170531 ΑΘΩΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Συνέβη στις αρχές του μήνα.

Μια με το ένα όμως, μια με το άλλο, δεν προλάβαμε να το συζητήσουμε. Το ξαναθυμηθήκαμε χθες και, αφού έχει σχέση με όσα λέγαμε, ας μην το αφήσουμε να περάσει ασχολίαστο.

Αυτό που συνέβη στις αρχές του μήνα ήταν η εκδίκαση των υποθέσεων, όμως αυτές έχουν πίσω τους αρκετά χρόνια. Ας όψονται οι ρυθμοί με τους οποίους κινείται η ελληνική δικαιοσύνη. Και, αν το καλοδεί κανείς, «πάλι καλά» να λέει.

Διότι δεν πέρασε και πάρα πολύς καιρός -κάτι χρονάκια μόνο- από την εποχή που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα, μέχρι να φτάσουμε στην αθώωση των κατηγορουμένων. Και λέω αθώωση και όχι δίκη, αφού, σε κάποιες περιπτώσεις, αυτά τα δυο ταυτίζονται.

Εκ προοιμίου! Και, για να μη μας κατηγορήσετε άδικα, σας λέω ότι αυτό δεν αποτελεί μομφή για την ελληνική Δικαιοσύνη, ούτε καν σχολιασμό των δικαστικών αποφάσεων. Απλή παρατήρηση της πραγματικότητας κάνουμε.

Δυστυχώς, οι «μάχες» που δίνονται στις αίθουσες των δικαστηρίων δεν έχουν συνδεθεί (ακόμη) με κάποιο είδος τζόγου, δεν μπορούμε (ακόμη) να στοιχηματίσουμε στο αποτέλεσμα κάποιας δίκης.

Όταν όμως επιτραπεί κάτι τέτοιο, να είστε σίγουροι πως πολλές δικαστικές διαμάχες θα αποτελούν τόσο προφανή στάνταρ, που η απόδοση θα είναι μηδαμινή. Για δυο τέτοιες υποθέσεις θα σας μιλήσουμε σήμερα.

Εκδικάστηκαν, όπως είπαμε, στις αρχές του μήνα και το σχετικά «ρεπορτάζ» μάς το μετέφερε ένας εκ των πρωταγωνιστών, ο καθηγητής στο Πολυτεχνείο της Κρήτης Ιωακείμ Γρυσπολάκης. Έγραψε, λοιπόν, τότε:

«Σήμερα αναλώθηκε ολόκληρη η ημέρα μου στα δικαστήρια μαζί με την σύζυγό μου, για τις ακόλουθες υποθέσεις:

Στις 16/11/2011 εισήλθαν στο αμφιθέατρο, στο οποίο δίδασκα περίπου 50 άτομα του αναρχοαυτόνομου χώρου. Επικεφαλής ήσαν “φοιτητές” προσκείμενοι στον τότε ΣΥΡΙΖΑ (σήμερα στην ΛΑΕ) και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Με γρονθοκόπησαν, μου πέταξαν αυγά και με εξύβρισαν επειδή (α) ως πρύτανης αντιστρατεύθηκα τα συμφέροντα των φοιτητών (των συνδικαλιστών εννοούσαν), (β) υποστήριξα ενεργώς το νόμο Διαμαντοπούλου (4009/2011) και (γ) επειδή, βάσει του νόμου, ήμουν πρόεδρος της επιτροπής για την εκλογή των μελών του Συμβουλίου Ιδρύματος».

Το άλλο πουλάκι:

Είπαμε όμως ότι οι υποθέσεις είναι δύο:

Η δεύτερη δεν έχει να κάνει ακριβώς με όλα εκείνα που συζητούσαμε χθες, σχετικά με την παρανομία και το πανεπιστημιακό άσυλο, όμως μπορεί άνετα να ενταχθεί στο γενικό κλίμα που επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια.

«Το 2012 φοιτήτρια μιας σχολής του Πολυτεχνείου Κρήτης ζήτησε και παρέλαβε πιστοποιητικό σπουδών με τα μαθήματα, που είχε μέχρι τότε ολοκληρώσει (περίπου 25% του ΠΠΣ).

Μετά από ένα δίμηνο το Πολυτεχνείο της Ζυρίχης ζήτησε επιβεβαίωση του… διπλώματος, που παρουσίασε και της… πλήρους αναλυτικής βαθμολογίας.

Η Γραμματεία απάντησε ότι αυτά ήσαν προϊόντα πλαστογραφίας, το Πολυτεχνείο Κρήτης διέγραψε τη φοιτήτρια και την παρέπεμψε στον Εισαγγελέα, ο οποίος στη συνέχεια την παρέπεμψε σε δίκη».

Φυσικά, δεν κάναμε όλη αυτή την κουβέντα για να σας πούμε ότι… πραγματοποιήθηκαν οι δίκες. Είμαστε βέβαιοι ότι εκείνο που σας ενδιαφέρει είναι το αποτέλεσμα, δηλαδή οι αποφάσεις του δικαστή.

Γιατί όμως να σας τρώει η περιέργεια; Σύμφωνα με όσα είπαμε στην αρχή, θα έπρεπε ήδη να έχετε μαντέψει το αποτέλεσμα. «Μαντέψει», τρόπος τού λέγειν, αφού δεν χρειάζονται τίποτα μεταφυσικές ικανότητες για να καταλάβει κανείς ότι…

Καλύτερα όμως να δώσουμε και πάλι τον λόγο στον κύριο Γρυσπολάκη. Έχει έναν δικό του τρόπο να τα λέει, όχι μόνο σ’ εμάς αλλά και στους δικαστές. Απολαύστε τον:

«Σήμερα το Μονομελές Πλημμελειοδικείο τούς αθώωσε όλους. Μετά το πέρας της δίκης είπα στον πρόεδρο του δικαστηρίου ότι από αύριο μπορώ να βεβαιώνω τους φοιτητές μας ότι δεν κινδυνεύουν εφ’ όσον διακόψουν ένα μάθημα, γρονθοκοπήσουν και πετάξουν αυγά στους καθηγητές τους, ενώ δεν χρειάζεται πλέον να μελετούν και να αγωνίζονται για τη λήψη διπλώματος. Μία πλαστογραφία πάντα είναι δυνατή.

Ειρήσθω εν παρόδω, το 2016 ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε νόμο, με τον οποίο, εφ’ όσον παρέλθει 6ετία από την τέλεση του αδικήματος, οι πλαστογράφοι πτυχίων αθωώνονται».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καταλάβατε, φίλοι μου;

Δεν μας φτάνει το άσυλο, με τη στρεβλή εντύπωση που δημιουργεί στους περισσότερους περί προστασίας της γνώσης και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών μέσα στα πανεπιστήμια…

Έχουμε και τη δικαιοσύνη, η οποία παρατηρώ ότι δείχνει μια απίστευτη ανοχή στα κάθε είδους «παιδιά» που χρησιμοποιούν… κάπως βίαια επιχειρήματα στις συζητήσεις που συμμετέχουν.

Είτε η συζήτηση στρέφεται γύρω από τον αθλητισμό, είτε αφορά την πολιτική κατάσταση της χώρας, είτε αποτελεί μέρος ενός αέναου διαλόγου για την παιδεία…

Βεβαίως, η δικαιοσύνη κινείται με βάση μια δική της λογική, στηρίζεται στα λεγόμενα «πραγματικά περιστατικά», όπως αυτά μεταφέρονται στην αίθουσα από τους «μάρτυρες», την αξιοπιστία των οποίων δεν τολμά να αμφισβητήσει κανείς.

