150604 ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τελικά, υπάρχουν λεφτά;

Δεν ξέρει, πλέον, τι να πιστέψει κανείς. Νομίζω ότι η κυβέρνηση έχει σπάσει κάθε ρεκόρ κωλοτούμπας, κι έτσι και υπήρχε ολυμπιακό άθλημα «είπα-ξείπα» είμαι βέβαιος πως το χρυσό το είχαμε στο τσεπάκι μας. Είναι το δεύτερο άθλημα στο οποίο είμαστε αχτύπητοι, μετά εκείνο της «μετακύλισης ευθυνών». Με τη διαφορά ότι αυτό είναι εθνικό άθλημα, ενώ στο «είπα–ξείπα» διακρίνεται κυρίως η κυβέρνηση.

Άλλα λένε το πρωί κι άλλα το… μεσημέρι. Το βράδυ μπορεί να επιστρέψουν στα πρωινά άλλα, μέχρι να έρθει η επόμενη μέρα όπου το τοπίο θα αλλάξει τελείως, αφού, κατά τη διάρκεια της νύχτας, νέα… άλλα θα έχουν προστεθεί στα σενάρια τους.

Εν τω μεταξύ, ανάμεσα στα άλλα της μιας μέρας και στα άλλα της επόμενης έχει προξενηθεί ένας μικρός πανικός, κάποια εκατομμύρια έχουν μετακομίσει από τα ΑΤΜ στις μαξιλαροθήκες, το χρηματιστήριο έχει βουλιάξει και πολλές χιλιάδες πολιτών έχουν χάσει τον ύπνο τους.

Αφού προηγουμένως έχασαν ή κινδύνεψαν να χάσουν τις δουλειές τους.

Μ’ αυτό τον τρόπο πορευόμαστε τέσσερις μήνες τώρα και αυτό λέγεται διακυβέρνηση μιας χώρας από την «πρώτη φορά Αριστερά», η οποία μας διαβεβαίωνε ότι ήταν απολύτως έτοιμη να αναλάβει τα ηνία, γι’ αυτό άλλωστε και βιαζόταν τόσο πολύ να διεξαχθούν εκλογές στο καταχείμωνο.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, είχαμε την περασμένη εβδομάδα ένα ακόμη ενδιαφέρον πίσω-μπρος, από το υπουργείο Παιδείας.

Το οποίο βγήκε και ανακοίνωσε πως αδυνατεί πλέον να χρηματοδοτεί τη συμμετοχή των μαθητικών ομάδων μας στις Διεθνείς ή τις Βαλκανικές Ολυμπιάδες.

Μιλάμε για ένα συνολικό κόστος γύρω στις πενήντα χιλιάδες ευρώ.

Αμέσως ξεκίνησαν οι αντιδράσεις, με πρώτη τη Μαθηματική Εταιρία, η οποία προγραμμάτιζε να λάβει μέρος στη Διεθνή Μαθηματική Ολυμπιάδα, στην Ταϊλάνδη, με κόστος αποστολής λιγότερο από 10.000 ευρώ.

Στην ανακοίνωσή τους μάλιστα αναφέρουν πως στις 111 χώρες που δήλωσαν συμμετοχή υπάρχουν πολλές πολύ φτωχότερες από τη δική μας, που όμως βρίσκουν τρόπο να χρηματοδοτήσουν τις αποστολές τους, ίσως επειδή θεωρούν αυτή τη συμμετοχή κάπως σημαντική. Είπαν δηλαδή και αυτοί «λεφτά υπάρχουν, βρείτε τα και αναλάβετε τις υποχρεώσεις σας».

Το άλλο πουλάκι:

Πόσο σημαντική είναι η συμμετοχή μας;

Θεωρώ πως δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι περισσότεροι πολίτες, ανάμεσά τους πολλοί εκπαιδευτικοί και πάρα πολλοί μαθητές, δεν γνωρίζουν καθόλου την ύπαρξη τέτοιων αγώνων.

Συνεπώς δεν ξέρουν πως τη χώρα μας έχει κάθε φορά σημαντικές διακρίσεις και πολλά μετάλλια.

Φαντάζεστε; Έχουμε ολυμπιονίκες, όχι έναν, πολλούς και δεν το γνωρίζουν παρά ελάχιστοι. Σκεφθείτε να είχαμε ανάλογες επιτυχίες σε κάποιο άλλο άθλημα.

