150630 ΟΥΡΑΙΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Όπως στις φοιτητικές συνελεύσεις…

Όσοι έχουν κάποια πείρα από συνελεύσεις -και να είστε βέβαιοι ότι τα μέλη της κυβέρνησης έχουν τεράστια- γνωρίζουν πως υπάρχει ένας ασφαλής τρόπος να περάσεις αυτό που θέλεις, παραβιάζοντας στην ουσία τη βούληση του σώματος.

Ξεκινάς να ροκανίζεις το χρόνο, «αξιοποιώντας» διαδικαστικά τερτίπια, μαλώνοντας για οτιδήποτε άλλο πέρα από το θέμα της συζήτησης και παίζεις συνεχώς με καθυστερήσεις, ενστάσεις, ομιλίες «επί προσωπικού», ψηφοφορίες επί της διαδικασίας...

Αργά το βράδυ, όταν όλοι θα έχουν κουραστεί και οι περισσότεροι θα έχουν φύγει, γίνεται η ψηφοφορία με τους παρόντες, στους οποίους οι δικού σου κωλοπετσωμένοι έχουν την πλειοψηφία.

Έτσι «παίρνεις τη συνέλευση» και την επομένη, αργά, προς το μεσημέρι, στέλνεις τους εκπροσώπους της στους συνομιλητές (ή αντιπάλους) από τους οποίους ζητάς να σεβαστούν την απόφαση της «βάσης», η οποία ελήφθη δημοκρατικά, μέσα στο ύψιστο όργανο της Γενικής Συνέλευσης!

Μ’ αυτό το αλάνθαστο τρόπο έχουν αποφασιστεί χιλιάδες κινητοποιήσεις, από απεργίες μέχρι καταλήψεις, στις οποίες, μετά συμμετείχε μόνο μια μικρή δυναμική μειοψηφία, η οποία όμως διέθετε τη «δημοκρατική νομιμοποίηση» της απόφασης που ουσιαστικά υπεκλάπη.

Κάπως έτσι, τα έμπειρα σε τέτοιου είδους διαδικασίες κυβερνητικά στελέχη πίστεψαν πως θα τουμπάρουν και τους ευρωπαίους συνομιλητές τους. Θα φάνε το χρόνο με διάφορα τερτίπια και, όταν θα έχουνε φτάσει στο παραπέντε, οι άλλοι, κουρασμένοι από τα πήγαινε έλα, αγανακτισμένοι από τη συμπεριφορά των Ελλήνων, αλλά και φοβισμένοι από τις απρόβλεπτες συνέπειες ενός Grexit, θα πουν «δώσ’ τους ό,τι ζητάνε να τελειώνουμε».

Ε, λοιπόν, το κόλπο δεν έπιασε. Συμβαίνει κι αυτό καμιά φορά στις συνελεύσεις. Κάποιοι «αντίπαλοι» να αποδειχθούν πιο χαλκέντεροι από τους λίγους, μαχητικούς, πονηρούς συνδικαλιστές και «να χαθεί η συνέλευση». Τότε επιστρατεύεται ένα άλλο τέχνασμα. Θυμούνται όλοι το δικαίωμα των μειοψηφιών να εκφράζουν την άποψή τους ή και να την υλοποιούν με δικά τους μέσα κι έτσι πέντε άνθρωποι κλείνουν μόνοι τους ένα δρόμο ή καταλαμβάνουν ένα σχολείο, αφήνοντας τους υπόλοιπους να ταλαιπωρούνται.

Το άλλο πουλάκι:

Πώς συμβαδίζουν όλα αυτά;

Εννοώ πως το σενάριο ακούγεται πολύ ωραίο. Δεν ταιριάζει όμως με όσα λέγαμε χθες, ότι, στην ουσία, υπήρχε στον ΣΥΡΙΖΑ -σε όλον, όχι μόνο σε κάποιες συνιστώσες- υπήρχε μια κρυφή ατζέντα… να γίνει η χώρα μια Βενεζουέλα της Ευρώπης.

Πώς μπορεί να συμβαίνει και το ένα και το άλλο;

Ή μήπως μπορεί;

Μην ξεχνάμε ότι στις εκλογές του Ιανουαρίου υπήρξε μια ρητή και σαφής, εντολή, την οποία η κυβέρνηση δεν μπορούσε να αγνοήσει. Έτσι, ξεκίνησε τη διαπραγματευτική τακτική της, μήπως και βγάλει κάτι που θα μπορέσει να το πλασάρει ως εφαρμογή αυτής της εντολής: Νέα, καλύτερη συμφωνία, εντός του ευρώ.