Ιδίως αν πρόκειται για πολιτικά πρόσωπα, ή για τίποτε παράγοντες του ποδοσφαίρου, οι οποίοι, αποτελώντας πρότυπα αξιοπιστίας, σπεύδουν κάθε φορά να βεβαιώσουν ότι τα «παιδιά» δεν έφταιξαν σε τίποτε, ή ότι κάποιοι άλλοι τα παρέσυραν.

Όσο για την πλαστογραφία των πτυχίων που παραγράφεται μετά από έξι χρόνια, καλό θα ήταν τα ονόματα των βουλευτών που εισηγούνται κάτι τέτοιους νόμους να δημοσιοποιούνται, ώστε να μπορούν να πηγαίνουν οι επιμελείς φοιτητές να τους ζητούν τον λόγο.

Και όχι να αναγκάζονται να απευθύνονται για κάθε θέμα στον πρύτανη του πανεπιστημίου ή σε άλλους καθηγητές, όπως τα «παιδιά» της πρώτης υπόθεσης.

Όχι να την πληρώνουν όλο οι ίδιοι!

 Μετά μουσικής!

170530 ΑΝΙΑΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Μια παλιά ιστορία.

Όμως, όπως όλες οι ενδιαφέρουσες ιστορίες, τόσο μα τόσο νέα: Πριν από αρκετά χρόνια είχε έρθει καλεσμένος στην πόλη μας ένας καθηγητής από το Πανεπιστήμιο της Κρήτης. Ανάμεσα στα όσα ενδιαφέροντα μας είπε, ακούσαμε και κάτι που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση.

Μια μέρα, εκεί που έκανε μάθημα στους φοιτητές του, μπήκε στην αίθουσα κάποιος άγνωστος και, χωρίς να πει τίποτα, ανέβηκε σε μια καρέκλα, έβγαλε ένα κομμάτι της ψευδοροφής, κατέβασε κάποια όπλα, τα πήρε και έφυγε σαν κύριος.

Μας ανέφερε το περιστατικό αυτό για να μας δείξει σε ποιο σημείο έχει φτάσει το περίφημο πλέον «πανεπιστημιακό άσυλο» στη χώρα μας, ποιοι και ποιους λόγους το… αξιοποιούν. Όπλα κρυμμένα μέσα σε αίθουσα διδασκαλίας!

Εμείς, ανίδεοι, είχαμε μείνει στις παλιές, αγνές, δικές μας εποχές, όταν όλη η παρανομία που μπορούσε να δει κανείς στους πανεπιστημιακούς χώρους ήταν οι περίφημες κασέτες που πουλιούνταν κατά χιλιάδες.

Πιθανότατα να υπήρχαν και… άλλα κόλπα, όπως ας πούμε κυκλώματα που διαχειρίζονταν τις φοιτητικές λέσχες ή την καθαριότητα, όμως εμάς εκείνα δεν μας άγγιζαν και, κυρίως, δεν είχαν να κάνουν με το άσυλο.

Αυτό προστάτευε τους παραγωγούς και πωλητές κασετών. Τα αντιγραφικά κασετόφωνα δούλευαν υπερωρίες. Τα φωτοτυπικά για την παραγωγή εξωφύλλων επίσης.

Κυκλοφορούσαν χιλιάδες τίτλοι, από κάθε είδος μουσικής. Μπορούσες να βρεις ό,τι ήθελες, αλλά να κάνεις και παραγγελία, αν κάτι δεν υπήρχε… ετοιμοπαράδοτο.

Αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο φοιτητόκοσμος ερχόταν σε επαφή με τα μουσικά ρεύματα της εποχής και, αν το δει κανείς από αυτή τη σκοπιά, το άσυλο πράγματι προστάτευε τη διακίνηση ιδεών στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Βέβαια, με αυτόν τον τρόπο ζημίωναν οι δισκογραφικές εταιρείες και τα δισκοπωλεία, όμως εμείς ήμασταν τότε αρκούντως «επαναστάτες», για να τους σκεφτούμε όλους αυτούς. Το άσυλο μάς βόλευε όλους.

Τα χρόνια όμως πέρασαν και, όπως ακούσατε στην πρόσφατη ιστορία, τα πράγματα έγιναν πολύ πιο σκληρά και το πανεπιστημιακό άσυλο προστατεύει πλέον άλλου είδους παράνομες δραστηριότητες.

Επί χρόνια κανείς δεν μιλούσε γι’ αυτά, για την ακρίβεια κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει γι’ αυτά, και μόνο πρόσφατα είδαμε να κινείται κάτι, από πανεπιστημιακούς, αλλά και από κάποιες φοιτητικές παρατάξεις.

Το άλλο πουλάκι:

Κάποιοι καθηγητές αντέδρασαν.

Συνέταξαν και υπέγραψαν ένα κείμενο που λέει απλά και αυτονόητα πράγματα. Η είδηση όμως δεν βρίσκεται σ’ αυτό. Η είδηση βρίσκεται στο… «κάποιοι». Γιατί όχι όλοι; Γιατί μόνο 220; –τόσες είναι οι υπογραφές στο κείμενο.

Ακούστε το πρώτα και πείτε κι εσείς τι λόγο θα είχε κάποιος καθηγητής ή και απλός εργαζόμενος στο πανεπιστήμιο να μην προσυπογράψει ένα τέτοιο κείμενο. Και μετά σκεφτείτε γιατί αυτή η κατάσταση καλά κρατεί, χρόνια τώρα:

«Εμείς, καθηγητές των πανεπιστημίων της χώρας, ζητάμε με την υπογραφή μας από τις πανεπιστημιακές αρχές και την κυβέρνηση να αποκαταστήσουν άμεσα το ακαδημαϊκό περιβάλλον στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Δεν μπορούν να γίνονται μαθήματα και έρευνα σε καθεστώς ανασφάλειας και διαρκούς διακινδύνευσης των φοιτητών, των διδασκόντων και των εργαζομένων.

Δεν έχουν θέση στα πανεπιστήμια η λαθρεμπορία, η διακίνηση ναρκωτικών, οι πυροβολισμοί, οι ληστείες, οι κλοπές, οι απειλές, οι επιθέσεις, η βία, οι καταστροφές, η αυθαιρεσία.

Να αναλάβει η κυβέρνηση τις ευθύνες της τώρα! Δεν θα συμβιβαστούμε με την παρακμή, τον φόβο και την αδράνεια».

Ξαναρωτάω: Τι λόγους μπορεί να επικαλεστεί κάποιος, για να μην συνταχθεί με την ομάδα εκείνων που υπογράφουν το κείμενο; Μπορεί, ας πούμε, να πει ότι το κείμενο στρέφεται κατά του πανεπιστημιακού ασύλου;

Μπορεί να ισχυριστεί ότι η παρέμβαση της κυβέρνησης που ζητά το κείμενο παραβιάζει την αυτοτέλεια των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της χώρας; Ότι η προστασία του ασύλου και η νομιμότητα είναι ενδοπανεπιστημιακές υποθέσεις;

Ίσως να είναι και έτσι. Από το αποτέλεσμα όμως φαίνεται ότι ο πανεπιστημιακός κόσμος δεν στάθηκε ικανός να διαχειριστεί τα του οίκου του. Οι παρανομίες που αναφέρονται στο κείμενο είναι εγκληματικής φύσης.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι άλλο μπορεί να… παίζει;

Δεν ξέρουμε, ωστόσο, όσοι έχουμε κάποια μικρή (πικρή) πείρα από τους πανεπιστημιακούς χώρους μπορούμε να φανταστούμε πολλά. Σίγουρα υπάρχουν σκοπιμότητες.

