170503 ΜΑΤΑΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πού πήγαν όλοι;

Μοιάζει απορία που ξεπηδά από στίχο τραγουδιού, όμως, στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα ερώτημα -ρητορικό πάντα-, που έχει να κάνει με την ουσία του εορτασμού της Πρωτομαγιάς.

Διότι, τη μέρα αυτή υποτίθεται ότι τη γιορτάζουμε με δυο τρόπους –τον εξής ένα. Παίρνουμε τους δρόμους και τρέχουμε ανά τας εξοχάς να πιάσουμε τον Μάη. Ο δεύτερος, που κατά άλλους είναι πρώτος, έχει να κάνει με τη γιορτή της εργατιάς.

Αυτόν, και να θέλεις να τον ξεχάσεις δεν μπορείς, διότι σου τον θυμίζει, μέρες πιο μπροστά… «το τιμημένο κόμμα της εργατιάς», που καπαρώνει την κεντρική πλατεία της πόλης και καλεί τους πολίτες στην… κεντρική του εκδήλωση, ανήμερα της γιορτής.

Βέβαια, είναι προφανές ότι ο στόχος του καλέσματος αυτού δεν είναι το… κάλεσμα των πολιτών στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση. Είναι εξακριβωμένο με μαθηματικό τρόπο ότι ο αριθμός των συγκεντρωμένων θα ήταν ο ίδιος, ακόμη κι αν δεν προηγούνταν η παραμικρή κοινοποίηση.

Εννοώ ότι όσοι είναι να πάνε στην εκδήλωση της Πρωτομαγιάς τού ΠΑΜΕ δεν περιμένουν να τους καλέσει, ούτε καν να τους το θυμίσει κάποιος. Από την άλλη, και ένα μήνα πιο μπροστά να φωνάζεις, αμφιβάλλω αν θα συγκινηθεί έστω και ένας επιπλέον…

Επομένως, ξαναγυρίζουμε στο αρχικό μας ερώτημα, αφού δεν είναι στόχος της σημερινής μας κουβέντας να σχολιάσουμε την παραχώρηση της κεντρικής πλατείας της πόλης σε κόμματα και φορείς. Θα το κάνουμε με άλλη αφορμή.

Πού πήγαν όλοι;

Διότι είναι βέβαιο πως η Πρωτομαγιά γιορτάστηκε και μάλιστα με το παραπάνω. Αυτό, σε όσους δεν πήραμε παραμάσχαλα την ψησταριά να τρέχουμε στους αγρούς, ήταν εμφανέστατο από τους εντελώς άδειους δρόμους που αντικρίσαμε.

Από το ρεπορτάζ δε εκείνων που επέστρεψαν αργά το απόγευμα, μάθαμε ότι δεν υπήρχε μέρος να σταθείς, τουλάχιστον στους πλέον δημοφιλείς προορισμούς της μέρας αυτής.

Το ερώτημα όμως -είπαμε, ρητορικό πάντα- έχει να κάνει με τη (ΜΗ) συμμετοχή των πολιτών στον δεύτερο (όχι αξιολογικά) τρόπο εορτασμού της μέρας, δηλαδή την παρουσία τους στις εκδηλώσεις της «Εργατικής Πρωτομαγιάς».

Το άλλο πουλάκι:

Καμιά πενηνταριά…

Τόσοι ήταν οι συγκεντρωμένοι έξω από το Εργατικό Κέντρο. Σας θυμίζω ότι στο ΕΥΚ Δράμας εκπροσωπούνται πάνω από τριάντα σωματεία. Σας θυμίζω επίσης ότι στη συγκέντρωση συμμετείχε και το Νομαρχιακό Τμήμα της ΑΔΕΔΥ.

Δηλαδή οι εκπρόσωποι όσων εργάζονται στο Δημόσιο, τα ΝΠΔΔ και τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης πρώτου και δεύτερου βαθμού. Που πάει να πει ότι στο σχετικό κάλεσμα δεν ανταποκρίθηκαν ούτε… οι πρόεδροι των διάφορων συλλόγων.

Και αυτό έρχεται, για άλλη μια φορά, να θέσει ερωτήματα όχι απλώς για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο συνδικαλισμός στη χώρα μας, αλλά ακόμη και γι’ αυτή την ίδια την ύπαρξή του.

