150625 ΑΝΕΠΙΔΕΚΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Καταλάβαμε τι έγινε;

Το μόνο κέρδος από όλη αυτή την περιπέτεια με τη «διαπραγμάτευση» της κυβέρνησης και τα μέτρα που τελικά θα ληφθούν θα είναι το να καταλάβουμε όλοι –επιτέλους- τι έγινε.

Αυτό που πολύ συχνά λέγεται «να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα».

Να συμφωνήσουμε πως «ένας άλλος δρόμος», πέρα από αυτόν της χρηματοδότησης από τους εταίρους και των συμφωνιών, δηλαδή μέτρων, δηλαδή μνημονίων, που αυτές συνεπάγονται, δεν υπάρχει.

Ή μάλλον υπάρχει, αλλά δεν μπαίνει στη συζήτηση, γιατί δεν τον θέλει κανείς.

Όχι και κανείς!

Υπάρχουν αρκετοί που έχουν στο πλάνο τους τη χρεοκοπία και την επιστροφή στη δραχμή. Θα μπορούσαμε να τους χωρίσουμε σε δυο κατηγορίες, χωρίς να σημαίνει πως τα σύνολα δεν τέμνονται.

Η πρώτη, το ξέρουμε όλοι, είναι το περίφημο «λόμπι της δραχμής». Άνθρωποι που έχουν στην άκρη πολλά ευρώ τα οποία θα υπερδιπλασιαστούν, όταν η χώρα αλλάξει νόμισμα. Έτσι, οι ιδιοκτήτες τους θα μπορέσουν να γίνουν αληθινοί μεγαλοϊδιοκτήτες, αγοράζοντας τα πάντα.

Η δεύτερη ομάδα αποτελείται από… «ιδεολόγους», δηλαδή ιδεοληπτικούς, που πιστεύουν είτε στην «εθνική μας μοναξιά», είπε στην προσέγγιση της χώρας σε άλλους κόσμους, ας τους πούμε με μια λέξη…τρίτους.

Το πρόβλημα με αυτούς (όχι τους κόσμους, τους ιδεοληπτικούς) είναι ότι έχουν εξουσία, βρίσκονται σε καίρια πόστα και μπορούν να σπρώξουν την κατάσταση ή να την αφήσουν να διολισθήσει προς εκεί που στοχεύουν.

Αυτές τις μέρες γράφτηκαν αρκετές αναλύσεις για «υφέρπον πραξικόπημα», όπως ονομάστηκε η προσπάθεια αυτής της μειοψηφίας να επιβάλει τη θέλησή της.

Το είπαν και με αριθμούς. Αφήνουμε τις δημοσκοπήσεις όπου ένα πολύ μεγάλο ποσοστό δηλώνει την επιθυμία παραμονής στο ευρώ, ακόμη και με σκληρά και επώδυνα μέτρα.

Αν διαβάσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα, θα δούμε ότι η κυβέρνηση έλαβε εντολή διαπραγμάτευσης εντός του ευρώ. Μόνο που μέσα σ’ αυτή την κυβέρνηση υπάρχουν… τάσεις που δεν συμφωνούν μ’ αυτό και είτε το λένε ευθέως, είτε το σκέφτονται σιωπηλά, είτε δουλεύουν για να το πετύχουν.

Ενάντια στη βούληση και την εντολή της πλειοψηφίας του λαού.

Το άλλο πουλάκι:

Καταλάβαμε όμως τι έγινε;

Εμείς σας το λέγαμε από την αρχή όλης αυτής της ιστορίας. Η πολιτική που έπρεπε να ακολουθηθεί είναι να πάμε όλοι, συντεταγμένα, στη λήψη μέτρων και την προώθηση μεταρρυθμίσεων που έπρεπε να είχαν γίνει χωρίς τις πιέσεις των δανειστών.

Λέγαμε μάλιστα πως μια αριστερή πολιτική είχε νόημα μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία, όχι με τη στείρα άρνηση, τον λαϊκισμό και τον διχασμό που προωθούσε, αλλά με τη συμμετοχή στις αποφάσεις και την πίεση για δίκαιη κατανομή των βαρών.

