170509 ΚΑΘΡΕΦΤΙΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Το παιχνίδι του καθρέφτη…

Είναι ένα από τα πιο γνωστά και πιο δημοφιλή παιχνίδια, από αυτά που ονομάζουμε «θεατρικά». Είμαι βέβαιος ότι το ξέρετε όλοι και πως οι περισσότεροι έχετε δει να το παίζουν, αν δεν το έχετε παίξει οι ίδιοι.

Δυο παιδιά στέκονται το ένα ακριβώς απέναντι από το άλλο, σχετικά κοντά. Το ένα από τα δυο παίζει τον εικονιζόμενο στον καθρέφτη και το άλλο το είδωλό του.

Έτσι, όταν το πρώτο παιδί σηκώνει το δεξί του χέρι, αργά πάντα, για να προλαβαίνει το «είδωλο» να μιμείται τις κινήσεις του, το άλλο σηκώνει, με τον ίδιο τρόπο, το αριστερό. Όταν ο ένας κινείται προς τα αριστερά (του), ο άλλος πηγαίνει προς τα δεξιά (πάντα… του).

Φυσικά, όπως συμβαίνει σε κάθε θεατρικό παιχνίδι, ακολουθεί η εναλλαγή των ρόλων και ο εικονιζόμενος, που είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων, γίνεται «είδωλο» και προσπαθεί να μιμηθεί πιστά τον άλλο.

Τώρα, γιατί σας τα λέω όλα αυτά. Διότι αυτό που γίνεται ανάμεσα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση μου θυμίζει όλο και περισσότερο το θεατρικό παιχνίδι του καθρέφτη. Και, όπως θα πω στη συνέχεια, αυτό επεκτείνεται και στους υποστηρικτές της κάθε πλευράς.

Το κύριο χαρακτηριστικό, δηλαδή, είναι ο προσδιορισμός και οι κινήσεις τακτικής «μέσω» του αντιπάλου. Και μάλιστα, με ολοένα πιο συχνή την εναλλαγή ρόλων.

Παίρνει, ας πούμε η κυβέρνηση μια πρωτοβουλία, η αντιπολίτευση ακολουθεί κατά πόδας. Είπαμε όμως με ποιο τρόπο. Με εκείνον του καθρέφτη. Που το δεξί του ενός είναι το αριστερό του ειδώλου του.

Κάνει η αντιπολίτευση μια δήλωση, η κυβέρνηση πρέπει να απαντήσει στο ίδιο ύφος. Και, αν η πρώτη κινηθεί προς το κέντρο, δηλαδή στα αριστερά της, η δεύτερη θα την ακολουθήσει, κινούμενη όμως δεξιά.

Μια και είπα όμως για ύφος, ας κάνω μια μικρή παρένθεση, διότι το θέμα είναι σοβαρό. Πώς σας φαίνεται το ύφος (το οποίο αποπνέει και ένα ήθος) των δηλώσεων που παρακολουθούμε να γίνονται εκατέρωθεν;

Αν ρωτήσετε εμένα, θα σας πω ότι είμαι βαθύτατα απογοητευμένος, για να μην πω αηδιασμένος. Το είδαμε και πάλι με αφορμή κάποιες πρόσφατες δηλώσεις.

Το άλλο πουλάκι:

Επίπεδο επαρχιακού καφενείου!.

Ας με συγχωρήσει η επαρχία και ας με συγχωρήσουν και τα καφενεία, όμως δεν βρήκα καλύτερο τρόπο να παρομοιάσω το ύφος των δηλώσεων από τους ηγέτες του τόπου. Σε λίγα χρόνια μπορεί να λέμε «επίπεδο… βουλής των Ελλήνων», όμως μέχρι τότε…

Ας ξεκινήσουμε με την αντιπολίτευση: «Ο κύριος Τσίπρας “αγαπάει” τους φτωχούς γι’ αυτό φροντίζει να γίνονται διαρκώς περισσότεροι». Υποτίθεται ότι περιέχει και δόση χιούμορ το οποίο συναντάς σε κακές στιγμές του… Δελφιναρίου.

