την παραμονή στο ευρώ. Διότι κι εσύ μ’ αυτούς είσαι, μόνο που ο εγωισμός ή η ιδεοληψία δεν σ’ αφήνουν να το παραδεχτείς. Λέγανε για τους Γάλλους ότι «έχουν την καρδιά στ’ αριστερά όμως το πορτοφόλι στα δεξιά», φαίνεται πως ισχύει και για τους Έλληνες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Οι ουρές στα ΑΤΜ…

Τις οποίες, μας λένε οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ, τις δείχνουν τα προπαγανδιστικά κανάλια, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους πολίτες και να υφαρπάξουν την ψήφο τους.

Λες και οι πολίτες δεν βλέπουν τις ουρές μόνοι τους, λες και δεν είναι οι ίδιοι που στέκονται σ’ αυτές…

«Ναι, αλλά τα προηγούμενα χρόνια δεν μας έδειχναν τις ουρές στα ταμεία ανεργίας», λένε οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ.

Που σημαίνει τι; Ότι το φαινόμενο έχει την ίδια έκταση; Εγώ σας λέω ότι ούτε αυτό το πεντάμηνο μας έδειχναν τις ουρές των ανέργων. Οι οποίοι, αυτό μας λένε εμμέσως οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ, πρέπει να ψηφίσουν «όχι» για να βρουν την άλλη μέρα δουλειά.

Ή μήπως δεν το λένε αυτό.

Διότι, τώρα που το σκέφτομαι, κανείς δεν λέει ευθαρσώς πώς φαντάζεται την επόμενη μέρα, αν επικρατήσει το ναι ή το όχι.

Κανείς και, κυρίως, δεν μας το λέει ο πρωθυπουργός, ο οποίος μας οδήγησε και σ’ αυτό το δημοψήφισμα.

Καλές και άγιες οι επικλήσεις για το «δημοκρατικό δικαίωμα του λαού να αποφασίζει για τη μοίρα του», όμως το δικαίωμα αυτό για να ασκηθεί χρειάζεται, πριν απ’ όλα, γνώση την οποία κανείς δεν του παρέχει.

Αντιθέτως, απευθύνονται στο συναίσθημα του, γεγονός άκρως αντιδημοκρατικό.

Θα συνεχίσουμε όμως αύριο…

Αυτό που ξέρουν καλύτερα!

150629 ΟΥΡΑΙΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Ρε, πού μπλέξαμε!

Αυτή ήταν η πρώτη αυθόρμητη αντίδραση, όταν, περασμένα μεσάνυχτα, άνοιξα την τηλεόραση για να χαλαρώσω με καμιά ανοησία κι έπεσα ακριβώς επάνω στο διάγγελμα του Πρωθυπουργού.

Ρε, πού μπλέξαμε;

Μ’ αυτούς τους ανίκανους ερασιτέχνες, τους ιδεοληπτικούς, τους εκτός πραγματικότητας -θέλετε και χειρότερα;- μ’ αυτούς τους συστηματικούς ψεύτες και λαοπλάνους, που δεν έχουν καν το κουράγιο να αναλάβουν τις ευθύνες των ενεργειών τους και να υποστούν τις συνέπειες των πράξεών τους.

Ρε, πού μπλέξαμε;

Επειδή ίσως σας ξαφνιάζω, δεν συνηθίζω να χρησιμοποιώ βαρείς χαρακτηρισμούς, θα προσπαθήσω να δικαιολογήσω ένα ένα τα επίθετα που ακούσατε μόλις πριν. Χωρίς αξιολογική σειρά, έτσι όπως μου ήρθαν στο μυαλό εκείνες τις πρώτες στιγμές.

Ανίκανοι και ερασιτέχνες!

Με τη «διαπραγμάτευσή» τους, πέντε μήνες τώρα, κατάφεραν να οδηγήσουν τη χώρα σε πολύ χειρότερη κατάσταση απ’ ό,τι την παρέλαβαν. Αυτό δεν το λέμε εμείς, το παραδέχονται ουσιαστικά οι ίδιοι, όταν φτάνουν στο σημείο να εισηγούνται μέτρα 8 δισ., τη στιγμή που προκάλεσαν (εκβίασαν) εκλογές για μέτρα σημαντικά πιο ελαφριά, εκείνα που περιγράφονταν στο περίφημο «μέιλ Χαρδούβελη».

Ανίκανοι κι ερασιτέχνες!

Διότι κατάφεραν, αντί να «αλλάξουν την Ευρώπη» να απομονώσουν τη χώρα αφήνοντάς την χωρίς ούτε έναν σύμμαχο, όχι εξαιτίας κάποιας εθνικά υπερήφανης στάσης (αυτό δεν ήταν και τόσο κακό), αλλά εξαιτίας μιας αλλοπρόσαλλης στάσης, με αντιφατικές δηλώσεις, με συνεχείς αλλαγές τακτικής, με προκλητικές και προσβλητικές δηλώσεις και συμπεριφορές, με γκάφες και άλλες γκάφες που θα διόρθωναν -υποτίθεται- τις πρώτες, με…

Ιδεοληπτικοί!

Έπρεπε να δει κανείς τα χαμόγελα ορισμένων υπουργών το βράδυ της Παρασκευής, όταν έβλεπαν πόσο κοντά στο κρυφό σχέδιό τους έχουμε φτάσει, την έξοδο από το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αυτή όμως δεν ήταν μόνο η (φανερή) επιδίωξη κάποιων συνιστωσών μέσα στην κυβέρνηση. Ήταν και η κρυφή ατζέντα όλων των υπολοίπων. Και κρατήστε στο μυαλό σας ότι το υπουργικό συμβούλιο αποφάσισε ομόφωνα τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, κανείς δεν έκανε πίσω, ακόμη κι εκείνοι που έλεγαν ότι κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφή για τη χώρα.

Το άλλο πουλάκι:

Κάναμε λάθος!

Είχαμε την εντύπωση πως στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και φιλοευρωπαϊκές φωνές, πως ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας ανήκε σ’ αυτή την ομάδα, όμως προσπαθούσε να κρατήσει κάποια ισορροπία με τους ακραίους του κόμματός του.

Αποδείχθηκε πως δεν ήταν έτσι. Το όραμα να γίνει η χώρα μια Βενεζουέλα της Ευρώπης ανήκε σε όλους και στον ίδιο προσωπικά.

Ιδεοληπτικοί, λοιπόν!

Και για έναν άλλο λόγο. Εξακολουθούν να φαντασιώνονται πως η μοίρα τούς έχει τάξει τον υψηλό ρόλο να αλλάξουν την Ευρώπη. Και αυτό ήταν που εκόμιζαν ως «ελληνική θέση» στις συζητήσεις με τους εταίρους.

«Εμείς θα σας αλλάξουμε. Έχουμε εντολή από τον ελληνικό λαό να σας αλλάξουμε».

Τους ρώτησαν; Να τους αλλάξουν και να τους κάνουν τι; Σαν ποιον; Έχουν να δείξουν στους Ευρωπαίους κανένα αξιοζήλευτο πρότυπο -τη χώρα μας, ίσως;- ώστε να τους προϊδεάσουν περί της αλλαγής αυτής; Τώρα, τελευταία πρόσθσαν και κάτι ακόμη: Θα τους διδάξουμε δημοκρατία!