Όπως σκοπιμότητα μπορεί να καταλογίσει κάποιος κακόπιστος και στην κίνηση τριών «Ανεξάρτητων Κινήσεων» -έτσι αυτοχαρακτηρίζονται- από νομικές σχολές της χώρα που κι αυτές εξέδωσαν ένα αντίστοιχο κείμενο:

«Το τελευταίο διάστημα τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Νομική Αθηνών, στο Πάντειο και στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο έφεραν εκ νέου στην επιφάνεια το θέμα της εγκληματικότητας στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Αυτά συνιστούν την κορύφωση μιας χρόνιας κατάστασης, η οποία συντηρείται εξαιτίας της ανοχής και της αδράνειας των υπευθύνων εντός και εκτός πανεπιστημίου. Θέλουμε ένα Πανεπιστήμιο, στο οποίο δεν θα νιώθουν οι φοιτητές και οι διδάσκοντες απειλούμενοι.

Θέλουμε ένα Πανεπιστήμιο χώρο μάθησης, έρευνας και υγιούς καλλιέργειας του πολιτικού διαλόγου. Δεν μπορούμε να εξακολουθήσουμε να γινόμαστε μάρτυρες και αποδέκτες εγκληματικών πρακτικών μέσα στις σχολές μας.

Δεν μπορούμε να ανεχθούμε την επικράτηση του φόβου και της συγκάλυψης τέτοιων πρακτικών. Οι διοικήσεις των πανεπιστημίων και η κυβέρνηση οφείλουν άμεσα να επιτελέσουν το καθήκον τους απέναντι στην ακαδημαϊκή κοινότητα». 

Ας κρατήσουμε το θετικό ότι κάτι αρχίζει να κινείται -φωνές ακούγονται. Και ας ευχηθούμε ότι θα υπάρξει συνέχεια, γιατί η κατάσταση στα πανεπιστήμια αφορά όλη την κοινωνία.

Δυστυχώς όμως, με όσα θα πούμε αύριο, θα δείτε ότι υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος.

 Ένα απέραντο… άσυλο!

170529 ΒΙΑΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Εμείς τα λέγαμε…

Διότι, όπως έχουμε ξαναπεί, δεν είμαστε χθεσινοί. Χθεσινά είναι τα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εκείνων που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά ανάμεσα στη δολοφονική επίθεση σε έναν πρώην πρωθυπουργό και σε ένα εργατικό ατύχημα.

Τη διαφορά όχι στην αξία της ζωής -εννοείται ότι δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες ζωές- αλλά στον συμβολισμό που μεταφέρει κάθε γεγονός. Αυτό το καταλαβαίνουν πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι οι τρομοκράτες.

Γι’ αυτό και επιτέθηκαν σε ένα πρώην πρωθυπουργό και όχι σε κάποιον κατώτερο υπάλληλο του «συστήματος», το οποίο -τρομάρα τους- πολεμούν. Υπάρχει διαφορά.

Δεν είναι το ίδιο ένα «τρελό» λεωφορείο που ξέφυγε από την πορεία του και έπεσε σε εκείνους που περίμεναν στη στάση, με την επίθεση ενός τρελού οδηγού σε ανυποψίαστους πεζούς που κάνουν βόλτα σε μια πόλη.

Δεν είναι όμως όλα τα σχόλια αυτού του είδους –ευτυχώς. Διαβάζω λοιπόν κάποιο και σας το μεταφέρω, γιατί μερικά πράγματα αξίζει να διαδίδονται, διαφορετικά θα μας πνίξουν οι ανοησίες, πολύ πιο επικίνδυνες όταν συνοδεύονται από μίσος:

«Τα γεγονότα δεν τα μετράμε με ζυγαριά τις ζωές, αλλά με βάση το συμβολικό τους φορτίο, το πολιτικό και κοινωνικό τους συμφραζόμενο, τη σημασία τους σε ένα δεδομένο κοινωνικό παρόν, σημασία που πολλές φορές την δίνει η ίδια η πρόθεση των συμμετεχόντων.

Όλοι καταλαβαίνουν την ιδιάζουσα σημασία που έχει η τρομοκρατική επίθεση εναντίον ενός πρωθυπουργού σε μια δημοκρατία. Και γι’ αυτό θλίβομαι: γιατί ενώ το καταλαβαίνουν, το παρασιωπούν προσχηματικά και επιχειρούν να θολώσουν τα νερά μιας συζήτησης που θα έπρεπε να είναι καθαρή.

Ενώ καταγγέλλουν ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις χρησιμοποιούνται ως εργαλεία “για να χτιστεί κλίμα”, “για να επιβληθούν συναινέσεις” και πολλά άλλα (πράγματα που έχουν γίνει, δεν λέω ότι τα βγάζουν από το μυαλό τους), στο τέλος εργαλειοποιούν αυτοί οι ίδιοι την τρομοκρατική επίθεση.

Υπεκφεύγοντας με αυτά τα λανθανόντως συμψηφιστικά, αρνούνται να την καταδικάσουν και να την καταγγείλουν για την χυδαία αντικοινωνικότητά της. Το κάνουν γιατί νομίζουν ότι έτσι δεν είναι “με τους Άλλους, με τους κακούς”, νομίζουν ότι έτσι περιχαρακώνουν τον εαυτό τους και τον κρατάνε αμόλυντο από οποιαδήποτε σχέση με τους “μνημονιακούς”.

Στην πραγματικότητα, απλώς χάνουν το δάσος αγκαλιάζοντας λυσσασμένα το δέντρο. Στην πραγματικότητα αποστρέφουν το βλέμμα από το δημοκρατικό πολίτευμα ως συνθήκη κοινωνίας. Και χωρίς να υπάρχει τίποτα για να βάλουμε στη θέση του εκτός από το χάος. Γι’ αυτό θλίβομαι».

Το άλλο πουλάκι:

Καλά τα λέει ο σχολιαστής.

Δείτε όμως τι λέγαμε κι εμείς στις αρχές -Ιανουάριος- του 2013:

«Είπαμε ακόμη πως μια κοινωνία δεν ξυπνά ξαφνικά ένα πρωί και αποφασίζει να υιοθετήσει τη βία ως τρόπο λύσης των διαφορών ή διεκδίκησης αιτημάτων.

Υπάρχει, λέγαμε, μια μακροχρόνια διαδικασία που οδηγεί τους ανθρώπους πρώτα να σκεφτούν τη βία ως λύση και μετά να οδηγηθούν σ’ αυτήν. Σ’ αυτή τη διαδικασία συμμετέχουν πολλοί. Η οικογένεια, το σχολείο, ο “αθλητισμός”, η “πολιτική”…

Ας μου επιτραπεί να πω πως εξέχουσα θέση σ’ αυτή τη λίστα έχει μια εσφαλμένη θεώρηση της αριστερής ιδεολογίας, η οποία -κακά τα ψέματα- ηγεμονεύει, εδώ και χρόνια, στον τόπο.

Για να γίνω πιο σαφής, η αριστερή ιδεολογία ηγεμονεύει εδώ και χρόνια. Η εσφαλμένη θεώρησή της πήρε το πάνω χέρι περισσότερο τις τελευταίες δεκαετίες.

