150624 ΤΕΤΡΑΠΟΔΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ο τέταρτος πυλώνας.

Είδαμε το χαΐρι από τους τρεις, στηριχτήκαμε στον τέταρτο και περιμένουμε να δούμε άσπρη μέρα.

Όταν κάτι είναι εντελώς ξεχαρβαλωμένο, η μάνα μου το περιγράφει με μια ωραία παρομοίωση: «Από τα τρία κούτσαινε και στ’ άλλο δεν πατούσε».

Αυτή η εικόνα μου ήρθε στον νου, όταν διάβασα για τον «τέταρτο πυλώνα».

Περί τίνος πρόκειται;

Ξέρουμε, από τη δεκαετία του ’70 ακόμη (κρύβε χρόνια) ότι η δημοκρατία έχει τρεις πυλώνες. Τη το κοινοβούλιο, την τοπική αυτοδιοίκηση και τον συνδικαλισμό.

Τα τελευταία χρόνια απέκτησε κι έναν τέταρτο, όμως, πριν αναφερθούμε σ’ αυτόν, ας ρίξουμε μια ματιά στους παλαιότερους.

Είμαστε καμένοι και από τους τρεις. Ξεκινώντας από τη βουλή, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως η κατάντια έχει πιάσει πάτο. (Πάτος δεν υπάρχει, πάντοτε καραδοκεί το χειρότερο, όμως είναι μια κουβέντα που συνηθίζουμε να λέμε για να περιγράψουμε ένα τεράστιο χάλι.)

Οι σκηνές που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια, τα όσα λέγονται ή γίνονται εκεί μέσα, δεν έχουν προηγούμενο.

Και, φυσικά, κάθε βουλή έχει την Πρόεδρο που της αξίζει. Που δίνει τον τόνο, που προκαλεί συνεχώς, που κάνει μονίμως κατάχρηση της θέσης της, που λοξοκοιτάει προς τις άλλες εξουσίες, που…

Έχουν ειπωθεί και γραφεί τόσα, τι άλλο να προσθέσουμε εμείς;

Ας περάσουμε στον δεύτερο πυλώνα, την τοπική αυτοδιοίκηση, από την οποία άλλα περιμέναμε και άλλα μας ήρθαν.

Πρώτα πρώτα σε πολλές περιπτώσεις λειτούργησε ως το μακρύ χέρι του κράτους στις τοπικές κοινωνίες. Αντί να υπάρχει η αντίστροφη διαδρομή, ο πολίτης με τη μεσολάβηση της τοπικής αυτοδιοίκησης να έρχεται πιο κοντά στο κράτος, είδαμε το κράτος να γίνεται μεγαλύτερο πιο αυταρχικό, περισσότερο «ύπουλο» και πανταχού παρόν, μέσω αυτής.

Έπειτα καταλάβαμε πως ένα μεγάλο μέρος της διαφθοράς «ανήκε δικαιωματικά» στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Η πιο κοντινή στον πολίτη μορφή εξουσίας εκμεταλλεύτηκε αυτή την οικειότητα, προκειμένου να αποκομίσει τεράστια κέρδη.

Το άλλο πουλάκι:

Πάμε και στον συνδικαλισμό.

Ο οποίος έχασε το δρόμο του από τη στιγμή που ήρθε «το ΠαΣοΚ» στην κυβέρνηση ο λαός στην εξουσία».

Ο συνδικαλισμός έγινε…κυβερνητικός. Οι αγώνες και οι διεκδικήσεις αντικαταστάθηκαν από φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και χαριεντισμούς με υπουργούς. Αυτοί έκλειναν το μάτι στους εργατοπατέρες, αφήνοντας να εννοηθεί πως δεν χρειάζεται να αγωνίζονται παρά μόνο για να βρίσκονται εκείνοι στα πράγματα.

Κρυφές συναλλαγές, πουλημένες απεργίες, διεφθαρμένες ηγεσίες, και, στην καλύτερη περίπτωση, συγκοινωνούντα δοχεία με τη βουλή και τα υπουργεία, ο συνδικαλισμός απαξιώθηκε αποκλειστικά με δική του ευθύνη.