Εμείς, η μόνη χώρα στον κόσμο που δεν μπορεί να εφαρμόσει έναν αντικαπνιστικό νόμο! (Τι θυμήθηκα τώρα;)

Εκτός πραγματικότητας!

Εδώ δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία. Αρκεί να θυμηθούμε τις εικόνες για το πώς επρόκειτο να συμπεριφερθούν οι αγορές, οι εταίροι και η κυρία Μέρκελ προσωπικά, στις συγκλονιστικές προτάσεις που θα εκόμιζαν ο κύριος Τσίπρας και η παρέα του.

Εκτός πραγματικότητας!

Γιατί έβλεπαν μόνο τους (δικούς τους) συγκεντρωμένους στις πλατείες κι όχι τα δισεκατομμύρια που οι ίδιοι αυτοί σήκωναν από τις τράπεζες. Διότι, ακόμη και τώρα με το δημοψήφισμα, δεν μπόρεσαν να εκτιμήσουν πως ο εθνικά υπερήφανος λαός θα τρέξει να στηθεί με τις ώρες στα ΑΤΜ για λίγα ευρώ, αφήνοντας ο καθένας την περηφάνια για τους υπόλοιπους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να πούμε και για τα χειρότερα;

Συστηματικοί ψεύτες και λαοπλάνοι.

Αναλογιστείτε λίγο πώς ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα του 4%, κατάφερε να κατακτήσει την εξουσία.

Με συνεχή ψεύδη και με υποσχέσεις που ήξεραν πολύ καλά ότι δεν ήταν δυνατόν να υλοποιήσουν. Αφήνω το «σχήμα λόγου» περί κατάργησης του μνημονίου και όλων των εφαρμοστικών νόμων.

Πού θέλετε να σταθώ; Στο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης»; Στην «κατάργηση του ΕΝΦΙΑ» και τη μη επιβολή άλλων φόρων; Τα αφήνω κι αυτά. Σκεφθείτε μόνο ότι ελάχιστες ώρες πριν από την… προσφυγή σε δημοψήφισμα, τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη δήλωναν πόσο κοντά στη συμφωνία είμαστε και πως η υπογραφή είναι θέμα ωρών.

Σκεφθείτε επίσης ότι ακόμη και τώρα δεν βγαίνουν να πουν ευθαρσώς στον λαό τι σημαίνει, κατ’ αυτούς, το «ναι» ή το «όχι» του δημοψηφίσματος. Ποια θα είναι η επόμενη μέρα και ποιες οι δικές τους ενέργειες, στην κάθε περίπτωση.

Παραμυθιάζουν για άλλη μια φορά τους πολίτες με συνθήματα περί «εθνικής υπερηφάνειας», περί «μαθημάτων δημοκρατίας» και περί «αντίστασης στους εκβιασμούς». Χωρίς όμως να του λένε ποιες ακριβώς θα είναι οι επιπτώσεις αυτής της στάσης.

Αυτή ήταν, φίλοι μου, η «πρώτη φορά Αριστερά» για τη χώρα. Πρώτη φορά ήταν, Αριστερά καθόλου, άντε όμως να το εξηγήσεις αυτό σε ανθρώπους που κάηκαν στο χυλό και θα φυσάν και το γιαούρτι.

Καλή δύναμη!

Με λίγα λόγια.
Γιατί, αν πούμε πολλά…

150626 ΠΑΡΑΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τελικά, που μένουμε;

Είναι το ερώτημα των ημερών, που θα πρέπει να το απαντήσει ο καθένας μόνος του. Μένουμε Ευρώπη; Μένουμε στα ίδια; Μένουμε Ελλάδα; Μένουμε ολομόναχοι; Μένουμε με το (σκισμένο) μνημόνιο στο χέρι; Μένουμε χωρίς λεφτά; Μένουμε με την απορία;

Όπως και να μένουμε, όπου και να μένουμε, πρέπει να το πάρουμε απόφαση πως η ζωή μας δεν θα είναι πια ίδια.

Το βέβαιο είναι (το μόνο βέβαιο μέσα στην αβεβαιότητα των ημερών) πως τα πράγματα πήγαν πολύ χειρότερα απ’ ό,τι περίμεναν, και οι πλέον απαισιόδοξοι. Διότι, το επιχείρημα για πολλούς ήταν «στο κάτω κάτω, τι άλλο θα πάθουμε, ό,τι ήταν να συμβεί συνέβη ήδη».

Αποδείχθηκε πως δεν ισχύει. Ο περίφημος πάτος του βαρελιού είναι φαίνεται μετακινούμενος κι εκεί που σου δίνει την εντύπωση πως τον αγγίζεις, έχει κι άλλη απόσταση μέχρι να τον φτάσεις.

Η ελπίδα πως πατώντας δυνατά στον πάτο μπορείς να εκτιναχθείς προς τα πάνω αποδεικνύεται ψεύτικη, αυτό θα μπορούσε να συμβεί αν ήταν σταθερός, ακίνητος…

Το κακό είναι πως χάνουμε και τα σίγουρα «καταφύγια» που είχαμε στη διάθεσή μας, όπως, ας πούμε, το χιούμορ, που, σε πολλές περιπτώσεις, μας έσωζε από ένα σωρό έννοιες.

Είναι πολύ λίγα τα πράγματα με τα οποία μπορείς να γελάσεις πλέον. Όταν το αστείο παρατραβά, παύει να είναι τέτοιο.

Πού μένουμε, λοιπόν;

Μια ωραία απάντηση που διάβασα προχθές είναι «μένουμε στο σπίτι των γονιών μας»!

Πάνω από τους μισούς Έλληνες 25-35 ετών εξακολουθούν να κατοικούν στο σπίτι των γονιών τους. Με τους γονείς τους μέσα. Κι αυτό είναι μια τεράστια διαφορά από την Ευρώπη, στην οποία λέμε ότι ανήκουμε.

Ας δεχτούμε ότι είναι φυσικό να δυσκολεύονται οι άνθρωποι να στήσουν δικό τους νοικοκυριό, να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια, καθότι αυτό έχει ως προϋπόθεση όχι μόνο κάποιο εισόδημα, αλλά και μια σιγουριά, κάποια βεβαιότητα για το μέλλον.

Το άλλο πουλάκι:

Την οποία πού να τη βρεις;

Αυτό είναι νομίζω το χειρότερο που αποκομίσαμε, ειδικά τους τελευταίους μήνες, με την «πρώτη φορά» διακυβέρνηση. Η αίσθηση ότι δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Ότι «διαπραγματευόμαστε» καθημερινά με χειρότερους όρους. Ότι αυτό το μαρτύριο δεν φαίνεται να έχει κάποιο τέλος. Έχουμε την αίσθηση ότι θα συνεχίσουμε εσαεί έτσι, βδομάδα με τη βδομάδα, μήνα με το μήνα, να αναζητούμε προσωρινές ανακουφιστικές λύσεις, χωρίς πουθενά να φαίνεται ένα οριστικό τέλος.

Λέτε να είναι τυχαίο; Αρχίζουμε ακόμη κι εμείς να γινόμαστε καχύποπτοι.

Συζητώντας προχθές με κάποιον συνταξιούχο, τον ακούσαμε να εκφράζει αυτό το συναίσθημα, όπως ίσως θα κάναμε όλοι μας:

«Ας κόψουν ό,τι είναι να κόψουν, ας μας μειώσουν κι άλλο τις συντάξεις, μόνο να ξέρουμε πως αυτή είναι η τελευταία φορά, πως θα παίρνουμε αυτά τα λεφτά για κάποια χρόνια».