Από την άλλη; Προσέξτε ατάκα πρωθυπουργού μιας χώρας: «Εμείς πιάσαμε υπερπλεόνασμα. Αυτοί με τα 61 δισ. στόχων τι πιάσανε;» και συνεχίζει λέγοντας προς τους βουλευτές του που πιάσανε (κι αυτοί) το υπονοούμενο και γέλασαν:

«Έπιασαν αυτό που έπιασαν, γι’ αυτό χαμογελάτε»!

Έχει, λέτε, παρακάτω; Πολιτική ανάλυση, αλλά και επίπεδο χιούμορ από τον πρωθυπουργό μιας χώρας!

Το μόνο θετικό που έχω να του αναγνωρίσω είναι το γεγονός ότι μας θύμισε με τι γελούσαμε, όταν ήμασταν μαθητές του γυμνασίου. Τότε! Διότι θέλω να πιστεύω πως και τα παιδιά σήμερα με κάτι πιο έξυπνο θα γελάνε.

Αν το εκλεπτυσμένο χιούμορ είναι δείκτης της ευφυΐας ενός ανθρώπου, φοβάμαι ότι δεν έχουμε να περιμένουμε και πολλά από τον πρωθυπουργό που πάει να ρίξει το κανάτι από το μπαλκόνι και αστειεύεται λέγοντας «κάτσε μην περνάει από κάτω ο Σόιμπλε».

Μεγάλη παρένθεση κάναμε όμως και καλό είναι να ξαναγυρίσουμε στο παιχνίδι του καθρέφτη και την εναλλαγή των ρόλων που αυτό επιτάσσει. Είπαμε ότι το παρατηρούμε και στους υποστηρικτές των κομμάτων.

Το πιο ενδιαφέρον είναι όταν τους βλέπεις όχι απλώς να παίζουν αυτό το παιχνίδι, αλλά να κατηγορούν το είδωλό τους ότι κάνει… αυτό που θα κάνουν οι ίδιοι όταν έρθει η σειρά τους να πάρουν τον ρόλο.

Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι το ενδιαφέρον (από αυτή την οπτική) κείμενο του Θανάση Καρτερού στην ΑΥΓΗ, σχετικά με τις αντιδράσεις που προκάλεσε η πρόσφατη συνέντευξη του Ιβάν Σαββίδη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κατηγορεί την αντιπολίτευση!

Ότι άλλαξε στρατηγική απέναντι στον Σαββίδη, επειδή αυτός «αποφάσισε να μην παίξει με τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο και τα άλλα καλά παιδιά. Να παίξει μόνος του, για τους δικούς του λόγους. Να αποκτήσει κανάλι. Να σπάσει την ομοφωνία της προπαγάνδας τους».

Μπορεί να είναι έτσι. Μπορεί πράγματι η Νέα Δημοκρατία να αναθεώρησε τη στάση της απέναντι σε έναν επιχειρηματία, ο οποίος, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο,  «εκφράζει -άκου πράγματα!- συμπάθειες για τον Τσίπρα. Και αντιπάθειες για τον Κυριάκο.

Δηλαδή, για στάσου: Θα κάνει κανάλι που δεν θα λέει τον Τσίπρα ψεύτη, απατεώνα, ανίκανο; Δεν θα το κοσμεί ο Πρετεντέρης; Δεν θα ανυμνεί τον Κυριάκο; Ε, όχι. Το έθνος δεν θα ανεχτεί τέτοια ντροπή».

Όμως, ο ίδιος ο κύριος Κρατερός, η εφημερίδα του και το κόμμα που εκφράζεται μέσα από αυτήν, γιατί αλλάζουν στάση απέναντι σε έναν άνθρωπο που δηλώνει ανοιχτά -όπως κανείς άλλος πριν- την πρόθεσή του να… διαπλακεί;

Μήπως επειδή αυτή η διαπλοκή θα είναι… δική τους; Μήπως επειδή η ανοιχτή παρέμβαση και δήλωση πολιτικής προτίμησης ευνοεί τον δικό τους πρωθυπουργό και τη δική τους κυβέρνηση;

Τότε, γιατί κατηγορούν τους άλλους, παίζοντας τόσο καλά το παιχνίδι του καθρέφτη;

 Αθώα παιχνίδια. Παιδικά!