[…]

Πού φτάσαμε, λοιπόν; Φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα και απορούμε.

Και αναρωτιόμαστε αν ο άνεργος έχει το δικαίωμα να απαντήσει με βία στη βία της ανεργίας. Αν ο εργαζόμενος μπορεί να αντικρούσει βίαια τη βίαιη απώλεια των κεκτημένων του.

Αν ο πολίτης νομιμοποιείται να αντιστέκεται στη βίαιη υποβάθμιση της ζωής του με την ανυπακοή στους νόμους. Σήμερα όμως θα έπρεπε να ήμασταν πιο σοφοί. Σήμερα θα έπρεπε να ξέρουμε…

Να ξέρουμε πως η καταφυγή στη βία και την ανομία οδηγεί πάντοτε σε επικίνδυνα μονοπάτια και καλλιεργεί το έδαφος για άλλου είδους σενάρια, τα οποία όλοι απεύχονται και καταδικάζουν.

Έπρεπε να ξέρουμε πως η βία και η ανομία εξυπηρετούν καλύτερα το σύστημα το οποίο (υποτίθεται ότι) πάνε να πολεμήσουν.

Έπρεπε να ξέρουμε και να αξιοποιούμε τους τρόπους που μια δημοκρατία έχει στη διάθεσή της για να λύνει τις διαφορές και να εξομαλύνει τις αντιθέσεις.

Δυστυχώς όμως, η κουλτούρα της βίας, καλλιεργημένη -ας το ξαναπούμε- από το σπίτι, το σχολείο, το γήπεδο, το συνδικάτο, το κόμμα, οδηγεί την κοινωνία σε επικίνδυνες λύσεις, είτε πρόκειται για τη διεκδίκηση μιας θέσης στο πάρκινγκ, είτε για τη διεκδίκηση της “σωτηρίας” της ομάδας, είτε για τη διεκδίκηση δικαιωμάτων και συνθηκών εργασίας που εξανεμίζονται».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Φταίει μόνο η κουλτούρα της βίας;

Όχι, φυσικά. Διαβάζοντας τα σχόλια για την τρομοκρατική επίθεση εναντίον ενός πρώην πρωθυπουργού καταλαβαίνεις, και θλίβεσαι αφάνταστα, πως φταίει και η απουσία στοιχειώδους δυνατότητας να δούμε την πραγματικότητα.

Όταν σου λένε τόσοι πολλοί σχολιαστές -ακόμη και σήμερα, ύστερα από τόσα χρόνια- ότι για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα φταίει ο Λουκάς Παπαδήμος, τότε σηκώνεις τα χέρια και λες πως αυτός ο τόπος δεν έχει καμιά ελπίδα.

Το πιο τραγικό όμως είναι πως, πέρα από το «φταίει», η χαρά τους για το χτύπημα δείχνει ότι δεν έχουν καταλάβει σε τι πολίτευμα ζούμε ή, έστω, με ποιο τρόπο μπορούν να διορθωθούν τα στραβά αυτού του πολιτεύματος.

Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας.

 Συνδυασμός. Δηλαδή… κομπίνα!

170526 ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κάτι μου θυμίζει!

Ιδιαίτερα εκείνο το… «λογικός ή φυσιολογικός άνθρωπος»!

Πριν απ’ όλα, η διάζευξη. Νομίζω ότι είναι πολύ επίκαιρη και ταιριάζει απόλυτα σε όσα ζούμε. Ή λογικός, ή φυσιολογικός –και τα δυο μαζί δεν γίνεται.

Γιατί όμως το ένα αποκλείει το άλλο; Όσο και να το έψαξα, δεν μπόρεσα να βρω άλλη εξήγηση πέρα από το ότι, λέγοντας «φυσιολογικό», εννοούμε αυτό που κυρίως, που πιο συχνά, συναντάμε στη.. φύση, δηλαδή στη ζωή μας.

Ποιο είναι λοιπόν αυτό; Μα… φυσικά, το μη λογικό! Εκείνο που κινείται πέρα από τη χώρα του ορθού λόγου, εκείνο που εκτείνεται στα χωράφια του συναισθήματος, δηλαδή του θυμικού ή/και του παραλόγου.

Πόσες φορές δεν ακούσατε τα τελευταία χρόνια ότι το αυτονόητο είναι και ζητούμενο; Πόσες φορές δεν αντιμετωπίσατε καταστάσεις πέρα από τη στοιχειώδη κοινή λογική; Πόσες φορές δεν ακούσατε πως «η χώρα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο»;

Ε, όλα αυτά έρχονται να αιτιολογήσουν τη διάζευξη λογικού και φυσιολογικού. Υπάρχει βέβαια και κάτι άλλο, το οποίο όμως κινείται πέρα από τα όρια τού πολιτικώς ορθού, έχει να κάνει με σεξισμό, γι’ αυτό το αφήνω ασχολίαστο.

Ίσως το καταλάβετε μόνοι σας, όταν σας πω την ιστορία που ξεκίνησα να σχολιάζω -αυτή που κάτι μου θυμίζει- και, όπως το συνηθίζω, ξεστράτισα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:

Ο άνθρωπος βρέθηκε κατηγορούμενος στα καλά καθούμενα. Από εκεί που ήταν χαρούμενος και, φαντάζομαι, ευτυχισμένος -σίγουρα πάντως ξένοιαστος- έβαλε μπελά στο κεφάλι του και μάλιστα από το ίδιο το παιδί του.

Παιδί να σου τύχει! Μιλάμε για τον Μάικλ Ντόους, 32 ετών, ο οποίος οδήγησε στο δικαστήριο τον πατέρα του Ντέιβ και τη μητριά του, καθώς αυτοί σταμάτησαν να του δίνουν περισσότερα χρήματα.

Πότε σταμάτησαν όμως; Όταν εκείνος κατασπατάλησε τα σχεδόν 1,6 εκατ. λίρες που είχαν δώσει και είχε την απαίτηση για περισσότερα μετρητά. Τα ζήτησε, λοιπόν, μέσω… βρετανικού δικαστηρίου.

Το άλλο πουλάκι:

Έπεσε όμως στη περίπτωση!

Οι γονείς του βέβαια ήταν πλούσιοι, ή μάλλον έγιναν πλούσιοι ξαφνικά, αφού κέρδισαν περίπου 100 εκατ. λίρες στη λοταρία. Ο Μάικλ, σύντομα μετά τη μεγάλη επιτυχία, έλαβε 1 εκατομμύριο λίρες από τον πατέρα του, αλλά δαπάνησε όλο το ποσό μέσα σε λίγο καιρό.

Όταν ο πατέρας του ενημερώθηκε πως τα λεφτά είχαν τελειώσει σοκαρίστηκε, αλλά συνέχισε να του δίνει χρήματα για να τον βοηθήσει. Όμως οι ασύστολες σπατάλες δεν σταμάτησαν και ο γιος άρχισε να αποκτά χρέη.

Τότε σταμάτησε να τον χρηματοδοτεί και ο πατέρας του, με αποτέλεσμα να βρεθεί κατηγορούμενος στο δικαστήριο για… αθέτηση υπόσχεσης! Μάλιστα, όπως το ακούσατε, αυτό ήταν το κατηγορητήριο.

Ο γιου του ισχυρίστηκε ότι του είχαν υποσχεθεί πως δεν θα έπρεπε να ανησυχήσει ποτέ ξανά στη ζωή του για χρήματα, καθώς τα 100 εκατομμύρια που είχαν κερδίσει έφταναν για να ζήσουν όλοι πλουσιοπάροχα.

