150615 ΑΨΗΦΙΣΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Είπα να μην το σχολιάσω…

Δεν είναι όμως εύκολο, ειδικά όταν τον χώρο το ζεις χρόνια και τον πονάς. Την περασμένη Τετάρτη, οι δάσκαλοι ψήφισαν για να εκλέξουν Διευθυντές στα Σχολεία τους.

Πρώτη φορά συνέβαινε αυτό και όλοι ήταν περίεργοι να δουν πώς θα αντιδρούσε το σώμα των δασκάλων στη νέα αυτή πρόκληση.

Για να σας βάλω στο κλίμα, θα σας πω λίγα πράγματα περί της διαδικασίας. Κάθε υποψήφιος Διευθυντής είχε δικαίωμα να… κατέβει σε τρία το πολύ σχολεία. Όπως αντιλαμβάνεστε, υπήρξαν πολλοί που έθεσαν υποψηφιότητα μόνο σε ένα. Ειδικά οι εν ενεργεία δύσκολα θα ξεκινούσαν να πάνε σε άλλο σχολείο, αφήνοντας το δικό τους.

Κάθε υποψήφιος Διευθυντής είχε ως βάση ορισμένα μετρήσιμα μόρια, πάνω στα οποία θα ερχόταν να προστεθούν και εκείνα από τις ψήφους των δασκάλων. Αυτό, προκειμένου να υπάρξει κάποιου είδους αντικειμενικότητα. 

Στην πράξη όμως –φάνηκε αυτό σε αρκετές περιπτώσεις- η ψήφος των δασκάλων ήταν η καθοριστική. Μπορούσε να «διαγράψει» όλα τα μετρήσιμα κριτήρια, μάλιστα, αν κάποιος δεν έπαιρνε το 20% των ψήφων δεν συνέχιζε καν στη διαδικασία.

Καλά όλα αυτά και άγια, κυρίως όμως… δημοκρατικά. Ό,τι θέλει ο λαός, ο οποίος λαός δεν έχει άλλο τρόπο να εκφραστεί παρά την ψήφο του.

Και πολύ δικαιολογημένα θα ισχυριστεί κάποιος «είναι δυνατόν να διοικήσεις ένα σχολείο, όταν δεν σε θέλει ούτε το 20% των υφισταμένων σου;»

Προφανώς όχι, ας ξεκινήσουμε όμως από αυτό ακριβώς το σημείο. Τι θα πει «να σε θέλει;» Πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας από εμάς αυτό το σχήμα, ο υφιστάμενος να θέλει, να γουστάρει τον προϊστάμενό του;

Μη βιαστείτε να απαντήσετε, γιατί θέλω πιο μπροστά να σας εξηγήσω ποιο ήταν το πνεύμα (και το γράμμα) αυτού του… πρώτη φορά νόμου.

Στην πραγματικότητα δεν μιλούσε για «εκλογές». Οι δάσκαλοι δεν κλήθηκαν να ψηφίσουν εκπροσώπους τους, όπως κάνουν στις εκλογές για τα συνδικάτα.

Κλήθηκαν να λειτουργήσουν ως Συμβούλιο Επιλογής Διευθυντών.

Το άλλο πουλάκι:

Για να το καταλάβετε…

Ο νόμος μιλάει για το «κριτήριο συμβολής στο εκπαιδευτικό έργο -προσωπικότητας- γενικής συγκρότησης του υποψηφίου που αποτιμάται με τη μυστική ψηφοφορία του συλλόγου διδασκόντων της σχολικής μονάδας που ο υποψήφιος θα επιλέξει».

Δηλαδή ο υποψήφιος, στην πραγματικότητα, δεν παίρνει ψήφους, αλλά μόρια για αυτό το κριτήριο, με βάση όμως πολύ συγκεκριμένα στοιχεία που προβλέπονται από τον νόμο.

«Η προσωπικότητα, το ήθος, η εντιμότητα, το αίσθημα δικαιοσύνης, η δημοκρατική συμπεριφορά, η επαγγελματική ανάπτυξη και συνέπεια».

