170530 ΑΝΙΑΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Μια παλιά ιστορία.

Όμως, όπως όλες οι ενδιαφέρουσες ιστορίες, τόσο μα τόσο νέα: Πριν από αρκετά χρόνια είχε έρθει καλεσμένος στην πόλη μας ένας καθηγητής από το Πανεπιστήμιο της Κρήτης. Ανάμεσα στα όσα ενδιαφέροντα μας είπε, ακούσαμε και κάτι που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση.

Μια μέρα, εκεί που έκανε μάθημα στους φοιτητές του, μπήκε στην αίθουσα κάποιος άγνωστος και, χωρίς να πει τίποτα, ανέβηκε σε μια καρέκλα, έβγαλε ένα κομμάτι της ψευδοροφής, κατέβασε κάποια όπλα, τα πήρε και έφυγε σαν κύριος.

Μας ανέφερε το περιστατικό αυτό για να μας δείξει σε ποιο σημείο έχει φτάσει το περίφημο πλέον «πανεπιστημιακό άσυλο» στη χώρα μας, ποιοι και ποιους λόγους το… αξιοποιούν. Όπλα κρυμμένα μέσα σε αίθουσα διδασκαλίας!

Εμείς, ανίδεοι, είχαμε μείνει στις παλιές, αγνές, δικές μας εποχές, όταν όλη η παρανομία που μπορούσε να δει κανείς στους πανεπιστημιακούς χώρους ήταν οι περίφημες κασέτες που πουλιούνταν κατά χιλιάδες.

Πιθανότατα να υπήρχαν και… άλλα κόλπα, όπως ας πούμε κυκλώματα που διαχειρίζονταν τις φοιτητικές λέσχες ή την καθαριότητα, όμως εμάς εκείνα δεν μας άγγιζαν και, κυρίως, δεν είχαν να κάνουν με το άσυλο.

Αυτό προστάτευε τους παραγωγούς και πωλητές κασετών. Τα αντιγραφικά κασετόφωνα δούλευαν υπερωρίες. Τα φωτοτυπικά για την παραγωγή εξωφύλλων επίσης.

Κυκλοφορούσαν χιλιάδες τίτλοι, από κάθε είδος μουσικής. Μπορούσες να βρεις ό,τι ήθελες, αλλά να κάνεις και παραγγελία, αν κάτι δεν υπήρχε… ετοιμοπαράδοτο.

Αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο φοιτητόκοσμος ερχόταν σε επαφή με τα μουσικά ρεύματα της εποχής και, αν το δει κανείς από αυτή τη σκοπιά, το άσυλο πράγματι προστάτευε τη διακίνηση ιδεών στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Βέβαια, με αυτόν τον τρόπο ζημίωναν οι δισκογραφικές εταιρείες και τα δισκοπωλεία, όμως εμείς ήμασταν τότε αρκούντως «επαναστάτες», για να τους σκεφτούμε όλους αυτούς. Το άσυλο μάς βόλευε όλους.

Τα χρόνια όμως πέρασαν και, όπως ακούσατε στην πρόσφατη ιστορία, τα πράγματα έγιναν πολύ πιο σκληρά και το πανεπιστημιακό άσυλο προστατεύει πλέον άλλου είδους παράνομες δραστηριότητες.

Επί χρόνια κανείς δεν μιλούσε γι’ αυτά, για την ακρίβεια κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει γι’ αυτά, και μόνο πρόσφατα είδαμε να κινείται κάτι, από πανεπιστημιακούς, αλλά και από κάποιες φοιτητικές παρατάξεις.

Το άλλο πουλάκι:

Κάποιοι καθηγητές αντέδρασαν.

Συνέταξαν και υπέγραψαν ένα κείμενο που λέει απλά και αυτονόητα πράγματα. Η είδηση όμως δεν βρίσκεται σ’ αυτό. Η είδηση βρίσκεται στο… «κάποιοι». Γιατί όχι όλοι; Γιατί μόνο 220; –τόσες είναι οι υπογραφές στο κείμενο.

