170522 ΥΓΡΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Γεροί να είμαστε και θα με θυμηθείτε.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη συζήτηση που προέκυψε, κατά την ψήφιση του 4^ου μνημονίου; Μη βιαστείτε να απαντήσετε, διότι δεν ήταν τα αντίμετρα. Παρ’ όλο που αυτά υπήρξαν το μόνο αντικείμενο στο οποίο αναφέρθηκαν οι κυβερνητικοί ομιλητές.

Σχεδόν κανείς δεν μίλησε -και πολύ περισσότερο δεν βγήκε να τα υπερασπιστεί- για όλα εκείνα τα μέτρα που θα κάνουν τη ζωή των πολιτών ακόμη πιο δύσκολη, μετά από τρία μνημόνια και τόσα χρόνια λιτότητας και ύφεσης.

Ακούσαμε όμως από όλους πόσο πολύ θα ωφεληθούμε από τα περίφημα αντίμετρα, όταν και εφόσον αυτά υλοποιηθούν. Σας είπα όμως και δεν με προσέξατε. Μιλώ για την συζήτηση που αφορά στην… ψήφιση των μέτρων.

Όχι δηλαδή για όσα λέχθηκαν μέσα στη Βουλή, αλλά απ’ έξω, καθώς όλοι σχολίαζαν το γεγονός τής μηδενικής διαρροής από το κυβερνητικό στρατόπεδο. «Ναι σε όλα» από όλους! Ακόμη και από τη θρυλική πλέον μορφή του αντιμνημονιακού στρατοπέδου.

Μιλώ ασφαλώς για την κυρία Τζάκρη, την μοναδική βουλευτή που έκανε αντιμνημονιακή πολιτική καριέρα ψηφίζοντας και τα τέσσερα μνημόνια. Πιστεύω ότι ο «χώρος» τής οφείλει μια μεγάλη αναγνώριση.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μεγαλοπρεπές άγαλμα που θα στηθεί κάποτε στην πλατεία Συντάγματος με την επιγραφή «τω αγνώστω αντιμνημονιακώ» θα απεικονίζει τη μορφή της κυρίας Τζάκρη.

Μηδενική διαρροή, λοιπόν! Αυτό προβλημάτισε πολλούς πολιτικούς αναλυτές και σχολιαστές, δηλαδή εκείνους που ξημεροβραδιάζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μα, ούτε ένας, έτσι για την τιμή των όπλων;

Οι περισσότεροι θυμόταν ότι, κατά την ψήφιση των προηγούμενων μνημονίων από το ΠαΣοΚ και τη Νέα Δημοκρατία, οι απώλειες βουλευτών ήταν μαζικές. Είχαμε καμιά εξηνταριά διαγραφές –τόσοι περίπου είχαν αρνηθεί να ψηφίσουν τα δικά τους μνημόνια.

Προσπάθησαν, λοιπόν, οι παραπάνω αναλυτές να ερμηνεύσουν τη στάση αυτή των κυβερνητικών βουλευτών και ακούσαμε διάφορες θεωρίες. Η κυρίαρχη ήταν εκείνη που μιλούσε για την λατρεία τής… καρέκλας.

Εκφράσεις όπως «πολιτικός αμοραλισμός», «απίστευτη ηθική και ιδεολογική κατάπτωση», «κυνηγοί της βουλευτικής αποζημίωσης» έδωσαν και πήραν. Παρεμπιπτόντως, σε μια συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα άκουσα και μια ενδιαφέρουσα πρόταση.

Η ετήσια βουλευτική αποζημίωση, λέει, να μην είναι ενιαία, αλλά να ισούται με το εισόδημα που είχε ο κάθε βουλευτής την χρονιά πριν από την εκλογή του. Έτσι, ούτε θα «χαρεί» εκλεγόμενος, ούτε θα «λυπηθεί» όταν αποχωρήσει από τη Βουλή.

Το άλλο πουλάκι:

Τι συνέβη όμως στην πραγματικότητα;

Παρατήρησα ότι οι αναλυτές των μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν έλαβαν υπόψη τους ένα γεγονός: Και το αντιμνημονιακό στρατόπεδο είχε διαρροές, όταν αποχώρησαν από αυτό οι διάφοροι «λαφαζάνηδες».