Στο πίσω μέρος του μυαλό τους όμως υπήρχε το «σχέδιο Α», η ρήξη με τους Ευρωπαίους, η οποία έπρεπε να φανεί ότι γίνεται με δική τους υπαιτιότητα.

Εφαρμόστηκε, λοιπόν, η τακτική (μάλλον ο τακτικισμός) των συνελεύσεων. Έτσι και πετύχαινε, θα υπήρχε μια συμφωνία, στο βαθμό που θα μπορούσε να παρουσιαστεί σαν νίκη και επικράτηση των δικών μας θέσεων.

Αν δεν γινόταν αυτό, τόσο το καλύτερο. Θα φορούσαν τα χαμόγελα της επιτυχίας (ευτυχίας ίσως), εκείνα ακριβώς με τα οποία αντάλλασσαν χειραψίες και έκαναν υποκλίσεις στους Ρώσους ολιγάρχες, και θα μας έλεγαν με ενθουσιασμό «σήμερα ήταν μια υπέροχη νύχτα και αύριο ξημερώνει μια υπέροχη μέρα».

Μια υπέροχη μέρα, με τους πολίτες να τρέχουν από το ένα ΑΤΜ στο άλλο, να σχηματίζουν τεράστιες ουρές, προκειμένου να σηκώσουν… την εμπιστοσύνη τους προς την κυβέρνηση.

Πολύ σωστά είπε κάποιος αστειευόμενος(;): «Παιδιά, όσοι ψηφίσατε την κυβέρνηση κι όσοι είστε στο “όχι” κάντε στην άκρη, να πάρουμε πρώτοι τα λεφτά μας εμείς που δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνο με υπερηφάνεια».

Έτσι είναι. Δεν μπορεί να τρέχεις από τη μια να βγάλεις τα λεφτά σου και να βρίζεις από την άλλη όσους θέλουν τη συμφωνία και την παραμονή στο ευρώ. Διότι κι εσύ μ’ αυτούς είσαι, μόνο που ο εγωισμός ή η ιδεοληψία δεν σ’ αφήνουν να το παραδεχτείς. Λέγανε για τους Γάλλους ότι «έχουν την καρδιά στ’ αριστερά όμως το πορτοφόλι στα δεξιά», φαίνεται πως ισχύει και για τους Έλληνες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Οι ουρές στα ΑΤΜ…

Τις οποίες, μας λένε οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ, τις δείχνουν τα προπαγανδιστικά κανάλια, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους πολίτες και να υφαρπάξουν την ψήφο τους.

Λες και οι πολίτες δεν βλέπουν τις ουρές μόνοι τους, λες και δεν είναι οι ίδιοι που στέκονται σ’ αυτές…

«Ναι, αλλά τα προηγούμενα χρόνια δεν μας έδειχναν τις ουρές στα ταμεία ανεργίας», λένε οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ.

Που σημαίνει τι; Ότι το φαινόμενο έχει την ίδια έκταση; Εγώ σας λέω ότι ούτε αυτό το πεντάμηνο μας έδειχναν τις ουρές των ανέργων. Οι οποίοι, αυτό μας λένε εμμέσως οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ, πρέπει να ψηφίσουν «όχι» για να βρουν την άλλη μέρα δουλειά.

Ή μήπως δεν το λένε αυτό.

Διότι, τώρα που το σκέφτομαι, κανείς δεν λέει ευθαρσώς πώς φαντάζεται την επόμενη μέρα, αν επικρατήσει το ναι ή το όχι.

Κανείς και, κυρίως, δεν μας το λέει ο πρωθυπουργός, ο οποίος μας οδήγησε και σ’ αυτό το δημοψήφισμα.

Καλές και άγιες οι επικλήσεις για το «δημοκρατικό δικαίωμα του λαού να αποφασίζει για τη μοίρα του», όμως το δικαίωμα αυτό για να ασκηθεί χρειάζεται, πριν απ’ όλα, γνώση την οποία κανείς δεν του παρέχει.

Αντιθέτως, απευθύνονται στο συναίσθημα του, γεγονός άκρως αντιδημοκρατικό.

Θα συνεχίσουμε όμως αύριο…

Αυτό που ξέρουν καλύτερα!