Ακούστε το πρώτα και πείτε κι εσείς τι λόγο θα είχε κάποιος καθηγητής ή και απλός εργαζόμενος στο πανεπιστήμιο να μην προσυπογράψει ένα τέτοιο κείμενο. Και μετά σκεφτείτε γιατί αυτή η κατάσταση καλά κρατεί, χρόνια τώρα:

«Εμείς, καθηγητές των πανεπιστημίων της χώρας, ζητάμε με την υπογραφή μας από τις πανεπιστημιακές αρχές και την κυβέρνηση να αποκαταστήσουν άμεσα το ακαδημαϊκό περιβάλλον στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Δεν μπορούν να γίνονται μαθήματα και έρευνα σε καθεστώς ανασφάλειας και διαρκούς διακινδύνευσης των φοιτητών, των διδασκόντων και των εργαζομένων.

Δεν έχουν θέση στα πανεπιστήμια η λαθρεμπορία, η διακίνηση ναρκωτικών, οι πυροβολισμοί, οι ληστείες, οι κλοπές, οι απειλές, οι επιθέσεις, η βία, οι καταστροφές, η αυθαιρεσία.

Να αναλάβει η κυβέρνηση τις ευθύνες της τώρα! Δεν θα συμβιβαστούμε με την παρακμή, τον φόβο και την αδράνεια».

Ξαναρωτάω: Τι λόγους μπορεί να επικαλεστεί κάποιος, για να μην συνταχθεί με την ομάδα εκείνων που υπογράφουν το κείμενο; Μπορεί, ας πούμε, να πει ότι το κείμενο στρέφεται κατά του πανεπιστημιακού ασύλου;

Μπορεί να ισχυριστεί ότι η παρέμβαση της κυβέρνησης που ζητά το κείμενο παραβιάζει την αυτοτέλεια των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της χώρας; Ότι η προστασία του ασύλου και η νομιμότητα είναι ενδοπανεπιστημιακές υποθέσεις;

Ίσως να είναι και έτσι. Από το αποτέλεσμα όμως φαίνεται ότι ο πανεπιστημιακός κόσμος δεν στάθηκε ικανός να διαχειριστεί τα του οίκου του. Οι παρανομίες που αναφέρονται στο κείμενο είναι εγκληματικής φύσης.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι άλλο μπορεί να… παίζει;

Δεν ξέρουμε, ωστόσο, όσοι έχουμε κάποια μικρή (πικρή) πείρα από τους πανεπιστημιακούς χώρους μπορούμε να φανταστούμε πολλά. Σίγουρα υπάρχουν σκοπιμότητες.

Όπως σκοπιμότητα μπορεί να καταλογίσει κάποιος κακόπιστος και στην κίνηση τριών «Ανεξάρτητων Κινήσεων» -έτσι αυτοχαρακτηρίζονται- από νομικές σχολές της χώρα που κι αυτές εξέδωσαν ένα αντίστοιχο κείμενο:

«Το τελευταίο διάστημα τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Νομική Αθηνών, στο Πάντειο και στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο έφεραν εκ νέου στην επιφάνεια το θέμα της εγκληματικότητας στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Αυτά συνιστούν την κορύφωση μιας χρόνιας κατάστασης, η οποία συντηρείται εξαιτίας της ανοχής και της αδράνειας των υπευθύνων εντός και εκτός πανεπιστημίου. Θέλουμε ένα Πανεπιστήμιο, στο οποίο δεν θα νιώθουν οι φοιτητές και οι διδάσκοντες απειλούμενοι.

Θέλουμε ένα Πανεπιστήμιο χώρο μάθησης, έρευνας και υγιούς καλλιέργειας του πολιτικού διαλόγου. Δεν μπορούμε να εξακολουθήσουμε να γινόμαστε μάρτυρες και αποδέκτες εγκληματικών πρακτικών μέσα στις σχολές μας.

Δεν μπορούμε να ανεχθούμε την επικράτηση του φόβου και της συγκάλυψης τέτοιων πρακτικών. Οι διοικήσεις των πανεπιστημίων και η κυβέρνηση οφείλουν άμεσα να επιτελέσουν το καθήκον τους απέναντι στην ακαδημαϊκή κοινότητα». 

Ας κρατήσουμε το θετικό ότι κάτι αρχίζει να κινείται -φωνές ακούγονται. Και ας ευχηθούμε ότι θα υπάρξει συνέχεια, γιατί η κατάσταση στα πανεπιστήμια αφορά όλη την κοινωνία.

Δυστυχώς όμως, με όσα θα πούμε αύριο, θα δείτε ότι υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος.

 Ένα απέραντο… άσυλο!