170531 ΑΘΩΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Συνέβη στις αρχές του μήνα.

Μια με το ένα όμως, μια με το άλλο, δεν προλάβαμε να το συζητήσουμε. Το ξαναθυμηθήκαμε χθες και, αφού έχει σχέση με όσα λέγαμε, ας μην το αφήσουμε να περάσει ασχολίαστο.

Αυτό που συνέβη στις αρχές του μήνα ήταν η εκδίκαση των υποθέσεων, όμως αυτές έχουν πίσω τους αρκετά χρόνια. Ας όψονται οι ρυθμοί με τους οποίους κινείται η ελληνική δικαιοσύνη. Και, αν το καλοδεί κανείς, «πάλι καλά» να λέει.

Διότι δεν πέρασε και πάρα πολύς καιρός -κάτι χρονάκια μόνο- από την εποχή που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα, μέχρι να φτάσουμε στην αθώωση των κατηγορουμένων. Και λέω αθώωση και όχι δίκη, αφού, σε κάποιες περιπτώσεις, αυτά τα δυο ταυτίζονται.

Εκ προοιμίου! Και, για να μη μας κατηγορήσετε άδικα, σας λέω ότι αυτό δεν αποτελεί μομφή για την ελληνική Δικαιοσύνη, ούτε καν σχολιασμό των δικαστικών αποφάσεων. Απλή παρατήρηση της πραγματικότητας κάνουμε.

Δυστυχώς, οι «μάχες» που δίνονται στις αίθουσες των δικαστηρίων δεν έχουν συνδεθεί (ακόμη) με κάποιο είδος τζόγου, δεν μπορούμε (ακόμη) να στοιχηματίσουμε στο αποτέλεσμα κάποιας δίκης.

Όταν όμως επιτραπεί κάτι τέτοιο, να είστε σίγουροι πως πολλές δικαστικές διαμάχες θα αποτελούν τόσο προφανή στάνταρ, που η απόδοση θα είναι μηδαμινή. Για δυο τέτοιες υποθέσεις θα σας μιλήσουμε σήμερα.

Εκδικάστηκαν, όπως είπαμε, στις αρχές του μήνα και το σχετικά «ρεπορτάζ» μάς το μετέφερε ένας εκ των πρωταγωνιστών, ο καθηγητής στο Πολυτεχνείο της Κρήτης Ιωακείμ Γρυσπολάκης. Έγραψε, λοιπόν, τότε:

«Σήμερα αναλώθηκε ολόκληρη η ημέρα μου στα δικαστήρια μαζί με την σύζυγό μου, για τις ακόλουθες υποθέσεις:

Στις 16/11/2011 εισήλθαν στο αμφιθέατρο, στο οποίο δίδασκα περίπου 50 άτομα του αναρχοαυτόνομου χώρου. Επικεφαλής ήσαν “φοιτητές” προσκείμενοι στον τότε ΣΥΡΙΖΑ (σήμερα στην ΛΑΕ) και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Με γρονθοκόπησαν, μου πέταξαν αυγά και με εξύβρισαν επειδή (α) ως πρύτανης αντιστρατεύθηκα τα συμφέροντα των φοιτητών (των συνδικαλιστών εννοούσαν), (β) υποστήριξα ενεργώς το νόμο Διαμαντοπούλου (4009/2011) και (γ) επειδή, βάσει του νόμου, ήμουν πρόεδρος της επιτροπής για την εκλογή των μελών του Συμβουλίου Ιδρύματος».

Το άλλο πουλάκι:

Είπαμε όμως ότι οι υποθέσεις είναι δύο:

Η δεύτερη δεν έχει να κάνει ακριβώς με όλα εκείνα που συζητούσαμε χθες, σχετικά με την παρανομία και το πανεπιστημιακό άσυλο, όμως μπορεί άνετα να ενταχθεί στο γενικό κλίμα που επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια.

«Το 2012 φοιτήτρια μιας σχολής του Πολυτεχνείου Κρήτης ζήτησε και παρέλαβε πιστοποιητικό σπουδών με τα μαθήματα, που είχε μέχρι τότε ολοκληρώσει (περίπου 25% του ΠΠΣ).

Μετά από ένα δίμηνο το Πολυτεχνείο της Ζυρίχης ζήτησε επιβεβαίωση του… διπλώματος, που παρουσίασε και της… πλήρους αναλυτικής βαθμολογίας.

