170519 ΤΕΤΑΡΤΑΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τα είπε, πάει και τέλειωσαν!

Καλό είναι όμως να τα κρατάμε με κάποιον τρόπο στη μνήμη μας, όχι για να έχουμε αύριο να τα επιδεικνύουμε, όπως κάνουν πολλοί που έχουν ειδικευθεί στο «τι έλεγαν άλλοτε και τι λένε τώρα».

Αλλά για να θυμόμαστε πως, σε όλα αυτά που ακούστηκαν, υπήρξαν και φωνές που, αν μη τι άλλο έδειχναν να σέβονται τον ακροατή, να υπολογίζουν στη νοημοσύνη του πολίτη.

Ανάμεσα, λοιπόν, στα… «δεν μιλάμε για μνημόνιο, αλλά για συμφωνία», πριν αλλά και μετά από τα… «αντίμετρα πολύ μεγαλύτερα από τα μέτρα», ακούστηκαν και τα λόγια που θα σας θυμίσουμε σήμερα.

Ανήκουν στον κύριο Φίλη και λένε αλήθειες που ούτε οι ομόσταυλοί του στον ΣΥΡΙΖΑ τολμούν να παραδεχθούν, ούτε πολλοί αντιπολιτευόμενοι να αναδείξουν. Η πρώτη αλήθεια που δεν δέχεται αμφισβήτηση είναι πως μιλάμε για ένα ακόμη μνημόνιο.

Διαβάζω από την ομιλία του στη Βουλή:

«Η συμφωνία για το κλείσιμο της 2ης αξιολόγησης καθώς και τα μέτρα που καλούμαστε να ψηφίσουμε, σηματοδοτούν την παραμονή της χώρας στο ασφυκτικό μνημονιακό πλαίσιο. Αυτό το είπε άλλωστε και ο Πρωθυπουργός.

Αυτή είναι η θέση μας, χωρίς εξωραϊσμούς. Εμείς δεν παίζουμε παιχνίδια success story. Ξέρω ότι επικοινωνιακά δεν ακούγεται καλά να παραδέχεσαι ότι οι μνημονιακοί καταναγκασμοί παραμένουν. Δεν πειράζει. Η αλήθεια δεν μπορεί να υποτάσσεται στις ανάγκες της επικοινωνίας».

Ωστόσο, ο κύριος Φίλης επιμένει στην εκδοχή «δεν είμαστε σαν τους άλλους», φέρνοντας ως επιχείρημα το γνωστό πως εκείνοι υπέγραφαν πρόθυμα, ενώ εμείς με πόνο ψυχής. Εκείνοι κατάπιναν τα μνημόνια σαν ζεστή μπουγάτσα η ώρα έξι το πρωί, εμείς τα παίρνουμε σαν μουρουνόλαδο.

«Εμείς, με την προσπάθεια μας, τα επιτεύγματα και τα λάθη μας εξακολουθούμε να μην υπογράφουμε την ιδεολογική και πολιτική προσχώρηση στη στρατηγική του κεφαλαίου και του νεοφιλελευθερισμού.

Χαρίζουμε στη ΝΔ και στους άλλους πρόθυμους που μας έλεγαν ότι τα μνημόνια είναι ευτυχία και ότι αν δεν υπήρχαν έπρεπε να τα εφεύρουμε, την ιδιοκτησία των προγραμμάτων».

Το άλλο πουλάκι:

Μήπως έτσι ρίχνει το επίπεδο της συζήτησης;

Είπες ότι ακουστήκαν αλήθειες. Πού ακριβώς τις εντόπισες; Μπορεί να πήγε περίπατο το παλιό καλό «ένας άλλο τρόπος είναι εφικτός», ωστόσο παραμένει το «δεν είμαστε ίδιοι».

Ξέρει όμως ο κύριος Φίλης ότι αυτό, αφού δεν μπορεί πλέον αν γίνει ορατό από τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης, γίνεται από τις… προθέσεις. Οι οποίες καλό είναι να τονίζονται, γιατί κάποιοι δεν βλέπουν ούτε αυτές:

«Αύριο ψηφίζουμε τα νέα σκληρά μέτρα με τα θετικά αντίμετρα ως προϋπόθεση για την ελάφρυνση του χρέους. Η ψήφος μας είναι ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση της Αριστεράς.

Της Αριστεράς όχι ως μη χείρον, αλλά ως της ιστορικής δύναμης που με συγκροτημένο σχέδιο μπορεί να εκπροσωπήσει την ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο, για μια καλύτερη Ελλάδα. Δεν εγκαταλείπουμε, δεν παραιτούμαστε, συνεχίζουμε».