Εκτιμώνται ακόμη συγκεκριμένες ικανότητες του υποψηφίου, όπως εκείνη της «επικοινωνίας και συνεργασίας, ανάπτυξης πρωτοβουλιών και επίλυσης προβλημάτων ιδίως διδακτικών, διοικητικών, οργανωτικών και λειτουργικών καθώς και η ικανότητα δημιουργίας κατάλληλου παιδαγωγικού περιβάλλοντος και έμπνευσης των εκπαιδευτικών».

Έχει και άλλα. Αλλά και μόνο από τα παραπάνω μπορεί κανείς να αντιληφθεί πως δεν πρόκειται για μια απλή ψηφοφορία. Ακούστε και θα δείτε: Οι «ψηφοφόροι» θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους στοιχεία του βιογραφικού σημειώματος του υποψηφίου που δεν μοριοδοτούνται. 

Όπως «άλλες σπουδές, επιμόρφωση και μετεκπαίδευση, οργάνωση εκπαιδευτικών συνεδρίων, σεμιναρίων, και προγραμμάτων και η συμμετοχή του σε αυτά με την ιδιότητα εισηγητή, υλοποίηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων και εφαρμογή καινοτομιών…», όμως μη σας κουράζω άλλο, καταλάβετε το πνεύμα και το γράμμα του νόμου.

Ερχόμαστε τώρα στην πράξη, που πάντα διαφέρει από τη θεωρία και τις προσδοκίες που αυτή κομίζει.

Με ποιο κριτήριο ψήφισαν οι δάσκαλοι; 

Προφανώς είναι δύσκολο να το εντοπίσουμε ακριβώς, αφού η ψήφος, αντίθετα με ό,τι συνέβαινε σε παλαιότερα συμβούλια επιλογής, δεν ήταν υποχρεωτικό να δικαιολογηθεί. Έριχνες την ψήφο σου σε όποιον ήθελες, χωρίς να δίνεις λόγο για τα κριτήριά σου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είδαμε όμως τι έγινε.

Πριν σας το περιγράψω, ας κάνω μια γενικότερη παρατήρηση. Μέχρι τώρα οι δάσκαλοι διαμαρτύρονταν για τον τρόπο με τον οποίο επιλέγονταν οι Διευθυντές τους. Κατηγορούσαν  -και εν πολλοίς είχαν δίκιο- ότι τα συμβούλια επιλογής κινούνται από υποκειμενικά και ιδιοτελή κίνητρα, επέλεγαν με βάση κομματικές προτιμήσεις ή… κολλητηλίκια, προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες.

Κανόνας: είναι εύκολο να μιλάς εκ του ασφαλούς και να κατηγορείς άλλους, όταν ο ίδιος δεν έχεις μπει ποτέ στη διαδικασία (και τον πειρασμό) να βρεθείς στη θέση τους.

Τώρα, λοιπόν, δόθηκε στους δασκάλους η δυνατότητα να δείξουν πως «ένας άλλος τρόπος είναι εφικτός».

Δεν το έκαναν.

Σας είπαμε ότι η ψήφος ήταν μυστική και δεν όφειλε να είναι αιτιολογημένη. Όλα τα άλλα όμως ήταν φανερά. Το παρασκήνιο, οι ίντριγκες, οι κλίκες, τα τηλεφωνήματα και οι μυστικές συναντήσεις, οι κάθε είδους πιέσεις, οι υποσχέσεις, όλα μα όλα τα γνωστά που συμβαίνουν σε κάθε εκλογική διαδικασία, ήρθαν και τώρα στο φως και πρωταγωνίστησαν.

Εκεί, κυρίως, που παιζόταν η θέση, είδαμε να γίνονται τέρατα και σημεία. Μέχρι και «εξωδιδασκαλικοί παράγοντες έβαλαν το χεράκι τους», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Το ευτύχημα (;) ήταν ότι, αυτή τη φορά, σε πολλά σχολεία δεν υπήρχε δεύτερος υποψήφιος και έτσι δεν εκδηλώθηκε το πρόβλημα στην πραγματική του έκταση. 

Εκεί όμως που υπήρχαν δυο και τρεις το «θέαμα» ήταν τέτοιο που θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν ταίριαζε καθόλου σε μορφωμένους ανθρώπους, οι οποίοι μάλιστα διδάσκουν στα παιδιά μας Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή.

«Πρώτη φορά», τι περιμένατε;

Ψήφος… εμπιστοσύνης!