170508 ΚΥΠΕΛΛΟΥΧΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δεν ξέρουμε πολλά από ποδόσφαιρο.

Με το άθλημα σταματήσαμε να ασχολούμαστε πριν από πολλά χρόνια, πιτσιρικάδες ακόμη, όταν καταλάβαμε ότι αυτό έχει άλλους νόμους και άλλους κανόνες, «εξωγηπεδικούς», οι οποίοι καθορίζονται από τους λεγόμενους «ανθρώπους του ποδοσφαίρου».

Για τους οποίους δεν υπήρχε ούτε ένας που να έχει καλή γνώμη. Ναι επίτηδες το είπα έτσι, για να εννοηθεί όπως ευνοήθηκε. Ούτε για τους νόμους ούτε για τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου άκουγες καλή γνώμη…

Ειδικά για τους ανθρώπους, για εκείνους που λέμε παράγοντες, αντιληφθήκαμε από πολύ νωρίς ότι είναι μερικά από τα χειρότερα δείγματα που έχει να δώσει η κοινωνία. Πολλοί από αυτούς είχαν σκοτεινούς λογαριασμούς με τη νύχτα ή πάρε δώσε με τον νόμο…

Η ενασχόλησή τους με το ποδόσφαιρο είχε προφανέστατα άλλες επιδιώξεις. Η πιο εξόφθαλμη το να αποκτήσουν πολιτική επιρροή, ή να δημιουργήσουν έναν στρατό που θα δέρνεται όχι μόνο στα γήπεδα αλλά και στους δρόμους για χάρη τους.

Το περίεργο είναι ότι αυτό, ενώ το καταλάβαιναν όλοι, εξακολουθούσαν όχι απλώς να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στον χώρο του ποδοσφαίρου, αλλά να φανατίζονται κιόλας και να υποστηρίζουν με πάθος τους διάφορους «προέδρους».

Πίστευαν ίσως ότι έτσι υποστήριζαν την ομάδα τους.

Θα περίμενε κανείς πως μια τέτοια συμπεριφορά θα παρατηρούνταν μόνο από ανθρώπους χαμηλού μορφωτικού επιπέδου ή και όχι ιδιαίτερα υψηλής νοημοσύνης.

Και όμως! Γνωρίζω επιστήμονες και ευφυέστατους ανθρώπους που, όταν η κουβέντα πάει στο ποδόσφαιρο, γίνονται κάτι άλλο.

Έχω φίλους στη Θεσσαλονίκη, ανθρώπους με μόρφωση και καλλιέργεια, που, τις δυο πρώτες μέρες της εβδομάδα,ς μοναδική τους κουβέντα είναι το ματς της Κυριακής που πέρασε και τις επόμενες εκείνο της Κυριακής που έρχεται.

Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι καθημερινά πηγαίνουν στο περίπτερο και αγοράζουν τις οπαδικές εφημερίδες, προκειμένου να «ενημερωθούν». Για οτιδήποτε πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι το οποίο έτσι κι αλλιώς το ξέρουν από πρώτο χέρι.

Σιγά σιγά φτάσαμε κι εμείς να μην είμαστε τόσο φανατικοί -διότι φανατισμός είναι και αυτό- κατά του ποδοσφαίρου. Του ελληνικού ποδοσφαίρου, έτσι; Διότι με πραγματική ευχαρίστηση παρακολουθούμε έναν αγώνα μεταξύ ξένων ομάδων, όπου και το αγωνιστικό επίπεδο είναι πολύ υψηλό.

Βέβαια, οι γνώστες μάς διαβεβαιώνουν ότι κι εκεί δεν είναι καλύτερα τα πράγματα, όμως εμάς μας αρέσει αυτό που βλέπουμε από μακριά. Όπως και το γεγονός ότι, όπου υπήρξε βούληση, το τοπίο καθαρίστηκε μια χαρά από τους αληταράδες.

Το άλλο πουλάκι:

Προέδρους και οπαδούς.

Και έτσι χαιρόμαστε αφάνταστα όταν βλέπουμε στις κερκίδες ξένων γηπέδων γονείς με τα παιδάκια τους να παρακολουθούν έναν αγώνα μεγάλου ενδιαφέροντος, χωρίς να φοβούνται μην βρεθούν ανάμεσα σε ξυλοδαρμούς.