Μέσα στο ίδιο κλίμα, υπάρχουν πολλοί που λένε πλέον «ας πάμε τελοσπάντων στη δραχμή να τελειώνουμε». Δείτε το λίγο αυτό μέσα στο πνεύμα που σας λέγαμε προχθές, για την «πραξικοπηματική διολίσθηση» και θα καταλάβετε αν έχουμε δίκιο να είμαστε καχύποπτοι.

Επιστροφή, λοιπόν, στο σπίτι των γονιών.

Εντάξει, λέω, να μην παντρευτείς, να μην… ξανοιχτείς κάνοντας οικογένεια, μέσα σ’ αυτό το κλίμα της αβεβαιότητας, όμως δεν μπορείς να βρεις ούτε έναν (και δύο και τρεις) σύντροφο να συγκατοικήσεις, να μοιραστείς κάποια έξοδα, και πρέπει να επιστρέψεις στο σπίτι των γονιών σου ή να τους καλέσεις να έρθουν αυτοί να μείνουν μαζί σου;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας είναι καλά οι συντάξεις.

Άκουγα τις προάλλες κάποιον συνταξιούχο να χρησιμοποιεί αυτό το… διαπραγματευτικό επιχείρημα.

Κακώς, έλεγε, συγκρίνουν τις συντάξεις που παίρνουμε εμείς, μ’ εκείνες που παίρνουν οι Γερμανοί ή άλλοι Ευρωπαίοι. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά.

Ο Ευρωπαίος έχει τη σύνταξη μόνο για τον εαυτό του. Τα φάρμακά του, το γιαουρτάκι του και του περισσεύουν μέχρι και για διακοπές στην Ελλάδα με κάποιο οικονομικό πακέτο.

Εδώ, με μια σύνταξη ζουν δυο και τρεις οικογένειες. Ο συνταξιούχος βοηθάει τα παιδιά του και, μπορεί να σπουδάζει και τα εγγόνια του. Αν μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις, κυριολεκτικά θα κλείσουν σπίτια.

Δεν έχει άδικο. Βλέπω τον τεράστιο ζήλο που δείχνουν τα παιδιά μιας γειτόνισσας που πάσχει από Αλτσχάιμερ, να τη φιλοξενήσουν ο καθένας στο δικό του σπίτι με το μήνα. Διότι, εκείνο το μήνα, η σύνταξη της γιαγιάς προστίθεται στο οικογενειακό εισόδημα, αν δεν αποτελεί το μόνο εισόδημα στο σπίτι.

Πού θα πάμε όμως έτσι; Και ποιοι είναι αυτοί που θα εργάζονται, θα παράγουν ό,τι παράγουν και θα πληρώνουν φόρους, ώστε να ζουν οι συνταξιούχοι και να συντηρούν παιδιά και εγγόνια;

Τελικά, πόσο ακόμα θα μένουμε… εκεί όπου δεν είναι η θέση μας, όπου μας ανέχονται με το ζόρι και όπου αισθανόμαστε κι εμείς ξένο σώμα;

Υπό άλλες συνθήκες, τώρα θα συζητούσαμε για το πώς φανταζόμαστε το δικό μας σπίτι, πώς σχεδιάζουμε τη ζωή μας μέσα σ’ αυτό…

Όνειρα!

Μένουμε…

150625 ΑΝΕΠΙΔΕΚΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Καταλάβαμε τι έγινε;

Το μόνο κέρδος από όλη αυτή την περιπέτεια με τη «διαπραγμάτευση» της κυβέρνησης και τα μέτρα που τελικά θα ληφθούν θα είναι το να καταλάβουμε όλοι –επιτέλους- τι έγινε.

Αυτό που πολύ συχνά λέγεται «να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα».

Να συμφωνήσουμε πως «ένας άλλος δρόμος», πέρα από αυτόν της χρηματοδότησης από τους εταίρους και των συμφωνιών, δηλαδή μέτρων, δηλαδή μνημονίων, που αυτές συνεπάγονται, δεν υπάρχει.

Ή μάλλον υπάρχει, αλλά δεν μπαίνει στη συζήτηση, γιατί δεν τον θέλει κανείς.

Όχι και κανείς!

Υπάρχουν αρκετοί που έχουν στο πλάνο τους τη χρεοκοπία και την επιστροφή στη δραχμή. Θα μπορούσαμε να τους χωρίσουμε σε δυο κατηγορίες, χωρίς να σημαίνει πως τα σύνολα δεν τέμνονται.

Η πρώτη, το ξέρουμε όλοι, είναι το περίφημο «λόμπι της δραχμής». Άνθρωποι που έχουν στην άκρη πολλά ευρώ τα οποία θα υπερδιπλασιαστούν, όταν η χώρα αλλάξει νόμισμα. Έτσι, οι ιδιοκτήτες τους θα μπορέσουν να γίνουν αληθινοί μεγαλοϊδιοκτήτες, αγοράζοντας τα πάντα.

Η δεύτερη ομάδα αποτελείται από… «ιδεολόγους», δηλαδή ιδεοληπτικούς, που πιστεύουν είτε στην «εθνική μας μοναξιά», είπε στην προσέγγιση της χώρας σε άλλους κόσμους, ας τους πούμε με μια λέξη…τρίτους.

Το πρόβλημα με αυτούς (όχι τους κόσμους, τους ιδεοληπτικούς) είναι ότι έχουν εξουσία, βρίσκονται σε καίρια πόστα και μπορούν να σπρώξουν την κατάσταση ή να την αφήσουν να διολισθήσει προς εκεί που στοχεύουν.

Αυτές τις μέρες γράφτηκαν αρκετές αναλύσεις για «υφέρπον πραξικόπημα», όπως ονομάστηκε η προσπάθεια αυτής της μειοψηφίας να επιβάλει τη θέλησή της.

Το είπαν και με αριθμούς. Αφήνουμε τις δημοσκοπήσεις όπου ένα πολύ μεγάλο ποσοστό δηλώνει την επιθυμία παραμονής στο ευρώ, ακόμη και με σκληρά και επώδυνα μέτρα.

Αν διαβάσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα, θα δούμε ότι η κυβέρνηση έλαβε εντολή διαπραγμάτευσης εντός του ευρώ. Μόνο που μέσα σ’ αυτή την κυβέρνηση υπάρχουν… τάσεις που δεν συμφωνούν μ’ αυτό και είτε το λένε ευθέως, είτε το σκέφτονται σιωπηλά, είτε δουλεύουν για να το πετύχουν.

Ενάντια στη βούληση και την εντολή της πλειοψηφίας του λαού.

Το άλλο πουλάκι:

Καταλάβαμε όμως τι έγινε;

Εμείς σας το λέγαμε από την αρχή όλης αυτής της ιστορίας. Η πολιτική που έπρεπε να ακολουθηθεί είναι να πάμε όλοι, συντεταγμένα, στη λήψη μέτρων και την προώθηση μεταρρυθμίσεων που έπρεπε να είχαν γίνει χωρίς τις πιέσεις των δανειστών.