Όμως… όχι κι έτσι! Διότι αυτός κατάφερε μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια να ξοδέψει πάνω από 1,5 εκατομμύριο λίρες. Με τέτοιους ρυθμούς, σε λίγο ο πατέρας του θα ήταν υποχρεωμένος να… ξανακερδίσει τη λοταρία.

Του έκοψε, λοιπόν, τον… βήχα και αυτός άρχισε να απαιτεί ολοένα και πιο επιτακτικά και τελικά ήρθε η ρήξη, όταν κατάλαβε πως οι γονείς του δεν σκόπευαν να του δώσουν άλλα μεγάλα ποσά.

«Η τελική πράξη», όπως λένε και σε κάτι τέτοια ρεπορτάζ, παίχτηκε στην αίθουσα του δικαστηρίου, όπου ο δικαστής Nigel Gerald κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο Μάικλ είχε τα χρήματα για μια άνετη ζωή, αλλά για τους λόγους του επέλεξε να μην χρησιμοποιήσει αυτή την ευκαιρία.

Ο δικαστής απέρριψε την αξίωσή του, λέγοντας ότι ο πατέρας δεν ήταν υποχρεωμένος να καλύψει τις ανάγκες του σπάταλου γιου του. «Δεν υπήρχε βάση στην οποία κάποιος λογικός ή φυσιολογικός άνθρωπος θα μπορούσε να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι θα είχε χρήματα όποτε αυτός ήθελε», είπε ο δικαστής.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να τος και ο… φυσιολογικός!

Που σας είπαμε για ποιους λόγους αντιδιαστέλλεται με τον λογικό. Επειδή όμως αφήσαμε κάποιες υπόνοιες, σταθείτε να σας διαβάσουμε μια αξιοσημείωτη λεπτομέρεια του ρεπορτάζ, όπως μας έρχεται από την Αγγλία:

«Περίπου τα μισά δαπανήθηκαν σε ένα σπίτι στο Πόρτσμουθ, στο οποίο έμενε με το σύντροφό του, ενώ ξόδευε σχεδόν 30.000 το μήνα μόνο για τα ψώνια τους».

Το πιάσατε τώρα το πιθανό υπονοούμενο του δικαστή;

«Με τον σύντροφό του» ο Μάικλ και αμέσως ο δικαστής απεφάνθη ότι, δεν μπορεί, κάτι το μη φυσιολογικό συμβαίνει και τα χρήματα φεύγουν μέσα από τα χέρια του όπως το νερό. Μετά σου λένε ότι οι Βρετανοί είναι πιο ανοιχτοί σ’ αυτά τα πράγματα.

Πέρα όμως από το φυσιολογικό, έχουμε και το λογικό, για το οποίο είπαμε όμως ότι η όλη ιστορία κάτι μας θυμίζει.

Είναι λογικό να πιστεύει κάποιος άνθρωπος ότι θα έχει χρήματα όποτε αυτός θέλει;

Είναι λογικό να απαιτεί κανείς χρήματα που δεν είναι δικά του για να τα ξοδεύει όπως νομίζει, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε εκείνους που του τα δίνουν; Είναι λογικό να θεωρεί ότι οι άλλοι του χρωστούν, επειδή απλώς και μόνο υπάρχει;

Είναι λογικό να πιστεύει ότι υπάρχουν κάπου τόσο πολλά λεφτά, από όπου να μπορεί να παίρνει συνεχώς όσα θέλει, χωρίς να χρειάζεται να κάνει κάτι για να τα αναπληρώσει;

Τι λέτε; Είναι λογικό; Όχι δεν είναι.

Άρα είναι… φυσιολογικό.

 Φυσιο…παράλογο!

170525 ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Είπα κι εγώ…

Δεν σας έχει τύχει ποτέ να διαβάσετε μια είδηση ή κάποιο ρεπορτάζ που να σας χαροποιούν, επειδή σας μαθαίνουν κάτι ευχάριστο; Ρωτάω γιατί ξέρω ότι, στις μέρες μας, είδηση είναι η… κακή είδηση.

Για να μην πω ότι ενδιαφέρον ρεπορτάζ είναι εκείνο που μας μεταφέρει πληροφορίες και στοιχεία που επιβεβαιώνουν μια αρνητική εικόνα που έχουμε για τον κόσμο και την κοινωνία.

Σπανίως, λοιπόν, συναντάμε και κάτι θετικό, γι’ αυτό και πανηγυρίζουμε όταν συμβαίνει. Έτσι έκανα κι εγώ με όσα θα σας μεταφέρω στη συνέχεια, όμως, όπως άφησα να εννοηθεί στην αρχή, τζάμπα χάρηκα.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Κάθε φορά που διαβάζω ότι κάτι στο δημόσιο πάει καλά, μια υπηρεσία λειτουργεί σωστά και κάποιοι υπάλληλοι κάνουν ευσυνείδητα τη δουλειά τους, χαίρομαι αφάνταστα.

Διάβασα, λοιπόν, πριν από λίγες μέρες, για τα αποτελέσματα των ελέγχων που πραγματοποίησε η ΥΠΕΔΥΦΚΑ και αμέσως σκέφτηκα να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί σας. Επειδή όμως είμαι βέβαιος ότι ελάχιστοι γνωρίζουν τι σημαίνουν αυτά τα αρχικά, θα σας πω αμέσως.

Πρόκειται για την Υπηρεσία Ελέγχου Δαπανών Υγείας Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης, η οποία ψάχνει να διαπιστώσει αν πιάνουν τόπο τα χρήματα που ξοδεύει ο ΕΟΠΥΥ (αυτόν τον ξέρουν όλοι ή μπορούν να φανταστούν στο περίπου ποιος είναι).

Τώρα βέβαια, δεν ξέρω αν πρέπει ακριβώς να χαρεί κάποιος, διότι τα στοιχεία που διάβασα δείχνουν ότι για ορισμένους στον χώρο της υγείας το πάρτι καλά κρατεί. Παρά τις συνεχείς περικοπές στις δαπάνες, αυτοί βρίσκουν τρόπους να αρμέγουν το δημόσιο.

Το ευχάριστο βέβαια είναι ότι έλεγχοι πραγματοποιούνται και μάλιστα αποδίδουν καρπούς. Σε κάθε περίπτωση οι… παρτάκηδες δεν μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, ούτε να υψώνουν με θράσος το ποτήρι «στην υγεία των κορόιδων».

Ας δούμε λίγο την πορεία των ελέγχων που πραγματοποίησε η άξια υπηρεσία για την οποία μιλάμε, καθώς και τα πρόστιμα τα οποία επέβαλε: Από 199 ελέγχους το 2012 και πρόστιμα ύψους 330.000 ευρώ…

Έφτασε στους 332 ελέγχους το 2016, ενώ τα πρόστιμα που επιβλήθηκαν εκείνη τη χρονιά ξεπέρασαν το 1.600.000 ευρώ. Πρόοδος θεαματική, δεν συμφωνείτε;

Το άλλο πουλάκι:

Συμφωνούμε, βέβαια!

Αν μάλιστα σκεφτούμε ότι η εν λόγω υπηρεσία λειτουργεί με προσωπικό 54 ατόμων, όταν προβλέπονται 181 οργανικές θέσεις, τότε μιλάμε για θαύμα. Επειδή όμως συχνά τα θαύματα έχουν και ονοματεπώνυμο, καλό είναι να το αναφέρουμε.

