150611 ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Υπάρχουν κάποιες αλήθειες…

Έχουν γενικότερη ισχύ και δύσκολα μπορείς να τις αμφισβητήσεις. Μια τέτοια αλήθεια είναι πως «οι νικητές γράφουν την Ιστορία».

Αν είστε έτοιμοι να εκφράσετε αντίρρηση, περιμένετε πρώτα να σας πω ότι, όταν λέμε «νικητές» δεν εννοούμε κατ’ ανάγκη εκείνους που κυριάρχησαν στην ένοπλη αντιπαράθεση.

Υπάρχουν και οι ιδεολογικοί νικητές, που μπορεί να ηττήθηκαν στον πόλεμο, κατάφεραν όμως να ηγεμονεύσουν στον τρόπο με τον οποίο αναλύουμε και ερμηνεύουμε τον κόσμο.

Υπάρχουν επίσης… κατά τόπους νικητές, εκείνοι δηλαδή που μπορεί να έχασαν συνολικά, έχουν όμως περιοχές ή «χώρους» στους οποίους διατηρούν ακόμη το πάνω χέρι.

Θέλετε μια ακόμη από αυτές τις αλήθειες που είναι αδύνατο να τις αμφισβητήσουμε; Ακούστε την: «Μπορείς να διεκδικείς ό,τι θέλεις, (ό,τι γουστάρεις είναι το σωστό) το πιο απίθανο πράγμα, ιδιαίτερα όταν ξέρεις ότι μπορεί και να το αποκτήσεις».

Αυτή η αλήθεια έχει μεγάλη εφαρμογή στη χώρα μας και σας καλώ να το σκεφτείτε λίγο.

Δείτε μόνο όλα εκείνα τα απίστευτα επιδόματα που δίνονταν (και πολλά εξακολουθούν να δίνονται) σε όσους… μπορούσαν να τα αποκτήσουν. Απλώς τα ζητούσαν, γιατί ήξεραν ότι θα τα πάρουν. Αφήστε που, πολλές φορές, τα επιδόματα αυτά ήταν κυβερνητικής εμπνεύσεως και δινόταν ως αυξήσεις κάτω από το τραπέζι, επειδή δεν μπορούσαν να δοθούν κανονικά και με το νόμο.

Για ποιο πράγμα όμως ξεκίνησα να σας μιλάω;

Α, ναι! Για τις νέες διεκδικήσεις της ΠΟΣΠΕΡΤ, των εργαζομένων δηλαδή στην ΕΡΤ και του προέδρου τους Παναγιώτη Καλφαγιάννη. Οι οποίες αποτυπώνονται σε μια ανακοίνωση που εκδόθηκε προχθές.

Για να καταλάβετε (είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβετε) το ποιόν -τουλάχιστον το γλωσσικό- της ανακοίνωσης, σας πληροφορώ ότι ξεκινά ως εξής: «11 ΙΟΥΝΗ είναι μέρα ΜΝΗΜΗΣ όχι ΓΙΟΡΤΗΣ».

Έτσι ακριβώς. Όχι, ας πούμε, «Η 11^η Ιουνίου…», όπως θα λέγατε εσείς και όποιος άλλος μιλάει, στοιχειωδώς ελληνικά, αλλά χωρίς άρθρο, με απόλυτο αριθμητικό και, φυσικά, Ιούνη. Πάλι καλά που δεν γράψανε Γιούνη!

Το άλλο πουλάκι:

Ημέρα μνήμης.

Τι όμως θυμόμαστε από εκείνη την ημέρα; Φυσικά το «μαύρο», το οποίο έκανε μαύρη εντύπωση όχι μόνο σ’ εμάς εδώ αλλά και σε όλο τον κόσμο.

«Απογοήτευση και οργή», λέγαμε τότε σε μία από τις τέσσερις συνομιλίες μας για το θέμα, έχοντας συναίσθηση ότι μιλάμε εκ μέρους όλων εκείνων που ήταν πραγματικοί φίλοι της ΕΡΤ και ειδικά των κρατικών ραδιοφώνων.

«Τι υπόσχεσαι, κύριε; Ότι θα κάνεις έναν άλλο κρατικό ραδιοτηλεπτικό φορέα, υγιή και οικονομικό; Κάντ’ τον και φέρ’ τον να τον δούμε. Σχεδίασε το οργανόγραμμα, στήσε το μαγαζί, ξεκίνα και τις πρώτες δοκιμαστικές εκπομπές και μετά κλείσε όσες ΕΡΤ γουστάρεις.