Λέγαμε μάλιστα πως μια αριστερή πολιτική είχε νόημα μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία, όχι με τη στείρα άρνηση, τον λαϊκισμό και τον διχασμό που προωθούσε, αλλά με τη συμμετοχή στις αποφάσεις και την πίεση για δίκαιη κατανομή των βαρών.

Να πληρώσουν όσοι ωφελήθηκαν στα χρόνια των παχιών αγελάδων και να στηριχτούν οι πλέον αδύναμοι.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, κάναμε και μια λάθος εκτίμηση. Βλέποντας τις πρώτες μεγάλες μειώσεις στους μισθούς των δημοσίων, την κατάργηση των δώρων, τις περικοπές των επιδομάτων, είπαμε πως το πράγμα παίρνει μια διορθωτική πορεία.

Πως το δημόσιο θα πάψει να είναι τόσο δελεαστικό και να αποτελεί το όνειρο ακόμη και των ικανών και προσοντούχων παιδιών αυτού του τόπου.

Θα απαξιωθεί, φανταστήκαμε, και έτσι οι «υγιείς δυνάμεις», οι νέοι με όρεξη για δουλειά και πολλά προσόντα θα στραφούν προς την πραγματική αγορά εργασίας και την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Δυστυχώς, μετά από τις σαρωτικές επιπτώσεις των μέτρων, το δημόσιο εξακολουθεί να παραμένει η πιο δελεαστική προοπτική για έναν άνεργο. Μόνο που τώρα δεν γίνονται τόσοι διορισμοί.

Όμως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις και, πολύ περισσότερο, η παρούσα έδειξαν πως εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην θιγούν υπερβολικά τα χαϊδεμένα παιδιά του δημοσίου.

Η εκλογική τους πελατεία, την οποία ελέγχουν και μέσω του συνδικαλισμού.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν καταλάβαμε όμως τι έγινε!

Το είπαμε κι άλλη φορά. Τόσο οι προηγούμενοι όσο και οι νυν είδαν τις μεταρρυθμίσεις σαν το μουρουνέλαιο που παίρνει το παιδί και το οποίο είναι έτοιμο να το φτύσει, μόλις η μητέρα του γυρίσει αλλού το κεφάλι.

Κανείς δεν ήθελε και δεν θέλει να αλλάξει κάτι.

Οι δυνάμεις της αδράνειας αποδείχθηκαν πολύ πιο ισχυρές ακόμη και από τα σοκ που προκαλούσαν οι αποκαλύψεις για εξωφρενικά επιδόματα, για τυφλούς οδηγούς και για διορισμούς με πλαστά δικαιολογητικά.

Η στάση αυτή, σε συνδυασμό με την αντίληψη πως «για όλα φταίνε οι κακοί ξένοι», είναι οι κυριότεροι λόγοι που δεν καταλάβαμε τι έγινε.

Την αντίληψη αυτή, δυστυχώς εξακολουθεί να την καλλιεργεί η κυβέρνηση, ακόμη και τώρα που μιλάμε.

Κανείς δεν είπε ότι οι δανειστές είναι αγνοί φιλέλληνες που εργάζονται αποκλειστικά για τη σωτηρία της χώρας μας.

Οι άνθρωποι πρέπει πρωτίστως να διαφυλάξουν τα συμφέροντα των πολιτών των δικών τους χωρών. Επομένως, ό,τι προτείνουν έχει ως στόχο αυτό. Θεμιτό και καθόλου μεμπτό.

Όπως θεμιτό και σωστό είναι και οι δικές μας κυβερνήσεις να προσπαθούν για το καλύτερο της χώρας. Σ’ αυτό το πλαίσιο έχουν νόημα και οι διαπραγματεύσεις, με δεδομένο βέβαια ότι το συμφέρον του ενός περνάει ΚΑΙ μέσα από το συμφέρον του άλλου. Στο κάτω κάτω είμαστε ΚΑΙ εταίροι που υποτίθεται ότι προσπαθούμε για ένα κοινό μέλλον.

Έχουμε να μάθουμε (και να καταλάβουμε) πολλά ακόμη.

Τζάμπα τα μαθήματα!

150624 ΤΕΤΡΑΠΟΔΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ο τέταρτος πυλώνας.

Είδαμε το χαΐρι από τους τρεις, στηριχτήκαμε στον τέταρτο και περιμένουμε να δούμε άσπρη μέρα.

Όταν κάτι είναι εντελώς ξεχαρβαλωμένο, η μάνα μου το περιγράφει με μια ωραία παρομοίωση: «Από τα τρία κούτσαινε και στ’ άλλο δεν πατούσε».

Αυτή η εικόνα μου ήρθε στον νου, όταν διάβασα για τον «τέταρτο πυλώνα».

Περί τίνος πρόκειται;

Ξέρουμε, από τη δεκαετία του ’70 ακόμη (κρύβε χρόνια) ότι η δημοκρατία έχει τρεις πυλώνες. Τη το κοινοβούλιο, την τοπική αυτοδιοίκηση και τον συνδικαλισμό.

Τα τελευταία χρόνια απέκτησε κι έναν τέταρτο, όμως, πριν αναφερθούμε σ’ αυτόν, ας ρίξουμε μια ματιά στους παλαιότερους.

Είμαστε καμένοι και από τους τρεις. Ξεκινώντας από τη βουλή, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως η κατάντια έχει πιάσει πάτο. (Πάτος δεν υπάρχει, πάντοτε καραδοκεί το χειρότερο, όμως είναι μια κουβέντα που συνηθίζουμε να λέμε για να περιγράψουμε ένα τεράστιο χάλι.)

Οι σκηνές που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια, τα όσα λέγονται ή γίνονται εκεί μέσα, δεν έχουν προηγούμενο.

Και, φυσικά, κάθε βουλή έχει την Πρόεδρο που της αξίζει. Που δίνει τον τόνο, που προκαλεί συνεχώς, που κάνει μονίμως κατάχρηση της θέσης της, που λοξοκοιτάει προς τις άλλες εξουσίες, που…

Έχουν ειπωθεί και γραφεί τόσα, τι άλλο να προσθέσουμε εμείς;

Ας περάσουμε στον δεύτερο πυλώνα, την τοπική αυτοδιοίκηση, από την οποία άλλα περιμέναμε και άλλα μας ήρθαν.

Πρώτα πρώτα σε πολλές περιπτώσεις λειτούργησε ως το μακρύ χέρι του κράτους στις τοπικές κοινωνίες. Αντί να υπάρχει η αντίστροφη διαδρομή, ο πολίτης με τη μεσολάβηση της τοπικής αυτοδιοίκησης να έρχεται πιο κοντά στο κράτος, είδαμε το κράτος να γίνεται μεγαλύτερο πιο αυταρχικό, περισσότερο «ύπουλο» και πανταχού παρόν, μέσω αυτής.

Έπειτα καταλάβαμε πως ένα μεγάλο μέρος της διαφθοράς «ανήκε δικαιωματικά» στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Η πιο κοντινή στον πολίτη μορφή εξουσίας εκμεταλλεύτηκε αυτή την οικειότητα, προκειμένου να αποκομίσει τεράστια κέρδη.

Το άλλο πουλάκι:

Πάμε και στον συνδικαλισμό.

Ο οποίος έχασε το δρόμο του από τη στιγμή που ήρθε «το ΠαΣοΚ» στην κυβέρνηση ο λαός στην εξουσία».