Για να καταλάβετε το μέγεθος της άγνοιάς μας, αρκεί να αναφέρω ότι τα τελευταία χρόνια, μαθητές του νομού μας –ναι, του νομού Δράμας- συμμετείχαν και διακρίθηκαν σε ολυμπιάδες Μαθηματικών (τρία παιδιά) και Αστρονομίας (άλλα τρία).

Πόσοι τους ξέρουμε; Πόσο τους τμήσαμε; Πόση σημασία δώσαμε και με ποιους τρόπους προσπαθήσαμε να προβάλουμε αυτές τις διακρίσεις στα υπόλοιπα παιδιά του νομού, ώστε να λειτουργήσουν ως θετικά πρότυπα;

Ήρθε, λοιπόν, μέσα σ’ αυτό το κλίμα το υπουργείο Παιδείας και δήλωσε πως δεν υπάρχουν λεφτά για τη χρηματοδότηση των αποστολών μας σε τέτοιες διοργανώσεις.

Τα αποτελέσματα των οποίων, αξίζει να το σημειώσουμε αυτό, λαμβάνονται πολύ σοβαρά υπόψη από σπουδαία πανεπιστήμια του εξωτερικού, όταν προκηρύσσονται θέσεις μεταπτυχιακών σπουδών ή δίνονται υποτροφίες.

Τελικά τα χρήματα βρέθηκαν (θα βρεθούν) δήλωσε ο υπουργός, όμως, χάρη στο περιστατικό και στο «είπα-ξείπα», μας δόθηκε η ευκαιρία να σκεφτούμε σοβαρά τι αξίζει και τι όχι σ’ αυτή τη χώρα. Ποιες είναι οι προτεραιότητές μας και πως ιεραρχούμε τα σημαντικά και τα ασήμαντα.

(Προηγουμένως βρέθηκε χορηγός, ο οποίος δήλωσε ότι θα χρηματοδοτήσει όλες τις αποστολές μας. Είπαμε, πρόκειται για πενήντα χιλιάδες ευρώ, ποσό αστείο για κάποιους συμπατριώτες μας, παρά την κρίση και τον γενικό χαμό.)

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιοι έπρεπε να… τρέξουν;

Παρακολουθώντας εδώ και δεκαετίες τα συνδικαλιστικά πράγματα στον χώρο της εκπαίδευσης, ξέρω ότι οι ομοσπονδίες των δασκάλων και των καθηγητών βγάζουν σπυράκια, όταν ακούν για χορηγούς στην εκπαίδευση.

Ξεχνάνε, προφανώς, ότι η παιδεία, σ’ αυτόν τον τόπο, ιδιαίτερα σε καιρούς δύσκολους, στηρίχτηκε πάντοτε σε… να τους πούμε ευεργέτες, αν το «χορηγούς» ακούγεται άσχημα.

Περίμενα, λοιπόν, πως οι ευαίσθητες ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών θα έβαζαν το χέρι στη δική τους τσέπη και θα έλεγαν «ας μην ανησυχούν οι μαθητές μας, αν δεν έχει το υπουργείο Παιδείας, εμείς είμαστε εδώ». Νομίζετε πως είναι μεγάλο έξοδο γι’ αυτούς; Οι προϋπολογισμοί τους είναι τεράστιοι -μόνο για τους δασκάλους που γνωρίζω καλά, ξεπερνούν τα δύο εκατομμύρια ευρώ. Τριακόσιες χιλιάδες ευρώ θα πάρουν οι αντιπρόσωποι που εκλέχτηκαν για να κατέβουν στη γενική συνέλευση της Αθήνας!

Δεν είδα όμως καμιά κίνηση προς την υποστήριξη των πρωταθλητών μας. Μπορεί να μου διέφυγε και να τους αδικώ. Μακάρι. Όμως η λογική «να κόψει το υπουργείο τον λαιμό του και να βρει λεφτά» δεν είναι λύση.

Ας αναλογιστούν ότι υπάρχουν συνάδελφοί τους που αφιερώνουν χρόνο και κοπιάζουν, αφιλοκερδώς παρακαλώ, προκειμένου να προετοιμάσουν τους μαθητές και τις ομάδες μας για τη συμμετοχή τους στους αγώνες.

Ας είναι. Είπαμε ότι η κρίση, με όλα τα στραβά της και όλα τα προβλήματα που μας έφερε, μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε, και τι είναι αυτό που πραγματικά αξίζει για τον καθένα μας, ποιες προτεραιότητες -βλέπε αξίες- έχουμε.

Και είδαμε…

Ρεκόρ στην αφραγκία!