Επικεφαλής, λοιπόν, της εν λόγω υπηρεσίας (τι να κάνω, έχω μια αλλεργία στα αρχικά και ψάχνω τρόπους να τα αποφύγω), αυτά τα πέντε χρόνια επιτυχημένης πορείας, ήταν η κυρία Γεωργία Γεωργιάδου και, επιτρέψτε μου να συμπληρώσω, άξιος ο μισθός της.

Μάλιστα, μαζί με τους συνεργάτες της, προχώρησαν, πέραν των ελέγχων και των προστίμων, σε προτάσεις, ώστε ο ΕΟΠΥΥ να θωρακιστεί καλύτερα απέναντι σε φαινόμενα απάτης και να αποθαρρυνθούν τα επίδοξα «λαμόγια».

Καλό θα ήταν όμως να δούμε, ενδεικτικά, και κάποιες από αυτές τις παραβάσεις και τις απάτες, ώστε και να ξέρουμε τι κυκλοφορεί την πιάτσα, και να μπορούμε να είμαστε υποψιασμένοι, αν πέσουμε κι εμείς θύματα.

Όμως και για έναν άλλο λόγο. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ελέγχων πραγματοποιήθηκαν κατόπιν καταγγελιών και να είστε βέβαιοι ότι οι καταγγελίες αυτές δεν προέρχονταν μόνο από ανταγωνιστές που έβλεπαν τους αντιπάλους να χρησιμοποιούν… πλάγια μέσα:

«Παιδοψυχίατρος νοσοκομείου έγραφε κατ’ εξακολούθηση αντιψυχωσικά φάρμακα σε ασφαλισμένους εν αγνοία τους! Χρησιμοποιούσε το ΑΜΚΑ που του χορηγούσε ιατρικός επισκέπτης».

«Σχεδόν μία ολόκληρη περιοχή της χώρας πάσχει από “φλεγμονώδη νόσο του εντέρου” και μάλιστα λόγω “φαρμακευτικής αγωγής”. Σύμφωνα με τα ευρήματα της έρευνας, συχνά αναγράφονταν σκευάσματα ειδικής διατροφής με αναληθείς διαγνώσεις νόσων, από τις οποίες δεν πάσχουν οι ασφαλισμένοι».

«Σε ιδιωτική κλινική νοσηλεύονταν σε συνεχή διαδοχικά διαστήματα ασφαλισμένοι, χωρίς κάποιοι εξ αυτών να έχουν ανάγκη νοσηλείας, λειτουργώντας δηλαδή ως “οίκος ευγηρίας” και χρέωνε Κλειστά Ενοποιημένα Νοσήλια (ΚΕΝ) με σοβαρότατες παθήσεις στον ΕΟΠΥΥ, από τις οποίες δεν έπασχα»ν.

«Περισσότεροι από 1.000 γιατροί σε όλη τη χώρα εξέδιδαν παράτυπες ηλεκτρονικές γνωματεύσεις για χορήγηση επιθεμάτων κατακλίσεων (χρησιμοποιούσαν την ίδια φωτογραφία για διαφορετικούς ασθενείς, έγραφαν αναληθή στοιχεία και διαγνώσεις)».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θέλετε κι άλλα;

«Γιατροί συνταγογραφούσαν σε ασφαλισμένους σε μηνιαία βάση φάρμακο, η συσκευασία του οποίου καλύπτει τρεις έως τέσσερις μήνες θεραπείας! Άλλοι γιατροί είχαν προτίμηση σε σκεύασμα μιας συγκεκριμένης εταιρείας με αξία περίπου 450 ευρώ για μηνιαία θεραπεία ανά ασφαλισμένο».

«Φαρμακοποιός είχε υποβάλει τιμολόγια στον ΕΟΠΥΥ που δεν ανταποκρίνονταν στην αξία των συνταγών που είχε καταθέσει και είχε αποζημιωθεί γι’ αυτά ζημιώνοντας τον ΕΟΠΥΥ με 148.000 ευρώ…»

Καθόλα άξια, λοιπόν, η ΥΠΕΔΥΦΚΑ, καθόλα άξια και η επικεφαλής τη κυρία Γεωργιάδου, η οποία μάλιστα λειτουργούσε έχοντας στο πλάι της, εκτός από τους μειωμένους ελεγκτές, ελάχιστο διοικητικό προσωπικό και κανέναν νομικό βοηθό.

Πώς είπατε; Για ποιο λόγο χρησιμοποιούμε παρελθόντα χρόνο, «λειτουργούσε»; Διότι πληροφορηθήκαμε πως οι κύριοι Πολάκης και Ξανθός την απάλλαξαν από τα καθήκοντά της, προφανώς έχοντας κατά νου να την αντικαταστήσουν με κάποιον ικανότερο.

Και, κυρίως, δικό τους παιδί.

Άλλωστε, η μέχρι σήμερα εμπειρία, ΚΑΙ από αυτή την κυβέρνηση, μας έδειξε ότι, αν είναι πολύ δικό μας το παιδί, δεν χρειάζεται και να είναι ικανότερος από τους άλλους.

Γι’ αυτό σας είπαμε.

Τζάμπα βιαστήκαμε να χαρούμε…

 Μην δούμε κάτι να λειτουργεί σωστά…

170524 ΟΚΤΑΜΗΝΙΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ακούω πολλά παράπονα.

Πριν σας τα μεταφέρω για να μου πείτε κι εσείς τη γνώμη σας, θα ήθελα να σας περιγράψω μια σκηνή που διαδραματίστηκε πριν από μερικά χρόνια στην Ουγγαρία. Κατά τη διάρκεια μιας ξενάγησης, οι επισκέπτες εντυπωσιάστηκαν από τον μεγάλο αριθμό εργατών που καθάριζαν μια κεντρική πλατεία.

Περιττό να πούμε ότι η πλατεία έλαμπε από «πάστρα». Ρώτησαν τον, ελληνικής καταγωγής, ξεναγό και πήραν την απάντηση ότι πρόκειται για… ανέργους. Δηλαδή για ανθρώπους που ωφελούνται από το επίδομα ανεργίας.

«Κάθε ωφελούμενος έχει την υποχρέωση να προσφέρει στην πολιτεία κάποιου είδους κοινωνικό έργο. Οι συγκεκριμένοι, λοιπόν, εργάζονται στην καθαριότητα, όχι βέβαια τις ώρες και τις μέρες που το κάνει ένας κανονικός εργαζόμενος, πάντως δεν κάθονται».

Η απάντηση του ξεναγού έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στους ταξιδιώτες, οι οποίοι αναλογίστηκαν τι συμβαίνει στην πατρίδα μας, όχι μόνο με τους δικαιούχους του επιδόματος ανεργίας, αλλά και με όσους απολαμβάνουν τα οφέλη κάποιας κοινωνικής «δομής».

Σας έχουμε ξαναμιλήσει για το θέμα και είπαμε ότι ακόμη και οι άποροι (όσοι τουλάχιστον δεν είναι ανήμποροι) θα μπορούσαν να συμμετέχουν με κάποιο τρόπο, είτε στην προετοιμασία του συσσιτίου (τους), είτε σε κάποια άλλη υπηρεσία.

Κάτι τέτοιο θα έδινε και στους ίδιους την ικανοποίηση ότι ανταποδίδουν μια κοινωνική ευεργεσία και δεν είναι παντελώς ανενεργοί. Αφήστε που σε κάποιες περιπτώσεις θα διαχώριζε την ήρα από το σιτάρι -αν με εννοείτε.