Ο συνδικαλισμός έγινε…κυβερνητικός. Οι αγώνες και οι διεκδικήσεις αντικαταστάθηκαν από φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και χαριεντισμούς με υπουργούς. Αυτοί έκλειναν το μάτι στους εργατοπατέρες, αφήνοντας να εννοηθεί πως δεν χρειάζεται να αγωνίζονται παρά μόνο για να βρίσκονται εκείνοι στα πράγματα.

Κρυφές συναλλαγές, πουλημένες απεργίες, διεφθαρμένες ηγεσίες, και, στην καλύτερη περίπτωση, συγκοινωνούντα δοχεία με τη βουλή και τα υπουργεία, ο συνδικαλισμός απαξιώθηκε αποκλειστικά με δική του ευθύνη.

Ωστόσο, όπως και οι άλλοι «πυλώνες», εξακολουθεί να θεωρείται αναγκαίο κακό, γιατί αυτό βολεύει πολλούς.

Χωρίς τον κοινοβουλευτισμό, και χωρίς την τοπική αυτοδιοίκηση είναι αδύνατον να φανταστούμε μια δημοκρατία.

Χωρίς τον συνδικαλισμό; Τι θα γινόταν, αν την άλλη μέρα, όλοι αυτοί οι εργατοπατέρες πήγαιναν στο σπίτι τους; Τη στιγμή που δεν εκπροσωπούν παρά τους εαυτούς τους (τα ποσοστά συμμετοχής στις συνελεύσεις είναι αστεία, ούτε τα Δ.Σ. δεν παρευρίσκονται) ποιος ο λόγος να εξακολουθούν να καταλαμβάνουν έναν χώρο που θα μπορούσε να γεννήσει κάτι νέο;

Το λέω αυτό γιατί έχουμε μια σχετική εμπειρία από τον συνδικαλισμό στον αγροτικό τομέα. Όταν διαλύθηκαν οι παλιοί, αμαρτωλοί, αγροτικοί σύλλογοι, εμφανίστηκαν νέες, πιο υγιείς μορφές εκπροσώπησης των αγροτών, με άλλη νοοτροπία και πρακτική.

Ας έρθουμε όμως στον τέταρτο πυλώνα της δημοκρατίας, όπως αυτός εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια και αναγνωρίστηκε ως τέτοιος από το κόμμα που βρίσκεται σήμερα στην κυβέρνηση.

Πρόκειται για τον λαό στις πλατείες!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Με άλλη ορολογία, τα… «κινήματα».

Σας έχουμε πει πολλές φορές τη γνώμη μας, από τότε που τα κινήματα αυτά εγκαταστάθηκαν στις πλατείες και καλλιέργησαν το έδαφος για τη νέα πολιτική πραγματικότητα στη χώρα.

Προσφάτως όμως, ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές των κινημάτων άρχισαν να δέχονται την πίεση των αντιφάσεών τους.

Υπάρχουν καλά και κακά κινήματα. Πολίτες που συγκεντρώνονται στις πλατείες και έχουν δίκιο, ενώ άλλοι που έχουν άδικο. Ο διαχωρισμός που μας κυνηγά τα τελευταία χρόνια έφτασε και εκεί.

Οι δικοί μας και οι ξένοι, οι πατριώτες και οι προδότες, οι αγωνιστές και οι πουλημένοι…

Παραδόξως, όταν συνυπήρχαν στις πλατείες πολίτες από διαφορετικούς χώρους –ακραία διαφορετικούς- δεν είχαμε τέτοιου είδους διαχωρισμούς.

Τότε, όλα ήταν μια χαρά, υπήρχε μια συνεκτική ουσία που έδενε τους (ακραία) διαφορετικούς κόσμους και ήταν ο αντιμνημονιακός αγώνας και η «πατριωτική» έχθρα προς την Ευρώπη.

Τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Καλοί όσοι συγκεντρώνονται για να διαδηλώσουν «παίρνουμε τη διαπραγμάτευση στα χέρια μας» (πώς;) κακοί όσοι διαδηλώνουν «μένουμε Ευρώπη».

Πάει κι ο τέταρτος πυλώνας. Αποδείχθηκε σαθρός «εκ κατασκευής» και ο λόγος είναι πολύ απλός. Όπως και τους άλλους τρεις, τον δημιουργήσαμε εμείς, είναι εικόνα του εαυτού μας.

Η βουλή, η τοπική αυτοδιοίκηση, τα συνδικάτα και οι «πλατείες» είμαστε εμείς κι εμείς είμαστε ένα, έχουμε μέσα μας και το καλό και το κακό.

Αν προσπαθήσουμε όχι να τα αλλάξουμε, αλλά να τα… αποκαθάρουμε, θα δούμε ότι θα οδηγηθούμε στα χειρότερα.

Το βλέπουμε ήδη.

Πατάει καλύτερα!

150623 ΑΥΤΟΕΡΩΤΟΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Εδώ ο κόσμος καίγεται…

Σας έχουμε ενημερώσει κι άλλη φορά ότι αυτά που εσείς διαβάζετε πρωί πρωί –φαντάζομαι συντροφιά με τον αγαπημένο σας καφέ- στην τελευταία σελίδα των ΧΡΟΝΙΚΩΝ έχουν ειπωθεί αρκετά πριν. Έτσι, σε μέρες που τα γεγονότα «τρέχουν» και ο πολιτικός χρόνος συμπιέζεται αφάνταστα, ίσως σας φαίνονται εκτός τόπου και χρόνου.

Δεν είναι κακό.

Έχουμε έτσι τη δυνατότητα να βλέπουμε τα γεγονότα, ακόμη και τα πιο σημαντικά, τα πιο καθοριστικά, από μικρή -έστω- απόσταση. Να τα σχολιάζουμε πιο ψύχραιμα, όταν έχει περάσει η μεγάλη κάψα. Οι παλιές νοικοκυρές ήξεραν πως το πολύ καυτό σίδερο μπορεί να πατάει κάποια ρούχα καλύτερα, είναι όμως επικίνδυνο και θέλει μεγάλη προσοχή -καλύτερα να το αφήνουμε κρυώνει λίγο.

Σήμερα, λοιπόν, θα σας μιλήσουμε για ένα θέμα παίρνοντας αφορμή από κάποιο περιστατικό που συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα. Περιστατικό που ίσως πέρασε στα «ψιλά», όμως -πιστέψτε μας- κρύβει μεγάλη σοβαρότητα.

Πρόκειται για την (μη) απάντηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου σε ερώτηση του δημοσιογράφου Γιάννη Καντέλη.

Γενική αρχή: Ένας δημοσιογράφος, σε συνέντευξη τύπου, μπορεί να ρωτήσει ό,τι θέλει. Τονίζω το… «συνέντευξη τύπου», γιατί εκεί δεν μπορείς να προγραμματίσεις ακριβώς τις ερωτήσεις. Πιθανότατα κάποιοι άλλοι να έχουν προλάβει να ρωτήσουν από πού σκόπευες να ρωτήσεις εσύ κι έτσι είσαι υποχρεωμένος να αυτοσχεδιάσεις.