Να πληρώσουν όσοι ωφελήθηκαν στα χρόνια των παχιών αγελάδων και να στηριχτούν οι πλέον αδύναμοι.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, κάναμε και μια λάθος εκτίμηση. Βλέποντας τις πρώτες μεγάλες μειώσεις στους μισθούς των δημοσίων, την κατάργηση των δώρων, τις περικοπές των επιδομάτων, είπαμε πως το πράγμα παίρνει μια διορθωτική πορεία.

Πως το δημόσιο θα πάψει να είναι τόσο δελεαστικό και να αποτελεί το όνειρο ακόμη και των ικανών και προσοντούχων παιδιών αυτού του τόπου.

Θα απαξιωθεί, φανταστήκαμε, και έτσι οι «υγιείς δυνάμεις», οι νέοι με όρεξη για δουλειά και πολλά προσόντα θα στραφούν προς την πραγματική αγορά εργασίας και την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Δυστυχώς, μετά από τις σαρωτικές επιπτώσεις των μέτρων, το δημόσιο εξακολουθεί να παραμένει η πιο δελεαστική προοπτική για έναν άνεργο. Μόνο που τώρα δεν γίνονται τόσοι διορισμοί.

Όμως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις και, πολύ περισσότερο, η παρούσα έδειξαν πως εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην θιγούν υπερβολικά τα χαϊδεμένα παιδιά του δημοσίου.

Η εκλογική τους πελατεία, την οποία ελέγχουν και μέσω του συνδικαλισμού.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν καταλάβαμε όμως τι έγινε!

Το είπαμε κι άλλη φορά. Τόσο οι προηγούμενοι όσο και οι νυν είδαν τις μεταρρυθμίσεις σαν το μουρουνέλαιο που παίρνει το παιδί και το οποίο είναι έτοιμο να το φτύσει, μόλις η μητέρα του γυρίσει αλλού το κεφάλι.

Κανείς δεν ήθελε και δεν θέλει να αλλάξει κάτι.

Οι δυνάμεις της αδράνειας αποδείχθηκαν πολύ πιο ισχυρές ακόμη και από τα σοκ που προκαλούσαν οι αποκαλύψεις για εξωφρενικά επιδόματα, για τυφλούς οδηγούς και για διορισμούς με πλαστά δικαιολογητικά.

Η στάση αυτή, σε συνδυασμό με την αντίληψη πως «για όλα φταίνε οι κακοί ξένοι», είναι οι κυριότεροι λόγοι που δεν καταλάβαμε τι έγινε.

Την αντίληψη αυτή, δυστυχώς εξακολουθεί να την καλλιεργεί η κυβέρνηση, ακόμη και τώρα που μιλάμε.

Κανείς δεν είπε ότι οι δανειστές είναι αγνοί φιλέλληνες που εργάζονται αποκλειστικά για τη σωτηρία της χώρας μας.

Οι άνθρωποι πρέπει πρωτίστως να διαφυλάξουν τα συμφέροντα των πολιτών των δικών τους χωρών. Επομένως, ό,τι προτείνουν έχει ως στόχο αυτό. Θεμιτό και καθόλου μεμπτό.

Όπως θεμιτό και σωστό είναι και οι δικές μας κυβερνήσεις να προσπαθούν για το καλύτερο της χώρας. Σ’ αυτό το πλαίσιο έχουν νόημα και οι διαπραγματεύσεις, με δεδομένο βέβαια ότι το συμφέρον του ενός περνάει ΚΑΙ μέσα από το συμφέρον του άλλου. Στο κάτω κάτω είμαστε ΚΑΙ εταίροι που υποτίθεται ότι προσπαθούμε για ένα κοινό μέλλον.

Έχουμε να μάθουμε (και να καταλάβουμε) πολλά ακόμη.

Τζάμπα τα μαθήματα!