Δυστυχώς όμως, στην πατρίδα μας, υπάρχει φαίνεται η εντύπωση πως η κοινωνία ή η πολιτεία οφείλουν να φροντίζουν -στοιχειωδώς, έτσι;- για κάποιους πολίτες, χωρίς εκείνοι να έχουν την παραμικρή υποχρέωση.

Το… δικαιούνται και πρέπει να το έχουν!

Αυτή η νοοτροπία μάς έχει διαποτίσει τόσο πολύ που φτάνουμε και στο άλλο άκρο. Να περιμένουμε την αμοιβή μας χωρίς να παράγουμε κανένα έργο, ακόμη κι όταν είμαστε κανονικά εργαζόμενοι.

Έστω απασχολούμενοι. Μιλάω, έχοντας κατά νου κάτι πολύ πρόσφατο, τις περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν προσληφθεί με τα περίφημα «οκτάμηνα», για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε συγκεκριμένους τομείς.

Ξεκαθαρίζω κάτι για να μην παρεξηγηθώ: Υπάρχουν ανάμεσά τους πολλοί ευσυνείδητοι, που βγάζουν και με το παραπάνω τα χρήματα που τους δίνει το πρόγραμμα. Δυστυχώς όμως υπάρχουν και κάποιοι που αμαυρώνουν την εικόνα.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν κάνουν τίποτε απολύτως!

Η δικαιολογία είναι ότι δεν ξέρουν, ή δεν μπορούν, ή δεν είναι μέσα στα καθήκοντά τους, ή… Εν πάση περιπτώσει, πάντα υπάρχει μια δικαιολογία, όταν πιστεύεις ότι η κοινωνία σού χρωστά κάτι και πρέπει να σου το δίνει, χωρίς εσύ να κάνεις τίποτε.

Φαίνεται όμως ότι υπάρχει και μια σιωπηρή συμφωνία, διότι ακούω για περιπτώσεις με κοινή συμπεριφορά. Δεν μπορούν να πηγαίνουν στην εργασία τους πολύ πρωί, θέλουν να φεύγουν πιο νωρίς, ζητούν άδειες με το παραμικρό…

Από τη μια λες ότι κάτι τέτοιο είναι φυσικό, όταν δεν έχεις κάποιο συγκεκριμένο αντικείμενο και περιμένεις απλώς να περάσει το οκτάωρο για να σηκωθείς να φύγεις από τη «δουλειά». Για ποιο λόγο να… μην κάνεις κάτι επί οκτώ ώρες και όχι λιγότερο;

Από την άλλη, ίσως να φταίει και το συγκεκριμένο πλαίσιο. Όταν, ας πούμε, είναι ο άλλος εργαζόμενος «γενικών καθηκόντων», πολύ πιθανόν να μετατραπεί σε κάποιον μηδενικών καθηκόντων, αφού ακόμη και στη γλώσσα μας το «όλα» συχνά το χωρίζουν ελάχιστα από το… «τίποτα»!

«Γενικών καθηκόντων», λοιπόν, μπορεί να σημαίνει εξυπηρετώ ένα σωρό ανάγκες στον χώρο τον οποίο τοποθετήθηκα, μπορεί όμως να σημαίνει και πως περνάω τη μέρα μου με έναν καφέ και ένα κινητό στα χέρια.

Από τι εξαρτάται αυτό; Σας το είπαμε πριν. Πρωτίστως από την αντίληψη και τη νοοτροπία του ίδιου του εργαζόμενου. Δευτερευόντως από τις αντοχές και τη διάθεση να συγκρουστεί εκείνου που επιβλέπει την εργασία του.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον διευθυντή ενός σχολείου. Στην καλύτερη περίπτωση πρέπει να βρίσκει καθημερινά ένα αντικείμενο για τον εργαζόμενο «οκταμηνίτη» που του έστειλαν να απασχολεί και στη χειρότερη πρέπει να τον κυνηγά ή να συγκρούεται μαζί του για να τον βάλει να κάνει μια δουλειά.

Για την οποία πιθανόν να μην είναι ειδικός, να μην έχει τα κατάλληλα εργαλεία, να μην έχει τις γνώσεις που απαιτούνται, να μην είναι στις αρμοδιότητές του, να μην «μπορεί» -γενικώς και αορίστως-, οπότε άντε ο άλλος να αφήνει τη δική του δουλειά και να κυνηγάει έναν… τεμπέλη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το είπες δεν άντεξες!

Είναι κρίμα όμως κάποιοι να αμαυρώνουν την εικόνα και του προγράμματος και των υπολοίπων, που και ευσυνείδητοι και εργατικοί είναι.

Ποιος φταίει όμως; Διότι, αν περιοριστούμε στο παράδειγμά μας, ο διευθυντής του σχολείου δεν είναι εκείνος που προσλαμβάνει και πληρώνει (και πιθανώς απολύει;) τον εργαζόμενο. Κάποιοι άλλοι το κάνουν.

Αυτοί οι άλλοι, λοιπόν, θα πρέπει, αντί να κάνουν ΜΟΝΟ δημόσιες σχέσεις μέσω τέτοιων προγραμμάτων, να φροντίζουν να ενημερώνουν με κάθε επισημότητα τους δικαιούχους για το ποια ακριβώς είναι τα καθήκοντά τους και τι συνεπάγεται η πλημμελής εκτέλεσή τους.

Διότι, όταν μια τέτοια κατάσταση διαιωνίζεται, το μόνο σίγουρο είναι ότι «χαλάει η πιάτσα» και το σύστημα διολισθαίνει σε μια λογική ήσσονος προσπάθειας, λούφας και παραλλαγής.

Κάτι τέτοιο «συκοφαντεί» το συγκεκριμένο και αντίστοιχα προγράμματα, αλλά και αφήνει έκθετους στη γενίκευση ενός κανόνα όλους εκείνους που συμμετέχουν επάξια και προσφέρουν έργο.

Κυρίως όμως σκανδαλίζει μια ολόκληρη κοινωνία που υποφέρει από την ανεργία ή την υποαπασχόληση -με προκλητικά χαμηλές αμοιβές- ανθρώπων με πολλά προσόντα και όρεξη για δουλειά.

Είναι σωστό και δίκαιο;

 Κάνουν ότι δουλεύουν 

και κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε!

170523 ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δυο (τρεις) απόψεις…

Τις τελευταίες μέρες είχαμε ένα γεγονός που απασχόλησε πολύ τα Μέσα και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Είναι η άφιξη στη χώρα μας του σκηνώματος της Αγίας Ελένης και η έκθεσή του σε προσκύνημα για χιλιάδες πιστούς.

Έχει πάντα ενδιαφέρον όμως να βλέπει κανείς με ποιο τρόπο προσεγγίζουν ένα θέμα άνθρωποι που προέρχονται από διαφορετικές «σχολές», δηλαδή που το βλέπουν με εντελώς διαφορετική ματιά.

Επομένως, αυτό για το οποίο θα σας μιλήσουμε σήμερα δεν είναι αυτό καθαυτό το φαινόμενο της άφιξης στη χώρα μας ιερών λειψάνων, αλλά ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο το βλέπουν δυο… ειδικοί επί του θέματος.

Ο πρώτος είναι ο άνθρωπος στον οποίο ανήκει η πρωτοβουλία τής άφιξης των ιερών κειμηλίων, ο γενικός διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, επίσκοπος Φαναρίου Αγαθάγγελος.