Ωστόσο, όπως και οι άλλοι «πυλώνες», εξακολουθεί να θεωρείται αναγκαίο κακό, γιατί αυτό βολεύει πολλούς.

Χωρίς τον κοινοβουλευτισμό, και χωρίς την τοπική αυτοδιοίκηση είναι αδύνατον να φανταστούμε μια δημοκρατία.

Χωρίς τον συνδικαλισμό; Τι θα γινόταν, αν την άλλη μέρα, όλοι αυτοί οι εργατοπατέρες πήγαιναν στο σπίτι τους; Τη στιγμή που δεν εκπροσωπούν παρά τους εαυτούς τους (τα ποσοστά συμμετοχής στις συνελεύσεις είναι αστεία, ούτε τα Δ.Σ. δεν παρευρίσκονται) ποιος ο λόγος να εξακολουθούν να καταλαμβάνουν έναν χώρο που θα μπορούσε να γεννήσει κάτι νέο;

Το λέω αυτό γιατί έχουμε μια σχετική εμπειρία από τον συνδικαλισμό στον αγροτικό τομέα. Όταν διαλύθηκαν οι παλιοί, αμαρτωλοί, αγροτικοί σύλλογοι, εμφανίστηκαν νέες, πιο υγιείς μορφές εκπροσώπησης των αγροτών, με άλλη νοοτροπία και πρακτική.

Ας έρθουμε όμως στον τέταρτο πυλώνα της δημοκρατίας, όπως αυτός εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια και αναγνωρίστηκε ως τέτοιος από το κόμμα που βρίσκεται σήμερα στην κυβέρνηση.

Πρόκειται για τον λαό στις πλατείες!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Με άλλη ορολογία, τα… «κινήματα».

Σας έχουμε πει πολλές φορές τη γνώμη μας, από τότε που τα κινήματα αυτά εγκαταστάθηκαν στις πλατείες και καλλιέργησαν το έδαφος για τη νέα πολιτική πραγματικότητα στη χώρα.

Προσφάτως όμως, ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές των κινημάτων άρχισαν να δέχονται την πίεση των αντιφάσεών τους.

Υπάρχουν καλά και κακά κινήματα. Πολίτες που συγκεντρώνονται στις πλατείες και έχουν δίκιο, ενώ άλλοι που έχουν άδικο. Ο διαχωρισμός που μας κυνηγά τα τελευταία χρόνια έφτασε και εκεί.

Οι δικοί μας και οι ξένοι, οι πατριώτες και οι προδότες, οι αγωνιστές και οι πουλημένοι…

Παραδόξως, όταν συνυπήρχαν στις πλατείες πολίτες από διαφορετικούς χώρους –ακραία διαφορετικούς- δεν είχαμε τέτοιου είδους διαχωρισμούς.

Τότε, όλα ήταν μια χαρά, υπήρχε μια συνεκτική ουσία που έδενε τους (ακραία) διαφορετικούς κόσμους και ήταν ο αντιμνημονιακός αγώνας και η «πατριωτική» έχθρα προς την Ευρώπη.

Τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Καλοί όσοι συγκεντρώνονται για να διαδηλώσουν «παίρνουμε τη διαπραγμάτευση στα χέρια μας» (πώς;) κακοί όσοι διαδηλώνουν «μένουμε Ευρώπη».

Πάει κι ο τέταρτος πυλώνας. Αποδείχθηκε σαθρός «εκ κατασκευής» και ο λόγος είναι πολύ απλός. Όπως και τους άλλους τρεις, τον δημιουργήσαμε εμείς, είναι εικόνα του εαυτού μας.

Η βουλή, η τοπική αυτοδιοίκηση, τα συνδικάτα και οι «πλατείες» είμαστε εμείς κι εμείς είμαστε ένα, έχουμε μέσα μας και το καλό και το κακό.

Αν προσπαθήσουμε όχι να τα αλλάξουμε, αλλά να τα… αποκαθάρουμε, θα δούμε ότι θα οδηγηθούμε στα χειρότερα.

Το βλέπουμε ήδη.

Πατάει καλύτερα!