Μια καλή ερώτηση προς την κυρία Κωνσταντοπούλου (και για τύπους της δικής της νοοτροπίας) -ειδικά μετά το προχθεσινό περιστατικό- θα ήταν:

«Κυρία Πρόεδρε, τι θα θέλατε να σας ρωτήσω;»

Σας φαίνεται αστείο; Κάποτε γνωστός και έγκριτος δημοσιογράφος (αρθρογραφεί ακόμη) πήρε μια συνέντευξη από την Αλίκη Βουγιουκλάκη, στη διάρκεια της οποίας μιλούσε συνεχώς για… τον εαυτό του. Σε σημείο που η πρωταγωνίστρια δυσανασχέτησε. Αργότερα, σχολιάζοντας τη στάση αυτή του δημοσιογράφου κάποιος ηθοποιός είπε σε ένα σκετς το εξής αμίμητο: «Ας σταματήσουμε όμως να μιλάμε για μένα κι ας μιλήσουμε λίγο και για εσάς. Αλήθεια, πώς με βλέπετε;»

Το άλλο πουλάκι:

Τι θέλετε να σας ρωτάμε;

Από τη στιγμή που ο ερωτώμενος σχολιάζει την ερώτηση, τη χαρακτηρίζει όπως αυτός νομίζει και (συνήθως) δεν την απαντά, καλό θα ήταν να τον αφήνουμε μόνο του να θέτει τα ερωτήματα στον εαυτό του, για να μην χάνεται και πολύτιμος χρόνος.

Ακόμη καλύτερα θα ήταν να τα δίνει από πριν στους δημοσιογράφους, ώστε να τα προβάρουν πριν του τα θέσουν, για να μοιάζει το όλο πράγμα πιο αληθοφανές.

Αλήθεια, σε τι εποχές και σε τι είδους πολιτεύματα παραπέμπουν αυτές οι συμπεριφορές και οι νοοτροπίες.

Το κακό με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου ήταν ότι πήγε ακόμη παραπέρα. Δεν αρκέστηκε στο να σχολιάσει την ερώτηση -χωρίς να την απαντήσει- αλλά κατηγόρησε όχι μόνο τον δημοσιογράφο, αλλά και το Μέσο στο οποίο εργάζεται. Και όλα τα άλλα Μέσα που δεν συμφωνούν μαζί της, γι’ αυτό κι εμείς θεωρούμε ότι η στάση της μας αφορά.

Έτσι για την ιστορία, να θυμίσω ότι η ερώτηση ήταν αν συμφωνεί με τη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης, η οποία δεν ζητά διαγραφή του χρέους αλλά, απλώς, απομείωσή του. Επίσης, αν συμφωνεί ότι η δόση προς το ΔΝΤ πρέπει να πληρωθεί κανονικά.

Για την ιστορία, επίσης, να πούμε ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου πράγματι ζήτησε από τον πρωθυπουργό να προχωρήσει σε μονομερή κήρυξη πτώχευσης, αρνούμενος να πληρώσει το χρέος που είναι μια βιώσιμο και επαχθές.

(Εννοείται, η χώρα να τα κάνει όλα αυτά, δια του πρωθυπουργού της, κι όχι ο Αλέξης Τσίπρας αυτοπροσώπως!)

Είπαμε για την ερώτηση; Ας πούμε και για την απάντηση, επί λέξει, μη παρεξηγηθούμε. Διαβάζουμε ένα απόσπασμα:

«Είπατε πως είστε από τον ΣΚΑΪ; Παρακολουθούμε με φρίκη, πολλές φορές, το λέω ευθέως -δεν σας αποδίδω τίποτε προσωπικά- όμως είναι απογοητευτικό να προσπαθούν να δημιουργήσουν ρήγμα ανάμεσα σε Βουλή και κυβέρνηση».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ύστερα ήρθαν οι ερπύστριες!

Έτσι παρομοιάστηκαν τα ΜΜΕ τα οποία, κατά την κυρία Κωνσταντοπούλου, δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους! Σαν «ερπύστριες που καταδυναστεύουν τον ελληνικό λαό».

Και, όταν λέμε δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, μη φανταστείτε… Απλώς δεν επικροτούν όλα όσα κάνει η κυβέρνηση και, ειδικά, δεν επικροτούν το έργο, τη στάση και τη συμπεριφορά της Προέδρου της Βουλής.

Από πότε όμως ο ρόλος των Μέσων είναι να συμφωνούν με τις απόψεις των κρατούντων; Τέτοια λειτουργία ονειρεύονται και για την… ανεξάρτητη ΕΡΤ η Ζωή και το κόμμα της και γι’ αυτό τέτοιο ζήλο, ώστε να βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι για να την διοικήσουν;

Να και μια απάντηση προς την κυρία Πρόεδρο από τον ΣΚΑΪ:

«Θα θέλαμε να θυμίσουμε στην Ζωή Κωνσταντοπούλου ότι όταν οι ερπύστριες του ολοκληρωτισμού οποιασδήποτε απόχρωσης, επιβληθούν στην κοινωνία, το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να κλείνουν τα ΜΜΕ, διατηρώντας μόνο ένα που εκφράζετε την άποψη των κυβερνώντων».

Γιατί σας τα λέμε όμως όλα αυτά, ενώ εδώ ο κόσμος καίγεται;

Το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό απ’ όσο ακούγεται και μάλιστα γίνεται ακόμη σοβαρότερο στο βαθμό που -εγώ τουλάχιστον- δεν αντιλήφθηκα να παίρνει θέση η ΕΣΗΕΑ.

Επίσης το θεωρώ σοβαρό γιατί οι απόψεις αυτές της κυρίας Κωνσταντοπούλου κυκλοφορούν ευρέως σε κύκλους και μάλιστα της λεγόμενης Αριστεράς, που επιτίθενται ομαδικά σε Μέσα και δημοσιογράφους τους οποίους βλέπουν ότι δεν συμφωνούν μαζί τους.

Πώς είπατε; Δεν το θεωρείτε σοβαρό; Τουλάχιστον ας συμφωνήσουμε ότι δεν είναι αστείο.

Ερπυστριοφόρο!

150622 ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι είχαμε, τι χάσαμε…

Τώρα που τα πράγματα φτάνουν σε κάποιο τέλος (φαίνονται να φτάνουν σε κάποιο τέλος) νομίζω πως πρέπει να καθίσουμε ήσυχα ήσυχα και να συζητήσουμε για το τι μας κόστισε όλη αυτή η ιστορία.

Ανεξάρτητα από την τελική έκβαση, το κόστος της οποίας θα το μετρήσουμε ξέχωρα, όταν έρθει η ώρα.

Είχαμε μια διαπραγμάτευση η οποία κράτησε πέντε περίπου μήνες. Αυτό που αποκομίσαμε ήταν η «εθνική υπερηφάνεια», η εντύπωση δηλαδή ότι όλον αυτόν τον καιρό αντισταθήκαμε με γενναιότητα στις επιδιώξεις των εταίρων (δανειστών) και δεν αποδεχτήκαμε τους όρους τους, που ήταν καταστροφικοί για τη χώρα.

Έτσι είναι;

Υπάρχουν δύο απόψεις. Η πρώτη λέει πως οι εταίροι (δανειστές) δεν έκαναν ούτε βήμα πίσω από τις αρχικές τους θέσεις. Μας χαμογέλασαν, μας χτύπησαν φιλικά στην πλάτη και μας είπαν, από την πρώτη στιγμή, «πάρτε τα μέτρα κι εμείς εδώ είμαστε».

Αν ισχύει αυτό, τότε η «εθνική υπερηφάνεια» μας κόστισε πολύ ακριβά, αφήστε που ήταν για εσωτερική… αυτοϊκανοποίηση.