Ο δεύτερος είναι ο καθηγητής Κοινωνιολογίας και Κοινωνιολογίας της Θρησκείας του Παντείου Πανεπιστημίου, Αντώνης Παπαρίζος. Ο «διάλογός τους» που σας παρουσιάζουμε σήμερα έγινε μέσα από το περιοδικό Lifo.

Πιστεύουμε μάλιστα πως δεν έχει νόημα να σας αναφέρουμε ποιος είπε τι, η ανακάλυψή του μπορεί να γίνει ένα ευχάριστο και σχετικά εύκολο παιχνίδι. Σας παρουσιάζουμε, λοιπόν τις αντικρουόμενες απόψεις με έναν σύντομο σχολιασμό:

«Η Ιερά Σύνοδος θα έπρεπε, με δική της πρωτοβουλία, να σταματήσει αυτήν τη χυδαία εμπορευματοποίηση και εκμετάλλευση του συναισθήματος του ανθρώπου και να μη δέχεται την άφιξη των σκηνωμάτων με τιμές αρχηγού κράτους, αποδίδοντας, πολύ απλά, θρησκευτικές τιμές.

Με αυτό τον τρόπο ευνοεί την πολιτικοποίηση των αγίων, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε είτε σε εκλογική είτε σε πολιτική εκμετάλλευσή τους.

Αναμφίβολα, λοιπόν, αναπτύσσεται μια σχέση αμοιβαίας εκμετάλλευσης, γι’ αυτό ο διαχωρισμός κράτους-Εκκλησίας θα πρέπει να γίνει άμεσα, σε μια περίοδο που τα πολιτικά ήθη έχουν αλλάξει μορφή, αφού πολιτικοί ταγοί που δήλωναν άθεοι επισκέπτονται το Άγιο Όρος για να πάρουν ένα άτυπο χρίσμα.

Επομένως, όταν εξυπηρετείς συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες, κρατάς την κοινωνία στο παρελθόν και δεν την αφήνεις να ανασάνει».

«Θα ήθελα να σας πω ότι ο όρος “τιμές αρχηγού κράτους” αφορά μόνο την υποδοχή κοσμικών προσώπων και ποτέ δεν τον χρησιμοποίησε η Εκκλησία. Χρησιμοποιείται μόνο στο πρωτόκολλο της εθιμοτυπίας της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας και αφορά την υποδοχή των ηγετών.

Επαναλαμβάνω ότι εμείς δεν υιοθετούμε τον όρο αυτόν. Υποδεχτήκαμε με ιεροπρέπεια και μεγαλοπρέπεια τα ιερά λείψανα και τον Τίμιο Σταυρό. Από κει και πέρα, τιμά την ελληνική πολιτεία το ότι τα ιερά κειμήλια έγιναν δεκτά παρουσία κορυφαίων πολιτικών προσωπικοτήτων».

Το άλλο πουλάκι:

Το πιάσατε αυτό;

Κάποιοι άλλοι και όχι η Εκκλησία χρησιμοποιούν τον όρο «τιμές αρχηγού κράτους». Και κάποιοι σπεύδουν να τα υποδεχτούν με τέτοιες τιμές. Τότε γιατί μας αφήνουν και μαλώνουμε και εκτιθέμεθα για κάτι που στην ουσία δεν υφίσταται;

Και, αν ισχύει κάτι τέτοιο, ποια άλλα αντίστοιχα ζητήματα τριβής υπάρχουν που μπορούν να ξεπεραστούν με μια απλή διευκρίνιση; Ας δούμε όμως τη συνέχεια του ενδιαφέροντος αυτού διαλόγου:

«Η ψυχή του ανθρώπου έχει βαθύτερες ανάγκες που δεν αντιμετωπίζονται με την καλλιέργεια παραδοσιακών μορφών θρησκευτικότητας που δεσμεύουν τον άνθρωπο, τον καθηλώνουν και δεν επιτρέπουν τη χειραφέτησή του, αλλά με τη συνάντηση των ανθρώπων με άλλους ανθρώπους.

Οποιαδήποτε θρησκεία θέλει να έρθει σε επαφή με τα συναισθήματα των ανθρώπων μπορεί να το κάνει μέσω του διαλόγου, αλλά αυτό είναι κοπιαστικό και απαιτεί βαθύτατη καλλιέργεια.

Αυτή την οδό την αρνούνται τα ιερατεία γιατί είναι δύσκολη, αντίθετα προτιμούν τη συγκίνηση που προκαλεί η λατρεία των λειψάνων και επιτυγχάνεται πιο εύκολα».

«Όποιος θέλει, μπορεί να ακολουθήσει. Είναι μια ελεύθερη επιλογή του καθενός και μια ανοιχτή πρόσκληση στους ανθρώπους που επιλέγουν να προσκυνήσουν.

Σ’ εκείνους που είναι αρνητικοί ή εκφράζουν επιφυλάξεις λέω ότι εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε κανέναν. Ελεύθερα έρχεται όποιος επιθυμεί. Πρόκειται για ένα εκκλησιαστικό και πολιτιστικό γεγονός με χαρακτήρα ιστορικής μνήμης.

Κατανοώ ότι κάποιοι δεν μπορούν να αντιληφθούν αυτή την πραγματικότητα, ωστόσο ιστορικά είναι μια αλήθεια».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εδώ σταματάμε με τον διάλογο.

Δεν πιστεύουμε να μπερδεύτηκε κανένας με τις απαντήσεις και το πρόσωπο από το οποίο προέρχονται. Στη συνέχεια θα δούμε μία επιπλέον παράμετρο που σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως:

Η δημιουργία ειδικού site με live streaming μεταδόσεις, χορηγούς επικοινωνίας και γραφείο Τύπου, γεγονός που αύξησε την καχυποψία ορισμένων περί εμπορικής εκμετάλλευσης των λειψάνων.

«Εμείς δεν ζητήσαμε κανέναν χορηγό. Πρόκειται για χορηγούς που δεν έδωσαν χρήματα αλλά παραχώρησαν την τεχνογνωσία τους. Τα ΕΛΤΑ κυκλοφόρησαν μια σειρά γραμματοσήμων, ο ΟΤΕ μας βοήθησε στο οπτικοακουστικό υλικό και η αερογραμμές της οικογένειας Μουζενίδη διέθεσε το αεροσκάφος για τη μεταφορά και την επιστροφή των ιερών κειμηλίων.

Επίσης, η ηλεκτρονική χρήση βοήθησε προκειμένου να ευχαριστήσουμε τους ανθρώπους που συνέβαλαν στο συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός.

Δεν έπρεπε να πούμε ένα “ευχαριστώ” σε αυτούς τους ανθρώπους; Κάποιος διέθεσε αεροπλάνο για να έρθει το σκήνωμα στην Ελλάδα και πρέπει να το πούμε.

Επίσης, το site δημιουργήθηκε για ενημερωτικούς λόγους. Ξέρετε πόσα ξένα πρακτορεία, είτε ειδήσεων είτε ταξιδιωτικά, αντλούν πληροφορίες από κει; Υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον για το γεγονός της άφιξης των ιερών κειμηλίων. Όλα είναι θέμα καλής διάθεσης και στοιχειώδους εξυπνάδας».

Εμείς τι να προσθέσουμε; Έχουμε καλή διάθεση, αλλά με αυτό το «στοιχειώδους εξυπνάδας» ο γενικός διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος μάς αποστόμωσε.

Πολλές φορές δείγμα στοιχειώδους εξυπνάδας είναι να μην λες τίποτα!

 Προσκυνώ!