Ασφαλώς και δεν παραιτούνται. Αυτό τους το καταλογίζει πλέον ακόμη και ο τελευταίος αντίπαλος. Δεν το κάνουν όμως για την καρέκλα ή για το βουλευτικό επίδομα, όπως υποστηρίζουν πολλοί, αλλά γιατί έχουν να προσφέρουν στον τόπο.

Και έχουν και την ικανότητα να ελίσσονται και να ξεγελούν τους αντιπάλους, πράγμα που φαίνεται από τα αποτελέσματα κάθε διαπραγμάτευσής τους: «Η κυβέρνηση καταφέρνει να πιάνει στόχους, να εκμεταλλεύεται ρωγμές, αντιφάσεις και αντιθέσεις μεταξύ των δανειστών».

Από την άλλη όμως, μάς τη λέει κιόλας, αφού ξέραμε, είχαμε επίγνωση τού τι δρόμο θα ακολουθήσουν και τους δώσαμε τα κλειδιά του κράτους:

«Τα μέτρα μάς επιβλήθηκαν μετά από μια μεγάλη μάχη που δώσαμε το 2015 και οδηγηθήκαμε σε έναν επώδυνο συμβιβασμό τον οποίο θέσαμε στη κρίση του ελληνικού λαού».

Δηλαδή, μας ρωτάει, τώρα γιατί ζητάτε τα ρέστα;

Επειδή όμως ακόμη και η υπομονή των πιο καλόπιστων πολιτών κάποτε μπορεί να εξαντληθεί, ας θυμίσουμε καλού κακού ότι κι εμείς παρακολουθούμε αυτή την αγωνία. Πάντα υπάρχει ένα όριο, ή, κατά την προσφιλή έκφραση πολλών, μια κόκκινη γραμμή. Σ’ αυτήν ακριβώς βρισκόμαστε τώρα:

«Με τη ψήφιση των σημερινών μέτρων φτάνουμε στα όρια έναντι των πεποιθήσεων της Αριστεράς, αλλά και των αντοχών της κοινωνίας. Για τη δική μας Αριστερά, η ηθική της πεποίθησης συναρτάται με την ηθική της ευθύνης».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μήπως όμως κάναμε κανένα βήμα παραπάνω;

Μήπως αυτή την κόκκινη γραμμή την έχουμε υπερβεί; Ο προβληματισμός αυτός πάει απαραίτητα με μια δόση αυτοκριτικής -μη ξεχνάτε απευθυνόμαστε πρωτίστως στο εσωκομματικό ακροατήριο:

«Υπάρχει όμως ένα σημείο που αν υπερβείς τις πεποιθήσεις σου υπονομεύεις τη δυνατότητα να ασκείς την ευθύνη του. Προβληματίζομαι.

Ασκείς άραγε την ευθύνη σου όταν καταργείς την αργία της Κυριακής, όταν εξαναγκαζόμενος έστω χάνεις το δίκιο σου για τις ομαδικές απολύσεις, όταν κατάσχονται αδιακρίτως τραπεζικοί λογαριασμοί;»

Τέλος, ο κύριος Φίλης, ακούγοντας φαίνεται από κάπου (συντροφικές) φωνές που καλούν το κόμμα του να περάσει ξεκάθαρα στην απέναντι όχθη, βάζει τα πράγματα στη θέση τους:

«Μας λένε ορισμένοι, θέτοντας στο στόχαστρο τα λεγόμενα βαρίδια του ΣΥΡΙΖΑ, ότι πρέπει να επιβληθεί μια πλήρης αντιστοίχιση μεταξύ των εφαρμοζόμενων πολιτικών της κυβέρνησης και της ιδεολογικής και πολιτικής φυσιογνωμίας του κόμματος.

Να γίνει η κατ’ εξοχήν παράταξη των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων, των ιδιωτικοποιήσεων και των επενδύσεων, χωρίς κοινωνικές και περιβαλλοντικές προϋποθέσεις. Να γίνει εκείνη η πολιτική δύναμη που αντί να μάχεται τη διαπλοκή σε όλες τις μορφές της θα επιχειρήσει να διαμορφώσει την δική της διαπλοκή στην επιχειρηματική ζωή και τα μίντια.

Ευχαριστούμε. Δεν μας αφορούν αυτά τα σενάρια. Δεν θα πάρουμε. Όσοι από το κατεστημένο σχεδιάζουν αυτή την εκτρωματική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, θα απογοητευτούν».

Λέτε να απογοητευτούν; Αυτό δεν προϋποθέτει μια… γοητεία;

Και εις άλλα με υγεία, παιδιά!

 Σιδεροκέφαλοι!