Απλώς δεν ήρθαν έτσι τα πράγματα, ώστε να αποχωρήσουν κατά τη διάρκεια μιας ψηφοφορίας και να γίνει πιο αισθητή η διαγραφή τους από το κόμμα. Αυτοί, λοιπόν, που παρέμειναν τότε, ήταν οι… αποφασισμένοι.

Αποφασισμένοι να ακολουθήσουν τον Αλέξη Τσίπρα μέχρι τέλους και να παίρνουν, όπως πολύ χαρακτηριστικά ειπώθηκε από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, το σχήμα του δοχείου μέσα στο οποίο αυτός κάθε φορά θα τους τοποθετεί.

Μια άλλη ανάλυση, εξίσου σοβαρή κι αυτή, λέει πως είναι άλλο πράγμα να αποχωρεί κάποιος από ένα δεξιό ή ένα κεντροαριστερό στρατόπεδο και εντελώς διαφορετικό να παρατάει ένα στρατόπεδο αριστερό.

Οι αριστεροί γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει για κάποιο στέλεχος ή απλό μέλος η ρετσινιά τού «προδότη». Θυμούνται, γιατί οι μνήμες δεν σβήνουν εύκολα, πως κάτι τέτοιο δεν σημαίνει μόνο πολιτικό θάνατο για τον φέροντα το… στίγμα.

Σημαίνει και πλήρη «συντροφική», που πάει να πει κοινωνική, απομόνωση. Σημαίνει μια νέα ζωή μακριά από όλους και από όλα όσα έδιναν νόημα στη μέχρι τότε ζωή του. Ποιος μπορεί να αντέξει κάτι τέτοιο;

Τέλος, υπήρξε και μια τρίτη προσέγγιση του φαινομένου της μηδενικής διαρροής, που την άκουσα τυχαία στον δρόμο και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα. Σας τη μεταφέρω αυτολεξεί και οι κρίσεις δικές σας:

«Αυτοί, ρε, στον Εμφύλιο, πήραν τα όπλα και αιματοκύλισαν την Ελλάδα, προκειμένου να κατακτήσουν την εξουσία. Και, τώρα που την έχουν, να την παραδώσουν έτσι, στα καλά καθούμενα;»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γιατί όμως είπαμε «γεροί να είμαστε»;

Διότι, μέσα σ’ όλα τα άλλα, ακούστηκε και η άποψη πως, με την ψήφιση του 4^ου μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα «χωρίς να ανοίξει μύτη», η χώρα μπήκε σε μια νέα φάση, κατά την οποία τελείωσαν οριστικά τα αντιμνημονιακά παραμύθια.

Είναι πολύ δύσκολο πλέον, λένε, να βρεθεί απέναντι στην παρούσα ή σε επόμενες κυβερνήσεις μια αντιπολίτευση τύπου Σαμαρά των Ζαππείων, ή τύπου Τσίπρα των πλατειών και των αγανακτισμένων.

Κούνια που τους κούναγε!

Εδώ, τη στιγμή που όλα τα Μέσα έπαιζαν τις δεκάδες δηλώσεις τους ότι δεν πρόκειται να ανεχθούν περεταίρω μειώσεις και μέτρα ύφεσης, δεν ντράπηκαν να πουν «ναι σε όλα».

Και θα ντραπούν να βγουν στου δρόμους και να φωνάζουν κατά οποιασδήποτε κυβέρνησης και των μέτρων που εκείνη πιθανώς θα παίρνει, όταν βρεθούν στην αντιπολίτευση;

Θα μου πείτε, το θέμα είναι να μην παρθούν άλλα τέτοια μέτρα, ούτε από την παρούσα, ούτε από καμιά επόμενη κυβέρνηση. Όμως, όπως και να έχει το πράγμα, τι είδους αντιπολίτευση περιμένετε εσείς από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τότε θα θυμηθούν και τους τρισκατάρατους νεοφιλελευθερισμούς και τις οξαποδώ παγκοσμιοποιήσεις και ό,τι άλλο χρειαστεί από τις παλιές καλές μέρες τού «όχι σε όλα» και των «κινημάτων».

Το ζήτημα είναι τι θα κάνουν οι πολίτες που -«πρώτη φορά»- τους πίστεψαν.

 Έχει ο καιρός γυρίσματα…