150617 ΑΜΗΧΑΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Υπάρχει ένα ερώτημα.

Φαινομενικά, εσάς δεν σας ενδιαφέρει. Ωστόσο, σας το απευθύνω για να δείτε πως το πρόβλημα του ενός μπορεί να γίνει εύκολα και πρόβλημα του άλλου.

Τι σχολιάζει κάποιος, όταν δεν έχει… τι να σχολιάσει;

Δεν το καταλάβατε, έτσι; Θα το κάνω πιο σαφές.

Ας υποθέσουμε ότι ο σχολιασμός είναι η καθημερινή δουλειά κάποιου -«πουλάκια είναι κι ας κελαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε»- ότι υπάρχει κόσμος που περιμένει να ακούσει τα σχόλιά του, είτε για να συμφωνήσει μαζί τους είτε για να διαφωνήσει.

Πάντως περιμένει.

Όμως αυτός ο σχολιαστής, κάποια στιγμή δεν έχει κάτι να πει, κάποτε κολλάει και η καθημερινότητα δεν του δίνει κάποιο έναυσμα, κάτι άξιο σχολιασμού. Τότε τι κάνει;

Μια καλή ιδέα θα ήταν να σχολιάσει αυτήν ακριβώς την αμηχανία του. Να μοιραστεί με τους φίλους του, αυτούς δηλαδή με τους οποίους συνομιλεί καθημερινά, το συγκεκριμένο βάσανο.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι έτσι απλό. Με την ευκαιρία αυτών των σκέψεων, θα ήθελα να θέσω το γενικότερο πρόβλημα της ενημέρωσης στον σημερινό κόσμο. Ακούστε πως έχει.

Το Σαββατοκύριακο μετακομίσαμε.

Όχι, μη σας πιάνει τρόμος. Εδώ είμαστε πάντα, στην τελευταία σελίδα των ΧΡΟΝΙΚΩΝ. Εδώ όμως είναι το κλαρί στο οποίο βγαίνουμε και λέμε τον πόνο μας, σαν εκείνον τον συνάδελφό μας, τον κότσυφα, τον Σταύρο, στη γνωστή ιστοριούλα του Διονύση Σαββόπουλου.

Μόνο που εμείς δεν καθόμαστε ολομόναχοι όπως εκείνος, είμαστε τουλάχιστον τρία κι έτσι έχουμε πάντοτε παρέα.

Μετακομίσαμε τη φωλιά μας. Που σημαίνει ότι τόσες μέρες δεν έχουμε τηλεόραση, ούτε υπολογιστή, ούτε προλάβαμε «λόγω φόρτου εργασίας» να διαβάσουμε τις εφημερίδες.

Πώς, τις παίρνουμε καθημερινά, στέκονται όμως κι αυτές εκεί σε μια στίβα και περιμένουν να μπει μια στοιχειώδης τάξη στο χάος των κουτιών που έχουν καταλάβει ένα ολόκληρη σπίτι, ώστε να πάρουν τη σειρά τους.

Το άλλο πουλάκι:

Πού πας χωρίς ενημέρωση;

Είσαι ένας άνθρωπος τυφλός -ευτυχισμένος ίσως, όμως τυφλός- δεν έχεις επαφή με την πραγματικότητα, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται αυτή μέσα από τα ΜΜΕ.

Σκεφτόμουν όμως, με αφορμή τη δική μας περίπτωση, ότι σ’ αυτή την κατάσταση βρίσκονται χιλιάδες συμπολίτες μας, οι οποίοι κυριολεκτικά δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

Πώς είναι να ζεις έξω από τον κόσμο; Το ζούσαμε πολύ παλιά όταν κάναμε διακοπές σε κάτι ερημονήσια, όπου εφημερίδες -φυσικά- δεν φτάνανε και το τρανζιστοράκι που μας συντρόφευε έπιανε στα μεσαία από Κάιρο και κάτω. Φεύγαμε από τον Πειραιά και χανόμασταν από τον κόσμο. Ήταν όμως διακοπές με όλη τη σημασία της λέξης.

