150610 ΠΑΡΑΧΩΡΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Βεβαίως να δοθούν!

Είναι ένα αίτημα που το βλέπουμε να επανέρχεται κάθε τόσο με διάφορες ευκαιρίες. Να παραχωρούνται από την πολιτεία, το κράτος ή την τοπική αυτοδιοίκηση, διάφοροι χώροι σε πολίτες, ή όπως αλλιώς ονομάζονται, στις… τοπικές κοινωνίες.

Την προηγούμενη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε ποδηλατοπορεία στη Θεσσαλονίκη με αίτημα «την απόδοση των πέντε πρώην στρατοπέδων των δυτικών συνοικιών (Ζιάκα, Παύλου Μελά, Μεγάλου Αλεξάνδρου, Καρατάσιου, Παπακυριαζή) στις τοπικές κοινωνίες, ως κοινόχρηστους χώρους πρασίνου».

Η δική μας θέση είναι ότι τέτοια αιτήματα πρέπει να ικανοποιούνται.

(Κανονικά, όλα τα αιτήματα των απανταχού αιτουμένων θα πρέπει να ικανοποιούνται και μάλιστα αυτοστιγμεί, όμως δεν είναι τώρα αυτό το θέμα μας. Μιλάμε ειδικά για την απόδοση στην κοινωνία όσων της ανήκουν.)

Προσοχή όμως!

Όχι εν λευκώ. Έχουμε πολύ άσχημα πείρα στη χώρα μας σχετικά με το τι εννοούμε αυτοδιαχείριση από… τοπικές κοινωνίες ή φορείς που αναλαμβάνουν -υποτίθεται- υπ’ ευθύνη τους κάτι, χωρίς όμως να δείχνουν την παραμικρή… υπευθυνότητα.

Αν διασφαλιστεί αυτό, τότε δεν υπάρχει καμιά αντίρρηση.

Για να υπάρξει όμως μια τέτοια εγγύηση, πρέπει πρώτα να ξεκαθαριστούν ζητήματα όπως: τι σημαίνει «τοπικές κοινωνίες»; Ο όρος από μόνος του δεν περιγράφει παρά κάτι το τελείως αφηρημένο. Προφανώς κάποιοι θεσμοθετημένοι φορείς είναι αυτοί οι οποίοι αντιπροσωπεύουν τις τοπικές κοινωνίες. Ο δήμος, κυρίως, χωρίς όμως να αποκλείονται και διάφοροι «μαζικοί φορείς» όπως τους αποκαλούμε, σύλλογοι, επιμελητήρια, συνδικάτα, ακόμη και διάφορες ΜΚΟ, γιατί όχι και η Εκκλησία.

Όποιος και να είναι αυτός που θα αναλάβει τη διαχείριση του χώρου -μιλάμε για τεράστιες εκτάσεις με πολλά κτήρια- θα πρέπει να ελέγχεται αυστηρότατα για την τήρηση της νομοθεσίας, όσον αφορά όρους δόμησης, χρήσης, καθαριότητας, υγιεινής κ.λπ. και να δίνει λόγο. Έχουνε δει τόσα πολλά τα μάτια μας…

Θα σας διαβάσω μια αναφορά, είναι λίγο παλαιότερη, για το τι επικρατεί σε τέτοιους χώρους. Αναφέρεται σε ένα από τα στρατόπεδα, όμως η εικόνα είναι παρόμοια και στα υπόλοιπα.

«Μέχρι σήμερα (2013) ο χώρος -και κυρίως τα ιστορικά κτίρια- έχουν υποστεί ακραίες λεηλασίες των υποδομών και του οικοδομικού τους υλικού (έχουν αφαιρεθεί καλώδια, κουφώματα, μεταλλικά μέρη, κεραμίδια), ενώ διαδοχικές πυρκαγιές έχουν καταστρέψει μεγάλο τμήμα των επικαλύψεων των κτιρίων».