Διότι, το να κρατάς μια υπερήφανη στάση έχει νόημα, όταν και οι άλλοι την αναγνωρίζουν ως τέτοια. Αν όμως οι άλλοι «δεν καταλαβαίνουν τίποτε», τότε η στάση σου μοιάζει μ’ εκείνη του παιδιού που δεν τρώει το φαγητό του το μεσημέρι, ούτε το βράδυ, ούτε το άλλο μεσημέρι, το κάνει όμως το επόμενο βράδυ, αφού εν τω μεταξύ έχει ξελιγωθεί από την πείνα.

Η άλλη άποψη λέει πως εμείς δεν είχαμε καν σχέδιο. Πως, στην πραγματικότητα, το μόνο επιχείρημα που είχαμε και το προβάλλαμε σε διάφορες εκδοχές, ήταν «ο σεβασμός της βούλησης του ελληνικού λαού». Ισχυριζόμασταν δηλαδή, ότι όλοι οι εταίροι (δανειστές) πρέπει να υποχωρήσουν στις απαιτήσεις της κυβέρνησης, μόνο και μόνο επειδή ο λαός την ψήφισε για να τις υλοποιήσει.

Κι εδώ όμως υπάρχει ένα παράδοξο. Όλοι μιλούν για υπερβολικές απαιτήσεις των εταίρων (δανειστών) και κανείς για υπερβολικές προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν από τις προεκλογικές υποσχέσεις, χάρη στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε στις εκλογές.

Το άλλο πουλάκι:

«Στο μεταξύ…»

(Έτσι έγραφαν τα κόμιξ, το ΜΠΛΕΚ, ας πούμε, όταν οι συγγραφείς μάς μετέφεραν από ένα σημείο της δράσης σε κάποιο άλλο.)

Στο μεταξύ, μας πήρε και μας σήκωσε. Η οικονομία επέστρεψε πίσω σε πολλούς τομείς, επιστροφή την οποία δεν αμφισβητεί πλέον ούτε η ίδια η κυβέρνηση, ούτε καν οι πλέον φανατικοί ψηφοφόροι της.

Μόνο που λένε ότι αυτό δεν οφείλεται σε δικό μας λάθος, αλλά στην άρνηση των κακών δανειστών (αυτοί δεν μιλάνε για εταίρους, τουλάχιστον στο εσωτερικό της χώρας) να μας φροντίσουν όπως μας αξίζει και όπως (ψηφίσαμε ότι) δικαιούμαστε.

Από πού να ξεκινήσω;

Χωρίς αξιολογική σειρά, ας ξεκινήσουμε από την ανεργία. Η οποία, παρά τους (επανα)διορισμούς κάποιων απολυμένων, αυξήθηκε αυτό το πεντάμηνο, όμως ποιος νοιάζεται;

Οι εργαζόμενοι σ’ αυτή τη χώρα είναι δυο κατηγοριών. Τα χαϊδεμένα παιδιά του δημοσίου και εκείνα του ιδιωτικού τομέα.

Οι πρώτοι δεν πρέπει να χάνουν τις θέσεις τους, ακόμη κι όταν καταδικάζονται για σοβαρές παραβάσεις ή όταν συλλαμβάνονται να έχουν προσληφθεί με πλαστά δικαιολογητικά.

Οι δεύτεροι να πάνε να πνιγούν. Τόσο απλά.

Γι’ αυτό, φυσικά, ευθύνεται η ύφεση στην οποία βυθίστηκε όλο αυτό το διάστημα η χώρα. Χρήμα δεν υπάρχει πουθενά, εξόν από τα μαξιλάρια και τους καταψύκτες.

Στην αγορά δεν κινείται τίποτε. Σταμάτησαν ακόμη και τα δημόσια έργα που θα αποτελούσαν τον μοχλό της ανάπτυξης. Ακόμη και τα συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα, που θα έφερναν εδώ ευρωπαϊκά κονδύλια σταμάτησαν κι αυτά, διότι δεν υπάρχει σάλιο ούτε για τη μικρή συμμετοχή της χώρας μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτά δεν τα ψηφίσαμε.

Ήρθαν μόνα τους, αγνοώντας τη λαϊκή βούληση του ελληνικού λαού, για έναν απλό λόγο. Κάποια πράγματα δεν γίνονται απλώς επειδή το θέλουμε, επειδή ψηφίζουμε να γίνουν έτσι.

Μπορείς, ας πούμε, να ψηφίσεις να μην υπάρχει το πεντάευρο για τις εξετάσεις στα νοσοκομεία. Αυτό γίνεται. Δεν μπορείς όμως να ψηφίσεις να γεμίσουν τα μπουκάλια οινόπνευμα, οι φιάλες οξυγόνο και τα ράφια γάζες και αναλώσιμα. Αυτό, απλώς, δεν γίνεται έτσι.

Το πεντάμηνο όμως που κύλησε άδοξα (όμως υπερήφανα) έφερε στο φως και άλλα πράγματα, που δεν ήταν και αποτέλεσμα της οικονομικής ασφυξίας.

Είδαμε τις πολιτικές στην παιδεία, η οποία επέστρεψε στα ηρωικά χρόνια της δεκαετίας του 1980.

Είδαμε να επαναλαμβάνεται το σενάριο με διορισμούς «δικών μας παιδιών», σε ποσοστό μάλιστα ανάλογα με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Είδαμε μια εκδικητική διάθεση από τους εργαζόμενους που επέστρεψαν στην ΕΡΤ, αλλά και μια τακτική εξωφρενικών απαιτήσεων που μας γυρίζει πολύ πίσω.

Είδαμε πολιτικούς που κατηγορούσαν προηγούμενους για
«χατζηαβατισμό» απέναντι στους Ευρωπαίους, να φέρονται ανάλογα, αν όχι χειρότερα, απέναντι στους Ρώσους (όχι μόνο) πολιτικούς.

Είδαμε να στηρίζονται συντεχνίες του παρελθόντος, μόνο και μόνο προκειμένου να αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση ερείσματα σε συνδικαλιστικούς χώρους στους οποίους δεν είχε καμιά παρουσία.

Είδαμε τέλος τα τρομερά παιδιά της «πρώτης φοράς» (ονόματα δεν λέμε) να επιδεικνύουν ένα ήθος και μια συμπεριφορά που φέρνουν σε δύσκολη θέση ακόμη και τους πιο θερμούς υποστηρικτές της.

Όπως καταλάβατε δεν σχολίασα ούτε τον «Πάκη», ούτε τον Καμμένο.

Τι άλλο θα δούμε;

Τα είδαμε όλα!

150619 ΒΡΕΦΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Έρευνες, έρευνες, έρευνες…

Η έρευνα είναι η δουλειά του… ερευνητή, από αυτήν βγάζει το ψωμί του, επομένως, ως δουλειά, δεν είναι ντροπή.

Καμιά δουλειά δεν είναι, όταν αυτός που την κάνει είναι σοβαρός και αξιοπρεπής. Διότι ο άνθρωπος, ο επαγγελματίας, είναι που δίνει νόημα στην εργασία του.

Η ερευνητική δουλειά είναι και λίγο μυστήρια. Έχει δική της μεθοδολογία, δικούς της κώδικες δεοντολογίας, που ακόμα κι όταν τηρούνται, το αποτέλεσμα δεν είναι σίγουρα αξιόπιστο.