Μετά βγήκαν τα κινητά και βλέπαμε κάτι παράξενους τύπους να τρέχουν με τη συσκευή μπροστά τους από τη μια άκρη της παραλίας στην άλλη, να σκαρφαλώνουν σε κάτι βράχια και να προσπαθούν να πιάσουν σήμα. Γιατί; Για να πουν σε κάποιον δικό τους πόσο υπέροχα περνάν.

Δεν το συνεχίζω, διότι μετά κάποιοι έπαιζαν στο χρηματιστήριο από την… ξαπλώστρα. Ώσπου τους πήρε και τους σήκωσε, μαζί με την ξαπλώστρα, δυστυχώς μαζί και μ’ εμάς, τις… παράπλευρες απώλειες.

Η ενημέρωση, λοιπόν, χρειάζεται, όχι ότι δεν ζεις χωρίς αυτήν, ζεις όμως σε έναν άλλο κόσμο, όπως ακριβώς σε έναν άλλο κόσμο ζουν και όσοι ενημερώνονταν από ένα μοναχά Μέσο.

Ας το κλείσουμε εδώ κι ας περάσουμε σε κάτι άλλο που διαπιστώσαμε με αφορμή αυτή την καταραμένη τη μετακόμιση.

Όπως ακριβώς το φαντάζεστε, μας έφυγαν τρελά λεφτά, δεξιά κι αριστερά. Πολλά ήταν προγραμματισμένα, άλλα προέκυψαν εκτάκτως και όλα μαζί έριξαν έξω τον οικογενειακό προϋπολογισμό.

Όπως δεν το φαντάζεστε -αλλά είσαστε βέβαιοι-  το συνολικό αυτό ποσό βγήκε από το πορτοφόλι μας χωρίς να μπει μέσα ούτε μια απόδειξη!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν έχει αλλάξει τίποτε!

Μπογιατζήδες, ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, καθαρίστριες, μεταφορείς… όλοι μα όλοι πήραν «μαύρα» λεφτά, είτε γιατί εργάζονταν «μαύρα», είτε γιατί έκαναν το γνωστό κόλπο («με απόδειξη, τόσο παραπάνω»), είτε γιατί το έπαιξαν στο φιλικό («άμα περισσέψει καμιά απόδειξη στο τέλος της χρονιάς θα σου τη δώσω»).

Όπως ξέρετε, την ίδια ώρα γίνονται συζητήσεις για περικοπή ή όχι των συντάξεων, προκειμένου να κλείσει το Πρόγραμμα και να πάρουμε τα λεφτά που μας… χρωστάνε.

Συζητιέται επίσης η αύξηση του ΦΠΑ και γενικά οτιδήποτε άλλο εκτός από την περίφημη πάταξη της φοροδιαφυγής, που νιος ήμουν και γέρασα να την ακούω.

Όπως ακούω και διάφορα επαναστατικά του τύπου «την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία».

Διότι οι μπογιατζήδες, οι ηλεκτρολόγοι, οι υδραυλικοί, οι καθαρίστριες, οι μεταφορείς τι είναι; Φτωχολογιά και θύματα του καπιταλισμού είναι, που αναγκάζονται κι αυτοί να φοροδιαφεύγουν, προκειμένου να τα φέρουν βόλτα μέσα σ’ αυτό το σύστημα που μόνοι κακοί είναι το κεφάλαιο και τα μονοπώλια.

Μόνο που αυτοί, οι καλοί πλην ατιμούληδες,  είναι πολλοί, πάρα πολλοί, ζωή να ‘χουνε. Κι όταν τόσοι πολλοί φοροδιαφεύγουν τότε οι φόροι που δεν πληρώνονται είναι τεράστια ποσά, τότε οι συνταξιούχοι δεν έχουν τη σύνταξη που δικαιούνται ή επιθυμούν.

Αφήνω που πάρα πολλοί από τους μικρούς αυτούς ατιμούληδες είναι και οι ίδιοι μικρά αφεντικούλια και εκεί να δείτε πώς φέρονται στους εργαζόμενους.

Όμως αυτοί «δεν πιάνονται», είναι μικροί.

Και πολλοί (ψήφοι).

Χωρίς θέμα!