Το άλλο πουλάκι:

Και μια εικόνα:

«Σε καθημερινή βάση, μπορεί να συναντήσει κανείς το χώρο σκύλους με τα αφεντικά τους, γονείς με τα παιδιά τους, ηλικιωμένους που κάνουν περίπατο, ταξιτζήδες ή φορτηγατζήδες την ώρα του διαλείμματος, νέους που εκμεταλλεύονται τις ράμπες για να αλλάξουν λάδια στα αυτοκίνητά τους, έφηβους σε σκασιαρχείο από το σχολείο, μετανάστες που χρησιμοποιούν μέρη των κτιρίων ως υπνωτήρια, Ρομά που μαζεύουν σίδερα και καλώδια, υλοτόμους που μαζεύουν ξύλα. Το βράδυ τα πράγματα γίνονται λίγο πιο σκληρά, καθώς υπάρχουν κατά καιρούς καταγγελίες για κάθε είδους παράνομη συμπεριφορά».

Πώς θα αλλάξει αυτή η κατάσταση; Μπορούν οι «τοπικές κοινωνίες» και με τι χρήματα, να αναβαθμίσουν αυτή την εικόνα και να διαχειριστούν αυτές τις περιοχές, ώστε να έχουν την εικόνα που τους αξίζει; Δεν θα έπρεπε να προηγηθούν μελέτες για το τι ακριβώς προτίθεται να επιχειρήσει εκεί ο καθένας που εκπροσωπεί την «τοπική κοινωνία»; Ή ζητούν να τους δοθεί εν λευκώ η διαχείριση μιας τεράστιας «περιουσίας», έτσι, γενικά και αόριστα ως χώρος πρασίνου;

Η απάντηση βρίσκεται στα χέρια των «τοπικών κοινωνιών» και είναι αυτό που πρέπει να μας προβληματίζει.

Πάντοτε λέγαμε ότι όποιος θέλει να διεκδικήσει ένα διαφορετικό τρόπο διαχείρισης της πραγματικότητας πρέπει να το δείχνει έστω στη μικρή… πραγματικότητα που διαχειρίζεται ο ίδιος. Οι διάφορες οργανώσεις, οι φοιτητές, οι καταληψίες, όποιος ονειρεύεται ή διακηρύσσει έναν καλύτερο κόσμο, πρέπει να παρουσιάζει μια μικρογραφία αυτού του κόσμου στη σχολή του, στο υπό κατάληψη κτήριο, στον χώρο που τον στεγάζει.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα λόγια είναι εύκολα.

Και, κυρίως, ανέξοδα.

Κάποτε όμως θα πρέπει να αναλαμβάνουμε και ευθύνες. Ευθύνες με κόστος, όχι έτσι, πάλι στο μιλητό.

Το έχω ξαναπεί, μια «πονηρή» πολιτεία θα έπρεπε να αναθέτει αρμοδιότητες -και τις ευθύνες που αυτές συνεπάγονται- στους πολίτες, ιδιαίτερα σ’ εκείνους που μονίμως διαμαρτύρονται.

Ποιοι είναι, ας πούμε, αυτοί που φωνάζουν κατά της ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ, έχουν μάλιστα ένα σωρό επιχειρήματα ότι αυτός μπορεί να είναι κερδοφόρος; Οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι; Ε, ας τους τον χαρίσουν!

Να τους πει το κράτος «αναλαμβάνω μέχρι σήμερα όλα τα χρέη και τις ζημίες και από αύριο σας τον παραχωρώ. Να τον δουλέψετε και να κερδίσετε, χάρισμά σας και τα κέρδη και όλα. Όμως, αν μπει μέσα, θα πληρώσετε με τις περιουσίες σας. Να δούμε τότε τι σημαίνει χρηστή διαχείριση, τι μισθούς και επιδόματα θα δίνετε στους εαυτούς σας, πόσες προσλήψεις θα κάνετε, τι εφάπαξ και συντάξεις θα παίρνετε».

Να μια πρόκληση.

Τέτοιες προκλήσεις, σε άλλα μεγέθη, έχουμε δει, κατά καιρούς. Σκεφθείτε, ας πούμε τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκαν τα χιονοδρομικά κέντρα διάφορες «τοπικές κοινωνίες».

Το κακό είναι ότι πάντα την ζημιά την πληρώνουν άλλοι, που δεν φταίνε σε τίποτε.

Νομίζω όμως ότι ο καιρός των μεγάλων λόγων έχει παρέλθει μαζί με τις ψευδαισθήσεις του παρελθόντος.

Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Το χέρι στην τσέπη!