Ποιος ο λόγος να γίνει τόσο βεβιασμένα και να υπάρξει αυτή η σιωπή στα ραδιόφωνα μας και η μαυρίλα στις οθόνες μας;»

Τώρα που τα ξαναδιαβάζω σκέφτομαι πως θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε κι εμείς κάποιες θέσεις στο νέο Δ.Σ. της ΕΡΤ. Έχουμε ένα σωρό προσόντα.

Δεν είναι όμως αυτή όλη η αλήθεια. Διότι, μπορεί να μιλήσαμε κατά του «μαύρου», αργότερα όμως μιλήσαμε και κατά του λεγόμενου «αυτοδιαχειριστικού πειράματος της ΕΡΤ», αυτού δηλαδή που είναι σήμερα στα πράγματα και θα… θυμηθεί (ημέρα μνήμης) αλλά δεν θα γιορτάσει.

Τι θα θυμηθεί;

Πρωτίστως εκείνους που αγωνίστηκαν («για να μπορούμε εμείς σήμερα να θυμόμαστε»), αλλά και εκείνους που… έδωσαν τη ζωή τους! Τους «νεκρούς της ΕΡΤ»!

Σας έχουμε ξαναμιλήσει γι’ αυτούς, αν όμως δεν το θυμόσαστε θα ξαναπούμε κάποια πράγματα.

Δύο χρόνια πέρασαν από το κλείσιμο της ΕΡΤ και όπως είναι φυσικό, στο διάστημα αυτό κάποιοι από τους χιλιάδες απολυμένους και τις οικογένειές τους πέθαναν.

Λέγεται πως κάποιος γονιός αυτοκτόνησε επειδή το παιδί του απολύθηκε από τα Μουσικά Σύνολα. Μια απολυμένη, μέσα στη βαθιά στενοχώρια της, πέθανε από καρδιά. Κάποιος άλλος, έχασε τη ζωή του σε τροχαίο, περνώντας το δρόμο μετά από εκδήλωση συμπαράστασης στους απολυμένους…

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτοί λογίζονται «οι νεκροί της ΕΡΤ».

Και η ΠΟΣΠΕΡΤ στην ανακοίνωση της ζητά: «πρόσληψη συγγενών Α΄ βαθμού των νεκρών μας και μικρό αριθμό εργαζομένων αλληλέγγυων, ώστε να αποδοθεί συμβολικά το μερίδιο του αγώνα που αντιστοιχεί στην κοινωνία».

Καταλάβατε τώρα προς τι ο πρόλογος; Την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές (ακόμη και των εκλογών) και ο καθένας μπορεί να ζητάει ό,τι θέλει, ό,τι γουστάρει, ιδιαίτερα όταν ξέρει ότι μπορεί να το αποκτήσει.

Έχει ενδιαφέρον να αναζητήσετε και να διαβάσετε ολόκληρη την ανακοίνωση της ΠΟΣΠΕΡΤ. Θα καταλάβετε για ποιο λόγο, όσες κυβερνήσεις και να αλλάξουν, δεν θα έχουμε ποτέ «τη δημόσια Ραδιοφωνία Τηλεόραση που μας αξίζει και δικαιούμαστε», όπως λένε οι ίδιοι.

Εδώ όμως ταιριάζει και η πρόταση που κάναμε χθες. Γιατί δεν τους τη χαρίζει το κράτος. Ας αναλάβει διευθύνων σύμβουλος ο κύριος Καλφαγιάννης και Δ.Σ. οι συν αυτώ και ας προσπαθήσουν να στήσουν μια ΕΡΤ κερδοφόρα, στην οποία θα μπορούν να προσλαμβάνουν μέχρι και συγγενείς Δ΄ βαθμού των νεκρών και των αλληλέγγυων του αγώνα τους.

Όσο όμως πληρώνονται από τα λεφτά των φορολογουμένων, ας δείχνουν τουλάχιστον λίγο σεβασμό στους τόσους άνεργους και απολυμένους που δεν μπορούν να λογίζονται στους νικητές, ώστε να γράφουν την Ιστορία κατά το πώς τους βολεύει.

Λίγη ντροπή!

Όλοι μέσα!