Τουλάχιστον με την μορφή που τον γνωρίζουμε και τον βλέπουμε να δρα ως τις μέρες μας. Και θέλω να προλάβω, πριν αρχίσουν κάποιοι τις κατάρες και τα αναθέματα, να διατυπώσω κάποια από τα ερωτήματα που σας είπα.

Ποιους εκπροσωπούν σήμερα οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές; Όταν, κατά γενική ομολογία, οι εργαζόμενοι δέχονται τεράστια πλήγματα στα δικαιώματά τους, έτσι τουλάχιστον όπως τα είχαμε γνωρίσει εδώ και δεκαετίες…

Όταν η ανεργία (διότι τα συνδικάτα εκπροσωπούν και τους -σημερινούς και αυριανούς- άνεργους) βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη…

Και όταν την μέρα που -κατ’ εξοχήν- οι εκλεγμένες ηγεσίες καλούν τη «βάση» να διαδηλώσει για όλα αυτά, δεν ανταποκρίνεται κανείς, τότε ποιος ο λόγος ύπαρξης αυτών των ηγεσιών;

Τι νόημα έχει να βγάζεις λόγους και να κατηγορείς κυβερνήσεις, να καταγγέλλεις πολιτικές, να διατυπώνεις απειλές ότι «δεν πάει άλλο» και να καλείς -πάλι να καλείς;- εργαζόμενους και ανέργους να ανατρέψουν αυτή την κατάσταση;

Το περίεργο είναι που δεν βρίσκεται ένας να αντιδράσει, από απελπισία ή έστω από απογοήτευση, και να πει πως αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχίζεται άλλο. Να φωνάξει από το βήμα πως αυτού του είδους ο συνδικαλισμός έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όριά του.

Να σταθεί μπροστά στο μικρόφωνο και, αντί να επαναλάβει τα χιλιοειπωμένα για τους αγώνες και τα δικαιώματα, να δηλώσει την παραίτησή του και να καλέσει -να ένα επίκαιρο κάλεσμα- και τους άλλους εκλεγμένους να κάνουν το ίδιο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι είναι αυτά που λες;

Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται! Και δεν γίνονται γιατί ο συνδικαλισμός, ακόμη και έτσι όπως τον γνωρίζουμε, ακόμη και εκεί που έχει καταντήσει, εξακολουθεί να έχει λόγο ύπαρξης. Μπορεί όχι για τους εργαζόμενους, σίγουρα πάντως για τους συνδικαλιστές.

Διότι είναι προφανές πως τους εργαζόμενους έχει πάψει προ πολλού να τους ενδιαφέρει. Δεν ασχολούνται, δεν τον παρακολουθούν, δεν εκφράζονται μέσα από αυτόν, δεν θεωρούν καν ότι τους εκπροσωπεί.

Οι εκλεγμένοι όμως; Τι φαντάζεσαι; Ότι είναι τόσο ανόητοι, ώστε να κόψουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται; Ή ότι είναι τόσο ευαίσθητοι, ώστε να πάνε στα σπίτια τους και να ξανασκεφτούν το όλο ζήτημα από την αρχή.

Για να μην είμαστε άδικοι, δεν είναι όλοι το ίδιο. Υπάρχουν σίγουρα πολλοί που απλώς δεν μπορούν να σκεφτούν κάτι διαφορετικό από αυτό με το οποίο έχουν ανδρωθεί πολιτικά. Δεν γνωρίζουν, ούτε μπορούν να φανταστούν, άλλον τρόπο οργάνωσης και διεκδίκησης για τους εργαζομένους.

Θα μου πείτε, εσύ ξέρεις;

Σίγουρα όχι! Παρ’ όλο που, τα τελευταία χρόνια, έχουμε κάποια δείγματα γραφής στον αγροτικό κυρίως τομέα. Ωστόσο, εκείνο που μπορώ να δω και να πω με σιγουριά είναι ότι ο παραδοσιακός τρόπος συνδικαλισμού δεν μπορεί να μας πάει παραπέρα.

Κάτι άλλο πρέπει να έρθει για να τον αντικαταστήσει. Πράγμα, φυσικά, που δεν μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη.

Όμως το βέβαιο είναι ότι, όσο υπάρχει το παλιό, δεν μπορεί να γεννηθεί το νέο.

 Και του χρόνου… αλλιώς!