Η χώρα μας όμως εξακολουθεί να δείχνει πως ΚΑΙ σε αυτόν τον τομέα αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση, αφού έχουμε καταφέρει (δηλαδή καταντήσει) να πηγαίνουν στα γήπεδα μόνο εκείνοι που, όχι απλώς δεν φοβούνται, αλλά επιδιώκουν το ξύλο και τα επεισόδια.

Και γι’ αυτό το φαινόμενο δεν ευθύνεται καθόλου, ούτε η κρίση ούτε η παρούσα κυβέρνηση. Το λέω επειδή κάποιοι έσπευσαν να διαπιστώσουν πως «κάποτε διοργανώναμε μεγάλες αθλητικές εκδηλώσεις ενώ τώρα ούτε έναν τελικό κυπέλλου μπορούμε να κάνουμε».

Φτάσαμε όμως και στον τελικό. Για τον οποίο ο λόγος μάλλον που ενόχλησε τόσους πολλούς ήταν το σπάνιο φαινόμενο ότι δεν συμμετείχε κανένας από τους Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό.

Βέβαια κανείς δεν είπε στους οπαδούς των δύο φιναλίστ να σκοτωθούν μεταξύ τους και να γεμίσουν το νοσοκομείο του Βόλου με τραυματίες, φιλοξενούμενοι σε μια πόλη που δεν θα ήταν «έδρα» κανενός εν των δύο..

Αυτό ήταν δική τους πρωτοβουλία, ίσως για να δικαιώσουν όλους εκείνους που, σαν κι εμάς, θεωρούν το ελληνικό ποδόσφαιρο ένα βάρβαρο άθλημα, δηλαδή ένα άθλημα με το οποίο ασχολούνται βάρβαροι.

Αφού όμως είπαμε όλα αυτά, ας περάσουμε και στο καθαρά αγωνιστικό μέρος, που λένε και στις αθλητικές εκπομπές, δηλαδή εκείνες που ασχολούνται κατά 99% με το ποδόσφαιρο και 1% με όλα τα άλλα αθλήματα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Στημένος ο επόπτης;

Έχει καμιά σημασία;

Οι φίλοι το ΠΑΟΚ έσπευσαν να γεμίσουν το διαδίκτυο με βιντεάκια που δείχνουν και την ΑΕΚ να σκοράρει με οφσάιντ γκολ του Λυμπερόπουλου, στον τελικό με τον Ατρόμητο.

Εξάλλου έτσι πάντοτε συνέβαινε. Όποιος δεν είχε τη δυνατότητα να επηρεάζει καταστάσεις (βλέπετε τι κομψά που το λέω;) κατηγορούσε όσους την είχαν. Ξεχνώντας όμως ότι και ο ίδιος συμπεριφέρονταν στους μικρότερους όπως οι πιο μεγάλοι σε εκείνον.

Ελάχιστοι ενδιαφέρονται πραγματικά γι’ αυτό που ονομάζουν εξυγίανση του ποδοσφαίρου. Η κατάσταση βολεύει πάρα πολλούς και όσοι γκρινιάζουν το κάνουν επειδή δεν είναι οι ίδιοι που έχουν το πάνω χέρι.

Για του λόγου το αληθές θα αρκούσε η απάντηση -ή η αναζήτησή της- σε ένα και μόνο ερώτημα: Πότε τιμωρήθηκε (εννοώ πραγματικά) και με ποια ποινή ο τελευταίος οπαδός που συνελήφθη για επεισόδια σε γήπεδο;

Μην το ψάχνετε. Ακόμη και η αναζήτηση στο google δεν βγάζει κανένα αποτέλεσμα. Ενώ θα έπρεπε να ενδιαφέρονται για την πραγματική τιμωρία τέτοιων στοιχείων όσοι υποτίθεται ότι αγαπούν το ποδόσφαιρο και το θέλουν υγιές.

Το πράγμα όμως, δυστυχώς, θυμίζει έντονα τον πολιτικό κόσμο και την τρισκατάρατη διαπλοκή, την οποία σπεύδουν να εξορκίσουν όσοι δεν κατάφεραν ακόμη να στήσουν τη δική τους.

Επειδή τις τελευταίες μέρες οι δύο χώροι συνδέθηκαν ακόμη πιο έντονα με έναν ισχυρό κρίκο, θα μιλήσουμε γι’ αυτό και αύριο.

Άντε, και του χρόνου καλύτερα!

 Στο μεταξύ, στο μπάσκετ, 

έχουμε και άλλη συμμετοχή σε φάιναλ φορ!