150603 ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΝ

Είδες πώς γίνονται τα λάθη;

Θέλεις από τη συγκίνηση, θέλεις από αφηρημάδα, θέλεις από τη δύναμη της συνήθειας, δεν αναφέραμε χθες πως το πρώτο εκείνο βιβλιοπωλείο στην οδό Βενιζέλου λεγόταν ΝΑΜΑ και, φυσικά, ήταν έργο και της Ελένης -μάλιστα ήταν πρωτοβουλία δική της-, την οποία αργότερα κέρδισαν άλλες αγάπες.

Ζητούμε συγγνώμη.

3π

Το ένα πουλάκι:

Μνημονιόμετρο!

Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Το άσπρο-μαύρο είναι εύκολο και βολικό, δεν είναι όμως λίγες οι φορές που μπορεί να δημιουργήσει και προβλήματα.

Τι γίνεται όταν θέλεις να ανοίξεις ή να κάνεις πιο σκούρη μια απόχρωση; Θα τα χρησιμοποιήσεις, και με ποιον τρόπο;

Εμείς ξέραμε… μνημονιακός, αντιμνημονιακός!

Εύκολος ο διαχωρισμός, εύκολη η επιλογή, εύκολη η τοποθέτηση του εαυτού σου και των υπολοίπων.

Από εδώ οι καλοί, από εκεί οι κακοί.

Για όσους μπερδεύονται και δεν έχουν καταλάβει ακόμη, να τους θυμίσω ότι καλοί είναι οι μνημονιακοί και κακοί οι άλλοι.

Να, είδατε; Μπερδεύτηκα κι εγώ μ’ αυτά τα πήγαινε έλα. Οι μνημονιακοί είναι οι κακοί. Μη σας επηρεάζει η ρίμα, το ίδιο κάνει και με τους αντιμνημονιακούς. Οι οποίοι όμως είναι οι καλοί.

Χωρίς εξαιρέσεις;

Χωρίς εξαιρέσεις!

Δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος μνημονιακός να διαθέτει και κάποια καλά στοιχεία, εκτός κι αν… έχει ομολογήσει τη νέα του πίστη ενώπιον της κυρα-Ζωής κι έχει δηλώσει «απεταξάμην τα μνημόνια». Διαφορετικά, όσα προτερήματα κι αν διαθέτει, όσες γνώσεις ή εμπειρία κι αν κουβαλάει, απλώς δεν μας κάνει.

Εκτός (δεύτερο εκτός) και αν…

Αν δεν υπάρχουν «δικά μας παιδιά» για τη θέση, οπότε μπορούμε να κάνουμε κάποιες υποχωρήσεις, με δεδομένο πάντα το «απεταξάμην» που είπαμε πριν.

Εξάλλου, αυτή είναι μια υγιής διαδικασία για να μεγαλώσει και η παράταξη. Διαφορετικά θα μέναμε τρεις κι ο Βαρουφάκης.

Πώς σας φαίνεται;

Το ρίξαμε λίγο το επίπεδο, έτσι; Να μας συγχωρείτε, όμως ήταν αναπόφευκτο, προκειμένου να σχολιάσουμε όλη αυτή την ανακατωσούρα που δημιουργήθηκε, με αφορμή την τοποθέτηση της κυρίας Παναρίτη στο ΔΝΤ.

Την οποία, τελικώς, δεν αποδέχτηκε η ίδια, λόγω «αρνητικών αντιδράσεων από βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ», όπως έγραψε στην παραίτησή της.

(Δεν φαντάζομαι να ανοίξει κανείς ασκός του Αιόλου και να αρχίσουν τις παραιτήσεις, ένας μετά τον άλλο, όλοι όσοι άκουσαν αρνητικά σχόλια από βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Φοβάμαι πως δεν θα μείνει κανείς!)

Το άλλο πουλάκι:

Υπάρχει η παράδοση της διακρίσεως.

Για όσους δεν γνωρίζουν, να πω με μια κουβέντα ότι «έκαστος κατά το μέτρον αυτού κρίνεται» και φαίνεται πως η παράδοση αυτή είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στη φυλή μας που ούτε οι πιο σκληρές μανιχαϊστικές λογικές μπορούν να την ξεριζώσουν.