Προσέξτε, γιατί θα παρεξηγηθώ. Δεν μιλώ για την έρευνα στο εργαστήριο, ας πούμε της φυσικής ή της βιολογίας, αλλά για εκείνη στο κοινωνικό πεδίο.

Πώς γίνεται δυο αξιόπιστες έρευνες να μας δίνουν αντίθετα αποτελέσματα; Δεν γίνεται. Φαινομενικά είναι αντίθετα, όμως το ένα δεν έρχεται να «εξουδετερώσει» το άλλο, στην πραγματικότητα έρχεται να το συμπληρώσει. Και να μας πει ότι χρειάζονται παραπέρα έρευνες, αν θέλουμε να οδηγηθούμε σε πιο ασφαλή αποτελέσματα.

Επειδή σας μπέρδεψα, θα δώσω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, για το οποίο θέλω να συζητήσουμε σήμερα.

Είναι καλό να δίνουμε στα μικρά παιδιά ipad, τάμπλετ και άλλα τέτοια «παιχνίδια», για να περνάνε την ώρα τους (και εμείς τη δική μας, χωρίς να μας ενοχλούν);

Μη βιαστείτε να απαντήσετε, το ζήτημα χρήζει έρευνας. Όχι μίας, πολλών ερευνών, που θα μας πουν ότι…

Τι θα μας πουν; Όπως θα δείτε, η κάθε μία λέει τα δικά της. Είναι αυτό που εντοπίσαμε πριν. Το ζήτημα είναι τι πρέπει να κάνουμε εμείς, πώς μπορούμε να προσαρμόσουμε τη συμπεριφορά και τον τρόπο ζωής μας σ’ αυτά τα συμπεράσματα, όταν άλλα λέει το ένα και άλλα το άλλο;

Ξεκινάμε, λοιπόν. Μεγάλη έρευνα στις ΗΠΑ έδειξε πως η χρήση ipad και τάμπλετ από βρέφη (από βρέφη, παρακαλώ, όχι μικρά παιδιά) βοηθά να βελτιωθεί η νοημοσύνη τους. Τα κάνει πιο έξυπνα, πόσο πιο απλά να το πούμε. Αν θέλετε, λοιπόν, να έχετε ένα έξυπνο (πιο έξυπνο) μικράκι, κάντε του δώρο ένα τάμπλετ και να το αφήσετε να το πασπατεύει.

Θα βρει, λένε οι επιστήμονες, πολύ πιο εύκολα από εμάς πώς μπορεί να «σπρώχνει» με το δάχτυλο την οθόνη και να αλλάζει παραστάσεις. Μάλιστα υπάρχουν εταιρίες που έχουν ήδη εγκατεστημένες ειδικές εφαρμογές με ήχους και σχήματα για βρέφη.

Το άλλο πουλάκι:

Η γενιά του δαχτύλου.

Έτσι ονομάζεται από τους ειδικούς η γενιά που μεγαλώνει έχοντας ως προέκταση του χεριού της μια ηλεκτρονική συσκευή αφής.

Φαντάζομαι πως, σε μερικά χρόνια, οι νεοφροϋδιστές θα αναλύουν τα προβλήματα ώριμων ανθρώπων με βάση όχι μόνο τα γνωστά «στάδια», στοματικό κ.λπ., αλλά και το… δαχτυλικό.

Έτσι, πιθανές παρενέργιες στο συγκεκριμένο στάδιο, θα έχουν ως αποτέλεσμα μια ασταθή προσωπική ή ερωτική ζωή στην ενηλικίωση.

Πάντως ο ψυχαναλυτής θα έχει να κάνει με ένα ευφυές άτομο. Ή μήπως όχι;

Διότι, αυτό είναι ένα πρόβλημα στις σχετικές έρευνες. Απευθύνονται σε βρέφη, όμως δεν έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν να δουν πώς αυτά θα εξελιχθούν κατά την ενηλικίωσή τους.

Τι σημαίνει δηλαδή ότι το τάμπλετ κάνει βρέφη πιο ευφυή. Άλλες έρευνες μας έχουν δείξει ότι η νοημοσύνη σ’ αυτές τις ηλικίες δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο στην υπόλοιπη ζωή.

Θέλετε ένα παράδειγμα;

Ο καθηγητής Gary Small, συγγραφέας του βιβλίου «Brain, διασώζοντας την τεχνολογική αλλοίωση του μοντέρνου μυαλού», κάνει έναν σημαντικό διαχωρισμό, ανάμεσα στους ψηφιακούς αυτόχθονες, όσους δηλαδή γεννήθηκαν στην εποχή των ηλεκτρονικών υπολογιστών, και τους ψηφιακούς μετανάστες, όλους εμάς δηλαδή που γνωρίσαμε τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές σε μεγάλη ηλικία. Λέει λοιπόν πως το μυαλό των πρώτων είναι πολύ διαφορετικό από εκεί των δεύτερων.

Διαφορετικό, ναι, όμως δεν γνωρίζουμε ακόμη τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν οι νέες αυτές τεχνολογίες. Το βέβαιο είναι πως δεν μπορεί να υπάρξει ένας γενικός κανόνας συμπεριφοράς προς τις ηλεκτρονικές συσκευές, αφού τα παιδιά διαφέρουν σημαντικά ως προς την ευαισθησία που έχουν απέναντι στο χρόνο που περνούν κοιτάζοντας μια οθόνη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχουν κι άλλες έρευνες.

Μπορεί τα παιδιά που ασχολούνται με τα τάμπλετς να αποκτούν μεγαλύτερη ευφυία (σύμφωνα με την έρευνα), όμως υστερούν πολύ σε άλλους τομείς, όπως τον κοινωνικό ή τον συναισθηματικό.

Κάποιοι λένε ότι δεν είναι καλό στο παιδί να απομονώνεται με ένα τάμπλετ. Τι γίνεται όμως όταν απομονώνεται με άλλο τρόπο, με ένα παιχνίδι ή με τις μπογιές του;

Συμφωνούμε όλοι ότι είναι προτιμότερη η αλληλεπίδραση με ανθρώπους. Όταν όμως αυτή δεν υπάρχει ούτως ή άλλως; Τότε μήπως η σωστή χρήση μιας ηλεκτρονικής συσκευής είναι προτιμότερη; (Προσέξατε το «σωστή»;)

Κανείς δεν ξέρει και, όπως είδατε, καμιά έρευνα δεν μπορεί να μας πει με βεβαιότητα.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις καταλήγουμε σε ένα σίγουρο καταφύγιο που είναι η εμπειρία ετών και η σοφία των προγόνων. Τι μας λένε αυτές;

Πρώτα πρώτα πως το «μέτρον» είναι ένας οδηγός που πρέπει να μας συντροφεύει πάντοτε. Έπειτα πως ο άνθρωπος μοιάζει πολύ με τα οικοσυστήματα. Όσο πιο σύνθετα είναι, όσο πιο πολύπλοκα με πολλές αλληλεπιδράσεις, τόσο πιο σταθερά είναι. Ένα οικοσύστημα μονοδιάστατο κινδυνεύει εύκολα με κατάρρευση.

Ε, αυτά αν έχουμε στο νου μας, νομίζω ότι θα τα καταφέρουμε ό,τι κι να ‘ρθει.

Πάνινα τάμπλετ!