Η Γραμματεία απάντησε ότι αυτά ήσαν προϊόντα πλαστογραφίας, το Πολυτεχνείο Κρήτης διέγραψε τη φοιτήτρια και την παρέπεμψε στον Εισαγγελέα, ο οποίος στη συνέχεια την παρέπεμψε σε δίκη».

Φυσικά, δεν κάναμε όλη αυτή την κουβέντα για να σας πούμε ότι… πραγματοποιήθηκαν οι δίκες. Είμαστε βέβαιοι ότι εκείνο που σας ενδιαφέρει είναι το αποτέλεσμα, δηλαδή οι αποφάσεις του δικαστή.

Γιατί όμως να σας τρώει η περιέργεια; Σύμφωνα με όσα είπαμε στην αρχή, θα έπρεπε ήδη να έχετε μαντέψει το αποτέλεσμα. «Μαντέψει», τρόπος τού λέγειν, αφού δεν χρειάζονται τίποτα μεταφυσικές ικανότητες για να καταλάβει κανείς ότι…

Καλύτερα όμως να δώσουμε και πάλι τον λόγο στον κύριο Γρυσπολάκη. Έχει έναν δικό του τρόπο να τα λέει, όχι μόνο σ’ εμάς αλλά και στους δικαστές. Απολαύστε τον:

«Σήμερα το Μονομελές Πλημμελειοδικείο τούς αθώωσε όλους. Μετά το πέρας της δίκης είπα στον πρόεδρο του δικαστηρίου ότι από αύριο μπορώ να βεβαιώνω τους φοιτητές μας ότι δεν κινδυνεύουν εφ’ όσον διακόψουν ένα μάθημα, γρονθοκοπήσουν και πετάξουν αυγά στους καθηγητές τους, ενώ δεν χρειάζεται πλέον να μελετούν και να αγωνίζονται για τη λήψη διπλώματος. Μία πλαστογραφία πάντα είναι δυνατή.

Ειρήσθω εν παρόδω, το 2016 ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε νόμο, με τον οποίο, εφ’ όσον παρέλθει 6ετία από την τέλεση του αδικήματος, οι πλαστογράφοι πτυχίων αθωώνονται».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καταλάβατε, φίλοι μου;

Δεν μας φτάνει το άσυλο, με τη στρεβλή εντύπωση που δημιουργεί στους περισσότερους περί προστασίας της γνώσης και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών μέσα στα πανεπιστήμια…

Έχουμε και τη δικαιοσύνη, η οποία παρατηρώ ότι δείχνει μια απίστευτη ανοχή στα κάθε είδους «παιδιά» που χρησιμοποιούν… κάπως βίαια επιχειρήματα στις συζητήσεις που συμμετέχουν.

Είτε η συζήτηση στρέφεται γύρω από τον αθλητισμό, είτε αφορά την πολιτική κατάσταση της χώρας, είτε αποτελεί μέρος ενός αέναου διαλόγου για την παιδεία…

Βεβαίως, η δικαιοσύνη κινείται με βάση μια δική της λογική, στηρίζεται στα λεγόμενα «πραγματικά περιστατικά», όπως αυτά μεταφέρονται στην αίθουσα από τους «μάρτυρες», την αξιοπιστία των οποίων δεν τολμά να αμφισβητήσει κανείς.

Ιδίως αν πρόκειται για πολιτικά πρόσωπα, ή για τίποτε παράγοντες του ποδοσφαίρου, οι οποίοι, αποτελώντας πρότυπα αξιοπιστίας, σπεύδουν κάθε φορά να βεβαιώσουν ότι τα «παιδιά» δεν έφταιξαν σε τίποτε, ή ότι κάποιοι άλλοι τα παρέσυραν.

Όσο για την πλαστογραφία των πτυχίων που παραγράφεται μετά από έξι χρόνια, καλό θα ήταν τα ονόματα των βουλευτών που εισηγούνται κάτι τέτοιους νόμους να δημοσιοποιούνται, ώστε να μπορούν να πηγαίνουν οι επιμελείς φοιτητές να τους ζητούν τον λόγο.

Και όχι να αναγκάζονται να απευθύνονται για κάθε θέμα στον πρύτανη του πανεπιστημίου ή σε άλλους καθηγητές, όπως τα «παιδιά» της πρώτης υπόθεσης.

Όχι να την πληρώνουν όλο οι ίδιοι!

 Μετά μουσικής!