Αυτό κατάλαβα εγώ από τη στάση και τις αρνητικές αντιδράσεις των βουλευτών και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Μπορεί να είναι μόνο οι αντιμνημονιακοί (και όλοι οι αντιμνημονιακοί) οι καλοί, μπορεί να είναι όλοι οι μνημονιακοί κακοί, όμως, τελικά, έκαστος κατά το μέτρον αυτού κρίνεται.

Άλλο πράγμα ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο Πρόεδρος Πάκης, και άλλο η Έλενα Παναρίτη.

Μνημονιακός ο ένας, μνημονιακή και η άλλη, όμως, χάρη στη διάκριση που είπαμε πριν, τον ένα μπορούμε να τον καταπιούμε αμάσητο, η άλλη μας στέκεται στον λαιμό.

Το ίδιο ισχύει όχι μόνο για ανθρώπους, αλλά και για θεσμούς. Μπορεί και οι δύο να αποτελούν ιερατεία του καπιταλισμού, όμως άλλο Εθνική Τράπεζα (είναι κι αυτό το «Εθνική» στη μέση) και άλλο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ακόμη και για… διεθνιστές). Στην πρώτη μπορεί άνετα να υπηρετήσει κάποια που έχει ψηφίσει τα μνημόνια, όπως η Λούκα Κατσέλη, στο άλλο όμως δεν ταιριάζει παρά ένας γνησίως αντιμνημονιακός, όχι πάντως η Έλενα Παναρίτη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τους άδειασε ή την άδειασαν;

«Θέλω να ευχαριστήσω τα μέλη της κυβερνητικής επιτροπής αξιολόγησης που με επέλεξαν να εκπροσωπήσω την χώρα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ιδίως τον Υπουργό Οικονομικών κ. Γιάννη Βαρουφάκη και τον Υπουργό Οικονομίας κ. Γιώργο Σταθάκη […] Ευχαριστώ επίσης τον Πρωθυπουργό κ. Αλέξη Τσίπρα για την υποστήριξή του».

Αυτά έγραψε στην παραίτησή της η Έλενα Παναρίτη και, με βάση τουλάχιστον αυτά, κουτή δεν την λες.

Αυτοί με επέλεξαν, κύριοι, μ’ αυτούς διαφωνείτε και αυτών την επιλογή πήγατε να φάτε (και τα καταφέρατε).

Εσείς τι λέτε, μετά από όλα αυτά, δεν υπάρχει θέμα στον ΣΥΡΙΖΑ;

Ξέρω τις σκέφτεστε. Καλά, την περίπτωση Παναρίτη περίμενες για να το διαπιστώσεις.

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η αντίθεση όσων βγήκαν στο κλαρί, όχι στο πρόσωπο ή στις θέσεις του.

Άνθρωποι που δεν ενοχλήθηκαν από τη συνεργασία με το Καμμένο (και τον Κουίκ!), που ενέταξαν στο δυναμολόγιο του κόμματος στελέχη όπως ο Κουρουπλής, η Τζάκρη, ο Μιχελογιαννάκης και ένα σωρό άλλοι που δεν τους έχω πρόχειρους, τώρα πειράχτηκαν…

Από τι πειράχτηκαν; Από την επιλογή της… «κυβερνητικής επιτροπής αξιολόγησης» (ποια είναι αυτή;) ή από εκείνη του Βαρουφάκη και του Σταθάκη; Και ποιος είναι ο ρόλος του Τσίπρα;

Είναι απλό: «Είμαστε εδώ», είπαν διάφοροι καθαρόαιμοι του ΣΥΡΙΖΑ, και μπορεί να καταπίνουμε τόσα και τόσα, μπορεί να ετοιμαζόμαστε για νέα συμφωνία, όμως δεν μπορεί κανείς να μας αγνοεί.

Και, ευκαιρίας δοθείσης, θυμόμαστε και θυμίζουμε την ύπαρξή μας.

Διάκρισις!